Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 73

เช้าวันถัดมาบุรฉัตรตื่นแต่เช้าทำกับข้าวให้พ่อกับแม่กิน เธอมีฝีมือทางด้านการทำอาหารเพราะทำมาตั้งแต่เด็ก

วันนี้ค่อนข้างฟุ้งซ่านเพราะเมื่อคืนติณห์ไม่ยอมตอบข้อความของเธอ และเธอก็ไม่กล้าส่งไปอีก กลัวเขายุ่ง เพราะติณห์บอกว่าเขาไม่ชอบส่งข้อความมาคุยเล่น ปกติมีแต่เขาที่ส่งมาหาเธอ เธอไม่ค่อยส่งไปหาเขาสักเท่าไหร่ กลัวเขายุ่งอยู่ แล้วเธอจะรบกวนเวลาของเขา

อีกสองเดือนเธอถึงจะเปิดเทอมช่วงนี้เธอเลยว่าง อาจจะต้องหาอะไรทำให้มันยุ่งๆเข้าไว้ จะได้ไม่ต้องคิดมาก

สงสัยต้องลุยหาลูกค้าประกันอย่างจริงจังแล้ว เธอต้องเป็น Star Talent ของบริษัทให้ได้ จะได้เข้าไปประจำที่บริษัทคอยเทรนตัวแทนใหม่ๆ และแน่นอนการเข้าไปประจำที่บริษัท เธอก็จะได้เจอติณห์ทุกวัน

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น บุรฉัตรรีบวิ่งไปรับ ใจเต้นแรงด้วยความดีใจ สงสัยติณห์จะโทรมา

บุรฉัตรหยิบโทรศัพท์มาดู ไม่ใช่คุณติณห์แต่เป็นเฮียมิกซ์

“ฮัลโหลค่ะเฮีย กลับมาแล้วเหรอคะ”

เฮียมิกซ์ไปญี่ปุ่นนานมาก เพราะพานักมวยไปเก็บตัวแล้วก็ขึ้นชกที่โอซาก้า

(“กลับมาแล้วครับ เฮียเพิ่งมาถึงเมื่อคืน วันนี้ก็รีบโทรหาบลูเลย คิดถึงบลูจัง”)

ได้ยินคำว่าคิดถึงจากเขาก็รู้สึกผิด เหมือนกำลังหลอกเขาอยู่ เธอปล่อยตัวแถมยกใจให้คนอื่นไปแล้ว รู้ทั้งรู้ว่าเขาคิดยังไงแต่ก็พูดบอกเขาไม่ได้

“….”

มิกซ์รู้สึกใจคอไม่ดีที่บอกว่าคิดถึงสาวแต่เธอเงียบไป รุกหนักไปเหรอวะ

(“บลูจำสัญญาของเราได้ใช่ไหม ที่จะให้เฮียเลี้ยงข้าว”)

มิกซ์ตัดสินใจทวงสัญญาเพราะคิดถึงเธอจะแย่อยู่แล้ว

“จำได้ค่ะเฮีย”

ยังไงก็รับปากไว้แล้ว จะช้าจะเร็วก็ต้องทำตามที่รับปาก

(“คืนนี้บลูว่างไหม เฮียอยากชวนบลูไปทานข้าวด้วยกัน เดี๋ยวเฮียไปรับบลูที่หอก็ได้นะ บลูพักหอชื่ออะไรนะครับ”)

เธอบอกว่าเธอพักแถวรัชดา เขามีคอนโดแถวนั้นเหมือนกัน

“ตอนนี้บลูอยู่บ้านค่ะเฮีย ถ้ายังไงเราเจอกันหน้าปากซอยก็ได้นะคะ เฮียจะไปร้านไหนบลูจะได้แต่งตัวถูก”

เธอมีติดเสื้อผ้าชุดสวยมาบ้าง

“มีร้านอาหารบนดาดฟ้าร้านหนึ่งวิวสวยมาก เฮียอยากพาบลูไป บลูโอเคไหม เราจะไปเร็วหน่อยก็ได้นะ เฮียพาบลูไปหาชุดสวยๆใส่ก่อนไป”

มิกซ์บอกอย่างใจป้ำ สำหรับเขาการเป็นเจ้าของค่ายมวยชื่อดังมีเงินมากพอที่จะดูแลผู้หญิงที่รักได้ ไม่เดือดร้อน

“ไม่เป็นไรค่ะเฮีย บลูพอจะมีชุดเฮียจะไปสักกี่โมงดีคะ”

โชคดีที่ติดชุดสวยมาด้วยจะได้ไม่ต้องกลับไปเปลี่ยนที่คอนโด

(“เฮียว่าจะจองโต๊ะไว้สักทุ่มหนึ่ง เราเจอกันสักห้าโมงเย็นได้ไหม”)

วันนี้คงต้องกลับไปนอนคอนโด ไม่อยากกลับเลยเพราะห้องที่ไม่มีติณห์อยู่มันค่อนข้างเงียบเหงา แต่กลับไปนอนดมกลิ่นเขาจากที่นอนก็น่าจะดี

“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”

บุรฉัตรนัดแนะกับเขาเสร็จก็วางสาย ต้องบอกติณห์ก่อนไหม ก่อนที่จะไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น เขาจะอยากรู้หรือเปล่า

ปกติเป็นคนเฮฮาไม่ค่อยเศร้ากับอะไรนานๆ แต่ทำไมพอเป็นเรื่องผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายที่ชื่อติณห์ ทำไมอ่อนไหวได้ขนาดนี้นะ

ห้าโมงเย็นบุรฉัตรก็เดินมารอที่หน้าค่ายมวย และไอ้พวกแก๊งค์เด็กแว้นแก๊งค์เดิมมันก็จับกลุ่มกันอีกแล้ว พอเห็นหน้าเธอปุ๊บเสียงแซวก็ดังขึ้นมาทันที

“โอ้โห นางฟ้ามาจากไหนวะเนี่ย”

คนแรกที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนมอต้นของเธอส่งเสียงมาก่อน

“น้องบลูคนสวยนี่เอง โอ๊ยไม่เจอกันไม่เท่าไหร่ ทำไมสวยแบบนี้ล่ะจ๊ะ วันนี้จะไปไหน แต่งตัวสวยขนาดนี้”

ยังไม่ทันที่บุรฉัตรจะเอ่ยปากให้พรใคร เสียงแหบห้าวก็ดังขึ้นมาก่อน

“หมาที่ไหนมันหอนแถวนี้วะ รำคาญจังเว้ย”

มิกซ์ ส.ไพรวัลย์ในชุดหล่อเซ็ทผมอย่างเท่ สวมเบลเซอร์คลุมทับเดินออกมาจากค่ายมวย

“ว้าว นายแบบที่ไหนครับเนี่ย เฮียทำไมวันนี้แต่งตัวหล่อขนาดนี้ครับ อ้อหรือว่านัดกับน้องบลูไว้”

พอคนหนึ่งแซวเฮียมิกซ์ คนต่อไปก็ส่งเสียงแซวต่อทันที

“โอ๊ยสวยหล่อสมกันยังกับพระเอกนางเอก ใกล้จะมีข่าวดีปิดซอยเลี้ยงหรือยังครับ”

พอเสียงแซวที่สองดังขึ้น ลูกคู่ทั้งหลายก็ร้องฮิ้วรับทันที และทุกคนต่างพร้อมใจกันฮัมเพลงที่ใช้ในงานแต่งงาน Here come the bride แต่ แต แต่ แต ขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกัน

บุรฉัตรมองคนพวกนั้นหน้านิ่งๆ บอกตัวเองว่าวันนี้แต่งตัวสวยอย่าเพิ่งด่าใครให้เป็นเสนียดปาก