Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 112

เขาลืมผู้หญิงที่เขาเคยค่อนแคะว่าเธอหน้าเงินไปเสียสนิท เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าบุรฉัตรเป็นคนยังไง

“ขอบคุณค่ะป๋า เดี๋ยวหนูจะแถมทับทิมกรอบหลังอาหารให้หนึ่งถ้วยด้วย”

บุรฉัตรยิ้มกว้างบอกเขา ติณห์หัวเราะเสียงดัง ขำที่เธอเรียกเขาว่าป๋า นานๆทีเธอจะเรียกเขาแบบนี้สักทีมันรู้สึกจั๊กกะจี้แปลกๆ แต่พอเป็นเธอเรียกเขากลับเอ็นดู

บุรฉัตรตักแกงเขียวหวานมาวาง พร้อมรินน้ำให้เขา อาหารมื้อง่ายๆที่กินกันสองคนและมีกับข้าวแค่สองอย่าง แต่กลับทำให้ติณห์อิ่มทั้งท้องอิ่มทั้งใจไปเลยทีเดียว

วันเวลาล่วงเลยมาอีกสามเดือน จากที่บุรฉัตรกังวลว่าติณห์อาจจะบอกเลิกเธอในวันใดวันหนึ่งเพราะแฟนเขากลับมาแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะทำแบบนั้น

ติณห์ยังมาค้างคืนกับเธอสม่ำเสมอมาถี่กว่าเดิมด้วย ตอนนี้จันทร์ถึงศุกร์เลยที่ติณห์มาค้างกับเธอ มีแค่เพียงเสาร์อาทิตย์เท่านั้นที่แยกย้ายกันกลับบ้าน หรือบางอาทิตย์ก็แอบไม่กลับ

เขามาบ่อยจนเธอแปลกใจว่าแล้วแฟนเขาล่ะ แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะรู้ตัวว่าไม่อยู่ในสถานะที่จะถาม แต่ก็ทำใจอยู่ทุกวัน ว่าวันหนึ่งติณห์อาจจะบอกเลิกกับเธอเข้าสักวัน

เสียงโทรศัพท์ของติณห์ดังขึ้นแจ้งว่ามีข้อความเข้า เขาอยู่ในห้องน้ำ บุรฉัตรเลยหยิบมาดู

Sasina : คุณติณห์คะ วันเสาร์อาทิตย์นี้เจอกันที่ปราณบุรีนะคะ นาจองห้องพักให้เรียบร้อยที่ The President Moroc ค่ะ หรือคุณติณห์จะมาคืนวันศุกร์เลยก็ได้นะคะ

ปราณบุรีงั้นเหรอ ติณห์นัดแฟนเขาไปเที่ยวเหรอ ในใจรู้สึกสั่นไหวแปลกๆ คงจะใกล้หมดเวลาของเธอแล้วสินะ

บุรฉัตรวางโทรศัพท์ลงที่เดิม นั่งหมดแรงอยู่ที่เตียง ครุ่นคิดถึงอนาคตในวันข้างหน้า เธออยู่กับติณห์มาปีกว่าแล้ว วันเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ยิ่งอยู่นานยิ่งผูกพัน ยิ่งติณห์ดีกับเธอเท่าไหร่บุรฉัตรยิ่งกลัวว่าเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน เธอจะทำใจไม่ได้

“บลูเป็นอะไร”

ติณห์ที่นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ มองบุรฉัตรที่นั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนเตียงอย่างงงๆ เขาเดินไปยืนหน้ากระจก หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้มาดู

บุรฉัตรเห็นเขาอ่านข้อความแล้วยิ้มออกมา แล้วกดส่งข้อความตอบกลับไป คงดีใจสินะที่จะได้ไปเที่ยวกับแฟน ถึงได้ยิ้มกว้างขนาดนั้น

ด้วยความน้อยใจบุรฉัตรเลยอดประชดเขาไม่ได้

“คุณติณห์ช่วงนี้คุณติณห์มาหาบลูบ่อยเกินไปแล้วนะ เราจ่ายค่าผูกปิ่นโตเหมาจ่ายเป็นรายเดือนก็จริง แต่คุณเล่นมาทุกวันแบบนี้ คุณคงต้องจ่ายค่าสึกหรอให้บลูเพิ่มแล้วล่ะ หมดสัญญาของเราเมื่อไหร่ บลูคงต้องยกเครื่องใหม่ทั้งหมด เงินเท่าที่คุณให้คงไม่พอค่าทำรีแพร์ จู๋ก็ใหญ่ มือก็หนัก หน้าอกคัพอีของบลู คงยานเป็นถุงกาแฟตอนเราเลิกกัน”

ติณห์เงยหน้าจากโทรศัพท์อย่างแปลกใจหันมามองเธอ ก็เห็นเด็กน้อยของเขาหน้าบึ้ง งอนแน่ๆ

แต่ว่างอนอะไร ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเขายิ่งรู้สึกว่ารู้จักบุรฉัตรดีมาก เธอดูง่ายมากโกหกไม่เก่งรู้สึกอะไรก็แสดงออกมาหมด

แม้จะแปลกใจแต่ก็อดขำกับคำพูดของเธอไม่ได้

จู๋ก็ใหญ่มือก็หนักงั้นเหรอ นี่ขนาดงอนเขานะแต่ทำไมคำพูดเธอมันน่าเอ็นดูขนาดนั้น

“โอเคไม่มีปัญหา เดี๋ยวพอวันนั้นมาถึงผมโอนเงินให้บลูไปยกเครื่องใหม่ล้านหนึ่งเลยพอไหม แต่วันนี้ขอเอาจู๋ใหญ่ๆเข้าไปข้างในตัวบลูหน่อยได้ไหม”

“สบายดี”

หืมสบายดี แต่หน้าไม่สบายเหมือนคำพูดเลย

“สบายอะไรทำหน้าแบบนั้น”

บุรฉัตรถอนหายใจ

“คุณติณห์ไม่อยู่ ฉันเห็นข้อความว่าแฟนเขาชวนไปเที่ยวปราณบุรี เขาหายไปเลย ไม่ส่งข้อความมาเลย”

บุรฉัตรปรับทุกข์กับเพื่อน ปีเศษๆที่อยู่กับติณห์มาความลับระหว่างเธอกับเขา ก็ยังคงเป็นความลับ ไม่มีใครระแคะระคายเรื่องนี้เลย เจอกันที่ทำงานติณห์กับเธอก็ทำตัวแบบเจ้านายกับลูกน้อง ไม่มีใครทำตัวผิดปกติ

เธอและเขาไม่เคยออกไปไหนมาไหนด้วยกัน เจอกันแต่ที่ห้อง ถ้าจะไปไหนด้วยกันก็ไปเฉพาะในบทบาทของคนที่ทำงานร่วมกัน ไปพร้อมกับพนักงานคนอื่นๆ เลยไม่มีใครสงสัย

นับว่าเขาและเธอเก็บความลับเก่งน่าดู และมันก็คงเป็นความลับตลอดไป เธอคงไม่มีตัวตนในชีวิตของเขาไม่เหมือนใครอีกคน

“ที่ผ่านมาเขาก็ดีกับแกไม่ใช่เหรอ ไม่มีวี่แววว่าเขาจะรักแกบ้างหรือไง”

แนทตี้ถามเพื่อนอย่างสงสัย ทุกวันนี้อีบลูแต่งตัวดีจะตายใช้แต่ของแพงๆแม้มันจะชอบบอกใครต่อใครว่าของก็อปแต่แนทตี้รู้ดีว่าของจริงทุกชิ้นและติณห์เป็นคนซื้อให้เพราะเพื่อนเธอไม่มีทางซื้อเองแน่ๆป๋าที่ไหนจะเปย์อีหนูหนักขนาดนี้ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับอีหนูบ้าง