Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 111

“จริงๆนะ ต้องมาให้พี่เลี้ยงนะ มาเดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่หน้าประตู”

“จริงค่ะ บลูมาแน่นอน”

บุรฉัตรยกมือไหว้ลูกค้า ซึ่งเป็นช่วงเดียวกับโต๊ะของติณห์เรียกเก็บเงินพอดี สายตาของเธอกับติณห์ประสานกัน

บุรฉัตรเห็นท่าทีตกใจของติณห์แต่ก็แค่แวบเดียว ก่อนที่เขาจะหันไปยิ้มให้กับแฟนของเขา เธอเดินออกมาจากร้านด้วยใจปวดร้าว

มึงมันก็แค่คนในความลับอีบลู ตัวจริงเขาอยู่นั่นแล้ว

ติณห์รู้สึกกระวนกระวายใจแปลกๆที่เห็นสายตาตัดพ้อของบุรฉัตรที่มองมาตอนที่ตาสบกัน ตอนแรกก็งงว่าบุรฉัตรมาทำอะไรที่นี่ แต่ก็พอจะเดาได้จากท่าทีของเธอว่าเธอน่าจะมาพบลูกค้า

ช่วงนี้บุรฉัตรทำยอดขายได้สูงมาก มีลูกค้าใหม่ๆเข้ามาเยอะจากการที่เธอเปิดเพจให้ความรู้ทางด้านการประกันและการออมเงิน เขาชื่นชมเธอมาก เธอเก่งและขยัน เห็นเธอทำงานแล้วก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่แต่ก่อนเคยดูถูกเธอว่าใช้เสน่ห์ยั่วยวนผู้ชาย ตอนนี้เขารู้แล้วว่าบุรฉัตรมีความสามารถจริงๆ และเธอมาถึงจุดนี้ได้เพราะความสามารถล้วนๆ

ติณห์เดินออกมาจากร้านพร้อมศศินาและภัทรพลอดีตเจ้านายและอดีตแฟนของเธอ

วันนี้เขาแค่มาเป็นตัวหลอกให้ศศินาควงมาประชดภัทรพลเท่านั้น เขากับศศินาสถานะในตอนนี้เป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย

ดูจากสายตาของภัทรพลแล้ว เขาพอรู้ว่าภัทรพลยังรักศศินาอยู่ ถ้าฟาดหัวเขาได้ภัทรพลก็คงทำไปแล้ว ไม่คิดว่าการมาช่วยเพื่อนเอาคืนแฟนเก่า กำลังจะทำให้เด็กผูกปิ่นโตงอน

ท่าทางจะงอนมากด้วย สะบัดหน้าเดินขึ้นแท็กซี่ไปเลย

เมื่อไปถึงร้านคาเฟ่ของศศินาเขาเลยขอแยกตัวไปทันทีอ้างว่ามีประชุมช่วงบ่ายแต่จริงๆแล้วคือรีบไปง้อเด็กผูกปิ่นโต

รีบมากจนลืมขนมที่ศศินาทำให้ตอบแทนความช่วยเหลือในวันนี้ ไว้ในรถของภัทรพล

เขากดโทรออกหาบุรฉัตรทันที ที่ขึ้นมานั่งบนรถตัวเอง รอสายอยู่นานมากบุรฉัตรก็ไม่มีท่าทีว่าจะรับสาย จนสายตัดไปเขาเลยส่งข้อความไปแทน

ติณห์ : บลูไปไหนต่อครับ มาหาลูกค้าที่ร้านนั้นเหรอ

อ่านแต่ไม่ตอบแปลว่าอะไร

ติณห์ : งอนผมเหรอ

เงียบ!!อะไรวะ รออยู่นานบุรฉัตรก็ไม่ตอบข้อความเขา ไม่เคยต้องง้อสาว ต้องง้อยังไงวะ แต่เขาต้องง้อใช่ไหม ก็คงต้องง้อมั้ง ถ้าเธองอนเดี๋ยวคืนนี้ไม่ยอมนวดให้ ซวยเลย ติณห์ส่งข้อความไปอีก

ติณห์ : เลิกงานแล้วรีบกลับนะครับ เจอกันตอนเย็น ครับ

เงียบ!!!

ติณห์ : อยากกินแกงเขียวหวานจัง ทำให้กินหน่อยได้ไหมครับ ตอนเย็นผมรอกินข้าวพร้อมบลูนะ

ส่งไปอีกก็เงียบ

ติณห์ถอนหายใจออกมา ง้อผู้หญิงนี่ต้องง้อยังไงวะ

พอเลิกงานปุ๊บติณห์ก็รีบขับรถกลับคอนโดของบุรฉัตรทันที ช่วงนี้เขามากินข้าวกับเธอบ่อย

บุรฉัตรชอบทำอาหารและเธอทำอาหารอร่อยกับข้าวแค่สองอย่างต่อมื้อฝีมือของบุรฉัตรทำเขาเจริญอาหารอย่างน่าแปลกใจ พอเปิดประตูห้องกลิ่นแกงเขียวหวานลอยมาเขาก็ยิ้มกว้างทันที คงไม่งอนเท่าไหร่หรอกมั้ง อย่างน้อยก็ยังทำอาหารให้กินตามที่ขอ

เขาเดินไปหาเธอที่มุมครัวเล็กๆของห้อง เห็นบุรฉัตรยืนอยู่หน้าเตากำลังผัดผักอยู่ เขาเลยเดินเข้าไปยืนมองเธอจากด้านหลังย่องเข้าไปหอมแก้มเธอ

บุรฉัตรสะดุ้ง

“คุณติณห์!”

หึ ไม่พูดเรื่องวันนี้สักคำ ตอนเที่ยงกินข้าวอยู่กับแฟน ตอนเย็นก็มาอ้อนเธอหน้าตาเฉย ไอ้ผู้ชายหลายใจเอ้ย

“คุณติณห์รู้ไหมว่าแต่ละวันบลูต้องจ่ายค่าอาหารไปเท่าไหร่ แถมยังต้องเหนื่อยมาทำให้คุณกินด้วย เงินก็ไม่ช่วยออก มากินทุกวันไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ มีเงินเยอะแยะ แต่เนียนมากินข้าวฟรีทุกวันเลย”

ที่พูดไปคืองอนเรื่องวันนี้ล้วนๆ เขากินข้าวฟรีแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยบ่น

วันนี้เพิ่งคิดได้ ว่าทำดีแค่ไหนสุดท้ายวันหนึ่งเธอกับเขาก็ต้องเลิกกันอยู่ดี เขาก็ต้องไปแต่งงานกับแฟนเขาไม่ใช่เธอ ต้องคิดค่าอาหารเสียให้เข็ด

ติณห์อมยิ้มให้กับคนที่ทำหน้าบึ้งตักผัดผักใส่จาน

“เหรอแล้วจะคิดเท่าไหร่ล่ะ”

ติณห์หยิบช้อนมาตักผัดผักในจานชิม แล้วถือไปวางบนโต๊ะอาหาร อร่อยจังผักกรอบมาก ทำได้ยังไง

“มื้อละสองร้อยห้าสิบ จ่ายมาเลย คุณกินฟรีมาเป็นเดือนแล้ว”

บุรฉัตรถือจานข้าวมาวางบนโต๊ะ มื้อละสองร้อยห้าสิบเนี่ยนะ ดูถูกจัง เขารวยมาก เธอคิดค่าข้าวแค่มื้อละสองร้อยห้าสิบเนี่ยนะ!

ติณห์กดโทรศัพท์สองสามครั้งโอนเงินไปยังบัญชีที่บันทึกไว้

“อ่ะ จ่ายให้แล้วให้ไปเลยหนึ่งแสนบาทชดเชยที่ผ่านมาและจ่ายล่วงหน้าไปอีกหลายมื้อด้วย”

พอได้ยินว่าหนึ่งแสนบาท และเสียงโทรศัพท์แจ้งเตือนข้อความในโทรศัพท์ดัง บุรฉัตรก็รีบหยิบโทรศัพท์มาดูทันที

ว้าว!แสนนึงจริงๆด้วย อารมณ์ดีขึ้นมาทันทีที่เห็นยอดเงินในบัญชีเพิ่มมาหนึ่งแสน แบบนี้ค่อยน่าทำให้กินหน่อย ได้เงินไปโปะบ้านแล้วโว้ย

ติณห์มองภาพคนที่หน้างอแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันทีที่เห็นยอดเงินในบัญชีอย่างขำๆ ไม่ค่อยงกเลยเด็กคนนี้ แต่ทำไมเขาถึงได้เอ็นดูเธอนัก