Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 93

แต่ก็อดเสียดายของไม่ได้

“บลูลึกๆ เอาให้สุด”

บ้าสิใครจะเอาเข้าหมด ยาวขนาดนี้

“ซี้ด อืม”

เขาแหงนหน้าครางเสียงต่ำในลำคอ ท่าทางมีความสุข มือจิกผมของเธอแน่นขยับสะโพกขึ้นลงจนบุรฉัตรแทบจะสำลัก

นานเป็นสิบนาทีจนเธอเมื่อยปากไปหมด กว่าเขาจะทะลักทลายออกมาในปากของเธอ

แรกๆที่เขาสอนให้เธอทำแล้วเขาแตกในปากของเธอ เขาพอใจมากที่เธอดูดกินของเขาจนหมด รสชาติมันแปลกๆ หวานๆมันๆเธอเลยกินไม่เหลือ เขาดูพอใจมากเลยให้รางวัลเธอเป็นกระเป๋าราคาแสนแพง

คิดถึงความน่ารักของเขาในตอนนั้นก็อดเศร้าไม่ได้ คุณติณห์คนเดิมไม่มีอีกแล้ว

เขาดึงเธอให้นอนลงบนเตียง แล้วทาบทับบนตัวเธอบดเบียดความแข็งแกร่งที่เพิ่งอ่อนตัวลงบนต้นขาของเธอ

เขาก้มลงดูดปลายยอดอกอย่างคนที่หิวกระหาย เสียงดูดดึงจ๊วบจ๊าบเหมือนทารกน้อยที่กระหายในน้ำนมมารดา แต่มันกลับสร้างความเสียวซ่านให้บุรฉัตรเป็นอย่างมาก

เขาดูดดึงขบเม้มตามใจจนเธอคิดว่าคงไม่แคล้วที่จะมีร่องรอยแดงตามตัวอีกแน่ๆ จากทรวงอกก็มาที่ซอกคอและเขาก็ทำแบบเดียวกัน

“คุณติณห์ไม่ทำตรงนี้นะคะ เดี๋ยวคนอื่นเห็น”

ทำในร่มผ้าทำเท่าไหร่ก็ทำไป แต่ในจุดที่คนอื่นจะเห็นเธอไม่อยากให้เขาทำ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจคำขอร้องของเธอเลยสักนิด ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำรอยไปในทุกๆที่ เขาเอื้อมมือไปสัมผัสที่กลางกายของเธอ ขยี้ปลายยอดเกสรจนเธอต้องบิดตัวด้วยความเสียว

“อื้อ อ่ะ”

บุรฉัตรข่มเสียงครางสุดความสามารถ ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอต้องการมากแค่ไหน

“ร้องออกมาบลู เรียกชื่อผม”

ไม่เรียกไม่อยากเรียก

บุรฉัตรกัดปากแน่น ติณห์มองเด็กดื้อที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา เขาก้มลงไปจูบเธอจูบหนักหน่วงอย่างต้องการจะลงโทษ

ด้านล่างก็ขยี้ติ่งเนื้อซ้ำๆ จนคนใต้ร่างบิดตัวด้วยความรัญจวน จิกแผ่นหลังเขาแน่น เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกส่งไปสู่วิมานสายรุ้งแสนงามที่ที่ติณห์พาเธอไปบ่อยๆ แต่พอเธอกำลังจะถึงเขาก็หยุด

บุรฉัตรลืมตามองหน้าเขา หยุดทำไม คนบ้านี่

ติณห์มองสบตาเธออย่างท้าทาย มีแววกวนประสาทในใบหน้านั้น

“อยากได้ก็ทำเอง”

ติณห์นอนลงข้างเธอชักรูดความแข็งแกร่งจนพร้อมพรัก แล้วหยิบถุงยางอนามัยมาสวม

“มาสิ ช้าอยู่ทำไม อยากได้ก็ต้องทำเองนะหนู”

นัยน์ตาของเขามีแววรื่นรมย์ ดูมีความสุขที่แกล้งเธอได้

บุรฉัตรเม้มปากแน่นในใจต่อสู้กันระหว่างทำกับไม่ทำ แต่ในที่สุดเธอก็ขยับตัวเข้ามาหาเขา

เฮอะ อยากเฉยๆหรอกนะ ถ้าไม่อยากจ้างก็ไม่ทำ บุรฉัตรประคองของเขาเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆยกสะโพกกดตัวตนของเธอลงไปครอบครองเขา

ติณห์ครางเสียงต่ำ ใบหน้ามีแววพอใจหลับตากัดฟันแน่น คอยดูเถอะจะกระแทกให้หักเลย

บุรฉัตรกระแทกกระทั้นรุนแรง แต่คนที่เธออยากทำให้หัก กลับดูพอใจมากเสียงครวญครางดังลั่น ใบหน้าสุขสม

“ของฝาก”

บุรฉัตรทำหน้าประหลาดใจ

“เห็นว่าทำดีเฉยๆหรอกนะ เลยให้ ยังไงผมก็ใช้งานของคุณไปเยอะเดี๋ยวจะหาว่าผมเห็นแก่ได้ แพงนะนั่น ไปรับจ็อบที่อื่นคงไม่ได้อะไรแบบนี้”

กำลังจะดีใจอยู่แล้วเชียว ไอ้คนเฮงซวยเอ้ย

“ขอบคุณนะคะ ใบนี้ราคาเท่าไหร่คะ”

ติณห์มองหน้าเธออย่างสงสัย ของฝากใครเขาถามราคากัน

“แค่อยากจะบอกว่าถ้าวันหลังอยากจะให้ ขอเป็นเงินแทนแล้วกันนะคะ บลูไม่นิยมสิ่งของ โอนเงินเข้าบัญชีหรือเขียนมาเป็นเช็คดีกว่า ให้รางวัลใครควรจะเลือกให้มันถูกใจผู้รับด้วยนะคะ แต่ก็...ขอบคุณค่ะ”

หน้าเงิน!ผู้หญิงคนนี้หน้าเงินจริงๆ ไม่เคยเห็นใครน่ารังเกียจแล้วก็หน้าเงินแบบนี้มาก่อนเลย

ติณห์หันหลังจะเดินเข้าห้องน้ำ บุรฉัตรเรียกเขาไว้

“คุณติณห์คะ บลูทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้ว ขออนุญาตออกไปรับจ็อบอย่างอื่นนะคะ”

“บุรฉัตร!”

ติณห์เรียกเธอด้วยความโมโห จนบุรฉัตรตกใจที่เขาดูโกรธขนาดนั้น แต่คิดว่าตัวเองโกรธเป็นคนเดียวหรือไง

“บลูต้องไปส่งเบี้ยประกันชีวิตให้ลูกค้าค่ะ จะได้ออกกรมธรรม์ นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้ว เดี๋ยวไม่ทันสำนักงานจะปิดก่อน”

เธอหยิบเอกสารสะพายกระเป๋าเตรียมจะออกไปข้างนอก ไม่สนใจเขา ติณห์โมโหมากที่เธอจะออกไปข้างนอกโดยที่เขายังไม่อนุญาต เลยสาดถ้อยคำทำร้ายจิตใจของเธอ