TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 24

“เธอชอบกินอาหารญี่ปุ่นเหรอ” ลูแปงเอ่ยถามคนตัวเล็กหลังจากทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย และกำลังเดินออกมาด้านนอกร้าน

“อือ”

“ถึงว่าวันนี้เธอกินเยอะ”

“ฉันก็กินปกติ” ทิชาแย้งกลับไปเมื่ออีกฝ่ายแสดงสีหน้าประหลาดใจตั้งแต่อยู่ในร้านจนออกมาข้างนอก ที่จริงแล้วเธออาจจะกินมากกว่าปกติเล็กน้อย เนื่องจากเอฟเฟกต์จากการเป็นประจำเดือนที่ผู้หญิงส่วนมากจะพบเจอ

“อ่าฮะ เธออยากชอปปิงต่อไหมหรือยังจะกลับแล้ว”

“ไม่แล้วล่ะ กลับเลยก็ได้” หญิงสาวตอบอย่างไม่เรื่องมาก เนื่องจากทิชาไม่ใช่สายชอปปิงมากเท่าไร เพราะปกติเธอจะสั่งซื้อจากพนักงานที่รู้จักกันผ่านไลน์มากกว่า

ลูแปงรวมถุงกระดาษมาถือไว้ในมือข้างเดียว ก่อนที่เขาจะคว้ามือเล็กมาจับประสานเดินมาที่รถยนต์ราคาแพงของตัวเองทันที แต่ทว่าระหว่างทางกลับเจอสิ่งที่ทำให้ทิชาถึงกับหน้าถอดสี

“ยัยทิชา!” เพียงก้าวเดียวทิชาก็จะเดินพ้นประตูห้าง แต่เสียงที่คุ้นเคยของเพื่อนสนิทที่สุดอย่างบีน่าก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ร่างเล็กทำท่าจะไม่หยุดเดินราวกับไม่รู้จักเจ้าของเสีบงเรียกชื่อเมื่อสักครู่นี้ “หยุดเดินเลยนะ!”

“นายไปที่รถก่อน เดี๋ยวฉันตามไป” ดวงตากลมโตเหลือบมองคนข้างกายเล็กน้อย แล้วสะบัดมือหนาออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเอ่ยสั่งเขาลอดไรฟันให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน แต่ลูแปงกลับร้ายกว่านั้นเขาหันหน้าไปมองข้างหลังเพื่อให้บีน่ามองเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

“ไม่พาฉันไปทักทายเพื่อนหน่อยเหรอ”

“ขอร้องล่ะ ไปที่รถก่อนเถอะ” ลูแปงพยักหน้ารับผ่านรอยยิ้มมุมปาก แล้วจึงยอมเดินไปที่รถง่ายๆ โดยไม่ได้อิดออดตั้งแต่แรก “รีบมาล่ะ”

“นี่แกมากับลูแปงได้ยังไงยัยทิชาาาาา!”

“ไม่ใช่”

“ไม่ใช่อะไรของแก ผมทรงนั้นหน้าแบบนั้นมีคนเดียวในโลกเท่านั้นแหละย่ะ บอกฉันมาซะดีๆ นะ” บีน่าย้อนกลับไปเสียงแหลมทันทีที่เพื่อนปฏิเสธ ทั้งที่เห็นอยู่ทนโท่ว่าคือลูแปงแห่งคณะนิเทศชัดๆ “เขามาจีบแกเหรอ”

“เปล่า”

“ยัยทิชาแกตอบมาเดี๋ยวนี้เลยนะ หรืออยากจะให้ฉันโทรหายัยมุกกับยัยจอยมาคาดคั้นแกด้วย”

“อือ เขามาจีบฉัน” ทิชาถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่แล้วยอมบอกความจริงกับเพื่อนไป เพราะหากว่ามีไข่มุกกับเอนจอยมาด้วยมันก็คงไม่ใช่ความลับอีกต่อไป แถมทำให้เธอต้องโดนเพื่อนทั้งสามคนซักไซ้พร้อมกันอีกต่างหาก

“กรี๊ดดดด~ จริงเหรอ!”

“…” หญิงสาวทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะต้องบอกเรื่องราวระหว่างเธอกับลูแปงมากก็ตาม

“โอ๊ย~ ฉันอิจฉาแกจังเลย เขาจีบแกจริงๆ ไม่ได้คิดจะเล่นๆ ใช่ไหม…แต่เดี๋ยวนะที่ฉันเคยได้ข่าวมาลูแปงไม่เคยจีบใครนะ อย่างมากสุดก็นัดเจอแล้วก็ทำเรื่องอย่างว่ากันแค่นั้นแหละ” บีน่าทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วจี้ถามเพื่อนอีกครั้ง “หรือว่าเขาจะจีบแกจริงๆ ไม่ได้หวังจะฟันแกแล้วทิ้งใช่ไหมเนี่ย”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” สำหรับทิชาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูแปงทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรทั้งที่ระหว่างเธอกับเขาก็เกินเลยกันไปแล้ว แต่ลูแปงกลับไม่มีท่าทีจะหยุดและปล่อยให้เธอเป็นอิสระเลย…ทั้งที่เขาควรจะพอใจแล้วทิ้งเธอไปเหมือนคนอื่นๆ ได้แล้ว

“ฉันว่าเขาต้องชอบแกจริงๆ แน่เลยอะ แปลว่าพันไมล์ก็มีคู่แข่งแล้วอะดิ”

“…”

“ทำหน้าคิดหนักแบบนี้ อย่าบอกนะว่าแกชอบลูแปงแล้วอะ”

“ไม่ใช่” ไม่มีทางที่เธอจะชอบคนที่พรากความบริสุทธิ์ไปโดยที่เธอไม่ได้สมยอมตั้งแต่แรก มันเป็นสิ่งที่ทำให้ทิชาต้องย้ำเตือนตัวเองอยู่บ่อยๆ

“แล้วเป็นอะไร”

“ฉันเป็นห่วงความรู้สึกไมล์”

รถยนต์เคลื่อนตัวมาบนถนนเส้นหลักได้เพียงสิบห้านาที คนตัวเล็กก็เอนเบาะรถลงเล็กน้อยแล้วเอนหลังนอนหลับตาพลางคิดเหตุผลที่จะใช้บอกเพื่อนให้หลีกเลี่ยงเรื่องราวแย่ๆ ที่ลูแปงทำกับเธอ ไม่ใช่ว่าทิชาต้องการปกป้องคนร้ายแต่เธอกำลังปกป้องคนถูกกระทำอย่างตัวเองมากกว่า

“…” หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองเจ้าของร่างสูงที่ถอดแจ็กเก็ตมาคลุมตัวให้เธอด้วยสายตาราบเรียบ

“ไม่ได้หลับเหรอ”

“เปล่า แต่พักสายตา”

“หยิบถุงสีขาวข้างหลังมาหน่อย” ทิชาหยัดตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรงแล้วเอี้ยวตัวมองถุงแบรนด์เนมสีขาวเล็กน้อย ก่อนจะหยิบมันมาวางบนตักตัวเอง ก่อนจะส่งมันให้กับลูแปง

“เอาไปสิ”

“ฉันเห็นว่ามันน่ารักดีเลยซื้อมาให้เป็นของขวัญ”

“ของขวัญอะไร”

“ตอบแทนที่เธอมาช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้แม่ฉันไง”

“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากรับของจากนาย” ทิชาปฏิเสธเสียงเรียบแล้วเอี้ยวตัวหมายจะวางมันลงที่เดิม แต่เสียงเข้มๆ ของลูแปงก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ทิชา”

“ถ้าฉันรับก็คือจบใช่ไหม นายจะไม่เอามันมาต่อรองอะไรกับฉันอีกใช่หรือเปล่า”

“ฉันต้องเห็นเธอใส่ทุกครั้งที่เจอกัน…แค่นั้น” มันหมายความว่าทิชาต้องใส่ติดตัวตลอดเวลา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดแบบนั้น แต่น้ำเสียงและแววตามันบ่งบอกอะไรบางอย่างกับทิชาได้เป็นอย่างดี…หากเธอไม่ทำตามเขาก็จะหาเรื่องเล่นงานเธอนั่นแหละคือสิ่งที่เขาอยากจะบอก