ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 46

บทที่ 46เฉินเกอตัดสินใจแล้ว

ที่หอพักหญิง

จ้าวยีฟานมองเฉินเกอที่อยู่ในวิดีโอคอล

หัวใจเธอเต้นแรงอยู่หลายครั้ง

แม้กระทั่งหน้าที่สวยงาม ตอนนี้ก็มีความกังวลเกิดขึ้นเล็กน้อย

เธอกับเฉินเกอช่วงเวลานี้มีเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมาย　　

โดยเฉพาะ เธอจ้าวยีฟานไม่เคยเห็นค่าของเฉินเกอเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งวันนั้นที่บ้านจวงเฉียงเปิดกิจการภัตตาคารหมิงหวางได้เห็นภาพที่เกิดขึ้นเหล่านั้น

เธอสงสัย เฉินเกอก็คือคุณชายเฉินคนที่มีบารมีล้นฟ้า

ถึงตอนนี้ ในใจของจ้าวยีฟานยังไม่อาจลืมได้

คนที่เธอรังเกียจ กลับกลายเป็นคนที่มีฐานะโดดเด่นเป็นเศรษฐีรุ่นที่สอง?

หน้านี้โดนตบแรงไปหน่อย

แต่ว่า การแสดงออกทุกอย่างของเฉินเกอ เหมือนกับกำลังบอกว่าเธอกับมหาเศรษฐีคุณชายเฉินไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ!

ยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้ความรู้สึกที่จ้าวยีฟานมีต่อเฉินเกอคือสับสนมาก

สับสนกระทั่งหลับตาก็เห็นภาพของเฉินเกอ

คนที่ช่วยตัวเธอคือเฉินเกอ แต่ตอนนั้นตัวเธอคิดว่าคือจวงเฉียงเลยกลายเป็นแฟนของจวงเฉียง ตอนนี้ความจริงกระจ่างแล้ว ตัวเธอเองจะไปเป็นแฟนของเฉินเกองั้นเหรอ?

“เห่อๆ เฉินเกอ นายจะไม่ทักทายพวกเราหน่อยเหรอ!”

สวีเสียสังเกตเห็นเพื่อนของเธอจ้าวยีฟานสีหน้าผิดปกติ รีบยิ้มแก้ไขสถานการณ์ที่อึดอัด หยางฮุยและสวีเสียมีความร่วมมือกัน

เป็นอย่างดี

ทั้งสองคนต่างคนต่างหันกล้องไปหาจ้าวยีฟานและเฉินเกอ ทำราวกับว่าสองคนนี้ถึงจะเป็นพระเอกกับนางเอก

“สวัสดีทุกคน ยินดีด้วยนะสวีเสีย เธอกับหัวหน้าในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน!”

เฉินเกอโบกมืออย่างใจกว้าง

ถึงแม้ในใจตัวเอง กับจ้าวยีฟานแม้แต่เพื่อนยังไม่อยากเป็นด้วยเลย

แต่เห็นแก่หน้าของหยางฮุยและสวีเสีย เฉินเกอก็ไม่ทำให้มันเสียบรรยากาศ

การกระทำต่างๆของผู้หญิงอย่างจ้าวยีฟาน สำหรับเฉินเกอมีแค่สองตัวอักษร: ผิดหวัง!

“ขอบใจนะเฉินเกอ แต่ฉันกับหยางฮุยคืนนี้ยังคุยกันอยู่เลย นายจะหาแฟนคนหนึ่งใช่ป่ะ ? หากสนใจใคร ฉันช่วยนายได้นะ!”

พูดจบ สวีเสียก็ทำตาปริบๆ เป็นการส่งสัญญาณให้เฉินเกอจีบจ้าวยีฟาน

ใช่นะเฉินเกอ นายต้องหาแฟน อีกอย่างยังต้องฝึกนายอีก คนที่พูดคือหลินเจียว เธอมาเข้ากล้องด้วย

ถึงแม้สำหรับพวกเขาเฉินเกอถือว่าลึกลับมาก

แต่หลินเจียวรู้ว่า เฉินเกอไม่ใช่คนกระจอกอะไรอย่างนั้น!

เพียงแค่ที่ไป๋เสี่ยวเฟยคุณชายไป๋เชิญเขานั่งด้วยกัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

สองสามวันนี้หลินเจียวก็ได้เตรียมพร้อมที่จะจู่โจมเฉินเกอ

อืมๆ หลังจากนี้ค่อยว่ากัน เธอคุยกับพี่ฮุยก่อน

เฉินเกอยิ้มๆ

หันมาดื่มเหล้ากับพวกหลี่ปินต่อ

เพราะวันนี้ทุกคนต่างมีความสุข เฉินเกอก็เลยดื่มไปไม่น้อย

ดึกมากแล้ว

เฉินเกอที่นอนอยู่บนเตียง ในหัวสมองกำลังคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้

จริงอยู่ ที่ช่วงเวลานี้ เฉินเกอได้พบกับหญิงสาวหลายคนที่ทำให้ใจเขาหวั่นไหว

หยางเสว่นี้ไม่ต้องพูดถึงเลย

ต่อมาก็คือจ้าวยีฟาน

ถึงแม้เริ่มแรกจ้าวยีฟานจะไม่เห็นเขาในสาย แต่พูดตามจริง รูปร่างหน้าตาของจ้าวยีฟานทำให้เฉินเกอหวั่นไหวอยู่พักหนึ่ง

ถึงตอนนี้ก็คือการปรากฏตัวของซูมู่หาน

ทำให้เฉินเกอรู้สึกเหมือนจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ

ถ้าเทียบกันแล้ว ซูมู่หานสวยกว่าเยอะ ดูมีสง่าราศีมากกว่า

ความจริงแล้วเขายังมีนิสัยที่นอกคอกอยู่เล็กน้อย เห็นสาวสวยก็ต้องชอบแน่นอน

ยิ่งเป็นผู้หญิงแบบซูมู่หานที่ไม่รังเกียจคนจนรักคนรวย

“ตัวเองควรที่จะหาแฟนสักคนแล้วใช่ไหม?”

เฉินเกอในใจหวั่นไหว

วันที่สอง เรียนคลาสแรกในช่วงเช้าเสร็จ ช่วงเช้าก็ไม่มีเรียนแล้ว

“พี่เฉินมีธุระที่ไหนมั้ย?”

หยางฮุยตบบ่าของเฉินเกอ

“ไม่มีธุระอะไร!”

“ดี งั้นนายไปร้านของขวัญเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันอยากซื้อของขวัญสักชิ้นให้สวีเสีย ให้นายช่วยดูฉันด้วย” หยางฮุยพูดอย่างยิ้มๆ

เห็นชายที่อยู่ข้างหน้าขวางทางอยู่ เธอผลักอย่างโมโห: นี่นายหลีก.........!”

แต่ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ตกตะลึง

ผู้ชายตรงหน้าก็คือเฉินเกอ

เฉินเกอตอนนี้ก็มึนงงไปชั่วขณะ ในหัวสมองดังโวงๆ เพราะหญิงสาวตรงหน้าไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นหยางเสว่!

“แม่งเอ๊ย คนจะซวยไม่ว่ายังไงมันก็ซวย เฉินเกอ ไม่คิดว่าจะเจอนาย!”

หยางเสว่กอดไหล่ตัวเองอย่างหนาวๆ

พลางเอามือลูบผมที่ยุ่งเหยิง

และลู่หยาง ก็ได้เดินตามออกมาจากห้องลองเสื้อ

มองเฉินเกออย่างติดตลก

“เป็นอะไรไอ้คนโคตรจน ไอ้คนนอกคอก? ทำไมหน้านายถึงแดง หรือเป็นเพราะเห็นที่ฉันที่เกือบจะโดนคนอื่นขี่ ในใจนายเจ็บปวดใช่มั้ย อีกอย่าง นายคงจะอิจฉามาสินะ ทำไมแฟนใหม่ฉันลู่หยางถึงรวยขณะนี้ นายมันแค่คนถูกหวยแล้วลืมกำพืดแถมโคตรโง่ไม่มีทางจะเทียบได้เลย

หยางเสว่มองเฉินเกออย่างได้ใจ

จำได้ครั้งก่อน ที่ตัวเองกำลังพลอดรักกับลู่หยาง คืออยู่ในป่าเล็กๆ ตอนนั้นตัวเองเพิ่งเลิกกับเฉินเกอ สุดท้ายก็โดนเฉินเกอพบเห็น

ในตอนนั้น สาเหตุที่หยางเสว่บอกเลิกเฉินเกอ คือต้องการอยู่คนเดียวอย่างสงบ

ดังนั้นถึงรู้สึกไม่ดีมากๆ

แต่ในวันนี้ ในใจของหยางเสว่กลับมีความรู้สึกทระนงและความตื่นเต้น

ตอนนี้เธอชอบดูท่าทางที่อึดอัดของเฉินเกอ อยากกินแต่กินไม่ได้ ได้แต่ดู ความรู้สึกแบบนี้มันช่างดีจริงๆ!

แม้เฉินเกอมักจะพูดว่าผิดหวังในตัวของหยางเสว่

แต่เห็นการกระทำของหยางเสว่แล้ว ก็ยังรับไม่ได้อยู่ดี

ฟังสี่งที่หยางเสว่พูดเมื่อกี้ เห็นได้ชัด ตอนนี้ลู่หยางยังไม่ได้ครอบครองตัวเธอ

แต่จับหยางเสว่เข้าไปในห้องลองเสื้อแล้วลูบคลำ ก็ทำให้ในใจของเฉินเกอลุกเป็นไฟ

“หยางเสว่ถึงแม้เราจะเลิกกันแล้ว แต่ฉันหวังว่าเธอจะเคารพตัวเอง รักและดูแลตัวเองดีๆ!”

เฉินเกอพูดอย่างเฉยชา

“เห่อๆ เรื่องฉันนายไม่ต้องยุ่ง ฉันอยากให้ใครขี่คนนั้นก็ขี่ได้ เฉินเกอ นายกล้าพูดไหมว่านายไม่อยากขี่ฉัน ตอนนี้นายไม่ใช่กำลังหึง

เหรอ? ฮ่าฮ่า........”

หยางเสว่พูดอย่างได้ใจ: “แต่ฉันจะบอกนายนะ ผู้หญิงต่างเห็นแต่ตัวทั้งนั้น ใครที่มีประโยชน์กับเธอ เขาก็จะได้เธอไปครอบครอง!

คุณชายลู่ไม่เพียงแต่ซื้อโทรศัพท์ให้ฉัน แล้วตอนนี้ เสื้อที่อยู่ในมือฉันตัวละหมื่นกว่า แล้วนายละเฉินเกอ นายเคยซื้ออะไรให้ฉัน?

ไม่ง่ายเลยที่จะได้บัตรช็อปปิ้งมา แต่นายกลับให้เงินมากมายนั้นกับหม่าเสี่ยวหนานคนแพศยานั่น! สมน้ำหน้า!”