ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 873

บังเอิญที่เวลานี้ จู่ๆเย่ซือเฉินก็เห็นรถบ้านตระกูลถัง จึงอุ้มถังจื่อซีเข้ามา ทำให้หัวใจถังจื่อโม่เต้นตึกตักในทันทีทันใด……

ถังจื่อโม่เห็นเย่ซือเฉินอุ้มถังจื่อซีมายังรถที่เขานั่งอยู่ ซึ่งใกล้ขึ้นมาทุกนาที！！

จู่ๆถึงจื่อโม่ก็เริ่มตื่นเต้น ตื่นเต้นจนทำตัวไม่ถูก เขาจึงนั่งและมองอย่างตะลึงอยู่อย่างนั้น……

ถังจื่อซีเห็นเย่ซือเฉินอุ้มเธอมายังรถของตระกูลถัง อยากขัดขวางเย่ซือเฉิน เพราะพี่ชายยังอยู่ในรถ แต่เธอก็หาเหตุผลที่เหมาะสมไม่ได้เสียที

คุณแม่เคยสอนว่าหากช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวปิด จะยิ่งทำให้สิ่งที่เราประสงค์จะปิดบังนั้นยิ่งเด่นชัด ยิ่งทำให้คนสงสัยมากขึ้น！

เพราะเมื่อคุณพ่อเห็นรถตระกูลถังแล้วอยากจะมาบอกลุงเสี่ยวหลิวสักคำนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดา

เธอไม่มีเหตุผลขัดขวางจริงๆ

ดังนั้นเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีจึงได้แต่เงียบเข้าไว้

แน่นอนเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซียังคิดในใจอีกว่า ใช่อยู่ที่เธอรับปากพี่ชายว่าจะช่วยเก็บเป็นความลับ แต่หากคุณพ่อเห็นพี่ชายเอง งั้นก็ไม่เกี่ยวกับเธอ！

เจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีคิดว่าหากผลเป็นเช่นนี้ก็ไม่เลวเลย เธอรู้ว่าพี่ชายก็อยากนับพ่อเช่นกัน เพียงแต่พี่ชายคิดว่าคุณพ่อไม่ชอบเด็ก จึงเกิดปมในใจ

ความจริงพิสูจน์กว่าคุณพ่อชอบเธอมาก ดังนั้นพี่ชายไม่ต้องกังวลและไม่ต้องรู้สึกแย่อีกต่อไปแล้ว

ตอนแรกเย่ซือเฉินก็ไม่ได้อยู่ห่างจากรถตระกูลถังมากนัก พอก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถึงที่หมายแล้ว

ถังจื่อโม่ที่นั่งอยู่ในรถพลันนั่งตัวตรงด้วยจิตใต้สำนึก เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกถึงจังหวะการเต้นเร็วของหัวใจตัวเอง คล้ายกับหัวใจจะกระโดดออกมาเสียอย่างนั้น

มืออันน้อยๆของถังจื่อโม่ก็กำแน่นขึ้น ซึ่งเวลานี้ได้เปิดแอร์ภายในรถไว้ อุณหภูมิจึงไม่ได้สูง แต่ฝ่ามือของถังจื่อโม่กลับมีเหงื่อซึมออกมา มีความชื้นและเหนียวหนึบๆเล็กน้อย

ทว่าเด็กน้อยถังจื่อโม่ไม่ได้สนใจต่อสิ่งเหล่านี้ เขายังคงมองเย่ซือเฉินผ่านกระจกรถเช่นเดิม เวลานี้ถังจื่อโม่จ้องแบบไม่กะพริบตาเลยสักครั้ง

ไม่รู้ว่าลืมกะพริบหรือไม่กล้ากะพริบกันแน่！

ตอนนี้เย่ซือเฉินอุ้มน้องสาวอยู่นอกรถ ซึ่งระยะห่างระหว่างเขากับเย่ซือเฉินนั้นไม่ถึงสองเมตร

เขาใกล้ชิดเย่ซือเฉินอย่างนี้เป็นครั้งแรก ทำให้หัวใจเขายิ่งเต้นเร็วอย่างรุนแรงกว่าเดิม ตึก ตึก ตึก ตึก คล้ายกับกำลังตีกล่องก็ไม่ปาน

บัดนี้ถังจื่อโม่รู้สึกสับสน สับสนจนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ดังนั้นเขาจึงได้แต่นั่งตัวตรงมากขึ้น ทำอย่างนี้แล้วราวกับเขาจะสามารถรักษาความทะนงตนและพลานุภาพในยามปกติของตนได้

เย่ซือเดินมาอยู่ด้านหน้ารถแล้ว เมื่อคนขับรถเสี่ยวหลิวเห็นคุณชายสามเย่ก็รีบลดกระจกรถลง

ชั่ววินาทีที่กระจกรถเปิดออก เด็กน้อยถังจื่อโม่ก็รู้สึกหัวใจที่กำลังเต้นแรงเหมือนตีกลองได้หยุดนิ่ง ณ ตอนนี้ เขารู้สึกว่าโลกทั้งใบได้เงียบกริบในอย่างฉับพลัน

เงียบจนไม่ได้ยินเสียงใดๆ！！

บัดนี้เด็กน้อยถังจื่อโม่นั่งอยู่ในตำแหน่งหลัง เขาไม่ได้หลบ แต่เป็นเพราะตอนนี้อารมณ์เขาสับสนและซับซ้อน จึงไม่มีการตอบสนองในชั่วขณะนี้

อันที่จริงเด็กน้อยถังจื่อซีรอให้คุณพ่อเห็นพี่ชายอย่างใจจดใจจ่อ แต่เธอรอตั้งครึ่งค่อนวัน กลับพบว่าคุณพ่อไม่ได้มองด้านหลังรถเลยคุณพ่อไม่เห็นพี่ชายเลย

ถังจื่อซีอยากสะกิดเย่ซือเฉิน แต่เมื่อนึกถึงคำกำชับของพี่ชาย และพี่ชายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอจึงไม่ได้สะกิดเตือน

“ลุงเสี่ยวหลิว บอกหม่ามี๊กับคนอื่นไม่ได้นะคะ”ทว่าเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีนึกถึงเรื่องอื่น พลางกำชับอย่างไม่วางใจ

คุณพ่อบอกว่าจะส่งเธอกลับไปเอง ดังนั้นเธอกังวลว่าลุงเสี่ยวหลิวจะเผลอหลุดปาก

เธอกับพี่ชายแอบออกมา ซึ่งคนในบ้านไม่มีใครรู้ หากพวกท่านรู้เมื่อไหร่ เธอกับพี่ชายก็อย่าหวังจะได้ออกมาง่ายๆอีกเลย

เธอรับปากคุณพ่อไว้แล้วว่าจะมาเยี่ยมท่านอีก

“ไปกันเถอะกัน แดดดี้ไปส่งหนูกลับบ้าน”คุณชายสามเย่มองถังจื่อซีตลอด ไม่ได้มองภายในรถอีกเลย ดังนั้นจึงยิ่งไม่มีทางเห็นถังจื่อโม่เป็นอันขาด

คุณชายสามเย่ที่มีรอยยิ้มบางเต็มหน้าหอมแก้มถังจื่อซีอีกครั้ง จากนั้นก็อุ้มถังจื่อซีหันหลังเดินจากไป

เมื่อกี้เย่ซือเฉินหันหน้าเข้าหารถก็ยังไม่เห็นเด็กน้อยถังจื่อโม่เลย นับประสาอะไรกับตอนนี้ ตอนที่คุณชายสามเย่หันหลังให้ จึงยิ่งไม่มีทางเห็นถังจื่อโม่แล้วแหละ

ถังจื่อซีมองไปยังด้านหลังด้วยจิตใต้สำนึก มองไปยังทิศทางของถังจื่อโม่

“ทำไมหรือครับ？”เย่ซือเฉินเห็นท่าทางเธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย