ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 664

บทที่ 664 หญิงสำส่อนรนหาที่ ผลที่เกิดขึ้นน่าสะพรึงกลัวมาก (6)

“ใช่ เสียดายตอนนั้นพวกเราไม่ได้ลิ้นรส ถึงตอนนี้กูยังรู้สึกขาดทุนอยู่เลย”หัวหน้าแก๊งหรี่ตา พลางเม้มปาก ใบหน้าเผยความเสียดายหลายส่วน

“ใช่ ตอนนั้นต้องโทษเย่โป๋เหวิน……”ผู้ชายรอยแผลเป็นพูดต่อหนึ่งประโยค

ลูกพี่ใหญ่หันไปกวาดสายตามองเขาแวบหนึ่งอย่างเย็นเหยียบ ชายรอยแผลเป็นรู้ตัวว่าตนปากพล่อยเสียแล้ว จึงรีบหยุดทันที

ยังไม่นับว่าตอนนี้มีผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง แม้แต่‘พี่น้อง’พวกเดียวกันของพวกเขาก็ไม่มีใครรู้เรื่องในอดีตสักคน

ซึ่งพี่น้องที่ร่วมกันก่อคดีนี้ในตอนนั้น ส่วนมากก็ตายหมดแล้ว เหลือพวกเขาสองคนหนีมาได้อย่างหวุดหวิด

“ผู้หญิงคนนี้หน้าตาดีมาก วันนี้ก็ใช้ผู้หญิงคนนี้ชดเชยแล้วกัน”ลูกพี่ใหญ่มองหน้าเวินหรวนหรวน มุมปากเผยรอยยิ้มออกมา ดูแล้วทำให้กลัวเหลือเกิน

ต้องบอกว่าเวินหรวนหรวนมีหน้าตาสวยจริงๆ บวกกับตอนนี้เธอแต่งหน้าด้วย อยู่ภายใต้แสงไฟสลัว ใบหน้าของเวินหรวนหรวนยิ่งรู้สึกประณีตขึ้นเป็นพิเศษ

พวกเขากลุ่มนี้เลวแบบไม่ห่วงชีวิต ต่างเป็นชายแกร่งจอมห้าวกันทั้งนั้น ปกติออกไปหาผู้หญิงกิน แต่ก็ไม่มีทางได้เจอสาวๆที่หน้าตาดี ผิวพรรณเปล่งปลั่งเรียบเนียนอย่างเวินหรวนหรวน

เวินหรวนหรวนเป็นถึงระดับลูกคุณหนู เลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก

รูปร่างของเวินหรวนหรวนก็ไม่เลว ด้านหน้าที่ควรจะอวบอิ่มก็นูนออกมา ดูแล้วใหญ่เป็นพิเศษ

ลูกพี่ใหญ่คนนั้นเดินไปจับแรงๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง“แม่ง ใหญ่จริงๆ”

“ลูกพี่ จะเป็นของปลอมหรือเปล่า？ผมดูในเน็ตแล้วผู้หญิงหลายคนทำปลอมกันทั้งนั้น”มีคนมองเวินหรวนหรวนก็กลืนน้ำลายลงคอเต็มแรง

“ของปลอมก็ดีกว่าไม่มี ไอ้บ้า มึงอยากจับใช่ไหม？”ลูกพี่กลอกตาใส่ผู้ชายที่กลืนน้ำลาย อดหัวเราะไม่ได้ “วางใจเถอะ มึงก็มีส่วนแน่นอน”

ตอนนี้เวินหรวนหรวนยังถูกมัดไว้ขยับตัวไม่ได้ ปากก็ถูกยัดไว้พูดไม่ได้ เธอได้แต่ส่ายหัวแรงๆ

“คลายเชือกเธอออก พวกเรามีกันมากมาย เธอจะหนีไปได้เหรอ？อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีคนนอกเข้ามา”มาถึงถิ่นของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาก็สบายใจหายห่วง

ผู้ชายที่กลืนน้ำลายเมื่อสักครู่รีบเข้าไปแก้มัดให้เวินหรวนหรวน แน่นอน เขาฉวยโอกาสจับแรงๆไปหลายครั้ง

หลังแก้เชือกที่มัดตัวเวินหรวนหรวนได้ ปฏิกิริยาตอบสนองแรกของเธอก็คือหนี แต่เห็นคนล้อมเธอมากมายขนาดนี้ เธอรู้ว่าตัวเองหนีไม่ได้

“ฉันไม่ใช่เวินลั่วฉิง ฉันไม่ใช่เวินลั่วฉิงจริงๆ ฉันคือเวินหรวนหรวน ฉันเป็นลูกสาวของหลี่หยุน พวกนายจับผิดคนแล้ว”เวินหรวนหรวนรีบอธิบายอย่างร้อนรน หวังว่าพวกเขารู้ตัวว่าจับผิดคนแล้วก็จะปล่อยตัวเธอ

ลูกพี่ใหญ่ขมวดคิ้วมองหน้าผู้ชายที่จับตัวเวินหรวนหรวนกลับมาเมื่อกี้ “ยังไงกันแน่？”

“ลูกพี่ เธอก็คือเวินลั่วฉิง ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์มาก เมื่อกี้ก็อยากใช้เหตุผลนี้หลอกพวกผม”

“ใช่ ใช่ ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์มาก เมื่อกี้ลูกสาวหลี่หยุนส่งเธอออกมาเอง ลูกสาวหลี่หยุนรู้แผนการของพวกเรา ต้องไม่ผิดแน่”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หลอกพวกนาย ฉันไม่ใช่เวินลั่วฉิงจริงๆ ฉันคือเวินหรวนหรวน พวกนายไม่เชื่อก็เข้าเน็ตเซิร์สดูก็ได้ ในเน็ตมีวิดีโอที่เกี่ยวกับเวินลั่วฉิงมากมาย เวินลั่วฉิงคนนั้นขี้เหร่จะตาย พวกนายมองแวบเดียวก็ดูออกแล้ว……”

“ไม่ ไม่เอา ฉันไม่เอา ฉันไม่ใช่เวินลั่วฉิงจริงๆ ฉันคือลูกสาวของหลี่หยุน พวกนายปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะ”เวินหรวนหรวนได้ยินพวกเขาพูด ตกใจจนอกสั่นขวัญหายกันเลยทีเดียว

พวกเขามีมากขนาดนี้ เธอคิดว่าไม่ต้องหลายวันหรอก แค่วันเดียวเธอก็ตายอยู่แล้ว

ไม่ เธอยังไม่อยากตาย เธอไม่อยากถูกอัดคลิปวิดีโออย่างนั้น เธออย่างกลับบ้าน

แต่เธอลืมไปว่า ตอนแรกพวกเธอก็จะใช้วิธีนี้ทำร้ายเวินลั่วฉิง

เธอไม่เต็มใจ หรือเวินลั่วฉิงจะเต็มใจกัน？

อีกอย่าง หากไม่ใช่เธออยากเห็นสภาพน่าเวทนาของเวินลั่วฉิงเกินไป กลัวเวินลั่วฉิงจะหนี ก็คงไม่ต้องถูกคนพวกนี้จับผิดตัวหรอก

มีประโยคหนึ่งกล่าวว่า กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นใครรับ ประโยคไม่ผิดเลยจริงๆ

“พวกนายโทรหาแม่ฉันแล้วจะเข้าใจ ที่นี่ไม่มีสัญญาณ แต่พวกนายก็ส่งคนออกไปโทรได้นี่”เวินหรวนหรวนพยายามคิดหาวิธีทุกอย่าง เพื่อแสดงสถานะของตน เธอรู้ว่าเวลานี้ไม่มีทางหนีไปได้ มิฉะนั้นคืนนี้ก็ต้องจบกัน

“ลูกพี่ หลังจับตัวผู้หญิงคนนี้ได้ พวกเราก็โทรหาหลี่หยุนแล้ว ตอนนั้นหลี่หยุนบอกว่าให้ทำตามแผนทุกอย่าง”ผู้ชายคนที่โทรหาหลี่หยุน ไม่รอให้ลูกพี่เอ่ยปากก็รีบตอบทันที

“ตอนนั้นลูกสาวหลี่หยุนส่งผู้หญิงคนนี้ออกมา เสร็จแล้วลูกสาวหลี่หยุนคงกลับไปถึงแล้ว และรายงานให้หลี่หยุนทราบแล้ว ผมเคยโทรหาหลี่หยุน ตอนนั้นหลี่หยุนไม่ได้พูดอะไรเลย ยิ่งไม่ได้ถามอะไร ดังนั้นไม่ผิดตัวแน่ ผู้หญิงคนนี้คิดจะเล่นลูกไม้กับพวกเรา อยากหาโอกาสหนี”ผู้ชายคนนั้นวิเคราะห์ได้ชัดเจน ตรรกะมีเหตุมีผล

ผิดก็ผิดที่หลี่หยุนโหดเกินไป ใจร้อนเกินไป