ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 888

ถึงแม้ตอนนี้อะเหลียงจะมีคนที่น่าสงสัยอยู่แล้วคนหนึ่ง แต่ยังไงก็เป็นแค่การสงสัย ยังไม่ได้ยืนยัน

ในเมื่ออะเหลียงสงสัย ก็ต้องไปทำการตรวจสอบแน่นอน

ไป๋หยิงรู้ดี ว่าเธอไม่มีความสามารถที่จะไปขัดขวางอะเหลียง เจิ้งฉงเองก็ไม่มีความสามารถนั้น

แน่นอนว่าไป๋หยิงก็ไม่โง่ที่จะไปขัดขวางอะเหลียงตรง ๆ แต่เธอคิดวิธีที่ยอดเยี่ยมได้วิธีหนึ่ง

ขอแค่เธอตามหา “ลูกสาว” ของหัวหน้าได้ก่อนที่อะเหลียงจะตรวจสอบยืนยันผลได้สำเร็จ ก็ถือว่าเป็นการขัดขวางยับยั้งอะเหลียงได้โดยที่แม้แต่ผีสางเทวดาก็ยังไม่รู้

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือจะตามหา “ลูกสาว” ของหัวหน้าได้ยังไง

ยี่สิบกว่าปีมานี้ หัวหน้าไม่มีผู้หญิงอยู่ข้างกายเลยสักคน หัวหน้าคอยตามหาคุณนายมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ ฉะนั้นลูกสาวคนนี้หัวหน้าก็คงไม่เคยเจอมาก่อนแน่นอน

หัวหน้าไม่เคยเจอกับลูกสาวของตัวเองมาก่อน ฉะนั้นเมื่อถึงเวลาวิธีเดียวที่จะยืนยันได้ก็คือการตรวจดีเอ็นเอ

นี่เป็นวิธีที่ง่ายและตรงไปตรงมาที่สุด

เมื่อวานหลังจากได้ฟังที่เจิ้งฉงพูด ไป๋หยิงก็นึกถึงคนคนหนึ่ง คนที่ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอได้รู้ข่าวเรื่องหัวหน้าตามหาคุณนาย หลังจากที่เธอได้เห็นภาพเหมือนของคุณนายเธอก็เพ่งเล็งไว้คนหนึ่ง

เพราะบุคลิกลักษณะของผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับผู้หญิงที่อยู่ในภาพเหมือนของหัวหน้ามาก เหมือนมากเลยล่ะ

ดูไปแล้ว เหมือนกับคนคนเดียวกันไม่มีผิด

เพียงแต่ ผู้หญิงคนนั้นอายุน้อยเกินไป อายุไม่ตรงกับความเป็นจริง เธอจึงไม่กล้าผลีผลามส่งคนนั้นไปให้หัวหน้า

แต่ตอนนี้หัวหน้าต้องการตามหาลูกสาว จึงค่อนข้างเหมาะสมมาก

เธอจำได้ว่าเด็กสาวคนนั้นเพิ่งอายุยี่สิบห้าปี เพราะเด็กสาวคนนั้นอายุเท่ากันกับเธอ เธอจึงจำได้อย่างแม่นยำ

ได้ยินมาว่าเมื่อยี่สิบห้าปีก่อนหัวหน้าก็เริ่มตามหาคุณนายแล้ว นั่นหมายความว่าหัวหน้าแยกจากภรรยาเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน ถ้าหากมีลูกด้วยกันจริง ๆ นับอายุดูแล้วก็น่าจะยี่สิบห้าปีพอดี

ที่จริงไป๋หยิงถึงขั้นคิดจะสวมรอยเป็นลูกสาวของหัวหน้าซะเอง แต่ความคิดนี้ก็ถูกเธอตัดทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

เธอรู้ว่าหัวหน้าไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น ถึงแม้เรื่องที่เธออยู่กับเจิ้งฉงจะไม่ค่อยมีใครรู้ แต่ก็ยังมีคนรู้จักเธออยู่บ้าง อีกอย่างเธอยังมีพ่อ มีพี่ชาย เรื่องพวกนี้คนทั่วไปก็สืบดูได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหัวหน้าขององค์กรโกสต์ซิตี้เลย

ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางกลายเป็น “ลูกสาว” ของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ไปได้

เมื่อคิดถึงเรื่องพวกนี้ ใบหน้าของไป๋หยิงก็ดูบูดเบี้ยวอีกครั้ง ทำไมเรื่องดี ๆ ทุกอย่างถึงเกิดขึ้นกับเวินลั่วฉิง ทำไมเวินลั่วฉิงถึงได้ครอบครองเย่ซือเฉิน ทำไมเวินลั่วฉิงถึงได้ครอบครองทุกอย่างของตระกูลถัง ส่วนเธอกลับไม่ได้อะไรเลย?

เธอไม่ยอม ไม่ยอม!!

คงเป็นเพราะไป๋หยิงโกรธจัด เลยหายใจแรง เพียงแค่เคลื่อนไหวเล็กน้อยตอนสูดลมหายใจก็ทำให้กระทบถึงบาดแผลบนร่างกายเธอ เธอเจ็บปวดจนถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

ความเจ็บปวดบนร่างกายเธอทำให้เธอต้องสงบนิ่งขึ้น ถึงแม้เธอไม่มีทางกลายเป็น “ลูกสาว” ของหัวหน้าได้ แต่เธอก็สามารถบงการ “ลูกสาว”ของหัวหน้าได้

เธอสามารถทำให้ “ลูกสาว” ของหัวหน้าเชื่อฟังเธอได้

ไป๋หยิงจะไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเจิ้งฉงได้ยังไงกัน ความเกลียดแค้นในใจของเธอถึงขีดสุดแล้ว แต่ก็ต้องทนเอาไว้

“ใช่ ฉันมีแผนแล้ว” ไป๋หยิงยืนตัวตรง แล้วแอบถอนหายใจออกมา อดกลั้นความเคียดแค้นเอาไว้ แล้วกดเสียงพูดให้ต่ำลง

“อ้อ? แผนอะไร?” เจิ้งฉงตาเป็นประกาย กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที : “เธอรีบพูดมาสิ ตกลงแผนอะไร? ฉันจะดูสิว่าใช้ได้ไหม?”

“แผนการนี้อาศัยแค่ฉันกับนายคงจะไมได้ จำเป็นต้องให้อีกคนมาช่วย” ไป๋หยิงมีแผนในใจอยู่แล้ว ฉะนั้นตอนนี้เธอจึงดูมั่นใจมาก

“ใคร?” แววตาของเจิ้งฉงดูเคร่งขรึมขึ้น น้ำเสียงฟังดูดุขึ้นเล็กน้อย เจิ้งฉงเป็นคนหยิ่งทะนงมาก สิ่งที่เกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นดูถูกเขา ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ตอนนี้เขาคงจับไป๋หยิงโยนออกไปแล้ว

“หัวหน้าน้อย เรื่องนี้มีเพียงเขาที่สามารถช่วยพวกเราได้ ถ้าหากไม่ได้ความช่วยเหลือจากเขา ใครก็ทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ” ไป๋หยิงเข้าใจความคิดของเจิ้งฉงดี จึงอธิบายให้เขาฟังสักหน่อย

สีหน้าของเจิ้งฉงดีขึ้นมาพอสมควรจริง ๆ ถ้าหากคนคนนั้นคือหัวหน้าน้อยเขาก็จำเป็นต้องยอมรับ

ยังไงตอนนี้หัวหน้าก็ไม่สนใจเรื่องอะไรแล้ว เรื่องขององค์กรโกสต์ซิตี้ล้วนเป็นหัวหน้าน้อยที่มีอำนาจจัดการ

“ตกลง เธอบอกแผนของเธอให้ฉันฟัง แล้วฉันจะไปบอกหัวหน้าน้อย”

“ไม่ ฉันจะไปกับนายด้วย เรื่องนี้ฉันต้องบอกกับหัวหน้าน้อยด้วยตัวเอง” ในใจของไป๋หยิงมีแผนอยู่แล้ว ดังนั้นก่อนที่จะพบกับหัวหน้าน้อย เธอไม่มีทางบอกแผนการทั้งหมดให้เจิ้งฉงรู้

เธอต้องเก็บไพ่ใบสุดท้ายเอาไว้ในมือของตัวเอง มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น เธอถึงสามารถได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ การพึ่งพาคนอื่นยังไงก็ไม่สู้พึ่งพาตัวเอง

“เหอะ” เจิ้งฉงมองเธอ แล้วแสยะยิ้มออกมา : “ทำไมเหรอ? ปีกกล้าขาแข็งแล้วหรือไง? อยากบินเดี่ยวสินะ? ไป๋หยิง ช่วงนี้ฉันดีกับเธอมากเกินไปแล้วใช่ไหม?”