ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 594

บทที่ 594 เด็กๆ กลับมาแล้ว การยอมรับญาติอย่างน่าตื่นเต้น (6)

เวินลั่วฉิงได้ยินที่เฟิ่งเหมียวเหมียวพูด เกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง นี่มันเรื่องอะไรกัน

ถังหลินงงงวย ขอถามหน่อยแม่พูดอะไร

เวลานั้นเอง สายตาทุกคนมองเยว่หงหลิง ตอนนี้ ทุกคนเหมือนเฟิ่งเหมียวเหมียว คิดว่าเยว่หงหลิงเป็นแม่ของเด็กสองคน

“คุณป้าคะ เข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่อย่างที่คุณป้าคิดค่ะ” เยว่หงหลิงรู้สึกตัว รีบอธิบาย กลัวว่าจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่

“เข้าใจผิดอะไรล่ะ ความจริงก็อยู่ข้างหน้าแล้วไม่ใช่หรือ ยังจะเข้าใจผิดอะไรอีก ฉันรู้เธอลำบากแล้ว เด็กสองคนโตขนาดนี้ ถังหลินถึงจะพาเด็กๆ มา วางใจเถอะ พวกเราจะต้องอบรมเขาแน่ๆ ชดเชยให้หนูเต็มที่” เฟิ่งเหมียวเหมียวครั้งนี้แสดงท่าทีของตัวเองชัดเจนแล้ว

“เด็กๆ ไม่ต้องห่วง พวกเรารู้ว่าหนูลำบากกัน พวกเราจะคืนความเป็นธรรมให้หนูๆ เอง” ท่านย่าถังครั้งนี้ถึงกับเห็นพ้องกับเฟิ่งเหมียวเหมียว

“แกทำเรื่องบ้าอะไร เดี๋ยวฉันจะคิดบัญชีกับแก” ถังหยุนเฉิงเมื่อได้ยินเฟิ่งเหมียวเหมียวพูด ก็ถลึงตาใส่ถังหลิน ฟังเสียงแล้วดุกว่าปกติ ไม่เหมือนพูดไปงั้นๆ

ถังหยุนเฉิงถ้าไม่อยากจะดูเด็กสองคนมากกว่านี้ คงจะพาถังหลินไปห้องหนังสือพิพากษาแล้ว

“อึม แค่ก” ท่านปู่ถังเห็นชัดว่าสนับสนุนถังหยุนเฉิง

เด็กโตขนาดนี้แล้ว ถึงจะพาแม่ของเด็กกลับมา จะต้องอบรมซะหน่อยแล้ว

ในพริบตา ถังหลินกลายเป็นศัตรูของทุกคน

เวินลั่วฉิงมองถังหลิน รู้สึกขอโทษเขา

“ไม่ใช่ ทุกคนหมายความว่าไง อะไรกันนี่ พูดอะไรกัน ทุกคนจ้องผมทำไม ทำอย่างกับผมทำผิดอะไรร้ายแรง” ถังหลินลำบากใจ กว่าเขาจะพาเด็กๆ กลับมาได้ ทำไมกลับมาบ้าน แล้วยังเจอแบบนี้

ไม่มีความดีความชอบแล้วยังต้องลำบากอีกหรือ

“แกทำขนาดนี้ยังจะมีใครสนใจแกอีก ถ้าไม่เห็นแก่เด็กสองคนนี้อยู่ที่นี่ ฉันหักขาแกไปนานแล้ว” ถังหยุนเฉิงฟังเขาพูดอย่างนั้น ก็โกรธจนควันออกหู

“พ่อ เด็กไม่ใช่ลูกผม” ถังหลินรีบปฏิเสธ เขาทำผิดอะไร เด็กก็ไม่ใช่ลูกเขา เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย

“แกหุบปากไปเลย เด็กนี่น่าเหมือนอาแกตอนเด็กๆ อย่างกับแกะ ยังจะบอกอีกว่าไม่ใช่ลูกแก” ถังหยุนเฉิงถลึงตามองเขา พาเด็กมาขนาดนี้แล้ว ยังไม่ยอมรับอีกหรือ

ถังจื่อซีหน้าตาเหมือนถังหยุนชิงตอนเด็กๆ เปี๊ยบ

ถังหยุนชิงหายไปตอนอายุห้าขวบพอดี ที่บ้านมีรูปถังหยุนชิงเมื่อก่อนนี้เยอะแยะ ถังหยุนเฉิงพอเห็นก็จำได้ หลานสาวเหมือนอาเป็นเรื่องปกติ

ดังนั้น เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ผิดแน่

แต่เด็กผู้ชายหน้าตาไม่ค่อยเหมือนถังหลิน

“พ่อครับ นี่มันตรรกะอะไรกัน เด็กหน้าเหมือนอาก็ต้องเป็นลูกฉิงฉิงสิ ไม่สิ พวกเขาก็เป็น...” ถังหลินในที่สุดก็เข้าใจแล้วที่ถังจื่อซีสรุปว่าสืบทอดมาจากใคร ที่แท้เกี่ยวกับพ่อเขานี่เอง

“แกหยุดพูดเลย ทำผิด แล้วยังลากน้องสาวเข้ามาอีก น้องสาวแกเป็นผู้หญิง เอามาล้อเล่นได้ไง” ถังหยุนเฉิงดุเสียงดัง ตอนนี้สีหน้าของเขายิ่งดุดันมากขึ้น

“พ่อ ผมถูกปรักปรำ ถูกปรักปรำจริงๆ...”

“เอาอย่างนี้ค่ะ ลุงทำใจร่มๆ ก่อน หายโกรธแล้ว ค่อยๆ พูดกัน...” เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ พูดตามจริง ตอนนี้เธอกลัวถังหยุนเฉิงทีเดียว เธอคิดว่า ถ้าถังหยุนเฉิงรู้ความจริง จะลงโทษเธอมั้ย

เธอรู้สึกว่า เทียบกันแล้ว เธอเลือกให้ถังหลินลงโทษดีกว่า

“ไม่ใช่สิ เวินลั่วฉิง เธอหมายความว่าไง” ถังหลินตะลึง นี่หมายความว่าไงกัน เธอจะให้พ่อตีเขาก่อน ค่อยอธิบายหรือไง

ถึงตอนนั้นยังจะอธิบายอะไรอีก

ใช่หรือ นี่ยังใช่ที่จะมาพูดเหตุผลกันอีกหรือ

ถังจื่อซีเห็นเวินลั่วฉิง อยากจะวิ่งเข้าไปหา แต่ถังจื่อโม่ห้ามไว้ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปกติ

“ลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับ ตอนนี้คุณขี้ขลาด ผมไม่นับถือคุณแล้ว” ถังจื่อโม่มองถังหลินพูดช้าๆ

เมื่อได้ยินถังจื่อโม่พูด ทุกคนในห้องโถงถึงกับอึ้ง

“เธอ พวกเธอ พวกเธอนี่จริงๆ ทำอะไรกันนี่” ถังหลินรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรม เขาผิดอะไร แถมถูกใส่ความแล้วยังร้องเรียนไม่ได้ เพราะไม่มีคนเชื่อเขา

ดูสิ ดูสิ คนหนึ่งแกล้งพี่ชาย คนหนึ่งแกล้งลุง สองคนนี่สมแล้วเป็นแม่ลูกกัน

ตอนแรกเขาแย่งไปรับเด็กที่สนามบินทำไมกันนี่

“ฟังนะ ลูกชายแกยังไม่นับถือแกแล้ว ไอคนไม่รับผิดชอบ” ถังหยุนเฉิงถังหลินยังไม่สำนึกผิด โกรธเลือดขึ้นหน้า คว้าไม้เท้าของคุณปู่จะตีถังหลิน