ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 653

บทที่ 653 หึงจนโมโห (4)

หลิวหยิงรู้ว่าเขายืนขึ้นมาสู้อีกครั้งเพราะเวินลั่วฉิง เธอคิดว่า เขาอยากเห็นเวินลั่วฉิงมีความสุข เขาคงต้องอยากมีชีวิตต่อไปแน่นอน

“แล้วแต่”ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้เรื่องมากเรื่องการกิน สำหรับเขาขอเพียงกินอิ่มท้องก็พอ ไม่มีสิ่งชอบหรือไม่ชอบ

หลิวหยิงกะพริบ เธอรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่ยุ่งยากเรื่องกินเสมอมา แต่เธอรู้ว่าเขาชอบกินอะไรบางอย่าง

ตอนที่แม่ของไป๋ยี่รุ่ยยังมีชีวิตชอบทำให้เขากินประจำ ตอนนั้นความสัมพันธ์ทั้งสองตระกูลของพวกเขาดีมาก เธอมักจะไปกินข้าวบ้านเขาประจำ

“คุณรอเดี๋ยว ฉันจะไปทำให้คุณ”หลิวหยิงยิ้มอีกครั้ง มีโอกาสทำเพื่อเขาก็คือความเบิกบานใจอย่างหนึ่ง

หลังหลิวหยิงออกจากโรงพยาบาล เธอไปซื้อของที่ต้องการในห้างสรรพสินค้าก่อน เพราะโรงพยาบาลอยู่ไกลบ้าน ดังนั้นเธอจึงหาร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆแห่งหนึ่ง

เธอไม่ได้ให้พ่อครัวร้านอาหารทำ แต่ยืมพื้นที่เข้าครัวเอง

ตอนนี้เพิ่งสี่โมงเย็นกว่าๆ ร้านอาหารยังไม่แขก เธอให้เงินกับเจ้าของร้าน เจ้าของร้านก็ต้องเต็มใจให้ใช้อยู่แล้ว

เพราะรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยชอบกิน และเธอก็ชอบกินด้วย ดังนั้นเธอเคยเรียนวิธีการปรุงจากคุณแม่ไป๋ยี่รุ่ยมาก่อน ซึ่งต่อมาก็เคยทำหลายครั้ง

เพียงแต่หลังจากอยู่กับมู่หรงซือถูแล้วก็ไม่ได้ทำอีก

อันที่จริงเป็นอาหารที่แสนจะธรรมดามากจานหนึ่ง———ผัดเต้าหู้

ถึงแม้จะไม่ได้ลงมือทำมาหลายปี แต่เธอก็ไม่ได้ลืมคล้ายกับทุกอย่างตราตรึงอยู่ในความทรงจำ……

ทำอาหารจานนี้ง่ายมาก หลิวหยิงใช้เวลาในการปรุงประมาณยี่สิบนาทีก็แล้วเสร็จ

หลิวหยิงใส่ในกล่องเก็บความร้อนที่เพิ่งซื้อเมื่อสักครู่นี้ จากนั้นก็เดินถือออกจากร้าน แล้วกลับไปที่โรงพยาบาลใหม่

ด้านในคฤหาสน์ มู่หรงซือถูดูเวลา สีหน้าก็ยิ่งขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ เธอแน่มาก นานป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีก

มีเรื่องให้คุยกับไป๋ยี่รุ่ยมากเหรอ？

เขาเอามือถือออกมาค้นหาเบอร์ของเธอ เพื่อจะได้โทรหาเธอ แต่วินาทีต่อมา เขาก็หยุดการกระทำ จากนั้นก็โทรอีกหมายเลขหนึ่ง

“เธอออกจากโรงพยาบาลหรือยัง？”น้ำเสียงมู่หรงซือถูในเวลานี้สามารถทำให้สรรพสิ่งบนโลกจับตัวกลายเป็นน้ำแข็งได้เลย

“คือ？”คนในสายมองหลิวหยิงถือกล่องเก็บความร้อนเข้ามาที่โรงพยาบาล ไม่รู้ควรตอบคำถามเจ้านายอย่างไรในชั่วขณะนั้น

“ทำไม？เกิดอะไรขึ้น？”ดวงตามู่หรงซือถูเบิกกว้าง จับมือถือไว้แน่น

“ไม่ได้เกิดเรื่องครับ เมื่อกี้คุณหลิวออกไป ตอนนี้กลับเข้ามาแล้วครับ”ลูกน้องคนนั้นรีบตอบ

“กลับมาอีก？หมายความว่ายังไง？”ตาหรี่ของมู่หรงซือถูกะพริบรัวๆ

“……”คนนั้นแอบถอนหายใจ จากนั้นก็รวบรวมความกล้าพูดว่า“เมื่อกี้คุณหลิวออกไปทำกับข้าวครับ”

“ทำกับข้าว？”ดวงตาที่กำลังหรี่ขึ้นของมู่หรงซือถูทอแสงเย็นเหยียบออกมากะทันหัน “เธอทำเอง？ทำที่ไหน？”

“คุณหลิวยืนครัวจากร้านอาหาร แล้วทำด้วยตัวเองครับ”อันที่จริงคนนั้นไม่ได้อยากพูด แต่เขาไม่กล้าปิดบัง

“เธอยืมครัวร้านอาหาร แล้วทำกับข้าวให้ไป๋ยี่รุ่ยเอง！！”มู่หรงซือถูได้ยินคล้ายกับอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็พูดซ้ำประโยคของลูกน้องทีละคำอย่างช้าๆ

เธอใส่ใจมากเลย！！

เธออยู่กับเขามาห้าปี ไม่เคยทำกับข้าวให้เขาทานมาก่อน แน่นอน เขาจ้างแม่บ้านมา เธอไม่จำเป็นต้องลงมือทำเอง

แต่ตอนนี้เธอไปร้านอาหาร ลงมือทำกับข้าวให้ไป๋ยี่รุ่ยด้วยตัวเอง

ไม่รู้ว่าเธอคิดมากไปหรือเปล่า！！

ตอนที่หลิวหยิงเข้ามาถึงห้องคนไข้ เห็นสีหน้าไป๋ยี่รุ่ยแย่มาก แย่กว่าตอนที่เธอเข้ามาก่อนหน้านี้เสียอีก

ดวงตาหลิวหยิงกะพริบ ตอนเธอออกไป ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้เป็นแบบนี้สักหน่อย ดังนั้นเมื่อสักครู่ต้องเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่

หลิวหยิงนึกถึงผู้หญิงที่เกือบชนเมื่อสักครู่ด้วยจิตใต้สำนึก

แต่เธอรู้ว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่มีทางบอกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ถาม เปิดกล่องกับข้าวออก ใส่จานเรียบร้อยแล้วส่งให้เขา “กินข้าว”

เดิมทีสีหน้าไป๋ยี่รุ่ยก็ไม่น่ามองอยู่แล้ว ไม่ได้ตอบสนองอะไร เพียงแต่ตอนที่เธอยื่นกับข้าวไปถึง สีหน้าเขาก็เปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาทั้งคู่มีความตกตะลึงอยู่หลายส่วน

“ฉันรู้ว่าคุณชอบกินอันนี้มากที่สุด เมื่อก่อนฉันเคยฝึกกับคุณแม่ไป๋มาก่อน คุณลองชิมดูว่าชอบหรือเปล่า？”หลิวหยิงเห็นการตอบสนองของเขา อดดีใจไม่ได้ ดูแล้วเธอก็สามารถปรับความทุกข์ของเขาได้บ้าง

ไป๋ยี่รุ่ยเงยหน้ามองเธอ มุมปากขยิบ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“ฉันป้อนคุณนะ”หลิวหยิงเห็นเขาไม่ขยับ จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยค

“ไม่ ไม่ต้อง ผมกินเอง”ไป๋ยี่รุ่ยชะงัก จากนั้นก็รีบรับกับข้าวมา

เขาไม่ได้กินข้าวดีๆมาหลายวันแล้ว ช่วงนี้ เขารอคอยแต่ความตายมาตลอด

เขาไม่อยากแก้แค้นอีก สาเหตุเพราะเวินลั่วฉิงและเพื่อตัวเองด้วย

อันที่จริงเขาทำได้เท่านี้ ถือว่าเพียงพอแล้ว

แต่เธอไม่เต็มใจ ไม่พอใจ เธอบีบให้เขาแก้แค้นต่อไป

ไป๋ยี่รุ่ยกินข้าวช้ามาก กินแบบทีละนิด เขาคิดว่าเขาจะมีชีวิตต่อไป อย่างนั้นเขาต้องเห็นฉิงฉิงมีความสุข เขาถึงจะวางใจ