Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 80

รู้ตัวว่าเป็นได้เพียงผู้หญิงที่เขาซื้อได้ด้วยเงิน ไม่ได้มีค่ามีความหมายมากกว่านั้น

ติณห์รู้สึกตัวตื่นเลยขยับตัวรู้สึกถึงร่างนุ่มนิ่มที่เขากอดก่ายอยู่ ก็รัดเธอแน่นขึ้นและฝังหน้าลงกับทรวงอกนุ่มหยุ่นสูดกลิ่นที่แสนคิดถึงเข้าจนเต็มปอด และนอนนิ่งๆอยู่แบบนั้น

บุรฉัตรมองคนที่เหมือนจะรู้สึกตัวตื่นแต่ก็นอนต่อความรู้สึกอุ่นซ่านแผ่ไปทั้งใจ คนที่นอนซบอกเธออยู่ตอนนี้คือคนที่เธอรัก

ยินดีที่จะให้เขาซุกซบอยู่แบบนี้ตลอดไป เจ้าชายผู้สูงศักดิ์เป็นของเธอ อย่างน้อยก็ช่วงเวลานี้

บุรฉัตรนอนอยู่แบบนั้นเนิ่นนานเกือบชั่วโมง จนรู้สึกถึงการครวญครางของกระเพาะอาหาร เวลาในตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด และเมื่อคืนก็ใช้พลังไปมาก

เธอตัดสินใจปลุกติณห์ที่ยังคงนอนหลับสบายหน้าแนบทรวงอกอิ่มของเธออยู่

“คุณติณห์คะ คุณติณห์”

บุรฉัตรเขย่าเบาๆเพื่อให้เขารู้สึกตัว

“เที่ยงแล้วค่ะ ตื่นดีกว่าไหมคะ”

ติณห์ค่อยๆขยับตัว มือที่กอดอยู่ค่อยๆเลื่อนไปบีบสะโพกของเธอและเค้นคลึงที่ก้นเบาๆ

“ง่วงจัง”

เขาพึมพำกับทรวงอกคัพอีที่โคตรชอบ

“หิวไหมคะ เที่ยงแล้วนะ”

ติณห์ลืมตาขึ้นและพลิกกายนอนหงาย มองเพดานห้องแล้วทำท่านึกอยู่ชั่วครู่

“ยังครับ บลูหิวไหม”

เขานึกทบทวนถึงเรื่องเมื่อคืน ที่พอเหล้าเข้าปากก็หาเหตุมาหาเธอ ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองว่าควรจะเว้นระยะบ้าง อย่าเอาตัวมาผูกพันมากเกินไป

แต่ไอ้คนที่บอกว่าเอาตัวออกห่างก็จัดหนักจัดเต็มจนเกือบเช้า เพิ่งรู้ว่าโหยหาร่างนุ่มนิ่มนี้มากแค่ไหนก็ตอนที่ได้มากอดอีกทีนี่แหละ

“บลูเริ่มหิวนิดๆแล้วค่ะคุณติณห์”

ติณห์ขยับตัวแล้วลุกออกจากที่นอน

“เดี๋ยวบลูไปอาบน้ำไป ผมพาออกไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน”

พอได้ยินแบบนั้นบุรฉัตรก็ยิ้มกว้างออกมาทันที ดีใจที่เขาจะใช้เวลาอยู่ด้วยในช่วงวันหยุดแบบนี้

บุรฉัตรพาร่างเปลือยเปล่าออกจากที่นอน ติณห์มองตามแล้วตกใจ

โอ้เมื่อคืนเขาจัดหนักจัดเต็มขนาดนั้นเลยเหรอ จำได้ลางเลือนว่าดูดไปไม่น้อย แต่ไม่คิดว่ามันจะเยอะขนาดนี้ รอยแดงตามตัวของเธอเต็มไปหมดไม่เว้นแม้แต่ลอนก้นกลม

เขาเป่าปากอย่างต้องการระบายอารมณ์

มึงแม่งนิสัยไม่ดีว่ะติณห์

ติณห์นึกบ่นตัวเองในใจก่อนจะเดินออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก

ชั่วโมงต่อมาทั้งคู่ก็มาอยู่ที่ร้านอาหารแถบชานเมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นร้านอาหารไทยบรรยากาศดีรายล้อมด้วยบึงน้ำ จัดเป็นซุ้มเล็กๆยื่นลงไปในน้ำเป็นส่วนตัว และสวยงาม

เขาเดินนำบุรฉัตรเข้าไปในร้านและเลือกซุ้มที่ลับตาคน อยู่ไกลที่สุด สั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็หันมาคุยกับเธอ

“ชอบไหม”

เขามองบุรฉัตรที่ยิ้มกว้างอยู่ตลอดเวลา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชอบแค่ไหน

“ชอบมากเลยค่ะ สวยจังบลูถ่ายรูปได้ไหมคะ”

ติณห์พยักหน้า เอื้อมมือไปขอโทรศัพท์ในมือ

“ผมถ่ายให้”

บุรฉัตรลงไปยืนที่นอกชานของร้านที่เป็นตาข่ายสานให้นั่งเล่นนอนเล่นด้านล่างเป็นน้ำ ลมเย็นๆพัดมาผมยาวๆของเธอปลิวไสวจนต้องจับไว้

ติณห์กดถ่ายภาพมุมเผลอของเธอเอาไว้

“คุณติณห์คะ เดี๋ยวสิคะอย่าเพิ่งถ่าย ขอบลูโพสท่าก่อน”

จะได้เห็นติณห์ได้ตลอดเวลาที่มองโทรศัพท์ ตาของเธอหยาดเยิ้มมากมองยังไงก็ดูเป็นผู้หญิงที่มีความรัก

ส่วนติณห์หล่อมากเวลาที่เขาไม่ใส่แว่นและไม่เซ็ทผมแบบเวลานี้ บุรฉัตรยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจดูจากในรูปเหมือนคู่รักถ่ายรูปคู่กัน

“บลูไม่ลงโซเชียลนะ จำได้ใช่ไหมว่าเรื่องของเราเป็นความลับ”

ติณห์เอ่ยปรามเพราะกลัวว่าเธอจะเผลอเอารูปคู่ของเธอและเขาไปลงไอจีหรือเฟสบุ๊ค

เมื่อได้ยินคำเตือนจากเขาบุรฉัตรก็ตอบรับเสียงอ่อน ใจที่เคยพองฟูก็หดฟีบลงทันที ขอบคุณที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝัน

“จำได้ค่ะ คุณติณห์ไม่ต้องกังวลนะคะ บลูรู้สถานะของตัวเองดี”

เธอยิ้มอ่อนให้เขา แต่ติณห์เห็นว่าสายตาของเธอมันหมองเศร้า ไม่สดใสเหมือนในตอนแรก รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่เหมือนเป็นคนพรากรอยยิ้มของเธอไป แต่ทำยังไงได้ ก็มันจำเป็นต้องบอกเพราะถ้าไม่บอกเธอเกิดเอาไปลงโซเชียลขึ้นมาจะมีปัญหาเปล่าๆ

“อืมกินข้าวสิ หิวไม่ใช่เหรอ”

บุรฉัตรพยักหน้าแล้วตักข้าวเข้าปาก คอยตักอาหารให้เขาอยู่เป็นระยะ

“ที่บอกว่าพรุ่งนี้มีงาน งานอะไรนะ”

ติณห์ชวนคุยเมื่อเห็นว่าเธอดูจะหงอยๆไป

“ไปเป็น MC ที่ห้างค่ะ พอดีแนทตี้เขารับงานเอาไว้ให้ ต่อไปบลูอาจจะมีไปทำงานพวกนี้เยอะหน่อยนะคะ แต่พอเปิดเทอมบลูจะพยายามจัดตารางเวลาดีดีไม่ให้กระทบการเรียนค่ะ”

ติณห์พยักหน้ารับทราบ เขาไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เพราะก่อนที่จะตกลงผูกปิ่นโตกันก็คุยเรื่องนี้กันไว้แล้ว ว่าเธอสามารถทำงานได้

“ช่วงนี้ผมคงไม่ค่อยได้มานะ งานยุ่งถ้าจะเข้ามาจะบอกก่อนแล้วกัน”

ติณห์ก้มหน้าตักข้าวเข้าปาก ไม่พยายามมองใบหน้าที่หงอยและเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดของเธอ

“ค่ะ”

บุรฉัตรตอบรับเสียงแผ่ว