Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 53

บุรฉัตรถามเขาปากคอสั่น

“ใช่ คุณติดปัญหาอะไรหรือเปล่า”

เธอส่ายหน้า รู้สึกใจเต้นแรงที่จะได้ใกล้ชิดเขาขนาดนั้น เหมือนฝันเลย

“ไม่ค่ะ”

ติณห์พยักหน้ายิ้มพอใจ ยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เธอ

“กดเบอร์ของคุณให้ผมที แล้วก็เลขบัญชีของคุณด้วยนะเดี๋ยวผมโอนเงินให้เลย”

ติณห์แทบจะอยากจะตะโกนว่าเยสออกมาดังๆ ในที่สุดสิ่งที่รบกวนจิตใจเขามาตั้งแต่เช้า ก็ได้รับการสะสางเสียที สิ่งที่ร้อนรุ่มในอกตอนนี้หายไปหมดสิ้น เขาอารมณ์ดีมาก และใจมันระริกระรี้มาก

แค่คิดว่าหลังจากนี้อีกหลายเดือน เขาจะได้หาความสุขจากร่างนุ่มนิ่มนี่ ไอ้ลูกชายของเขามันก็ตื่นตัวขึ้นมาทันทีไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะมีอิทธิพลต่อร่างกายของเขาขนาดนี้

บุรฉัตรยื่นโทรศัพท์คืนให้เขาติณห์จัดการบันทึกเบอร์ของเธอ และกดโทรออก

“เบอร์ของผม มีธุระอะไรก็โทรมาแต่ผมไม่ค่อยชอบคุยเล่น เอาไว้เป็นเรื่องสำคัญค่อยโทรมา หรือส่งข้อความมาก็ได้ถ้าผมว่างผมจะตอบกลับ”

ติณห์พูดหน้านิ่งๆไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาดีใจแค่ไหน

“ค่ะ เบอร์บลูเป็นพร้อมเพย์”

เธอบอกกับเขา ติณห์พยักหน้ารับทราบ เขากดอะไรอยู่สองสามครั้งเสียงแจ้งเตือนในมือถือของเธอก็ดังขึ้น

มีเงิน360,000.00โอนเข้าเบอร์มือถือxx3700 เวลา 8.58 ใช้ได้ 360,007.19

บุรฉัตรมองตัวเลขที่ธนาคารแจ้งเตือนว่ามีเงินเข้าก็ตาลุกวาว

ความรักเป็นเรื่องไม่จริงสิ่งที่จริงคือเงินในบัญชีนี่ต่างหาก ทันทีที่ได้รับเงินใบหน้าของน้องก็ลอยมาทันที บีมจะมีค่าเทอมแล้ว

แม้จะรู้สึกเจ็บแปลบๆในใจแต่บุรฉัตรก็พยายามตัดมันทิ้งไป ถึงยังไงซิงก็เสียไปแล้วมันเรียกอะไรคืนกลับมาไม่ได้ ความรักจากเขาก็ไม่รู้จะได้ไหม เธอจะทำให้เขารักเธอได้หรือเปล่า

ในเมื่อไม่แน่ใจ ก็เอาเงินไว้ก่อนแล้วกัน

“คุณได้รับเงินเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

เขาถามเธอเมื่อเห็นเธอก้มอ่านข้อความหลังจากที่เขาโอนเงิน บุรฉัตรพยักหน้า

“ขอบคุณค่ะ”

ติณห์ยิ้มอารมณ์ดีอยากจะผิวปากออกมาดังๆ

“ผมจอดรถที่ลานจอดด้านหลัง ตอนที่ทานอาหารกลางวันเสร็จคุณเดินไปหาผมที่นั่น ระวังอย่าให้ใครเห็นล่ะ”

ติณห์กำชับกับเธอพร้อมบอกรุ่นและสีรวมถึงทะเบียนรถให้เธอรู้

“ค่ะ”

บุรฉัตรกำลังจะหันหลังกลับ

“เดี๋ยวก่อนบลู โทรบอกที่บ้านคุณด้วยว่าวันนี้คุณอาจจะกลับดึกสักหน่อย”

ต้องบอกไว้ก่อนเพราะยังอยากจะได้เธออีกสักรอบก่อนเธอกลับบ้าน บุรฉัตรเลิกคิ้วมองเขา

“ผมมีธุระที่ต้องพาคุณไปจัดการหลายอย่าง คุณต้องไปโรงพยาบาล คุณบอกผมเองว่าคุณยินดีจะฉีดหรือฝังยาคุม เพื่อให้ผมเอาสดแตกในกับคุณได้ไม่ใช่เหรอ”

ติณห์ใช้คำพูดที่เธอพูดเพื่อปิดการขายกับเขา แต่พอเขาเป็นฝ่ายพูดเอง เธอกลับเขินแปลกๆ เลยเผลอปรายตาค้อนเขา

ซึ่งทำให้ติณห์อดมองอย่างเอ็นดูไม่ได้

“คุยกันแล้ว”

บุรฉัตรลากแนทตี้ออกไปหามุมสงบเพื่อคุยกัน

“คุณติณห์เขาว่ายังไงบ้าง”

บุรฉัตรเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง แบบไม่ปิดบังรวมถึงเรื่องคีย์การ์ดเข้าห้องนั่นด้วย

“แนทตี้มึงว่ามันแปลกไหม เมื่อวานกูได้คีย์การ์ดห้องเขามาจริงๆนะ มีพนักงานใส่ชุดขาวหน้าตาเหมือนแขกเอาคีย์การ์ดมายื่นให้กู บอกว่าให้เก็บดีดี ตอนกูกลับห้องมึงจะหาคีย์การ์ดให้กู กูบอกมึงว่ามึงทำหล่นกูมีแล้วมึงจำได้ไหม”

แนทตี้พยักหน้าบอกว่าจำได้

“แล้วมึงคิดดูสิ ภาพในกล้องวงจรปิด กูไม่มีคีย์การ์ดอะไรทั้งนั้น แต่กูผลักประตูห้องคุณติณห์ได้เลย มึงว่ามันแปลกไหม”

เมื่อฟังจบ แนทตี้ก็ขนลุกซู่ขึ้นมาทันที

“อีบลูหรือมันจะเกี่ยวกับที่เราไปขอพรกับท่านพระพรหมมาวะ”

พอแนทตี้บอกแบบนั้นบุรฉัตรก็ลูบตามแขนของตัวเองทันที เพราะขนแขนลุกไปหมด

“อีแนทตี้ไปศาลพระพรหมกัน”

บุรฉัตรลากเพื่อนรักไปที่ศาลพระพรหม และเมื่อไปถึงเธอก็จุดธูปสิบหกดอกทันที

“ท่านคะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ลูกไม่แน่ใจว่าเกิดจากการที่ลูกบนกับท่านไว้หรือเปล่า ถ้าใช่ ลูกจะบอกท่านว่าการได้นอนกับเขายังไม่เรียกว่าได้เขาเป็นผัวนะคะ ลูกอยากได้เขาเป็นสามี เป็นพ่อของลูก เป็นคู่ชีวิต ลูกอยากแต่งงานกับเขา ขอท่านได้โปรดเมตตา หากลูกได้แต่งงานกับคุณติณห์ พิริยะกุลลูกจะมาเต้นชุดใหญ่ถวายท่านแน่นอนค่ะ”

ทันทีที่พูดจบเธอก็ปักธูปลงในกระถาง พอเธอปล่อยมือจากธูป ฟ้าก็แลบแปลบปลาบทันที บุรฉัตรและแนทตี้ร้องว้ายออกมาพร้อมกัน

“อีบลู มึงเอาแบบนี้เลยเหรอ”