The king of War นิยาย บท 414

“จูกว่างจื้อ ในเมื่อคุณคิดว่าคุณหยางไม่ดีพอ สู้ปล่อยมันไปดีกว่าไหม? พวกเรายอมจำนนต่อสมาคมบูโดด้วยกัน? แบบนี้ดีกว่ามาก งานต่อสู้ในอีกสามวันข้างหน้าจัดไปก็ไร้ความหมายแล้ว”

หานเซี่ยวเทียนพูดอย่างประชดประชัน

จูกว่างจื้อทำเสียงฮึดฮัดแล้วไม่พูดอะไรอีก

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจยอมรับว่าหยางเฉินสามารถรับมือจางเหิงได้ แต่จะให้เขาก้มหัวให้สมาคมบูโดง่ายๆ เขาไม่มีทางยอมรับได้แน่นอน

ภายในห้องโถง หลายคนล้วนมีสีหน้าผิดหวังเมื่อรู้ว่าหยางเฉินคือราชาเจียงผิง

แต่กลับเป็นจางเหิง เมื่อได้เห็นหยางเฉินก็ดูราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่น่าเกรงขาม ดวงตาทั้งคู่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม

ในสมาคมบูโด เขาก็เป็นหนี่งในยอดฝีมือที่มีศักยภาพแข็งแกร่งที่สุดเช่นกัน มีสัมผัสรับรู้ที่ว่องไวเฉียบแหลมมาก

แต่การปรากฏตัวของหยางเฉิน เขากลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

ทันใดนั้นเขาก็เกิดความรู้สึกเหลวไหลว่าหยางเฉินปรากฏตัวขึ้นโดยไม่มีหลักฐานยืนยัน

สามารถควบคุมพลังของตนเองได้อย่างสมบูรณ์แบบ ศักยภาพนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“คุณก็คือราชาเจียงผิง หยางเฉินงั้นหรือ?”

จางเหิงจ้องหยางเฉินเขม็ง แล้วถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ที่เขามาในวันนี้ นอกเหนือจากการดึงดูดตระกูลมั่งคั่งทั้งหมดในหนันยังให้ฝากเนื้อฝากตัวกับสมาคมบูโดแล้ว ก็ยังมีหน้าที่ทดสอบขอบเขตของหยางเฉินอีกด้วย

หนิวเกนหุยในฐานะยอดฝีมืออันดับเก้าในสมาคมบูโด ไม่เพียงแต่มีศักยภาพแข็งแกร่ง แต่ยังมีไอคิวสูงอีกด้วย

เขาอยากฆ่าหยางเฉินมาก เพื่อล้างแค้นให้พี่น้องของตน แต่เขารู้ข่าวจากเว่ยหมิงเยว่ว่าหยางเฉินมีความสามารถมาก ฆ่าหนิวกึงเซิงตายภายในเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่นาที

ชายหนุ่มที่สามารถฆ่าพี่น้องของเขาได้ภายในเวลาไม่กี่นาที ต้องมีศักยภาพที่แข็งแกร่งมาก

ดังนั้น เขาจึงส่งลูกศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดไปทดสอบหยางเฉินด้วยตัวเอง

งานต่อสู้ในอีกสามวันข้างหน้า มีความสำคัญมากสำหรับเขา

ห้ามแพ้เด็ดขาด!

หากได้รับชัยชนะ สมาคมบูโดจะได้สิทธิ์เข้าควบคุมสองมณฑลใหญ่

เรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องกับอำนาจและผลประโยชน์ของเขาในสมาคมบูโด

“แล้วคุณคือใคร?”

หยางเฉินไม่ได้ตอบ แต่ย้อนถามแทน

“ผมคือคนที่ต้องการฆ่าคุณ!”

ทันทีที่จางเหิงพูดจบ เขาก็เคลื่อนไหว ทุกคนเห็นแต่เงาที่แวบผ่านไป มุ่งหน้าเข้าไปหาหยางเฉิน

ในเมื่อต้องการทดสอบศักยภาพของหยางเฉิน แล้วจะยังลังเลเพื่ออะไร?

ทันใดนั้น จางเหิงก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าหยางเฉิน

“คุณหยาง ระวัง!”

หานเซี่ยวเทียนตกใจจนหน้าถอดสี เขาลุกพรวดขึ้นทันที แล้วร้องเตือนเสียงดังลั่น

ในใจจูกว่างจื้อรู้สึกตื่นเต้นมาก แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจยอมรับว่าปรมาจารย์หงสู้หยางเฉินไม่ได้ แต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เขายิ่งไม่เต็มใจที่จะให้หนันยังถูกควบคุมโดยสมาคมบูโด

ถ้าหยางเฉินได้รับชัยชนะ เขายังมีโอกาสเจอยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่านี้

แต่หากแพ้ เกรงว่าตระกูลเหล่านั้นที่อยู่ในที่นี้ ส่วนใหญ่จะเปลี่ยนไปเข้าร่วมสมาคมบูโดทันที

หากเป็นเช่นนั้น งานต่อสู้อีกสามวันข้างหน้า ตระกูลจูจะต้องต่อสู้เพียงลำพัง กลายเป็นเรื่องตลกในหนันยัง

ดังนั้น เขาจึงหวังว่าหยางเฉินจะชนะ!

“ไปตายซะ!”

ในชั่วพริบตา จางเหิงระเบิดพละกำลังทั้งหมดปล่อยหมัดออกไป

กระบวนท่าแรก เป็นการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด!

“ไอ้บ้า! โง่หรือเปล่า? รีบหลบสิ!”

“เขาคงไม่ได้กลัวจนอึ้งไปหรอกนะ? หลบยังหลบไม่เป็นเลยเหรอ?”

“แม่งเอ๊ย! คนแบบนี้ก็กลายเป็นราชาเจียงผิงได้ เจียงผิงไม่มียอดฝีมือที่จะลงสนามได้จริงๆ”

เมื่อเห็นหยางเฉินดูท่าทางเหมือนไม่เห็นอะไรเลย ยังคงเดินไปข้างหน้าเช่นเคย บรรดาผู้นำของตระกูลมั่งคั่งในหนันยังก็โกรธจัดจนถึงขีดสุด

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีทางเลือก พวกเขาก็คงไม่เต็มใจที่จะกลายเป็นหมากตัวหนึ่งในสมาคมบูโด

เมื่อเห็นว่าหมัดของตนกำลังจะสัมผัสใบหน้าของหยางเฉิน จางเหิงก็รู้สึกค่อนข้างผิดหวัง เขาเคยคิดว่าศัตรูที่อาจารย์ให้ความสำคัญนั้นเก่งกาจเพียงใด ที่แท้ก็เป็นเพียงคนหัวร้อน

การโจมตีของตนเองกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว แต่เขายังไม่หลบอีก?

ภายใต้หมัดเต็มกำลังของเขา แม้แต่หนิวเกนหุยก็ยังไม่กล้าที่จะประมาท

“ไปตายซะ!”

“ฮ่าฮ่า ดี! ดี! ดี!”

หานเซี่ยวเทียนเป็นคนแรกที่รู้สึกตัว เขาอดหัวเราะลั่นออกมาไม่ได้ สีหน้ามีรอยยิ้มภาคภูมิใจ

คืนนี้เมื่อมาถึงหนันยัง ก็ถูกจูกว่างจื้อคิดวางแผนทำร้าย มีแต่การดูถูกอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ตอนนี้ หลังจากที่หยางเฉินฆ่าจางเหิงในเสี้ยววินาที หานเซี่ยวเทียนก็รู้สึกว่าความหดหู่ในหัวใจ ได้จางหายไปในทันที

เฉินซิงไห่ก็เช่นกัน ใบหน้าแก่ๆ เหี่ยวย่นของเขามีเพียงความตื่นเต้น

จูกว่างจื้อสีหน้าเหม่อลอย นี่น่ะหรือคือศักยภาพของราชาเจียงผิง?

บรรดาผู้นำของตระกูลมั่งคั่งในหนันยัง ในเวลานี้สีหน้านั้นไร้ความรู้สึกและจิตวิญญาณ มองดูหยางเฉินด้วยความหวาดกลัว

“เมื่อมีการปรากฏตัวของคุณหยาง งานต่อสู้ในอีกสามวันข้างหน้า จะมีอะไรให้เกรงกลวล่ะ?

เฉินซิงไห่หัวเราะลั่นแล้วกล่าวว่า

หานเซี่ยวเทียนมองไปที่จูกว่างจื้อที่มีสีหน้าย่ำแย่อย่างหยอกเย้า ยิ้มตาหยีแล้วกล่าวว่า “เจ้าบ้านจู อย่าลืมสัญญาลูกผู้ชายก่อนหน้านี้ งานต่อสู้อีกสามวันข้างหน้า ใครสามารถเอาชนะสมาคมบูโดได้คือราชาแห่งสองมณฑลใหญ่เจียงผิงและหนันยัง!”

จูกว่างจื้อพ่นลมหายใจแรง “ยังเหลือเวลาอีกสามวัน ผมจะต้องตามหายอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่านี้ให้ได้!”

“ฮ่าฮ่า หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังมากเกินไป!”

หานเซี่ยวเทียนหัวเลาะลั่นแล้วพูดว่า รู้สึกสบายอกสบายใจอย่างหาที่เปรียบมิได้

“คุณหยาง พวกเราไปกันเถอะ!”

หานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่เดินเข้ามาข้างๆ หยางเฉิน พลางพูดด้วยรอยยิ้ม

จนกระทั่งเขาตามทั้งสองออกไปจากตระกูจู หยางเฉินก็ยังมีสีหน้าสับสนอยู่

ก่อนหน้านี้เขาได้รับโทรศัพท์จากหานเซี่ยวเทียน บอกว่าตระกูลมั่งคั่งชั้นนำในหนันยังถูกทำลายโดยสมาคมบูโด หนันยังเชิญตระกูลมั่งคั่งในเจียงผิง เพื่อมาหารือเกี่ยวกับวิธีจัดการกับสมาคมบูโด

เขาขับรถมาสองชั่วโมงแล้ว มาอย่างรีบเร่ง

แต่พอกำลังผ่านเข้าประตู ก็เห็นคนจากสมาคมบูโดบังคับให้คนจากหนันยังยอมจำนน

จากนั้น จางเหิงต้องการจะฆ่าเขา แต่กลับถูกเขาฆ่าในทันที

ต่อจากนั้นอีก หานเซี่ยวเทียนขอให้เขาออกไป

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่า ขับรถมาสองชั่วโมง แต่ได้เป็นนักฆ่าแค่เพียงครั้งเดียว