อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 24

รีสอร์ตอินธิรากรณ์...แม่ทัพฟังแผนการตลาดใหม่คร่าวๆ ร่วมสามชั่วโมง แต่จิตใจกลับเอาแต่คิดถึงช่อเอื้อง ที่ไม่รู้ว่าป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่ จึงหยิบมือถือมากดส่งข้อความไลน์ไปถาม

แม่ทัพ : ทำอะไรอยู่ครับ

ช่อเอื้อง : กำลังจะออกไปทานข้าวกับรูมเมทค่ะ

แม่ทัพ : ใครบ้าง?

ช่อเอื้อง : ดรีม แล้วก็ฝาแฝด แฮปปี้กับเอ็นจอยค่ะ

แม่ทัพ : ไปทานที่ไหนกันครับ

ช่อเอื้อง : ร้านบุฟเฟต์หมูกระทะที่อยู่ตรงทางเข้ามหาลัยค่ะ

แม่ทัพ : คิดถึงจัง

ช่อเอื้อง : คิดถึงเหมือนกันค่ะ

แม่ทัพ : จริงเหรอ?

ช่อเอื้อง : จริงสิคะ แล้วพี่ทัพทานข้าวหรือยัง กำลังทำอะไรอยู่?

“เอ่อ...บอสคิดยังไงบ้างครับกับแผนที่ผมเสนอไป” เมธี (ผู้จัดการของรีสอร์ตอินธิรากรณ์ สาขา เชียงราย) เอ่ยถามหลังจากที่เสนอแผนงานต่างๆ เสร็จ

“อืม...เข้าท่าครับ รีสอร์ตของเพื่อนๆ ผมก็ทำกันอยู่” แม่ทัพพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“ผมว่าเราอาจจะได้ลูกค้าทั้งในรีสอร์ตและลูกค้าข้างนอกเพิ่ม”

“ใช่ครับ แต่ต้องวางแผนโปรโมทโดยใช้เมนูที่หาทานยากแล้วก็วัตถุดิบที่พรีเมียมกว่าที่อื่นๆ” แม่ทัพเพิ่มเติมส่วนสำคัญ

“ถ้าบอสรับของทะเลโดยตรงจากคุณภัคคินัย ผมว่าทุกอย่างคงจะออกมาดีมากๆ” เมธีแนะนำ

“นั่นสิ! คุณหิวข้าวหรือยัง?” แม่ทัพเลิกคิ้วถามหลังก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ

“นิดๆ ครับ” เมธีตอบยิ้มๆ

“งั้นไปหาอะไรกินกันดีกว่า”

“เอ่อ...หมายถึง...”

“ไปทานที่ข้างนอกครับ เอารถผมไป” แม่ทัพพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ได้ครับบอส” เมธีลุกตามและเดินออกไปที่ด้านนอก แล้วเข้าไปนั่งในรถสปอร์ตสุดหรูของผู้เป็นนายอย่างดีใจ เพราะทุกครั้งที่ถูกชวนออกไปเที่ยวข้างนอก มักจะมีสาวแจ่มๆ มาร่วมทานข้าวด้วยเสมอ

ยี่สิบห้านาทีต่อมา...ร้านหมูกระทะย่างเนย

“เอ่อ...บอสจะกินที่ร้านนี้จริงๆ เหรอครับ” เมธีถามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าผู้เป็นนายจะพามากินหมูกระทะใกล้กับมหา’ลัยดัง

“ครับ คุณเมธีมีอะไรหรือเปล่า” แม่ทัพถามก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่ด้านหน้าของร้าน

“ปะ...เปล่าครับ” คนที่คาดหวังว่าจะเจอสาวๆ รีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“ก็คุณเสนอให้เปิดร้านบุฟเฟต์ปิ้งย่าง ผมก็พามาสำรวจตลาดไงครับ” แม่ทัพให้เหตุผลก่อนจะเปิดประตูก้าวออกจากรถไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เมธีกลอกตาก่อนจะรีบตามไปติดๆ “แหม...ไอ้ผมก็ตกใจ นึกว่าบอสจะพามาดูนักศึกษาสาวๆ ที่นี่ซะอีก”

“ผมเลิกเกี้ยวสาวนานแล้วครับ” แม่ทัพหันไปบอก

“ฮั่นแน่! แสดงว่าเจอคนที่ถูกใจแล้วใช่ไหมครับ” เมธีเอ่ยแซว เพราะรู้สึกผิดสังเกตที่ผู้เป็นนายเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้านพักมาร่วมสองเดือนเต็ม เพิ่งจะโผล่ออกมาที่ออฟฟิตก็วันนี้ ตอนที่ตนตั้งใจเสนอแผนงานก็ทำหน้าเหมือนเบื่อโลก แต่พอมาถึงร้านหมูกระทะกลับอารมณ์ดีขึ้นมาซะงั้น

“ก็ทำนองนั้นครับ” แม่ทัพยอมรับก่อนจะส่งสายตามองหาใครบางคน ที่ทำให้ตนเอาแต่คิดถึง

“มากี่ที่ครับ” พนักงานชายเดินเข้าไปต้อนรับหนุ่มหล่อที่ขับรถหรูมาจอดเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าร้าน เรียกสายตาของเหล่าพนักงานและลูกค้าคนอื่นๆ ให้พากันหันไปมองกันเป็นแถว

“สองที่ครับ” แม่ทัพฉีกยิ้มบางๆ เมื่อเหลือบไปเห็นช่อเอื้องกำลังลุกเดินไปตักของที่ซุ้มอาหาร

“เชิญทางนี้ได้เลยครับ” พนักงานชายผายมือเชิญ แล้วออกเดินนำไปยังโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ

“ลูกค้าเยอะจังเลยนะครับ” เมธีบอกอย่างรู้สึกเขินๆ เพราะภายในมีแต่นักศึกษามหา’ลัย แทบจะทุกโต๊ะ

“นั่นสิครับ” แม่ทัพหันไปตอบคนสนิท

“โต๊ะนี้นะครับ” พนักงานชายบอกลูกค้าทั้งสองคนที่เดินตามมาติดๆ

“ครับ เอ่อ...ไปตักของได้เลยใช่ไหม?” แม่ทัพถามอย่างใจลอยพลางเหลือบไปมองที่ซุ้มอาหารอีกครั้ง

“ตักได้เลยครับ” พนักงานชายตอบด้วยรอยยิ้ม

“งั้นคุณเมธีสั่งเครื่องดื่มรอได้เลยนะครับ” แม่ทัพบอกคนสนิทจบก็รีบเดินตรงไปยังซุ้มอาหารทันที

“สวยไหม?” เอ็นจอยถามอย่างอยากรู้

“สวยสิ สวยสุดๆ เลยล่ะ มีแต่ลูกค้ามีระดับไฮโซทั้งนั้น” คนที่เคยไปมาก่อนหันไปตอบทันใด

“ร้านนี้สุดจริงไรจริงนะว่าไหม เอื้อง ดรีม” แฮปปี้บอกพร้อมกับยกนิ้วให้อย่างรู้สึกปลื้ม

“ใช่จ้ะ! แถมยังอยู่ใกล้ๆ อีกด้วย” ช่อเอื้องพยักรับเบาๆ อย่างเห็นด้วย ก่อนจะลงมือทานอาหารต่อ

ชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่รับประทานอาหารกันจนอิ่มแล้ว ช่อเอื้องก็หยิบมือถือขึ้นมากดพิมพ์แชตไปบอกคนที่เอาแต่ส่งสายตามามองเธอเป็นระยะๆ ให้รู้

ช่อเอื้อง : หนูจะกลับแล้วนะคะ

แม่ทัพ : พี่อยากหอมแก้มเอื้องจัง ?

ช่อเอื้อง : เอาไว้วันศุกร์หนูจะชดเชยให้ค่ะ

แม่ทัพ : พูดจริงนะ พี่จะเก็บแรงเอาไว้ทำปู้ยี่ปู้ยำหนูจนหนำใจเลยคอยดู ???

ช่อเอื้อง : ถ้างั้นศุกร์นี้หนูไม่กลับแล้วค่ะ จะอยู่ทำรายงานที่หอพักดีกว่า

แม่ทัพ : แหม...กลับสิ! พี่แค่หยอกเล่นเท่านั้นครับ ?

ช่อเอื้อง : แต่หนูเชื่อจริงๆ ค่ะ เพราะพี่ทัพชอบบ้าพลัง ดูอย่างเมื่อคืนสิ กว่าจะปล่อยให้หนูนอนได้ก็เกือบเช้า ?

แม่ทัพ : พี่ขอโทษครับ ?‍♂️

“ไปกันเถอะเอื้อง”

ช่อเอื้องกำลังจะกดพิมพ์ตอบ แต่ก็ถูกเพื่อนๆ สะกิดเรียกซะก่อนจึงเก็บมือถือใส่ลงในกระเป๋า แล้วหันไปส่งยิ้มให้คนที่กำลังมองมา จากนั้นก็รีบลุกเดินตามเพื่อนสาวทั้งสามคนไปยังรถที่มีไว้บริการ รับ-ส่งนักศึกษาทันที

“บอสอิ่มหรือยังครับ” เมธีถามหลังจากเห็นผู้เป็นนายหยุดกินแล้วเอาแต่นั่งอมยิ้มมาได้สักพัก

“ผมอิ่มแล้วครับ สั่งเช็คบิลได้เลย” แม่ทัพหันไปตอบ

“ครับ ว่าแต่...เมื่อครู่ผมเห็นสาวสวยคนนั้นหันมาส่งยิ้มให้บอสใช่ไหมครับ” เมธีรีบบอก

“อาจจะไม่ใช่ผมก็ได้” แม่ทัพตอบทีเล่นทีจริง