ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 629

บทที่ 629 เรื่องบานปลายใหญ่โต คุณชายสามเย่โกรธจริงๆแล้ว (4)

แต่เมื่อเธอผลักประตู เบียดเข้าไปอย่างเงียบๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องสบตาเข้ากับดวงตาของถังจื่อโม่อย่างจัง

เด็กน้อยถังจื่อโม่ตื่นแล้ว ใส่เสื้อผ้าเสร็จสรรพ ผ้าห่มก็พับเรียบร้อย ทุกอย่างจัดการได้อย่างเหมาะสม แต่เวลานี้เขายังนั่งอยู่บนเตียงไม่ได้ออกไป เห็นได้ชัดว่ากำลังรอเธออยู่

ถังจื่อซีกำลังแปรงฟัน ล้างหน้าอยู่ในห้องอาบน้ำ

เวินลั่วฉิงสบตากับเด็กน้อยถังจื่อโม่ ยิ่งรู้สึกผิดในใจมากขึ้น

“หม่ามี๊กลับมาเช้าจังเลย”ถังจื่อโม่มองหน้าเธอ ใบหน้าอันเล็กจ้อยมีความเคร่งเครียดอยู่บ้าง ได้ยินก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่คำพูดจากใจ

“อืม เช้าจ้า ลูกรักก็ตื่นเช้ามากจ้า”เวินลั่วฉิงพยักหน้า เดินไปด้านหน้าถังจื่อโม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม คำพูดนี้ฟังดูจริงใจเป็นพิเศษ

เด็กน้อยถังจื่อโม่กะพริบตาแล้วกะพริบอีก มองหม่ามี๊ของตนอย่างเหลือเชื่อ หม่ามี๊ของตนกลายเป็นคนหน้าหนาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

เธอไม่ได้กลับมาทั้งคืนแท้ๆ ยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองกลับมาเช้าอีก？

“ได้ยินว่าเมื่อคืนแม่ไปช่วยเย่ซือเฉินเหรอ？ช่วยทั้งคืน？”ถังจื่อโม่ไม่อยากให้เวินลั่วฉิงปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป ดังนั้นครั้งนี้ เขาจึงพูดตรงไปตรงมา

ไม่ได้พูดอ้อมค้อมเฉกเช่นเมื่อสักครู่อีก

เวินลั่วฉิงกะพริบตา เริ่มรู้สึกผิดในใจอีกครั้ง แต่ยังคงพยักหน้า แต่เธอไม่ได้พูดอะไร เธอไม่สะดวกพูดเรื่องนี้กับเด็กน้อยถังจื่อโม่จริงๆ

“เย่ซือเฉินถูกไฟคลอก？หรือจมน้ำ？หรือว่าถูกลมพัดไป？”เห็นได้ชัดว่าสีหน้าถังจื่อโม่เคร่งเครียดขึ้นหลายส่วน ดูออกว่าไม่สบอารมณ์เลยสักนิด

เขาเพิ่งพูดเมื่อวานหมาดๆ บอกจะให้บททดสอบกับเย่ซือเฉิน คุณแม่ก็รับปากสนับสนุนเขาแล้วแท้ๆ แต่ผลปรากฏว่า เมื่อคืนคุณแม่หนีไปที่บ้านเย่ซือเฉิน นอนกับเย่ซือเฉินทั้งคืน

คุณแม่หนีไปนอนกับเย่ซือเฉินทั้งคืน ยังสนับสนุนเขาอยู่อีกเหรอ？

นอนก็นอนสิ พูดว่าไปช่วยคนอะไรกัน？

เย่ซือเฉินเป็นอะไรไป？จำเป็นต้องให้เธอช่วย？

“หา？”เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของเด็กน้อยถังจื่อโม่ ครุ่นคิดอย่างตั้งใจ จากนั้นตอบว่า “รุนแรงกว่านั้นอีก”

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่ารุนแรงกว่าเหตุการณ์ที่ลูกชายบอกมาจริงๆ

สำหรับเย่ซือเฉิน ไฟไหม้ จมน้ำก็ไม่ถือเป็นปัญหาอะไร！

ถังจื่อโม่มองหน้าเธอ มุมปากเม้มแน่น ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กระโดดลงจากเตียง จากนั้นก็ออกไปด้านนอก

เวลานี้เด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่อยากคุยกับเธอ！เขารู้สึกว่าตอนนี้คุณแม่เสียคนแล้ว

เวินลั่วฉิงกะพริบตารัวๆ เฮ้ย โกรธแล้วจริงๆด้วย？ไม่สนใจเธอแล้ว？

เวินลั่วฉิงเพิ่งอยากเรียกเขา แต่บังเอิญที่เด็กน้อยถังจื่อซีล้างหน้าเสร็จ เดินออกมาพอดี เมื่อเห็นเธอ ใบหน้าก็ยิ้มอย่างเบิกบานทันที “คุณแม่กลับมาแล้ว แม่ช่วยคุณพ่อได้หรือยังคะ？”

ใบหน้าถังจื่อซีประดับความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ยิ้มอย่างชื่นมื่นเป็นพิเศษ

“อืม”เวินลั่วฉิงคุกเข่าลง อุ้มเด็กน้อยถังจื่อซีขึ้นมากอด จากนั้นก็หอมแก้มเธอแรงๆหนึ่งครั้ง ลูกรักจื่อซีของเธอเข้าอกเข้าใจตน

ถังจื่อโม่ที่เดินมาถึงหน้าประตูหันไปมองถังจื่อซี พลางด่าเสียงต่ำ “ยัยโง่”

มีเพียงน้องสาวโง่เง่าเต่าตุ่นเท่านั้นที่หลงกลคุณแม่ได้

ทุกคนเห็นเวินลั่วฉิงลงมา สีหน้าพลันผิดปกติหลายส่วน เฟิ่งเหมียวเหมียวรีบเก็บมือถือของตัวเอง เด็กน้อยถังจื่อซีก็ค่อยๆเก็บมือถือของตัวเองด้วย

เวินลั่วฉิงเป็นคนช่างสังเกต รู้ความผิดปกติที่เกิดขึ้น คิ้วของเธอขมวดขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันหรือ？

ทำไมรู้สึกพวกเขามีเรื่องปิดบังเธออยู่？

“ฉิงฉิง หนูตื่นแล้วเหรอ พอดีเลย รีบลงมากินข้าวเช้ากัน”เฟิ่งเหมียวเหมียวลุกขึ้นยืน กล่าวทักทายเวินลั่วฉิงอย่างอบอุ่น

ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบเร็วๆ เมื่อสักครู่เฟิ่งเหมียวเหมียวเพิ่งเห็นเธอกลับเข้ามาจากด้านนอก รู้ทั้งรู้ว่าเธอตื่นแล้ว？

ถามอย่างนี้รู้สึกแปลกๆ！

อีกทั้ง ตอนนี้เธอจูงมือถังจื่อซีไว้ ความสนใจของเฟิ่งเหมียวเหมียวควรอยู่ที่ตัวจื่อซีหรือเปล่า？！

ตั้งแต่ลูกรักทั้งสองกลับมา ทุกคนในบ้านต่างให้ความสนใจเด็กทั้งสองตลอดเวลา ซึ่งเวินลั่วฉิงคุ้นเคยกับจุดนี้ดี ดังนั้นการตอบสนองของเฟิ่งเหมียวเหมียวในวันนี้แปลกจริงๆ

“ใช่ ใช่ ฉิงฉิงรีบลงมากินข้าวเช้ากัน”ท่านย่าถังก็ลุกขึ้นยืนด้วย เห็นได้ชัดว่าเวลานี้ท่านย่าถังก็เพ่งความสนใจมาที่ตัวเธอเช่นกัน

เรื่องมันไม่ปกติ ไม่ปกติเป็นอย่างมาก！！

“เป็นอะไรหรือคะ？เกิดอะไรขึ้น？”เวินลั่วฉิงรู้ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่ เพียงแต่เป็นเรื่องอะไรกัน ถึงทำให้พวกเขาปิดเธออย่างนี้？

“ไม่มี จะเกิดอะไรขึ้นได้ หนูลงมากินข้าวเช้ากัน”ท่านย่าถังแย้มยิ้ม แกล้งทำเป็นว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เพียงแต่แววตาหลบๆหลีกๆของท่าน หักหลังท่าน！

“คุณย่า คุณปู่ทวด คุณย่าทวด”ถังจื่อซีวิ่งลงจากบันได ขานเรียกอย่างหวานละไม ก่อนจะวิ่งไปอยู่ด้านหน้าท่านย่าถัง