TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 23

@ห้าง T

MILE : ดีขึ้นหรือยังครับ

TICHA : ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณไมล์มากๆ เลยนะ

MILE : ให้ไมล์ไปรับออกมากินข้าวไหม

“คุยกับใคร” เสียงทุ้มเอ่ยถามจึงทำให้ทิชารีบตอบปฏิเสธพันไมล์ไปอย่างรวดเร็ว แล้วรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง

“เพื่อน” ทิชาตอบกลับคนตัวสูงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ในขณะที่ลูแปงหรี่ตามองใบหน้าสะสวยเพื่อจับพิรุธราวกับว่าสงสัยว่าแฟนจะแอบคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างนั้น “อยากซื้ออะไรให้แม่นายล่ะ รีบไปเลือกสิ”

“แนะนำมาสิ”

“ฉันไม่รู้จักแม่นายเลยไม่รู้ว่าท่านชอบอะไร”

“นี่แม่ฉัน ปีนี้ครบรอบอายุสี่สิบห้า” ลูแปงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาเปิดรู้ของผู้เป็นแม่ให้คนตัวเล็กดู ซึ่งเธอก็แอบตกใจเล็กน้อยที่แม่ของลูแปงยังดูสาวและสวยกว่าที่คิด แต่ที่สงสัยก็คือรูปของผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนโอบท่านอยู่ข้างๆ หน้าเหมือนกับลูแปงราวกับแกะทั้งที่อายุเยอะแล้ว

“นี่พ่อนายเหรอ”

“ใช่ ทำไม”

“หน้าเหมือนนาย”

“มีแต่คนบอกแบบนั้นแหละ แต่เห็นแบบนี้พ่อฉันอายุห้าสิบกว่าแล้วนะ” ทั้งที่อายุห้าสิบกว่ายังดูหนุ่มและแน่นไม่ต่างจากเดิมสักเท่าไร แค่ดูภูมิฐานและน่าเกรงขามมากขึ้นเท่านั้นเอง “เดี๋ยววันเกิดแม่ฉันเธอก็จะได้เจอ”

“หมายความว่ายังไง” ทิชาขมวดคิ้วงุนงนกับคำพูดของคนตัวสูงที่พูดราวกับว่าจะพาเธอไปที่งานวันเกิดนั่นด้วย ทั้งที่มันไม่เหี่ยวอะไรกับเธอเลยสักนิด

“ฉันจะพาเธอไปด้วยไง”

“ทำไมฉันต้องไปด้วย ฉันไม่ไปหรอก”

“ฉันไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปนะ เธอจะเป็นคนแรก”

“เหรอ แต่ฉันไม่อยากเป็นคนแรก” ทิชายังยืนกรานปฏิเสธเหมือนเดิม เพราะเธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปทำความรู้จักกับครอบครัวของลูแปงเลยสักนิด

“แต่ฉันเป็นคนแรกของเธอนะ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าคมคายแสดงถึงความพึงพอใจที่ได้พูดอะไรแบบนั้นออกมา ก่อนที่มือหนาจะจับข้อมือเล็กแล้วจูงเดินมาที่ช็อปแบรนด์เนมใกล้ๆ เพื่อหาซื้อของขวัญเป็นที่แรก

ทิชายอมเดินตามคนตัวสูงมาเงียบๆ โดยที่สายตาของเธอกำลังจดจ้องอยู่ที่โทรศัพท์มือถือที่เพิ่งหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อสักครู่นี้ เมื่อรับรู้สึกการแจ้งเตือนบางอย่างและพบว่ามันเป็นข้อความจากพันไมล์…

…มันทำให้เธอรู้สึกผิดกับพันไมล์ไม่น้อยเลยที่มีความลับบางอย่างปิดบังเข้าไว้ทั้งที่ตอบตกลงศึกษาดูใจกับเขาแล้ว แต่กลายเป็นว่าตอนนี้เธอแทบจะไม่ได้พูดคุยกับเขาอย่างเช่นทุกครั้ง เพราะมีผู้ชายอีกคนเข้ามาพัวพันในชีวิต

“สวัสดีค่ะคุณทิชา” เสียงหวานของพนักงานเอ่ยทักทายทิชาเป็นคนแรกเนื่องจากเธอเป็นลูกค้าประจำของที่นี่และรู้จักกันเป็นอย่างดี

“สวัสดีค่ะพี่น้ำ”

“วันนี้คุณทิชามาดูกระเป๋าคอลเลกชันใหม่หรือเปล่าคะ”

“ทิชาพาเพื่อนมาซื้อของขวัญให้แม่น่ะค่ะ มีกระเป๋าใบไหนแนะนำไหมคะ ขอลิมิเตดเลยนะคะ”

“มีสองใบค่ะ เพิ่งเข้ามาไม่นานมานี้ คุณทิชาอยากเข้าไปดูไหมคะ”

“อยากค่ะ”

“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ” ลูแปงเดินตามทิชาเข้ามทในห้องรับรองแอร์เย็นฉ่ำสำหรับวีไอพีที่สะสมยอดซื้อหลักแสนถึงล้าน โดยเฉพาะทิชาที่ซื้อมาไม่ต่ำกว่าหลักสิบล้านทำให้เธอมีอภิสิทธิ์และรู้จักกับพนักงานเป็นอย่างดี

“มาที่นี่บ่อยเหรอ”

“อือ”

“เธอชอบกระเป๋า?”

“ให้เพื่อน คนในครอบครัวหรือแฟนคะ”

“แฟนครับ”

“ได้ค่ะ คุณผู้ชายนั่งรอทางด้านนั้นก่อนนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะจัดการห่อของขวัญสำหรับคุณผู้หญิงสักครู่ค่ะ” ลูแปงพยักหน้าพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินของตัวเองให้กับพนักงาน ก่อนที่เธอจะเดินออกไปแล้วกลับมาพร้อมกับถุงสีขาวมีโลโก้แบรนด์เด่นหราอยู่ด้านหน้าอย่างเห็นได้ชัด “เรียบร้อยค่ะ คุณผู้ชาย”

“ขอบคุณครับ” ร่างเล็กหยัดตัวลุกจากโซฟาตัวเขื่องก่อนที่จะเดินกลับมาที่ช็อปแอร์เมสที่มีทิชายืนรอเขาอยู่หน้าช็อปหลังจากได้ของต่างๆ ครบถ้วนแล้ว “มายืนรอนานหรือยัง”

“ก็สักพัก ตอนนี้ฉันหิวแล้วด้วย”

“ไปสิ อยากกินอะไร ฉันเลี้ยงเอง” ทิชาครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ

“ฉันอยากกินซูชิ ที่นี่มีซูชิร้านดังอยู่”

“เอาถุงมาให้ฉันถือแล้วเธอก็เดินนำไปเลย” หญิงสาวส่งถุงสีส้มที่บรรจุกระเป๋าแบรนด์เนมกว่าหนึ่งล้านบ้านโดยที่สายตาของเธอหลุบตามองถุงที่อยู่ในมือของลูแปงก่อนอยู่แล้วเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะไม่สนใจอะไร

“แล้วก็นี่บัตรเครดิตนาย”

“ค่อยคืนหลังจ่ายค่าอาหาร” ลูแปงส่ายหัวปฏิเสธบัตรเครดิตของตัวเองที่อยู่ในมือของทิชา

“เดี๋ยวอาหารฉันเลี้ยงเอง ฉันอยากเป็นคนกิน”

“อย่าดื้อ”

“นายนั่นแหละหัวแข็ง”

“ไม่ใช่แค่หัวอย่างเดียวนะที่แข็งอย่างอื่นก็แข็ง ไม่เชื่อลองจับดูสิ”

“ไอ้โรคจิต!” ทิชาสบถด่าคนตัวสูงที่อยู่ๆ ก็พูดจาลามกออกมาทั้งที่อยู่ในพื้นที่สาธารณะอย่างไม่อายปาก แถมบางคนที่เดินเฉียดเข้ามาใกล้ยังมีการซุบซิบนินทาอีกต่างหาก