ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 621

บทที่ 621 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (8)

เย่ซือเฉินกลอกตาเล็กน้อย เห็นผู้หญิงนอนอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาก็หรี่ขึ้น เพราะเขากลัวว่าหากยาออกฤทธิ์เต็มที่เมื่อไหร่ เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้

ฉะนั้น เขาจำเป็นต้องไปจากที่นี่ เขารู้สึกว่าอารมณ์ใคร่ของตัวเองเริ่มพลุ่งพล่าน ร่างกายยิ่งรู้สึกทรมาน ความทรมานนี้ไม่เพียงแต่เข้าครอบงำร่างกายของเขาเท่านั้น ยังครอบงำปณิธานของตนอีกด้วย

เขาโทรหาเวินลั่วฉิงอีกครั้ง

ครั้งนี้ ในที่สุดก็รับสายเสียที

“วุ่ย”เวินลั่วฉินเห็นสายจากเย่ซือเฉินก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่ได้ประหลาดใจที่เขาโทรหาเธอ แต่ประหลาดใจที่เขาโทรติดต่อกันแบบไม่เว้นระยะเวลาสักวินาทีเดียว

“ฉิงฉิง”เวลานี้เห็นได้ชัดว่าการหายใจของเย่ซือเฉินไม่มั่นคงเล็กน้อย ดังนั้นน้ำเสียงก็พลอยไม่มั่นคงไปด้วย

“คุณเป็นอะไร？”เวินลั่วฉิงได้ยินความผิดปรกติในน้ำเสียงของเขา ดวงตาทั้งคู่พลางหรี่ขึ้นเล็กน้อย

“ผมทรมาน”เสียงเย่ซือเฉินเบาลงเล็กน้อย น้ำเสียงที่เจือความเจ็บปวด และความอยุติธรรมหลายส่วน

“คุณเป็นอะไร？ไม่สบายเหรอ？”เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของเขาผิดแปลก ผิดแปลกที่สุด ใบหน้าจึงเผยความเป็นห่วงหลายส่วน

“ผมถูกวางยา”เวลานี้เย่ซือเฉินยังพอมีสติอยู่หลายส่วน

เย่ซือเฉินรู้อาการของตัวเองดี

“ถูกวางยา？ยาอะไร？”เวินลั่วฉิงกำมือถือไว้แน่น เบิกตาโพลง

“ยาที่มีเพียงคุณเท่านั้นที่จะช่วยผมได้”ขณะที่เย่ซือเฉินพูดประโยคนี้ก็หัวเราะเล็กน้อย ใช่แล้ว มีเพียงเธอที่สามารถช่วยเขาได้

มีเพียงเธอ

“เย่ซือเฉิน คุณล้อเล่นหรือเปล่า？”เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจเล็กน้อย เธอได้ยินน้ำเสียงเขาผิดแปลก แต่เธอก็ยังได้ยินเขาหัวเราะด้วยเช่นกัน

ด้วยการกระทำก่อนหน้านี้หลายต่อหลายครั้ง ทำให้เธอสงสัยว่าเย่ซือเฉินเสแสร้ง หลอกให้เธอออกไป

“ไม่ได้ล้อเล่น ฉิงฉิง คุณมา คุณมาเร็ว”เย่ซือเฉินยิ่งหายใจเร็วถี่ยิ่งขึ้น เขารู้สึกว่าร่างกายทรมานขึ้นเรื่อยๆ

“คุณอยู่ไหน？”ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบรัวๆ ถึงแม้จะสงสัย แต่ก็อดถามหนึ่งประโยคไม่ได้ เขาให้เธอไป เขาก็ควรบอกเธอว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือเปล่า

เย่ซือเฉิน“……”

เย่ซือเฉินหยุดพูด ชำเลืองมองโดยรอบก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ ใบหน้าของเขาเผยความเคร่งขรึมอย่างชัดเจน “ผมอยู่คฤหาสน์ตระกูลเย่”

“คุณอยู่คฤหาสน์ตระกูลเย่？”เวินลั่วฉิงอุทาน ไม่ได้แปลกใจที่เขาไปคฤหาสน์ตระกูลเย่ แต่แปลกใจที่เขาถูกวางยาที่คฤหาสน์ตระกูลเย่？

เวินลั่วฉิงรู้สึกสงสัยจุดนี้เล็กน้อย

เย่ซือเฉินระวังตัวจากคุณปู่เย่เสมอมา แต่วันนี้กลับเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น เขาก็ควรระวังตัวจากคุณย่าเย่ด้วย

ตอนนี้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ คนตระกูลเย่จะวางยาเขาได้เหรอ？เขาจะหลงกลได้เหรอ？

“เย่ซือเฉิน ด้วยความสามารถของคุณ ใครจะวางยาคุณในคฤหาสน์ตระกูลเย่ได้？”เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ ถามสิ่งที่สงสัย เขาแต่งเรื่องขึ้นมาหลอกเธอ เพื่อหลอกให้เธอออกไปหรือเปล่า？

ได้ยินคำพูดของเธอ แววตาเย่ซือเฉินหล่นวูบสู้ก้นบึ้ง หากคุณพ่อไม่กลับมา เขาก็จะไม่เหยียบย่างเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเย่เด็ดขาด หากไม่ใช่คุณพ่อของเขา เขาก็ไม่มีทางโดนวางยาเด็ดขาด

แต่คำพูดพวกนี้ เขาไม่อยากพูด กระทั่งฉิงฉิง เขาก็ไม่อยากพูด

“ฉิงฉิง ถึงแม้ผมจะจงใจ แต่คุณก็ไม่สนใจผมไม่ได้นะ ตอนนี้มีเพียงคุณที่ช่วยผมได้”บัดนี้เย่ซือเฉินยิ่งรู้สึกทรมานมากขึ้นกว่าเก่า เขารู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้เล็กน้อย

ดังนั้น เวลานี้เธอจะไม่สนใจเขาไม่ได้

ขณะที่เย่ซือเฉินพูดโดยไม่ยั้งคิด อาจเรียกได้ว่าไม่ได้ผ่านการครุ่นคิดทางสมองมาก่อน เขาแค่พูดคล้อยตามคำพูดของเวินลั่วฉิงเท่านั้น

เวินลั่วฉิงถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง ทำไมตอนนี้เธออยากอัดเขาสักยกจังเลย？คนนี้นี่จริงๆเลย

“ใครจะช่วยก็ช่าง แต่ฉันไม่ช่วย”เวินลั่วฉิงอดตวาดไม่ได้ จากนั้นก็กดสายทันที

เขาไปที่คฤหาสน์ตระกูลเย่จะไม่ระวังตัวได้อย่างไร？เขารู้ว่ามีปัญหา แต่ก็ยังดื่ม ทำไมไม่ดื่มให้ตายๆไปซะเลยล่ะ

ไม่รู้เพราะเหตุใด ในใจเวินลั่วฉิงเกิดเพลิงอำมหิตลุกโชติช่วงขึ้น ซึ่งอยากระงับก็ไม่อาจระงับได้เลย

ไอ้บ้าเย่ซือเฉิน ยังมีเรื่องอะไรที่เขาทำไม่ได้อีก？

หรือเขารู้ว่าเป็นยาประเภทนี้อยู่แล้ว แต่ก็ยังคงจงใจดื่ม？จากนั้นก็จงใจให้เธอไปช่วยเขา？

สมองผู้ชายคนนี้มีปัญหาหรือเปล่า？

เย่ซือเฉินมองมือถือที่ถูกตัดสายทิ้ง พลางถอนหายใจแรงๆ ร่างกายทรมานมาก เขานอนอยู่บนเตียงมองเพดานห้องด้วยแววตาเฉื่อยชา เขารับรู้ได้ว่าตอนนี้เขามีสติเพิ่มขึ้นไม่น้อย ร่างกายก็มีแรงบ้างแล้ว

อันที่จริงเขาก็ไม่อยากเอาเธอในสภาพแบบนี้หรอก เขายิ่งไม่อยากฝืนใจเธอ เพียงแต่อาการเช่นนี้ คนที่เขานึกถึงมีเพียงเธอ มีเพียงเธอ

ดังนั้นเมื่อสักครู่เขาจึงโทรหาเธอ