ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 660

บทที่ 660 หญิงสำส่อนรนหาที่ ผลที่เกิดขึ้นน่าสะพรึงกลัวมาก (2)

เวลานี้เวินลั่วฉิงไม่ได้คาดการณ์เหตุการณ์รุนแรงมากนัก ควรจะพูดว่า เวินลั่วฉิงไม่คิดว่าพวกเขาจะโหดร้าย สูญสิ้นความเป็นคนได้ถึงเพียงนี้

“พวกเราได้ยินเสียงเลยออกมาดู หนูอยู่ที่นี่ทำไม？”หลี่หยุนมองหน้าเวินลั่วฉิง ดวงตาทั้งคู่กะพริบปริบๆ กวาดสายตามองห้องนอนของเวินลั่วฉิงด้วยจิตใต้สำนึก

เมื่อกี้เวินลั่วฉิงกลับเข้าห้องแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมไม่เข้าไป？เวินลั่วฉิงสังเกตเห็นอะไร？

“เออ คุณปู่หลับแล้ว หนูคิดจะกลับไป ไม่อยากปลุกลุงสองกับป้ารอง”เวินลั่วฉิงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่หลี่หยุนได้ยินเธอพูด สีหน้าพลันเปลี่ยนไป เธอจัดคนไปรออยู่ในห้องนอนของเวินลั่วฉิง แต่เวินลั่วฉิงไม่กลับเข้าห้อง？จะออกไป？

เช่นนั้นแผนการของเธอก็ต้องถูกทำลาย！！

“หนูจะกลับไปที่ไหน？ที่นี่ถึงจะเป็นบ้านของหนู ดึกขนาดนี้แล้ว หนูเป็นผู้หญิง ออกไปคนเดียวจะอันตราย หนูอย่าไปเลย”หลี่หยุนไม่อยากให้เวินลั่วฉิงออกไป หลี่หยุนรู้ว่าช่วงนี้เวินลั่วฉิงไม่เคยกลับมาเลย พักอยู่ด้านนอกตลอด

หลี่หยุนเคยจ้างให้คนติดตามเวินลั่วฉิง แต่เวินลั่วฉิงก็หลุดออกจากการจับตามองได้ทุกครั้ง

ไม่ง่ายเลยกว่าวันนี้จะมีโอกาส ทำอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว เธอไม่มีทางให้เวินลั่วฉิงออกไปง่ายๆอย่างนี้หรอก

ระหว่างที่หลี่หยุนพูด พลางเดินออกไป อยากดึงตัวเวินลั่วฉิง แต่เวินลั่วฉิงกลับหลบไปอีกทาง

“ขอบคุณป้ารองที่เป็นห่วง แต่หนูกลับไปจะปลอดภัยกว่า”คำพูดนี้ของเวินลั่วฉิงมีเลศนัยหลายส่วน

หลี่หยุนได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าเปลี่ยนไป เธอเห็นเวินลั่วฉิงยืนยันจะออกไป อีกอย่างเวินลั่วฉิงอาจสังเกตอะไรบางอย่างได้แล้วหลี่หยุนรีบมองหน้าเวินจีหยัน ส่งสายตาให้กับเวินจีหยัน

เวินจีหยันรู้ทัน หยุดชะงัก จากนั้นก็พยักหน้าให้เธอ

เวินลั่วฉิงสังเกตเห็นการโต้ตอบของพวกเขาก็แอบยิ้มเย็น พวกเขาอยากบังคับให้เธอกลับเข้าห้องนอน？

“ลุงสอง หนูของเตือนว่าก่อนจะทำอะไรให้คิดดีๆก่อนนะ”เวินลั่วฉิงมองหน้าเวินจีหยันอย่างแย้มยิ้ม “พวกท่านจะบังคับให้หนูกลับเขาห้องเหรอ……”

เวินลั่วฉิงหยุดพูดชั่ววูบ เห็นทั้งสองหน้าเปลี่ยนสี รอยยิ้มเย็นที่มุมปากเธอยิ่งลึกขึ้นหลายส่วน “อย่างพวกท่าน คงไม่มีความสามารถพอ”

“ไม่เชื่อ พวกท่านลองดูได้？”วันนี้เวินลั่วฉิงไม่อยากเล่นกับพวกเขา และไม่อยากลงมือกับพวกเขาด้วยจริงๆ

คำพูดของเธอแจ่มชัด แต่มีคนไม่เชื่อ

หลี่หยุนส่งสายตาให้กับเวินจีหยัน จากนั้นก็กระโจนเข้าใส่เวินลั่วฉิง เวินจีหยันก็พุ่งเข้าใส่เวินลั่วฉิงในเวลาเดียวกัน

ทั้งสองอยู่คนละด้าน อยากจับตัวเวินลั่วฉิงไว้

เวินลั่วฉิงหรี่ตาเล็กน้อย เมื่อทั้งสองเข้าใกล้มา เธอก็รีบยกเท้า เกิดเสียง ปัง ปัง สองครั้ง จากนั้นทั้งสองก็ถูกถีบกลับเข้าห้อง

“บอกพวกท่านแล้ว แต่ดันไม่ฟัง งั้นก็โทษหนูไม่ได้นะ”เวินลั่วฉิงส่ายหน้าอย่างไร้เดียงสา จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

หลี่หยุนพยายามปีนจึงจะสามารถลุกขึ้นมาได้

เธอเห็นเวินลั่วฉิงลงจากตึก เธอก็ร้อนรนขึ้นมาทันที“เร็ว โทรหาพวกเขาเร็ว พวกเขายังมีคนรออยู่ด้านนอก”

“ผมไม่มีเบอร์ของพวกเขา คุณโทรเลย”บัดนี้เวินจีหยันยังไม่ได้ลุกขึ้น นอนอ้าปากอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด

เวินลั่วฉิงผ่านการฝึกฝน แค่ต่อสู้กับเวินจีหยันที่ร่างกายอ่อนแอเหมือนผู้ชายไร้ค่า จึงถีบแค่หนึ่งครั้งก็เกินพอ

หลี่หยุนไปเอามือถือ เมื่อหาเบอร์เจอ จากนั้นก็โทรออกไปโดยเร็ว

เธอจะดูเวินลั่วฉิงถูกจับตัวไป จากนั้นเธอยังดูเวินลั่วฉิง……

แต่ทำไมเวินลั่วฉิงถึงออกมาคนเดียว？

แถมยังออกมาคนเดียวอย่างมาดมั่นเช่นนี้？ ไม่มีเรื่องอะไรเลย？

แล้วสองคนที่อยู่ในห้องนอนเวินลั่วฉิงล่ะ？

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

หรือเวินลั่วฉิงล่วงรู้แผนการของพวกเธอ？เวินลั่วฉิงคิดจะหนี？

ไม่ได้ เธอปล่อยให้เวินลั่วฉิงหนีไปไม่ได้เด็ดขาด

เห็นเวินลั่วฉิงจะออกไปอยู่แล้ว เวินหรวนหรวนก็รีบวิ่งเข้าไป เธออยากขัดเวินลั่วฉิงไว้ แต่ก็กลัวกระทำชัดเจนจนเวินลั่วฉิงสงสัยได้

“พี่ ดึกขนาดนี้แล้วจะไปไหน？”เวินหรวนหรวนทำเป็นบังเอิญเดินผ่าน กล่าวทักทายกับเวินลั่วฉิง

เวินลั่วฉิงไม่ได้มองเธอแม้แต่แวบเดียวก็เดินออกไปด้านนอก

เวินหรวนหรวนแสดงได้ห่วยแตกมาก ปลอมจนไม่อาจดูได้

“พี่ ฉันก็จะออกไปพอดีเลย พวกเราไปด้วยกันนะ？”หากเป็นเวลาปกติเวินหรวนหรวนคงต้องโมโห แต่ตอนนี้เธอกลับฝืนยิ้มออกมา ตีสนิทเวินลั่วฉิงต่อ

อันที่จริงเวินหรวนหรวนก็ใจร้อนไปหน่อย เรื่องนี้หลี่หยุนเป็นคนวางแผน หากเวินหรวนหรวนเป็นคนฉลาดก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วย