ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 736

บทที่ 736 ถังจื่อโม่ลงมือเอง พ่อลูกร่วมมือกันกำจัดศัตรู（2）

คุณชายน้อยแน่ใจว่าจะขึ้นรถที่เขาเป็นคนขับ ? นายใหญ่คนอื่นๆของตระกูลถังจะยินยอมเหรอ ? ！

“ตามคน”ถังจื่อโม่เหลือบมองเขาไปแวบหนึ่ง และพูดมันออกมาอย่างชัดเจน หากไม่พูดกันตรงๆก็คงจะทำงานกันลำบาก

“ตามคน？”เสี่ยวหลิวตกตะลึง ตาเบิกโพลงขึ้นมาทันที ：“ได้ครับ งานนี้ผมถนัดเลยครับ ”

คนขับเสี่ยวหลิวเดิมทีเคยเป็นนักแข่งรถ หลังจากที่ไปล้ำเส้นใครบางคนเข้า ในระหว่างการแข่งขันถูกปองร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เคราะห์ยังดีที่ได้ถังหลินช่วยเหลือเอาไว้จากนั้นเขาก็ติดตามถังหลินมาโดยตลอด

แน่นอนว่า ในกรณีฉุกเฉินเท่านั้นที่ถังหลินจะเรียกใช้เขา หากถังหลินต้องเข้าบริษัทหรือทำธุระที่เกี่ยวกับแปดสุดยอดวงศ์ตระกูลมักจะไม่เรียกใช้เขาแต่อย่างใด เพราะกฎระเบียบของแปดสุดยอดวงศ์ตระกูลนั้นเข้มงวดอยู่มาก

“คุณชายน้อย เราจะสะกดรอยตามใครครับ ?” เมื่อขึ้นรถมาได้ ใบหน้าของเสี่ยวหลิวก็ดูตื่นเต้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด การสะกดรอยตามคนเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดแล้ว

“แม่ผม เมื่อกี้แม่ออกไปกับลุงหลี่ นายเร่งหน่อย หากยังโอ้เอ้อยู่แบบนี้จะตามไม่ทันเอา” หลังจากออกมาได้ถังจื่อโม่ก็ไม่เห็นรถที่ลุงหลี่ขับออกมาแล้วและอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้ขึ้นมาทันที

“สะกดรอยตามคุณหนูใหญ่？” เสี่ยวหลิวหน้าถอดสีขึ้นมาทันที ตกใจสุดขีด ตระกูลถังในตอนนี้ คนที่ล่วงเกินไม่ได้เป็นอันขาดเลยนั้นก็คือคุณชายน้อยกับคุณหนูน้อย รองลงมาก็คือคุณหนูใหญ่

สะกดรอยตามคุณหนูใหญ่ หากโดนจับได้ ตัวเขาเองก็อย่าได้หวังเลยว่าจะยังได้อาศัยอยู่ในตระกูลถัง

“ได้ยินมาว่านายเคยเป็นนักแข่ง？”ถังจื่อโม่มองไปยังเขาแวบหนึ่ง ตั้งใจที่จะถามคำถามนี้

“ห๊า？ครับ”เสี่ยวหลิวพยักหน้ารับทันที

“นักแข่งอย่างนายสะกดรอยตามใครสักคนน่าจะยังมีความสามารถอยู่หรอกมั้ง？”ถังจื่อโม่ตั้งใจพูดปลุกกระตุ้นเขาอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่มีปัญหาแน่นอนครับ คุณชายน้อยวางใจได้ ผมจัดการให้ครับ ”ชัดเจนว่า คนคนนี้มีนิสัยค่อนข้างมุทะลุ ไม่งั้นคงไม่ไปล้ำเส้นใครเขาเข้าจนได้เรื่องหรอก

“ลุงหลี่เพิ่งขับออกไปได้ไม่นาน ผมรู้นิสัยการขับรถของลุงหลี่ รับรองว่าตามทันแน่นอนครับ ” ในขณะที่พูดประโยคนี้ ตัวเขาเองก็มั่นใจอยู่พอสมควร

และแล้ว เมื่อขับออกมาได้ไม่นาน เขาก็ขับจนตามมาเจอรถที่ ลุงหลี่ขับอยู่

ไม่พูดไม่ได้ว่า ทักษะการขับรถของเสี่ยวหลิวก็ถือว่าดีอยู่มาก เขารักษาระยะห่างได้อย่างพอเหมาะพอดี ลุงหลี่ที่ขับอยู่ด้านหน้าก็ไม่รู้ตัวและสงสัยอะไร แม้แต่เวินลั่วฉิงเองก็ยังไม่รู้ตัว

ตรงด้านหน้า รถของลุงหลี่จอดที่คลับเฮาส์แห่งหนึ่งเวินลั่วฉิงลงมาจากรถ

เสี่ยวหลิว จอดห่างจากพวกเขาอยู่พอสมควร บริเวณพื้นที่ที่สะดวกต่อการยักย้าย จอดไปยังพื้นที่ที่คนธรรมดาก็ยากที่จะเข้าจอดได้ แน่นอนว่า เขาจอดเพื่อบดบังการมองเห็นของเวินลั่วฉิง

“คุณชายน้อย ฝีมือผมเป็นยังไงบ้างครับ？”เสี่ยวหลิวมองไปยังถังจื่อโม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ

“อืม ฝีมือดีจริงๆ”ถังจื่อโม่พยักหน้ารับ แต่รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ทักษะการขับนั้นดีเลิศ เพียงแต่รถขับมาด้วยความเร็ว และทำให้รู้สึกวิงเวียนศีรษะ

ยังไงเสีย เด็กน้อยถังจื่อโม่ก็ไม่ลืมภารกิจสำคัญ เขามองไปยังเวินลั่วฉิงผ่านหน้าต่างรถ เมื่อเห็นว่าเวินลั่วฉิงลงจากรถไปแล้ว เข้าไปยังด้านในของสโมสร เขาก็ลงจากรถตามไป

เด็กน้อยถังจื่อโม่ถูกกันตัวไว้ที่ทางเข้าของคลับเฮาส์

“ผมมากับแม่ของผม แม่ผมเพิ่งจะเข้าไปเมื่อครู่นี้” เด็กน้อยถังจื่อโม่มองตามเข้าไปยังด้านในด้วยสายตาละห้อย จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ยื่นให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดู ：“คุณดูนี่ นี่คือแม่ผม แม่ผมเพิ่งเดินเข้าไปเมื่อกี้ ”

“นี่แม่ของหนูเหรอ ? นี่มันคุณหนูใหญ่ตระกูลถังนี่ ? คุณหนูใหญ่ตระกูลถังยังไม่แต่งงานเลย ? จะมีลูกโตขนาดนี้ได้ยังไง ? ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองไปที่ถังจื่อโม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

เธอที่เป็นแม่แท้ๆที่ให้กำเนิด！แล้วนี่ไปเป็นแม่บุญธรรมตั้งแต่เมื่อไรกัน？

เด็กคนนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่ ?

หยวนจุนหลินก็มีอาการตกตะลึงเช่นกัน กว่าชายหนุ่มจะนัดหญิงสาวให้ออกมาได้ และยังไม่ทันที่จะได้เริ่มพูดคุยอะไรกันเลยสักคำ แต่แล้วจู่ๆก็มีก้างขวางคอตัวน้อยนี้โผล่มาได้ยังไงกัน

“หนูมาได้ยังไง？”เวินลั่วฉิงไม่ได้สนใจกับสรรพนามที่ถังจื่อโม่เรียก เพราะยังไงตอนนี้เธอเองก็ยังไม่ได้แต่งงานกับเย่ซือเฉิน สถานะของลูกน้อยทั้งสองก็ยังไม่ได้เปิดเผยตัวตน

เมื่อผู้จัดการเห็นว่าพวกเขานั้นรู้จักกันจริง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น หยวนจุนหลินโบกมือ ส่งสัญญาณให้เขาออกไปได้

“เมื่อกี้หนูเห็นแม่บุญธรรม หนูก็เลยตามมา”คำอธิบายของถังจื่อโม่นั้นเรียบง่าย แต่คำอธิบายง่ายๆนี้ ทำให้คนนอกไม่ได้รู้สึกสงสัยและคิดว่ามันผิดปกติอะไร

เวินลั่วฉิงหัวเราะออกมา ดูท่าแล้ว เขาคงจะตามเธอมา เพียงแต่ไม่รู้ว่าเด็กน้อยคนนี้จะตามเธอมาทำไมกัน ?

ปรกติเวลาที่เธอออกจากบ้าน ถังจื่อโม่ไม่เคยคิดที่จะตามเธอไปไหนมาไหนเลยสักที่

“แม่ครับ แม่คุยธุระเถอะ ไม่ต้องสนใจผม ผมนั่งกินขนมตรงนี้ก็พอ”ที่ถังจื่อโม่ตามมาในวันนี้เขามีแผนไว้แล้ว ดังนั้น เขาไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนนอกแต่อย่างใด และยิ่งไม่คิดที่จะหลบหลีกมันเลยด้วยซ้ำ

หยวนจุนหลินจ้องมองไปยังเด็กน้อย ดวงตากะพริบปริบๆ เขารู้สึกเหมือนเด็กน้อยคนนี้มีเจตนาจะมาก่อกวนยังไงชอบกล ?

เนื่องจากมีก้างน้อยคอยขวางอยู่ หยวนจุนหลินจึงทำได้เพียงกลืนคำพูดที่เตรียมอย่างดีลงคอไป

ถังจื่อโม่ที่สังเกตเห็นสีหน้าอาการที่หลากหลายบนใบหน้าของหยวนจุนหลิน ริมฝีปากก็กระตุกขึ้น ดูท่าแล้ววันนี้เขาคงจะมาถูกที่ถูกเวลาให้แล้วจริงๆ! !