ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 72

ตอนที่72กลับมาเร็วๆนะ

“หม่ามี๊......” ถังจื่อซีกอดเวินลั่วฉิงด้วยท่าทางออดอ้อน พร้อมพูดพึมพำด้วยเสียงอ่อนๆ

พอมาถึงเมืองAใหม่ๆ เด็กโม่นั้นปกติดี แต่เด็กซีก็ยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรมาก ก็แค่ตัวติดเธอมากขึ้นเท่านั้น

“อืม”เวินลั่วฉิงเอาเธอมากอดไว้ แล้วแตะไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ อุณหภูมิปกติ ไม่มีไข้ เพียงแค่ลุกสาวไม่สบาย เธอก็ไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เด็กซีที่เล่นมาทั้งวันก็เหนื่อยแล้ว พอล้มตัวลงที่อกของเธอก็หลับลงทันที

เห่อถงถงที่ยืนอยู่อีกฝั่งยิ่งรู้สึกเอ็นดูเอามากๆ แต่เธอก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกหนึ่งปัญหาคือ：“วันนี้เย่ซือเฉินก็จะกลับมาแล้วสินะ？”

“อืม”เวินลั่วฉิงตอบกลับเบาๆ เมื่อวานเย่ซือเฉินได้บอกไว้ว่าจะกลับวันนี้ แต่ท่าทางของเด็กซีตอนนี้ ทำให้เธอไม่วางใจที่จะกลับไป แต่เดิมทีเย่ซือเฉินก็สงสัยเธออยู่แล้ว ถ้าเธอไม่กลับไปละก็ คงจะเกิดปัญหาอื่นตามมาอีกแน่

เธอกลัวว่าถ้าเธอไม่กลับไปละก็ เย่ซือเฉินต้องรู้แน่ๆว่าเด็กๆยังอยู่

“งั้นวันนี้เธอกลับไปเถอะ？”เห่อถงถงเข้าใจสถานการณ์ของเธอดี และยิ่งรู้ว่าเย่ซือเฉินผู้ชายคนนี้อันตรายมากแค่ไหน

“ฉันไม่กลับไปได้ด้วยหรอ？”เวินลั่วฉิงได้มองไปยังเด็กซีอย่างอดสงสารไม่ได้

“ได้สิ แต่ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานสามีของเธอต้องหาที่นี่เจอแน่ๆ ถึงตอนนั้นเรื่องของเด็กๆสองคนนี้ต้องถูกเปิดโปงแน่ๆ”ถึงแม้ว่าเห่อถงถงปกติจะเป็นคนยังไงก็ได้ แต่สำหรับเรื่องของเด็กสองคนนี้แล้ว เธอนั้นรอบคอบมาโดยตลอด

หลายปีมานี้ฉิงฉิงไม่ได้พาเด็กๆกลับมาด้วย เพราะกลัวว่าเด็กๆสองคนจะได้รับอันตราย

ท้องก่อนแต่ง แม้พ่อของเด็กก็ยังไม่รู้เลยว่าเป็นใคร ถ้าหากเรื่องนี้แดงขึ้นมา ไม่เพียงแต่จะทำให้ชื่อเสียงของฉิงฉิงนั้นเสียหาย และแน่นอนว่าจะทำให้เด็กๆได้รับอันตรายไปด้วย

“ถึงเขาจะกลับมาวันนี้ แต่ก็คงไม่เร็วขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวฉันจะโทรถามว่าเขากลับมากี่โมง”เวินลั่วฉิงคิดไปมาสักพัก ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรออกหาเย่ซือเฉิน

“อืม”พอเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสามครั้ง เขาก็รับสาย ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มน่าดึงดูดและน่าฟังมาก

“ที่รักคุณกลับมาวันนี้ใช่ไหม？ถึงบ้านกี่โมงหรอ？”เวินลั่วฉิงถามออกมาตรงๆ

ปลายสาย เย่ซือเฉินอึ้งไปสักพัก เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สองวันมานี้ผู้หญิงคนนี้แสดงออกได้ไม่เลวหนิ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนโทรหาเขาเองทุกวัน และยังถามเขาอีกว่าจะกลับเมื่อไหร่

“คงจะดึกมาก หลังห้าทุ่มน่ะ”พอพูดประโยคนี้จบ แววตาของเย่ซือเฉินก็ค่อยๆมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว เดินทางปลอดภัยนะ”เวินลั่วฉิงตอบด้วยเสียงเบาๆ แล้วกดวางสายไป

พอเขาถูกตัดสายไปแบบนี้ เย่ซือเฉินก็อึ้งไปเล็กน้อย เธอวางสายเขาไปดื้อๆแบบนี้เลยหรอ？เขานึกว่าเธอจะพูดว่าจะไปรับเขาที่สนามบินเสียอีก

“กว่าเขาจะกลับมาก็หลังห้าทุ่ม ฉันจะอยู่กล่อมเด็กซีให้หลับสนิทก่อนค่อยกลับไป ไม่เสียเวลาหรอก”เวินลั่วฉิงค่อยโล่งอกไปหน่อย แบบนี้แล้วก็คงไม่จะไม่เป็นไร พอเด็กซีหลับสนิทแล้วก็จะน่ารักเป็นพิเศษ

“อื้ม งั้นก็ดี พอเธอกลับไปแล้ว ฉันจะนอนเป็นเพื่อนเด็กซีให้เอง”เห่อถงถงก็โล่งอกไปด้วย เพราะเด็กซีนั้นไม่ค่อยสบาย ก่อนอนเลยจะงอแงนิดหน่อย ถ้าเกิดฉิงฉิงไม่อยู่ ก็กลัวว่าก่อนอนเด็กๆจะร้องไห้เอาได้

พอเวินลั่วฉิงกล่อมเด็กซีเข้านอนแล้ว เธอก็นั่งรถกลับทันที พอกลับไปถึงคฤหาสน์ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มนิดๆ เวินลั่วฉิงกลับพบว่าไฟในห้องนั้นเปิดอยู่ เธอตกใจขึ้นมาทันที เย่ซือเฉินบอกว่าห้ามุ่มถึงจะถึงบ้านแท้ๆ หรือว่าเขากลับก่อนเวลางั้นหรอ？

เพราะฉะนั้น ทุกครั้งเวลาที่เธอกลับถึงบ้านก็จะพอดีเป๊ะ ไม่เคยคลาดเคลื่อนเลยสักครั้ง

กี่วันมานี้เย่วือเฉินก็มีธุระจนดึกดื่นพอดี เขาจึงกลับบ้านค่อนข้างจะดึก ทุกครั้งที่เย่ซือเฉินกลับถึงบ้าน เธอก็มักจะ‘นอน’หลับไปแล้วเสมอ และในตอนเช้าของทุกๆวัน เมื่อเขาออกจากบ้าน เธอก็ยังไม่ตื่น

เวินลั่วฉิงตั้งใจจะเจอหน้าเขาให้น้อยที่สุด เธอคิดว่าถ้าเจอหน้าเขาน้อยลงแล้ว อย่างน้อยเขาก็คงจะไม่จู้จี้กับเรื่องของเธอบ่อยๆ

ส่วนเรื่องโทรศัพท์นั้น ก็จำเป็นจะต้องโทรจริงๆ

คุณป้าหลี่เห็นแววตาของเธอที่ดูแปลกไป แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“ที่รัก วันนี้คุณกลับมากี่โมงหรอ？”เวินลั่วฉิงได้โทรหาเย่ซือเฉินตามปกติ เธอถามเขาว่าวันนี้จะกลับมากี่ทุ่ม พอเอเห็นเด็กๆสองคนเล่นอย่างสนุกสนาน เวินลั่วฉิงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“วันนี้มีงานเลี้ยงนิดหน่อยน่ะ ประมานสี่ทุ่มถึงจะกลับ”สำหรับการที่เธอมาในทุกๆวันนั้น เขาเหมือนจะชินไปเสียแล้ว และสำหรับความเคยชินนี้แล้ว เขาก็ไม่คิดจะบ่ายเบี่ยงเลย

“อื้ม โอเค”เวินลั่วฉิงยังคงใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวลเหมือนปกติ

เมื่อเย่ซือเฉินได้วางสายลง เขาก็กระพริบตาเบาๆ ตั้งแต่เขากลับมาจากประเทศM ไม่กี่คืนมานี้ เขากลับบ้านค่อนข้างจะดึก และทุกครั้งที่เขากลับไป เธอก็มักจะหลับแล้วเสมอ

เย่ซือเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็โทรหาเลขาหลิวทันที：“ช่วยยกเลิกกิจกรรมของคืนนี้ทั้งหมดให้ฉันด้วย”

จู่ๆคืนนี้เขาก็ไม่อยากที่จะไปร่วมงานเลี้ยง เขาอยากที่จะกลับบ้านให้เร็วขึ้นสักหน่อย......