ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 64

“ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้น”

ฉันไม่อาจจะห้ามหยดน้ำตาที่มันไหลออกมาได้จริงๆ ความรู้สึกของคนที่เห็นแฟนของตัวเองทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่น ใครบ้างจะไม่เจ็บปวด

พี่เลย์ปล่อยกอดออกแล้วลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของฉัน มือหนากุมมือฉันเอาไว้แน่น

“เป็นอะไร” พี่เลย์ขมวดคิ้วหนาเป็นปมมองฉันที่เอาแต่ร้องไห้ “เป็นเพราะฉันเงียบไปใช่ไหมถึงร้องไห้แบบนี้”

เขาไม่รู้จริงๆ เลยหรือไง ว่าตัวเองทำอะไร จะไม่คิดเอะใจเลยหรือยังไง หรือคิดว่าคนโง่ๆ หลอกง่ายอย่างฉันจะไม่รู้อะไรเลย

“พี่เลย์รักไอริสหรือเปล่าคะ อึก~” ฉันร้องไห้จนเกร็งไปทั้งตัว “…หรือว่าหมดรักไปแล้ว”

“เป็นอะไรก็พูดมาตรงๆ ทำไมถึงร้องไห้”

แทนที่พี่เลย์จะตอบว่ารักฉันหรือเปล่า แต่เขากลับมาตั้งคำถามแทนที่จะบอกคำว่า ‘รัก’

ฉันไม่พูดอะไรเอาแต่นั่งร้องไห้ ส่วนพี่เลย์ก็ยังคงนั่งคุกเข่าและจับมือฉันไว้อยู่อย่างนั้น เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฉันไม่สามารถมั่นใจได้เลยว่าตอนนี้หัวใจของพี่เลย์ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า

ผ่านไปประมาณสิบนาทีได้ เมื่อร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตา ฉันจึงหยุดร้องแล้วตั้งสติว่าควรจะพูดจะทำอะไรต่อจากนี้

“พี่เลย์ไม่มีอะไรจะพูดหรือจะบอกไอริสบ้างเลยเหรอคะ” หลังจากเงียบไปนานก็เป็นฉันที่เป็นฝ่ายตั้งคำถาม

“อะไร ?” พี่เลย์ถามกลับ แต่เมื่อฉันจ้องตาเขาก็รีบก้มหน้าหลบ

“อะไรๆ ที่พี่เลย์ปิดบังไอริส”

“ไม่มีอะไรต้องปิดบัง” พี่เลย์ตอบสวนกลับมาทันที เขาไม่มีท่าทางลังเลหรือคิดหนักอะไรเลย

“ไอริสขอดูโทรศัพท์หน่อยได้ไหมคะ” ฉันยื่นมือขอโทรศัพท์ของพี่เลย์

“แบตหมด เดี๋ยวชาร์จก่อนจะให้ดู”

“….ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่เลย์จะไม่ตอบแบบนี้”

“จะหาเรื่องอะไรอีกไอริส!! ฉันไปทำงานกลับมาก็เหนื่อยพอแล้ว กว่าจะขับรถมาถึงกรุงเทพ ยังจะมาชวนทะเลาะอีกหรือไง” พี่เลย์ปล่อยมือฉัน เขาลุกขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ที่บอกว่าเหนื่อย แน่ใจเหรอคะว่าเหนื่อยจากงาน”

ฉันเอื้อมมือไปล้วงในกระเป๋ากางเกงของพี่เลย์ในตอนที่เขาเผลอ เพื่อจะเอาโทรศัพท์

“จะทำอะไร” พี่เลย์รู้ตัวแล้วรั้งมือฉันเอาไว้ไม่ยอมให้ฉันเอาโทรศัพท์ออกมา

“แบตหมดไม่ใช่เหรอคะ ไอริสจะเอาไปชาร์จให้ไง”

“เดี๋ยวฉันชาร์จเอง”

ฉันกับพี่เลย์ยื้อแย่งกันอยู่สักพัก จู่ๆ พี่เลย์ก็ผลักฉันออกอย่างแรง แล้วจ้องหน้าฉันด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์

“ต้องทำขนาดนี้เลยหรือคะ” หยดน้ำตามันไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อการกระทำของพี่เลย์มันเริ่มชัดเจนขึ้น

“เลิกทำตัวงี่เง่าได้ไหมไอริส”

“ไอริสงี่เง่าขนาดนั้นเลยเหรอคะ อึก~” ฉันมองหน้าพี่เลย์ด้วยสายตาที่ผิดหวัง “ถ้าพี่เลย์ไม่มีคนอื่น วันนี้พี่เลย์จะพูดกับไอริสแบบนี้ไหม…”

“มีคนอื่น ? เธอเอาอะไรมาพูดอย่าคิดไปเอง” พี่เลย์ปัดคำกล่าวหาของฉัน ทำเหมือนตัวเองคือคนที่บริสุทธิ์ หากว่าฉันไม่ได้ไปเห็นเองกับตาฉันก็คงจะเชื่อ

“ไอริสไม่ได้คิดไปเอง อึก~”

“…..” พี่เลย์เงียบ เขาไม่แม้แต่จะก้มหน้ามองฉันที่กำลังร้องไห้สะอื้นอยู่เลยด้วยซ้ำ

“ไม่มีใครบอกหรอกค่ะ อะ ไอริสแอบตามพี่เลย์ไป และก็ได้เห็นพี่เลย์กับ….” ฉันข่มเสียงที่สั่นเครือ เมื่อพูดถึงเรื่องที่เห็นมันก็เริ่มที่จะร้องไห้

“ไม่ต้องพูดแล้วก็ได้” พี่เลย์บอก พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่มีท่าทีที่ตกใจอะไรเลย “ฉันยอมรับ ยอมรับทั้งหมดที่เธอพูดมา”

ได้ฟังแค่นั้นมันก็เจ็บมากจนแทบจะทนไม่ไหว “ทะ ทำไมถึงเลือกที่จะทำให้ไอริสเจ็บล่ะคะ พี่เลย์ไม่รักไอริสแล้วใช่ไหม”

พี่เลย์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ไม่รัก แต่ฉัน…ฉันหยุดไม่ได้”

“…..”

“ที่ผ่านมาฉันพยายามเปลี่ยน แต่พอเอาเข้าจริงมันเหมือนว่าฉันกำลังฝืนทำ มันทำให้ฉันเสียความเป็นตัวเอง”

“แค่ซื่อสัตย์มัน ฝะ ฝืนมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ ทั้งที่พี่เลย์พูดเอง”

“ใช่ฉันพูด และฉันก็ทำ คำว่ารักที่ฉันพูดกับเธอ ความรู้สึกทั้งหมด มันมาจากความรู้สึกที่ฉันมีให้เธอจริงๆ ไอริส ฉันไม่ได้โกหก”

“ไอริสพร้อมจะให้อภัยพี่เลย์นะ” ฉันเอื้อมมือที่สั่นเทามาจับมือของพี่เลย์เอาไว้ “ขอแค่พี่เลย์กลับมาซื่อสัตย์อีกครั้ง ไอริสจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร…”

“ไอริสรักพี่เลย์นะ รักมาก อึก~”

พี่เลย์ก้มหน้าลง เขาเงียบไปสักพักก่อนจะดึงมือของตัวเองออกจากมือของฉัน “ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ายังไม่พร้อมที่จะหยุดที่ใครจริงๆ อย่ามาทนอยู่กับผู้ชายแบบฉัน”

การที่พี่เลย์พูดแบบนี้ออกมา มันเจ็บยิ่งกว่าการที่ได้รู้ว่าเขาไปมีคนอื่นซะอีก

“เรื่องถอนหมั้น….”

“ทะ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ อึก~” ฉันร้องไห้อีกครั้ง เมื่อได้ยินคำว่าถอนหมั้น วันนี้เป็นวันที่ใช้น้ำตาเปลืองที่สุด

“ถะ ถ้าไอริสไม่ถาม ไม่พูดและเงียบไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่เลย์จะบอกกับไอริสแบบนี้ไหม อึก~”