Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 92

ติณห์นั่งรออยู่บนเตียงตอนนี้บ่ายสองครึ่ง เขาให้เวลาเธออีกครึ่งชั่วโมงถ้าไม่กลับมานะจะได้เห็นดีกันแน่

เขามองไปที่โต๊ะข้างเตียงเห็นสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่เลยหยิบมาเปิดดู

สมุดรายรับรายจ่าย

สมกับเรียนบัญชีมาจริงๆ ลงเดบิตเครดิตครบถ้วน สมัยนี้เขาลงรายการค่าใช้จ่ายผ่านทางแอปกันแล้ว แต่เด็กคนนี้ยังลงในสมุดอยู่ แล้วดูสิรายการหนักทางฝั่งซ้ายมาก มีแต่รายรับรายจ่ายแทบจะไม่มี

ติณห์เปิดย้อนดูรายการ แต่ละเดือนค่าใช้จ่ายส่วนตัวน้อยมาก แทบจะไม่ซื้ออะไรเลย ค่าข้าวก็น้อยมาก วันๆไม่กินอะไรบ้างเลยหรือไง มิน่าถึงผอมลง พร้อมลงทุกที ชอบกินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

บางทีเขาก็อยากจะแอบเอาซองบะหมี่สารพัดรสชาติของเธอไปทิ้งเหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากจะแกล้งเด็ก

เขาไม่เข้าใจว่าเธอจะประหยัดอะไรนักหนา ทั้งที่ก็ไม่ค่อยได้ใช้อะไร เขาเองก็ให้เธอตั้งเดือนละหกหมื่น แล้วดูสิเธอยังมีรายได้จากการเป็นตัวแทนประกันอีกเดือนละเป็นแสน รายได้จากพริตตี้ก็มีอีกด้วย ทำงานอะไรเยอะแยะวะ

หามาได้แต่ไม่รู้จักใช้ แล้วจะหาไปทำไม มีเงินแต่ปล่อยให้ตัวเองอดอยาก ประหยัดเรื่องการใช้จ่ายอะไรขนาดนี้พิลึกคน

ติณห์นอนเล่นอยู่บนเตียงมองนาฬิกา อีกสิบนาทีจะบ่ายสาม จะรอดูว่าจะมาทันไหม

บุรฉัตรลงจากรถแท็กซี่แล้วก็วิ่งกระหืดหระหอบมาที่ห้อง อีกห้านาทีจะถึงเวลาที่ติณห์บอก เธอกดลิฟต์ซ้ำๆทั้งๆที่ก็รู้ว่าจะกดอีกกี่ครั้งลิฟต์ก็คงไม่มาเร็วไปกว่าเดิม แต่มันช่วยในเรื่องจิตใจ พอลิฟต์ตัวแรกมาถึงเธอก็วิ่งเข้าลิฟต์อย่างรวดเร็ว

อีกสามนาที!บุรฉัตรออกจากลิฟต์ได้ก็วิ่งไปยังห้องของเธอทันที ภาวนาว่าขออย่าให้ติณห์มาแล้วเลย เธออยากมีเวลาอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายสักนิด ก่อนจะถูกเขาจัดหนัก

ติณห์มองนาฬิกาบ่ายสามโมงตรงเป๊ะ เขากดโทรศัพท์โทรออก พร้อมๆกับที่ได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา

โอเคยังมาทัน บุรฉัตรมองโทรศัพท์ในมือ โอ๊ยบ่ายสามโมงตรงเป๊ะก็โทรตาม ใจคอจะไม่ให้เลทบ้างเลยหรือไง

“ดีนะที่มาทัน”

บุรฉัตรกรอกตามองบนให้กับคำทักทายของเขา

“คุณติณห์มานานแล้วเหรอคะ”

บุรฉัตรวางกระเป๋าและเอกสารไว้บนโต๊ะ หอบนิดหน่อยเพราะวิ่งมาไกล

“มาเกือบชั่วโมงแล้ว จริงๆผมไม่ควรจะต้องมารอคุณแบบนี้นะ คุณน่าจะรู้หน้าที่แล้วสแตนบายรอผม”

ติณห์ตำหนิเธอ โดยที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่เห็นหน้าแล้วมันอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ขอโทษค่ะ บลูไม่รู้ว่าคุณจะมาหาบลูวันนี้ ปกติวันเสาร์คุณไม่เคยมา”

บุรฉัตรอดตอบโต้ไม่ได้ ธรรมชาติของเธอไม่ใช่คนที่ยอมคนอยู่แล้ว แม้เธอจะพยายามท่องไว้ว่าเขาคือลูกค้าแต่กับลูกค้าคนนี้มันทนไม่ไหวจริงๆ

“ก็..ผมไม่ได้มาตั้งหลายวันแล้ว คุณก็ต้องรู้สิว่าพอผมกลับมาผมก็ต้องมาหาคุณอยู่แล้ว เดือนหนึ่งจ่ายไม่ใช่น้อยๆ ผมก็ต้องใช้ให้คุ้มสิ”

ติณห์พูดอย่างไม่แคร์ เฮอะออกไปหาลูกค้าแค่นี้ทำไมกลับมาต้องดูเหนื่อยขนาดนี้ด้วย นี่มันลูกค้าประเภทไหนกัน

“คิดถึงบลูมากเลยเหรอคะ”

บุรฉัตรประชดประชันกลับ ติณห์ชะงักไปเมื่อได้ยินคำถาม

ก็...คิดถึง แต่มันก็แค่เซ็กส์นั่นแหละ

“แปดวันแล้วที่ไม่ได้ระบายออก ผมก็ต้องคิดถึงคุณเป็นธรรมดาเพราะผมไม่ได้มีที่ปลดปล่อยที่อื่น”

คนเคยได้ปลดปล่อยพอไม่ได้ทำมันเลยมันก็ต้องคิดถึงบ้าง

“แน่ใจเหรอคะว่าไม่ได้ไปปลดปล่อยที่ไหนมา ตอนที่อยู่ที่โน่น”

ติณห์ถอดเสื้อผ้าออกจากตัวแล้วไปนอนรอเธอที่เตียง

บุรฉัตรกล้ำกลืนความรู้สึกเจ็บปวดลงในอก ถ้าเธอไม่รักเขา เธอคงไม่เจ็บแบบนี้ แค่ทำตามหน้าที่ไม่ต้องมีความรู้สึกได้คงดี

เธอถอดเสื้อผ้าออกจากตัวแล้วเดินเข้าไปหาเขา

“อมให้หน่อย”

ติณห์ชักรูดความแข็งแกร่งกลางกายแล้วมองหน้าเธออย่างท้าทาย

หยาบคายที่สุด นับวันเขายิ่งเลวร้ายกับเธอลงไปเรื่อยๆ ดี ร้ายมาให้เยอะๆจะได้ตัดใจได้ง่ายๆ

“ทำไม?ทำหน้าไม่พอใจ ไม่ใช่ไม่เคยทำเสียหน่อย เคยสอนแล้วนี่ จำไม่ได้? ”

บุรฉัตรเม้มปากแน่น ถ้าพูดให้มันดีดีกว่านี้ก็น่าทำให้อยู่ แต่พูดแบบนี้กัดให้ขาดสะดีไหม

หึ จากอนาคอนด้าเดี๋ยวก็กัดให้ขาด ให้กลายเป็นหางจิ้งจกไปเลย หยาบคายดีนัก

บุรฉัตรเอื้อมมือไปจับของเขาไม่เบานัก อยากจะหักทิ้งเหมือนหักคอปลาช่อนเสียจริง เอาให้สูญพันธ์ุมีลูกมีเมียไม่ได้อีกเลย

“ซี้ด เบาๆ”

บุรฉัตรมองหน้าเขา นี่เจ็บหรือเสียวทำหน้าแบบทรมานมาก อะไรนักหนากะอีแค่จับ

บุรฉัตรก้มไปที่งูใหญ่ตรงหน้า รูดขึ้นลงเบาๆเพื่อทำความคุ้นเคย ก่อนที่จะอ้าปากเลียส่วนปลายยอดแบบไอติมที่เธอชอบ

แต่เวลากินไอติมเธอชอบกัดให้หักครึ่ง อยากจะกัดแบบไอติมบ้าง