ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 922

แต่ว่า ขณะที่เวินลั่วฉิงถือโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นนั้น ถังจื่อซีเห็นโบรชัวร์ของโรงแรมวางอยู่บนโต๊ะ

ถังจื่อซีสายตาเฉียบคมมองเห็นตัวอักษรบนนั้น

จากนั้นถังจื่อซีจึงรีบโทรศัพท์ไปหาคุณชายสามเย่

ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว

คุณชายสามเย่เห็นถังจื่อซีโทรศัพท์มาหา ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย เวลานี้ เวินลั่วฉิงน่าจะกลับถึงบ้านแล้ว

ดังนั้น ถังจื่อซีโทรมาหาคราวนี้คงน่าจะบอกข่าวดีกับเขา?

“ลูกรัก แม่กลับมาแล้วใช่ไหม” เมื่อรับสาย คุณชายสามเย่ก็เอ่ยปากพูดทันที น้ำเสียงของเขาตอนนี้ไม่ได้มีความสงสัยปนอยู่ แต่เป็นน้ำเสียงที่มั่นใจ เขาคิดว่าเวลานี้เวินลั่วฉิงต้องกลับไปแล้วแน่นอน

ถังจื่อซีได้ยินที่พ่อพูด ก็รีบส่ายหน้าทันที แต่หลังจากนั้นเธอก็คิดได้ว่าส่ายหน้าไปพ่อก็ไม่เห็นอยู่ดี เธอจึงพูดไปว่า : “เปล่าค่ะ แม่ไม่ได้กลับมา”

“ไม่กลับเหรอ? แม่ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ?” คุณชายสามเย่ขมวดคิ้ว แล้วดูเวลาอีกครั้ง ยืนยันว่าสี่ทุ่มกว่าแล้ว เวลานี้ทำไมเวินลั่วฉิงยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ?

เธอมีเรื่องอะไรจำเป็นต้องคุยกับถังไป๋เชียนนานขนาดนั้น? คุยกันมาห้าหกชั่วโมงแล้ว

ดึกขนาดนี้ เธอยังไม่กลับไปอีก?

“ค่ะ ยังไม่กลับมา แม่บอกว่า คืนนี้แม่ไม่กลับมาแล้ว” ถังจื่อซีเอาคำพูดของเวินลั่วฉิงที่พูดเมื่อครู่นี้บอกคุณชายสามเย่อย่างละเอียด

“ลูกว่าอะไรนะ? แม่บอกว่าคืนนี้ไม่กลับบ้านแล้ว?” คุณชายสามเย่ได้ยินคำพูดของถังจื่อซี สีหน้าก็ถมึงทึงทันที

คืนนี้เวินลั่วฉิงไม่กลับบ้าน? แล้วเธอไปนอนที่ไหน?

คืนนี้เธอจะทิ้งให้ลูกสาวอยู่บ้านคนเดียวงั้นเหรอ?

“ใช่ค่ะ แม่บอกว่าคืนนี้ไม่กลับมาแล้ว คืนนี้แม่นอนที่โรงแรม” ถังจื่อซีไม่เห็นสีหน้าของคุณชายสามเย่ในตอนนี้ เธอยังคงรายงานเรื่องของแม่ต่อไป

“นอนที่โรงแรม?” คุณชายสามเย่หรี่ตาลง คืนนี้เวินลั่วฉิงนอนที่โรงแรม? ทำไมกัน?

“ลูกรู้ได้ยังไงว่าแม่อยู่ที่โรงแรม? แม่บอกเหรอ?” คุณชายสามเย่คิดครู่หนึ่ง ก็รีบถามต่อ

“พ่อคะ เมื่อกี้หนูวิดีโอคอลกับแม่ หนูเห็นแล้วค่ะ แม่อยู่ที่โรงแรม และแม่ก็บอกว่าคืนนี้จะพักที่โรงแรม ไม่กลับบ้านแล้ว ให้หนูนอนกับคุณย่า”

ถังจื่อซีหยุดพูดครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดต่อว่า : “พ่อคะ หนูจะบอกพ่อไว้นะคะ แม่พักห้องเดียวกับลุงถังด้วยล่ะ”

“ลูกรู้ได้ยังไง?” คุณชายสามเย่ตาโตทันที แต่ว่า สิ่งที่ถังจื่อซื่อพูดนั้น เขาไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

เวินลั่วฉิงนอนห้องเดียวกับถังไป๋เชียน เขาไม่เชื่อหรอก

เขายังคงเชื่อใจเวินลั่วฉิง

“หนูได้ยินไงคะ เมื่อกี้ตอนที่หนูคุยกับแม่ได้ยินเสียงลุงถังเรียกแม่”

ถังจื่อซีเป็นสายลับที่ได้มาตรฐานมากจริง ๆ เอาเรื่องที่ตัวเองรู้ตัวเองเห็นบอกกล่าวกับคุณชายสามเย่ทุกอย่าง

ถึงแม้ตอนที่วิดีโอคอล ถังจื่อซีจะไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเสียงนั้นคือเสียงของถังไป๋เชียน แต่เธอรู้สึกว่าไม่ผิดคนแน่นอน

คุณชายสามเย่ : “......”

ชั่ววินาทีนั้น คุณชายสามเย่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

ตอนนี้ ในใจเขายากที่จะบรรยายได้

เขารู้ดีว่าถังจื่อซีไม่มีทางพูดโกหกแน่นอน ถังจื่อซีบอกว่าตอนที่วิดีโอคอลกับเวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของถังไป๋เชียน

“ครับ ได้ครับ” ผู้จัดการฟังน้ำเสียงของคุณชายสามเย่ออก จึงตอบตกลงด้วยความเคารพ เดิมทีผู้จัดการคิดจะไปตรวจดูที่ล็อบบี้

“คุณหาข้อมูลเป็นการภายในนะ” คุณชายสามเย่สั่งขึ้นมากะทันหัน

ผู้จัดการนิ่งอึ้งไป และนึกถึงความสัมพันธ์ของเวินลั่วฉิงกับคุณชายสามเย่ขึ้นมาได้ ผู้จัดการจึงแอบถอนหายใจออกมา จากนั้นก็ตอบรับ : “ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ”

สถานการณ์อย่างนี้ แค่ฟังก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น!

ฟังน้ำเสียงของท่านประธานเหมือนมาแอบจับชู้เลย ถ้าหากไปที่ล็อบบี้ คงจะรู้อะไรมากกว่านี้ แต่เรื่องนี้จะเอะอะไปไม่ได้

“ประธานเย่ครับ หาได้แล้วครับ วันนี้ตอนห้าโมงสี่สิบแปดนาทีคุณเวินได้จองห้องพักห้องหนึ่ง เบอร์ห้องคือ 2809 ครับ” ผู้จัดการโรงแรมช่วยคุณชายสามเย่หาข้อมูลได้อย่างรวดเร็ว

ห้อง 2809 เป็นห้องเพรสซิเดนท์สวีท จะพักคนเดียว หรือพักสองคนก็ได้......

คุณชายสามเย่ค่อย ๆ หรี่ตาลงทีละนิด และเงียบไปครู่หนึ่ง

“ท่านประธานครับ จะให้ผมตรวจสอบดูอีกไหมครับ ว่าคนที่เข้าพัก......” ผู้จัดการโรงแรมไม่ได้ยินเขา จึงลองถามเขาดูสักหน่อย

สถานการณ์อย่างนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนที่เข้าพัก ถ้าหากเวินลั่วฉิงพักคนเดียว ก็คงไม่เป็นไร แต่ถ้าหากมีคนอื่นด้วย เรื่องนี้ก็คงวุ่นวาย

ฉะนั้น ผู้จัดการจึงคิดว่าจำเป็นต้องตรวจสอบให้แน่ชัดสักหน่อย

“ไม่ต้องแล้ว” คุณชายสามเย่หลุบตาลง แล้ววางสายไป น้ำเสียงของเขาในตอนนี้เย็นชาจนทำให้คนตัวสั่นเลยทีเดียว

ผู้จัดการโรงแรมตัวสั่นเล็กน้อย ไม่กล้าพูดอะไรมากอีกแล้ว เขาฟังดูแล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนจะร้ายแรงมาก

เมื่อคุณชายสามเย่วางสายไป ก็ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง มาถึงHill Hotel