The king of War นิยาย บท 373

ไม่มีใครคิดว่าเว่ยเฉิงโจวจะกล้าพูดแบบนี้ในที่สาธารณะ

คำพูดเหล่านี้ หากสามยักษ์ใหญ่ในเมืองเอกได้ยินเข้า เกรงว่าตระกูลเว่ยจะต้องประสบปัญหามากมายอย่างแน่นอน

แต่ไม่นานหลังจากนั้น หยางเฉินก็คิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง

มณฑลเจียงผิงในปัจจุบัน ไม่เพียงแต่มีสามยักษ์ใหญ่ของเมืองเอกเท่านั้น แต่ยังมีผู้มีอิทธิพลอีกหนึ่งกลุ่ม นั่นก็คือสมาคมบูโดในสาขามณฑลเจียงผิง

ในเมืองเยนตู สมาคมบูโดถือว่ามีอิทธิพลเทียบเท่ากับแปดตระกูลแห่งเย็นตู

ส่วนในมณฑลเจียงผิง แม้สมาคมบูโดจะเป็นเพียงสาขาย่อยเท่านั้น แต่อิทธิพลของพวกเขายิ่งใหญ่มาก อย่างน้อยก็เหนือกว่าสามยักษ์ใหญ่ในเมืองเอก

ซึ่งเบื้องหลังผู้คอยหนุนตระกูลเว่ยนั้น ก็คือสมาคมบูโด!

“เจ้าบ้านเว่ยครับ คำพูดของคุณจะเกินเหตุไปหน่อยไหมครับ?”

จวงเซิ่งยิ้มอย่างเย้ยหยัน “ต่อให้สามครอบครัวยักษ์ใหญ่ในเมืองเอกจะแข็งแกร่งมาก แต่ในมณฑลเจียงผิงยังมีผู้มีอิทธิพลอีกมากมาย และพวกเขาก็ไม่ใช่ของกล้วยๆ ด้วยนะครับ!”

เว่ยเฉิงโจวไม่แม้แต่จะมองไปที่จวงเซิ่ง สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่หยางเฉิน

ในบรรดาสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว ตระกูลกวนกับตระกูลซูนั้นให้เกียรติหยางเฉินมาก แค่นี้ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงสถานะของหยางเฉินว่าสูงส่งแค่ไหน

ขอเพียงแค่หยางเฉินเห็นด้วย สำหรับตระกูลจวงจะเลือกทางไหนก็ไม่สำคัญอีก

“แต่ผมคิดว่าสิ่งที่เจ้าบ้านเว่ยพูดก็มีเหตุผลเหมือนกันนะ!”

ซูเฉิงอู่ก็พูดขึ้น “การประชุมแลกเปลี่ยนในครั้งนี้ เดิมทีมันควรจะให้ตระกูลเฝิงในเมืองจินเหอเป็นเจ้าภาพแล้ว อีกอย่างเวลาจัดงานก็ยังไม่ถึงด้วย”

“แต่ตอนนี้ ตระกูลเฝิงกลับมอบสิทธิ์การเป็นเจ้าภาพในการจัดการประชุมแลกเปลี่ยนให้กับตระกูลเมิ่ง เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่ามันต้องมีปัญหาภายใน”

ไม่เพียงแต่ซูเฉิงอู่เท่านั้น หลายๆ คนก็ตระหนักถึงจุดนี้ แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ส่วนกวนเจิ้งซานไม่ได้พูดอะไร เขาได้แต่มองไปที่หยางเฉิน

จากนั้นเว่ยเฉิงโจวหยักหน้าเบาๆ แล้วพูดว่า “ผู้นำซูพูดถูกครับ การประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้มีปัญหาอยู่แล้ว ฉะนั้นเราต้องเตรียมตัวล่วงหน้าเพื่อผลประโยชน์ของเราเอง”

สี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจวและตระกูลเว่ยกับตระกูลซูได้บรรลุฉันทามติกันแล้ว ส่วนตระกูลจวงนั้นถูกเพิกเฉย เหลือเพียงตระกูลกวนที่ยังคงเชื่อฟังคำสั่งของหยางเฉินทุกอย่าง

ในเวลา พวกเขารอหยางเฉินพูดเท่านั้น

ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินยังคงนิ่งเฉย แต่สิ่งที่เขารู้นั้นมันมากกว่าซูเฉิงอู่กับเว่ยเฉิงโจว

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ขอเห็นด้วยกับข้อเสนอของเจ้าบ้านเว่ย เราร่วมมือกันต่อต้านทุกการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้น!”

ในที่สุดหยางเฉินก็พูดขึ้น

“เยี่ยม ถ้าอย่างนั้นเราก็รวมกันเป็นหนึ่ง เมื่อมีสิ่งใดเกิดขึ้นซึ่งเป็นภัยคุกคามต่อผลประโยชน์ของเรา เราจะร่วมมือกันต่อต้าน!”

เว่ยเฉิงโจวรีบพูดขึ้นอย่างดีใจ

“เยี่ยม!”

ซูเฉิงอู่กับกวนเจิ้งซานก็พูดขึ้นด้วยความดีใจ

มีเพียงจวงเซิ่งที่ยังคงถูกเพิกเฉยอยู่

“ตระกูลจวงก็ขอร่วมอุดมการณ์ด้วยคนครับ!”

จวงเซิ่งหน้าแดงและรีบพูดขึ้น

ในบรรดาสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว มีสามตระกูลที่ตกลงให้ความร่วมมือกันแล้ว ถ้าตระกูลจวงยังไม่ยอมให้ความร่วมมือด้วย ต่อไปเจียงโจวก็คงไม่มีที่ยืนสำหรับตระกูลจวงของพวกเขาอีก

ต่อให้จวงเซิ่งจะไม่เต็มใจมากนัก แต่ในเวลานี้เขาจำเป็นต้องให้ความร่วมมือ ส่วนแรงบันดาลใจที่ทำให้เขาตัดสินใจแบบนี้ มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เราจะคุยกันให้ชัดเจนก่อน ถ้าหากตระกูลไหนหลุดออกจากโซ่ในช่วงเวลาวิกฤต เมื่อการประชุมแลกเปลี่ยนจบลง เจียงโจวก็จะไม่มีตระกูลนั้นอีก!”

เว่ยเฉิงโจวพูดอย่างเย็นชา

และในขณะที่พูด สายตาของเขายังจับจ้องไปที่จวงเซิ่ง

จวงเซิ่งรู้สึกหงุดหงิดมาก แต่ไม่กล้าพูดอะไร

ในสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว ทุกคนก็รู้ดีกว่าตระกูลเว่ยเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลมากที่สุด

“ช่างกล้าพูด!”

“แค่สี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว คิดว่าร่วมมือกันแล้วจะสามารถยืนหยัดได้งั้นเหรอ?”

“มาร่วมมือกับเมืองจินเหอของเราดีกว่า บางทีอาจมีทางรอดก็ได้!”

ในขณะนั้น ประตูห้องรับรองถูกเปิดออก และกลุ่มคนก็เดินเข้ามา

นำโดยชายวัยกลางคนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เย้ยหยัน

“ผู้นำเฝิง ถ้าตระกูลเมิ่งบอกความจริงกับคุณว่าตระกูลหวงจะสนับสนุนตระกูลเมิ่งให้เป็นตระกูลเดอะคิงของมณฑลเจียงผิง พวกเขาคงมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างให้กับคุณสินะ?”

เว่ยเฉิงโจวหรี่ตาถาม

เฝิงฉวนพยักหน้า “เมิ่งหงเย่บอกผมว่า ถ้าตระกูลเฝิงของผมสนับสนุนตระกูลเมิ่ง หลังจากตระกูลเมิ่งได้สืบทอดตำแหน่งตระกูลเดอะคิง ตระกูลเฝิงของผมก็จะกลายเป็นตระกูลแรกภายใต้การควบคุมของตระกูลเมิ่งของพวกเขา!”

“ในตอนแรกผมยังเชื่อเรื่องไร้สาระของเขา แต่ผมก็เพิ่งรู้เมื่อครู่นี้ว่าคำสัญญาเดียวกันนี้ มันไม่ได้มีแค่กับครอบครัวตระกูลเมิ่งของผมครอบครัวเดียวเท่านั้น!”

เฝิงฉวนพูดตามความจริง

ในเวลานี้ ผู้คนในห้องรับรองเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

เดิมทีคิดว่าการประชุมแลกเปลี่ยนครั้งนี้ เป็นเพียงการแบ่งผลประโยชน์ของสามตระกูลยักษ์ใหญ่จากเมืองเอกเท่านั้น

แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่การแบ่งผลประโยชน์ แต่เป็นการยึดผลประโยชน์ทั้งหมดให้กับตระกูลเมิ่ง และนอกจากนี้พวกเขายังมีตระกูลหวงจากแปดตระกูลแห่งเย็นตูคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังอีกด้วย

“ตระกูลเฝิงของผมอยากใช้ชีวิตอย่างมีอิสระในเมืองเจียงผิง ไม่อยากอยู่ภายใต้คำสั่งของใคร และผมก็เชื่อว่าไม่ใช่แค่ตระกูลเฝิงของผมเท่านั้นที่ต้องการอิสระเสรี พวกคุณทุกคนก็เช่นกัน!”

เฝิงฉวนพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าพวกเราร่วมมือกันหมด ต่อให้ตระกูลเมิ่งมีตระกูลหวงคอยหนุนหลังอยู่ แต่ใช่ว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จได้ง่ายๆ !”

ในเวลานั้น ห้องรองรับก็เงียบลงและไม่มีใครพูดอะไร

“ถ้าอย่างนั้น เราร่วมมือกันเถอะ!”

ในขณะนั้น จู่ ๆ หยางเฉินก็พูดขึ้น

และทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ตัวเขา

เฝิงฉวนเลิกคิ้วแล้วพูดขึ้นเสียงกับหยางเฉิน “เองเป็นลูกหลานบ้านใคร? เองมีสิทธิ์พูดที่นี่ด้วยเหรอ?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เฝิงฉวนได้พบกับหยางเฉิน เขาคิดว่าหยางเฉินเป็นแค่รุ่นลูกหลานของตระกูลไหนสักตระกูลหนึ่ง เขาจึงพูดด้วยความโกรธ

หยางเฉินขมวดคิ้ว “ผมจะเป็นลูกหลานบ้านใคร มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอก แต่ผมสามารถตัดสินใจในนามของเจียงโจวได้ว่าเราจะร่วมมือกับพวกคุณหรือไม่!”

“ไอ้เด็กขี้อวด!”

เฝิงฉวนหัวเราะอย่างเย็นชา แต่เมื่อเขาตระหนักได้ว่าสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจวไม่มีใครคัดค้าน แต่ยังเงียบกันหมด เขาถึงจะรู้สึกถึงความผิดปกติได้

“อย่าบอกนะว่าไอ้หมอนี่มันสามารถตัดสินใจแทนเจียงโจวได้จริงๆ ?”

เฝิงฉวนรู้สึกตกตะลึง ดวงตาของเขากวาดมองไปที่ใบหน้าของผู้นำทั้งสี่ตระกูลนั้น