ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 976

“เย่ซือเฉิน……”ดวงตาเวินลั่วฉิงหรี่ขึ้นอีกครั้ง ความโกรธอัดอั้นอยู่ในใจจนเธอรู้สึกทรมาน เธอรู้สึกตัวเองใกล้จะระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่แล้ว เธอพยายามควบคุมตัวเองสุดความสามารถ บอกให้ตัวเองใจเย็นเข้าไว้“คุณรู้จักฉันดี……”

เธอหยุดพูดราวกับกำลังลังเล คล้ายกับกำลังสับสนและระคนอารมณ์อื่นร่วมด้วย

จากนั้นเธอก็แอบถอนหายใจเบาๆ เอ่ยทีละถ้อยคำช้าๆ：“เย่ซือเฉิน พวกเราจบกันด้วยดีเถอะ”

สิ่งที่เธอทำได้ก็คงมีเพียงเท่านี้ เธอคงด่าเขา ทุบตีเขา ให้เขารับผิดชอบอย่างบ้าคลั่งไม่ได้มั้ง？

เธอทำไม่ลง！

เมื่อเย่ซือเฉินได้ยินร่างกายพลันแข็งค้าง จากนั้นเขาก็ยืนตัวตรง ใบหน้าเขาเคลื่อนออกจากข้างหูเธอ ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องมองเธอ “เวินลั่วฉิง คุณลองพูดอีกครั้งนี้ดูสิ！”

บัดนี้เขาไม่โทรอีกแล้ว ไม่รู้ว่าคู่สายอย่างถังจื่อซีที่ไม่รับสายกำลังทำอะไรอยู่

ทว่าเวลานี้เย่ซือเฉินไม่มีอารมณ์ไม่ใส่ใจต่อเรื่องนั้น ตอนนี้เขารู้เพียงว่าผู้หญิงของเขาบอกเขาว่า จากกันด้วยดี？

จากกันด้วยดี？

เธอช่างกล้าพูดนัก？！

เมื่อก่อนเธอพูดเช่นนี้ ตอนนั้นเขาก็ยังพอเข้าใจได้ ถึงแม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ต้องเข้าใจ ทว่าตอนนี้……

ตอนนี้เขาอยากกัดเธอให้ตายอย่างเดียว

พวกเขาร่วมฟันฝ่าอุปสรรคมาถึงตอนนี้ง่ายหรือเปล่า？อีกทั้งเขากับเธอยังมีลูกสาวอีกหนึ่งคนแล้ว

ตอนนี้เธอจะเลิกกับเขา？

การเลิกที่สมควรตาย？

เวินลั่วฉิงมองเขา จู่ๆก็รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมและรู้สึกคาดไม่ถึง เขายังมาโกรธอีกหรือ？

เขายังโมโหใส่เธออีกหรือ？

เธอยังไม่ได้โมโหใส่เขาเลย เขากลับเป็นฝ่ายโมโหใส่ซะงั้น？

เธอพูดผิดเหรอ？

เขามีสุดที่รักอะไรนั้นแล้ว แถมยังให้ความสำคัญมากอีกต่างหาก

งั้นเธอเป็นฝ่ายถอยออกมา เพื่อให้พวกเขาได้ครองรักกัน ยังผิดหรือ？

เขายังขู่เธออีก？

เวินลั่วฉิงอย่างเธอเกลียดคนมาข่มขู่เธอที่สุด

“พวกเราจากกันด้วยดีเถอะ”เวินลั่วฉิงเน้นย้ำทีละคำอีกครั้ง เธอจะพูดแบบนี้สักอย่าง จะทำไม？

ทั้งๆที่เขาเป็นคนผิด？ทำไมเธอจะพูดไม่ได้？ยังไม่มีสิทธิ์พูดอีก？

ยังมีความยุติธรรมหลงเหลืออยู่ไหม？

ดวงตาที่เย่ซือเฉินมองเธอหรี่ขึ้นอย่างอันตราย：“เวินลั่วฉิง ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้ายในการพูดจาดีๆ”

เมื่อสักครู่เห็นเธอโกรธเพราะความหึง เขายังดีใจอยู่เลย แต่ผลสุดท้ายก็คือ เธอดันพูดกับเขาว่า จากกันด้วยดี

จากกันด้วยดี？

พวกเขาผ่านเรื่องราวต่างๆนาๆมาด้วยกัน ในหัวใจเธอเขาไม่ใช่อะไรเลยหรือ หรือบอกจะเลิกก็เลิกได้อย่างง่ายดาย？

ทำไมเธอถึง？

ทำไมเธอถึงกล้าเอ่ยคำนี้ออกมาง่ายๆ？

ข้อเรียกร้องของเธอต่อความรักอาจจะบริสุทธิ์กว่าคนอื่นก็เป็นได้

เธอสามารถมองข้ามปัจจัยภายนอกอย่างอื่นได้ แต่สำหรับความรัก เธอต้องการรักที่บริสุทธิ์ ไม่มีการปรุงแต่ง ไม่มีผู้อื่นมาเกี่ยวข้อง

เย่ซือเฉินมองเธอ พลางถอนหายใจเบาๆ เอาเธอไม่อยู่จริงๆเลย

เวลานี้เย่ซือเฉินทับเธอไว้อย่างแน่นหนึบ ร่างกายทั้งสองแนบติดกันเป็นหนึ่งเดียว ดังนั้นเธอได้ยินเสียงถอนหายใจของเย่ซือเฉิน

เขาไม่ได้อธิบายอะไรสักคำตั้งแต่ต้น แล้วมาถอนหายใจอะไร？

ลำบากใจมากหรือ？เบื่อมากหรือ？！

อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องลำบากใจอะไรเลย！

เวินลั่วฉิงรอคอยคำอธิบายมาโดยตลอด แต่ก็ไม่มีเลย เธอคิดว่าตัวเองอดทนสูงแล้วนะ แต่เวลานี้เธอกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความอดทนสูงเช่นนั้น เธอมาถึงขีดความอดทนสูงสุดแล้ว

ทว่าเวินลั่วฉิงยังคงระงับอารมณ์สุดความสามารถ และควบคุมตัวเองเต็มที่ เธอมองเขา เธอยังอยากได้ยินคำอธิบายจากปากของเขา

ขอเพียงเขาอธิบาย……

แต่เย่ซือเฉินกลับเอามือถือขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็โทรไปยังเบอร์เมื่อสักครู่นี้

สิ่งที่เย่ซือเฉินคิดก็คือ สถานการณ์อย่างนี้ เขาคงอธิบายไม่ง่าย แน่นอนเขายังรู้ว่าหากเรื่องวันนี้ไม่สะสางก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้

ดังนั้นเขาจำเป็นต้องโทรหาเจ้าหญิงน้อยถังจื่อซีของเขา เขาจำเป็นต้องให้เจ้าหญิงน้อยของเขาอธิบายทุกอย่างนี้

เวินลั่วฉิงเห็นการกระทำของเย่ซือเฉิน ดวงตาของเธอก็หรี่ขึ้นเล็กน้อย หัวใจรู้สึกหนาวเย็น เธอหัวเราะออกมา จากนั้นก็พูดช้าๆว่า “เย่ซือเฉิน ฉันไม่อยากโวยวาย ฉันยิ่งไม่อยากด่าคุณ ไม่อยากตีคุณ ฉันรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องราวให้ใหญ่โตจนดูไม่ได้ ไม่สู้ทำให้เด็ดขาดจะดีกว่า ดังนั้นพวกเราเลิกกันเถอะ”

ครั้งนี้น้ำเสียงของเวินลั่วฉิงสงบมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความบุ่มบ่ามที่เกิดจากความโกรธลดน้อยลง และมีความเข้มงวดเพิ่มขึ้นหลายส่วน

เข้มงวดก็แสดงว่าจริงจัง แสดงความการบอกเลิกครั้งนี้จริงจังมาก！ซึ่งครั้งแรกไม่ได้จริงจังเท่านี้มาก่อน