ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 772

ท่านประธานบ้านเขานิสัยดีแบบนี้ยังสั่งสอนคนด้วยน้ำเสียงที่มีความน่ารักเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?

น้ำเสียงนี้? ความนิสัยดีนี้? ทำไมถึงคุ้นเคยขนาดนั้นเนี่ย?

นี่เป็นนิสัยขององค์หญิงน้อยชัดๆ!!

ท่านประธานบ้านเขาติดพิษแล้ว ติดพิษขององค์หญิงน้อยแล้ว!!

ผู้ชายอีกทางหนึ่งของโทรศัพท์ จับโทรศัพท์ไว้ ลืมพูดไปเลย เขารู้สึกว่าเมื่อกี้ต้องโทรผิดแน่ๆ ต้องใช่แน่ๆ

เขาก้มหน้าลง มองดูสิ่งที่แสดงบนหน้าจอโทรศัพท์.....

เบอร์ไม่ได้ผิด?

“ฉันกลับบริษัท การประชุมวิดีโอคอลต่อได้เลย” ในที่สุดคุณชายสามเย่ก็กลับมาปกติแล้ว ออกคำสั่งด้วยความเย็นขา

“อ๋า ได้” เมิ่งหยวนพยักหน้า ตอบกลับ กลับมีความรู้สึกแบบหนึ่งเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

หลังจากวางสายแล้ว คุณชายสามเย่ก็เหม่อลอยต่อ ลอยต่อไป เลขาหลิวมองดู กลับไม่กล้าพูดอะไรสักคำแล้ว

พอมาถึงบริษัท คุณชายสามเย่ก็เปิดการประชุมด้วยวิดีโอคอลต่อ เลขาหลิวรู้สึกว่าท่านประธานยังคงใจไม่อยู่กับตัวตลอดเวลา

แต่ว่า เรื่องนี้ไม่ได้ถึงตาให้เขามายุ่ง เขาทำตามคำสั่งของท่านประธานไปสิบเรื่องขององค์หญิงน้อยแล้ว

การประชุมทางวิดีโอคอลผ่านไปประมาณสี่ชั่วโมงแล้วยังไม่จบ

จู่ๆ เลขาหลิวก็เข้ามาในห้องทำงาน พุ่งไปทางข้างๆ ของคุณชายสามเย่ด้วยความดีใจ มองไปทางคุณชายสามเย่ด้วยสีหน้าที่ตื้นตันใจ พูดด้วยความเร่งรีบว่า “ท่านประธาน สิบเจอแล้วครับ สิบเจอแล้วครับ สืบเจอแล้วว่าคุณแม่ขององค์หญิงน้อยคือใคร”

สีหน้าที่ใจไม่อยู่กับตัวของคุณชายสามเย่ค่อยๆ เปลี่ยนไป เขาลุกขึ้นด้วยความเร็ว ขณะนี้บนใบหน้าของคุณชายสามเย่มีความตื้นตันอย่างเห็นได้ชัดเจน ยังมีความกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัดเจนอีกด้วย

การประชุมทางวิดีโอคอลยังคงสืบเนื่องต่อ คนทางนั้นเห็นท่านประธานของพวกเขาทำท่าทีแบบนี้ขึ้นกะทันหัน ก็อึ้งขึ้นมาอีกครั้ง?

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่พวกเขาเห็นการตอบสนองแบบนี้ของท่านประธาน?

ท่านประธานที่เย็นชาอารมณ์คงที่ ไม่มีคลื่นไม่มีความตกใจมาโดยตลอดของพวกเขากลับมีความกระวนกระวายแบบนี้ กลับมีท่าทีแบบนี้?

นี่เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นกันแน่?

“การประชุมจบลง” คุณชายสามเย่นึกได้ว่าคอมยังคงเปิดอยู่ ทางนั้นมีคนไม่น้อยเลยที่กำลังมองอยู่ เขาพูดไปคำหนึ่งว่าจบลง จากนั้นก็ไม่สนใจแล้วว่าทางนั้นเห็นด้วยหรือไม่ แล้วรีบปิดคอมทันที

สำหรับเรื่องขององค์หญิงน้อย ในตอนที่ยังสืบได้ไม่ชัดเจน ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาด

ทันใดนั้นคนทางนั้นต่างก็งงไปกันหมด นี่ก็จบแล้วหรอ? จบลงแล้วหรอ?

วันนี้ เป็นครั้งที่สองแล้ว

ยังดีที่ ครั้งนี้ได้พูดคุยกันพอประมาณแล้ว สิ่งที่ต้องผ่านก็ผ่านแล้ว จบก็จบเถอะ คนทางนั้นก็ไม่ได้มีความเห็นอะไรมากมาย แน่ๆ นอนว่า สิ่งสำคัญคือไม่กล้ามีความเห็น!!

หลังจากที่ปิดคอมแล้ว คุณชายสามเย่มองไปทางเลขาหลิว “รีบพูด”

ถึงแม้ว่าขณะนี้เขาจะกำลังพยายามควบคุมตัวเองอยู่ แต่ว่าในน้ำเสียงก็ยังแฝงความกระวนกระวายน้อยๆ ที่สามารถฟังออก

เลขาหลิวอึ้งไปเลย สูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็เปิดปากพูดว่า “คุณแม่ขององค์หญิงน้อยชื่อเห่อถงถงครับ”

ได้ยินประโยคนี้ของเลขาหลิวแล้ว สีหน้าคงคุณชายสามเย่ดูแย่ลงอย่างเห็นได้ชัดเจน หัวใจก็รู้สึกแย่ลงตามไปด้วย ทั้งหมดหวังและผิดหวัง

ไม่ใช่หรอ?

ไม่ใช่จริงๆ หรอ?

หรือว่าเธอคิดมากเกินไปแล้ว?

เห็นท่าทีแบบนี้ของท่านประธานบ้านตัวเองแล้ว เลขาหลิวอึ้งไปเลย รีบพูดต่อว่า “ท่าประธาน ท่านฟังผมพูดจบ”

ขณะนี้ สัญชาตญาณความเอาตัวรอดของเลขาหลิวทำให้เขารีบคิดหาวิธีมาช่วยเสริม เลขาหลิวไหวพริบพุ่งขึ้น รีบพูดด้วยความเร็วว่า “หากนั่นเป็นลูกของคุณผู้หญิง ต้องมีกับท่านประธานแน่นอนครับ แน่นอน จุดนี้ไม่ผิดแน่นอนครับ”

ในตอนที่เลขาหลิวพูดประโยคนี้ เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ากำลังประจบประแจงอยู่

ถึงแม้ว่าเลขาหลิวไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องอะไร แต่ว่าตอนนี้เขาจำเป็นต้องพูดแบบนี้ ไม่เช่นนั้นชีวิตอันน้อยนิดของเขานี้คงจะไม่มีแล้ว

หลังจากได้ยินคำพูดของเลขาหลิวแล้วสีหน้าของคุณชายสามเย่ก็ค่อยๆ ดีขึ้น ความเย็นในแววตาก็ค่อยๆ จางหายไป ไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้แล้ว

แววตาเมื่อกี้ของคุณชายสามเย่สามารถฆ่าคนได้เลย

เลขาหลิวสูดหายใจลึก โชคดีที่เขาไหวพริบดี ไม่เช่นนั้นชีวิตนี้คงอยู่ไม่รอดแล้ว

แต่ว่า ขณะนี้ สีหน้าของคุณชายสามเย่ก็ยังคงหนักแน่นน่ากลัว

ถ้าหากลูกเป็นของเวินลั่วฉิงจริงๆ ทำไมเธอถึงไม่พูด?

ทำไมเอถึงไม่บอกเขาเลย?

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนเธอไม่บอกเขาถือว่ามีเหตุผลอยู่ แต่ว่าตอนนี้พวกเขาได้เจอกันแล้ว ทำไมเธอถึงยังไม่บอกเขา?

เลขาหลิวเห็นท่านประธานบ้านเขาไม่พูดเลย ในใจก็มีความกังวล อดไม่ได้เรียกไปคำหนึ่งว่า “ท่านประธาน......”

คุณชายสามเย่ดึงสติกลับมา ขมวดคิ้วแน่น มองไปทางเลขาหลิว พูดด้วยเสียงที่ต่ำว่า “ไปสืบต่อ”

“สืบ? สืบใครครับ? สิบคุณผู้หญิงหรอครับ?” เลขาหลิวขณะนี้ไม่ค่อยเข้าใจว่าคนที่ท่านประธานจะสิบคือใคร?

สืบองค์หญิงน้อยต่อ? หรือว่าสืบคุณผู้หญิง

“สืบมาหมด” คุณชายสามเย่สูดหายใจลึก พยายามกดทับความผิดปกติในใจ