ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 803

บทที่803 แย่งชิง

“ว่าที่สามี?”

แน่นอนว่าเฉินเกอรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงที่ชื่อโจวโน่นี้คิดจะทำอะไร

ในขณะเดียวกันภายในใจนั้นก็รู้สึกโมโหอยู่บ้าง

เกรงว่าเธอคงจะไม่รู้ว่าประโยคนี้จะส่งผลกระทบอะไรกับตัวเองบ้างสินะ?

เนื่องจากว่าเวลานี้เอง สายตาของหม่าจื่อเชียงและคนอื่นๆที่มองเฉินเกออยู่นั้นก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว

“ว่าที่สามี? น่าสนใจนี่? เจ้าหนุ่ม แกเป็นลูกเต้าตระกูลไหนของตี้ตู?”

หม่าจื่อเชียงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

ส่วนโจวโน่ นั้นกัดริมฝีปากตัวเองอยู่และก็รีบวิ่งมาอยู่ทางด้านหลังของเฉินเกอทันที

จริงๆแล้วสามารถมองออกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีคนหนึ่ง แต่สถานการณ์ในขณะนั้น ทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

เพียงแต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นจะสามารถสู้ชนะหม่าจื่อเชียงและเจ็ดส้าได้หรือเปล่า แต่เพียงแค่มีโอกาสที่จะมีชีวิตรอดได้ โจวโน่ก็จะไม่ยอมปล่อยไปอยู่แล้ว

“อยู่ที่นายแล้ว!”

โจวโน่มองเฉินเกอแล้วเอ่ยพูดในใจ

เพียงแต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงนั้นก็คือ

“ฉันไม่ใช่ตระกูลไหนทั้งนั้น! แล้วอีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าที่สามีของผู้หญิงคนนี้ด้วย พวกเราไม่ได้รู้จักกัน เป็นเพียงแค่คนผ่านมาเท่านั้น คุณชายหม่า จะมองข้ามไม่ต้องสนใจฉัน มีความแค้นจะแก้แค้นกันก็แก้แค้นกันไป!”

เฉินเกอมองไปยังโจวโน่อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

ตลก ตัวเองจะมาถูกใช้เป็นเครื่องมือมั่วๆแบบนี้เลยอย่างนั้นหรือ?

“ชิบหาย.....”

ส่วนโจวโน่นั้นก็เบิกตาขึ้นมาในทันใด

เธอไม่คิดว่า คนที่ดูเป็นสุภาพบุรุษอ่อนน้อมแบบนี้ จะไร้ความรู้สึกเช่นนี้

จึงไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาในขณะนั้น

หลังจากที่เฉินเกอเอ่ยพูดแล้วนั้น ก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะเดินเอามือไขว้หลังแล้วเดินจากไป

พระเจ้า ในโลกมีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรือ?

ฉันโจวโน่ ตาบอดไปแล้วสินะ!

“ฮ่าๆๆๆ ได้ยินแล้วใช่ไหมโจวโน่? เป็นถึงคุณหนูตระกูลโจว ไม่คิดว่าจะถูกคนแยกตัวออกมาแบบนี้ อีกทั้งเธอคิดว่าจะหลอกคุณชายอย่างฉันได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”

หม่าจื่อเชียงหัวเราะเสียจนท้องแข็ง

“ที่พวกแกตระกูลหม่าโหดเหี้ยมขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะให้ได้หญ้าหยวนซิน ตอนนี้ แบบแปลนแผนการภายในหุบเขาโยวหมิง พวกแกก็ได้เอาไปจากตระกูลโจวแล้ว พวกแกต้องการจะฆ่าทุกคนให้หมดเลยอย่างนั้นจริงๆหรือ?”

โจวโน่กำหมัดแน่น เอ่ยออกมาอย่างน้ำตาคลอ

“แน่นอนสิ ในมือของคุณชายอย่างฉัน คุณโจวก็สำคัญพอๆกับแบบแปลนแผนการในหุบเขาโยวหมิง หรือแม้แต่จะทำให้มีความสุขยิ่งกว่าแบบแผนการนั่นอีกนะ!”

“เจ็ดส้าฟังให้ดี พวกนายหลบกันไปชั่วคราวก่อน ฉันอดทนกับไฟที่ลุกอยู่ไม่ไหวแล้ว ฉันกับคุณโจวโน่จะมีความสุขกันที่นี่ ไม่มีคำสั่งของฉัน ไม่อนุญาตให้มาเด็ดขาด!”

ปลดเสื้อผ้าตัวเองไปพลาง หม่าจื่อเชียงก็ยิ้มด้วยใบหน้าที่อัปลักษณ์ไปด้วย

ส่วนเจ็ดส้าที่ได้ยินแล้ว ก็รู้ถึงความคลั่งนี้ของหม่าจื่อเชียง จึงพากันแยกย้ายออกไปทันที

“แก ไอ้คนหน้าไม่อาย สารเลว!”

ดวงตาของโจวโน่เต็มไปด้วยน้ำตา และหัวใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ในมือของเธอ แอบหยิบเอากริชสั้นออกมา

เธอได้ตัดสินใจแล้ว ว่าเธอจะต้องปกป้องหน้าตาของตระกูลโจวเป็นครั้งสุดท้าย

ยอมตาย และก็จะไม่ยอมโดนดูถูกเหยียดหยามด้วยเช่นกัน

“ฮ่าๆๆ ที่รัก ฉันมาแล้ว!”

คุณชายหม่าถอดเสื้อออกเรียบร้อยแล้ว เวลานี้ก็พุ่งเข้ามาหาโจวโน่

เพียะ!

และขณะที่คุณชายหม่าพุ่งตัวเข้าไปนั้น โจวโน่เองก็ยกกริชสั้นขึ้นมาหลับตาลงเตรียมพร้อมที่จะฆ่าตัวตายนั้น

ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

มือหนึ่งที่ล็อกหัวไหล่ของหม่าจื่อเชียงเอาไว้

โจวโน่ลืมตาขึ้นมา แท้ที่จริงแล้วก็เป็นชายหนุ่มที่เพิ่งจะเดินจากไปเมื่อครู่นี้คนนั้นเอง ตอนนี้ไม่คิดว่าจะกลับมาอีก

และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าเขามาอยู่ทางด้านหลังหม่าจื่อเชียงตั้งแต่เมื่อไหร่

“ชิบ เจ้าเด็กนี่? แกอยากตายรึไง อยากจะเป็นฮีโร่อย่างนั้นหรือ? แกรู้ไหมสิ่งตอบแทนที่จะได้คืออะไร?”

หม่าจื่อเชียงโมโห ใบหน้าปรากฏความอาฆาตแค้นขึ้นมา

เวลานี้เฉินเกอจึงเอ่ยขึ้น : “เมื่อครู่นี้ ฉันได้ยินถึงแบบแปลนแผนการหุบเขาโยวหมิง ฉันคิดว่า นั่นคงจะเป็นตัวสำคัญที่จะหาหญ้าหยวนซินใช่ไหม?”

“สารเลว สุนัขอย่างแก กล้าที่จะวางแผนจะเอาหญ้าหยวนซินด้วยหรือ ฉันว่าแกรนหาที่ตายแล้ว!”

หม่าจื่อเชียงตวาดออกมาอย่างโมโห

ยกหมัดขึ้นมาแล้วจะเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอ ขึ้นไปอีกก็จะฟาดโดนเขาแล้ว จึงจับหม่าจื่อเชียงพลิกคว่ำลงบนพื้น

ตลกเสียจริง หม่าจื่อเชียงนี่ ดูแล้วเป็นเพียงแค่นักพรตชั้นหนึ่งเท่านั้นเอง

เฉินเกอจัดการเขา ได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก

“อะไร?”

“สารเลว ไม่คิดว่าแกจะกล้าทำไม่มีมารยาทกับคุณชายหม่า รนหาที่ตายแล้ว!”

ส่วนเฉินเกอที่เพิ่งจะหันหลังไป

ร่างทั้งเจ็ดนั่นก็พุ่งตรงเข้ามา

นั่นก็คือเจ็ดส้านั่นเอง

อีกทั้งมาด้วยเจตนาที่ต้องการฆ่าเขาอย่างรุนแรง

ปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาโจมตี

เมื่อเฉินเกอเห็นแล้ว ก็หลบไม่ทัน

ขณะนั้นจึงใช้เท้าถีบหม่าจื่อเชียงเป็นแรงต้านเอาไว้

ตูมตูมตูม!

แรงโจมตีทั้งเจ็ด คิดจะเก็บออมมือลงก็ไม่ทันเสียแล้ว พุ่งเข้าไปยังร่างของหม่าจื่อเชียงเต็มๆ

อ๊า!

เสียงร้องดังขึ้น

แล้วก็เห็นตรงหน้าอกของหม่าจื่อเชียงมีเลือดไหลออกมา

“คุณชายหม่า!”

ทั้งเจ็ดคนล้มลงบนพื้น มองดูเลือดที่พุ่งออกมาจากหม่าจื่อเชียงแล้วสีหน้าซีดเผือดกันทันที

ตกใจเสียจนพากันคุกเข่าลงไปที่พื้น

ตอนนี้กลับถูกทั้งเจ็ดคนนี้ฆ่าเสียอย่างนั้นหรือ?

ถ้าเช่นนั้นต่อให้หนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวก็คงจะหนีความตายไปได้ยากเช่นกัน

ส่วนโจวโน่ที่เห็นว่าหม่าจื่อเชียงจะสามารถรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ได้ยากแล้ว ก็รู้สึกทั้งระบายความโกรธแค้นและทั้งกลัวอยู่บ้าง

“พวกเรารีบไปกันเถอะ!”

โจวโน่รีบตะโกนบอกเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอที่เห็นว่าของอยู่ในมือแล้ว ก็ขี้เกียจที่จะต่อสู้กับเจ็ดส้าเช่นกัน ขณะนั้นจึงใช้เทคนิคการบิน

แล้วเขากับโจวโน่ก็หายไปจากตรงนั้นในทันที

“คุณชายหม่า!!พวกเราไม่ได้ตั้งใจ!”

ทั้งเจ็ดคน คุกเข่าอยู่ตรงข้างๆร่างของหม่าจื่อเชียง ได้แต่ร้องไห้กันอย่างเงียบๆ

“ไป....รีบไป....ไปตามพ่อฉันมา!ให้เขา....มา....ช่วยฉัน!!!”

หม่าจื่อเชียงทั้งร่างกายสั่นเทา เลือดพุ่งออกมา แต่ยังคงฝืนที่จะพูดออกมาได้......