วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 100

"เป็นแกนี่เอง!"

ศิษย์ของหาวเสี่ยวเฉียงหดตัวลงอย่างรวดเร็ว

ชายที่จู่ ๆ ปรากฏตัวขึ้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเยี่ยชิว

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม "ไม่คิดว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้!"

"นายเจอที่นี่ได้ยังไง?"

หาวเสี่ยวเฉียงสับสนมาก เป็นที่เข้าใจได้ว่าคนจากวังซาตานสามารถหาที่ซ่อนของเขาได้ แต่ทำไมเยี่ยชิวถึงเจอมันด้วยเหมือนกัน?

"ฉันมีทางของฉัน ถ้าไม่ใช่มีบางเรื่องที่ทำให้ฉันเสียเวลาออกไป ฉันคงมาแกตั้งแต่กลางวันแล้ว"

เยี่ยชิวเหลือบมองชายที่ได้รับบาดเจ็บบนพื้น จากนั้นมองไปที่ผู้หญิงที่หาวเสี่ยวเฉียงจับเป็นตัวประกัน และเยาะเย้ยหาวเสี่ยวเฉียง "แกเป็นนักฆ่าเหมือนกันสินะ ทำไมแกถึงชอบทำร้ายผู้หญิงตลอดเลย? แกมันพวกน่าตัวเมียใช่ไหม?"

"ฉันเป็นนักฆ่า แล้วมันทำไม"

"แต่คุณเป็นผู้ชาย!" เยี่ยชิวเบิกตากว้าง และพูดด้วยความประหลาดใจ "หรือว่าแกไม่ใช่ผู้ชาย?"

"แกสิไม่ใช่ผู้ชาย!" หาวเสี่ยวเฉียงจ้องมองเยี่ยชิวอย่างขุ่นเคือง และพูดว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะแก วันนี้ฉันคงฆ่าผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว แกมาทันเวลาพอดี และฉันจะส่งแกไปตายด้วยเลย"

หลังจากนั้นเขากำลังจะลงมือลั่นไก

"เดี๋ยว--"

เยี่ยชิวรีบพูดออกมา แล้วพูดว่า "ฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับแก ฉันแค่อยากถามแกว่า ใครเป็นคนจ้างแกมา?"

"แกคิดว่าฉันจะบอกแกเหรอ?" หาวเสี่ยวเฉียงเยาะเย้ย "กฎข้อแรกของฆาตกรคือ แกต้องไม่เปิดเผยตัวตนของนายจ้าง แม้ว่าต้องจะตายก็ตาม"

เยี่ยชิวขมวดคิ้วเล็กน้อย "แกหมายถึงอะไร แกจะไม่บอกแม้ว่าแกจะตายก็ตาม"

"ฉันจะไม่บอกแกจนกว่าฉันจะตาย" หาวเสี่ยวเฉียงตั้งใจแน่วแน่

เขาเป็นนักฆ่ามาหลายปี และตระหนักดีถึงกฎเกณฑ์บางอย่างในสายอาชีพนี้ หากตัวตนของนายจ้างถูกเปิดเผยอย่างง่ายดาย ชื่อเสียงของเขาจะถูกทำลาย ไม่เพียงแต่จะไม่มีใครจ้างเขาในอนาคตเท่านั้น แต่เขายังจะถูกตามล่าโดยทั้งคนอุตสาหกรรมด้วย

"ทำไมแกถึงทำขนาดนี้?" เยี่ยชิวชักชวน "ตราบใดที่แกบอกข้อมูลนายจ้างของแกให้ฉันรู้ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ฆ่าแก"

"แกว่าไงนะ?" หาวเสี่ยวเฉียงคิดว่าเขาได้ยินผิด

"ฉันบอกว่า ตราบใดที่แกบอกข้อมูลนายจ้างของแก ฉันก็จะไม่ฆ่าแก

"ฮ่าฮ่าฮ่า..."

หาวเสี่ยวเฉียงหัวเราะอย่างดุเดือด ราวกับว่าเขาเคยได้ยินเรื่องตลกที่สนุกที่สุดในโลก หลังจากนั้นไม่นาน เขาหยุดหัวเราะ และถามเยี่ยชิว "แกรู้จักตัวตนของฉันไหม?"

"ฉันรู้ แกเป็นนักฆ่า"

"แล้วรู้ไหมว่าฉันทำอะไร?"

เยี่ยชิวเหลือบมองหาวเสี่ยวเฉียง และสงสัยว่านักฆ่าคนนี้โง่หรือเปล่าที่ถามคำถามงี่เง่าเช่นนี้

"นักฆ่าไม่ใช่ว่าแค่ฆ่าคนเหรอ?" เยี่ยชิวกล่าว

"ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นฆาตกร แกยังกล้าพูดว่าต้องการฆ่าฉันอีกเหรอ?" หาวเสี่ยวเฉียงชี้ปืนไปที่หัวของเยี่ยชิว แล้วพูดว่า "ตอนนี้ถ้าฉันขยับนิ้วเพียงเล็กน้อย ชีวิตของแกก็จะสูญสลายไป"

"จริงเหรอ?" เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้า

"หยุด! ถ้าแกขยับอีกครั้ง ฉันจะยิง" หาวเสี่ยวเฉียงตะโกน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นใครบางคนที่ไม่กลัวความตาย

"พี่ชาย ระวัง มีกระสุนอยู่ในปืนนี้" ชายที่นอนอยู่บนพื้นเอ่ยเตือน

ราวกับว่าเยี่ยชิวไม่ได้ยิน เขาเดินไปข้างหน้า แล้วพูดกับหาวเสี่ยวเฉียง "ถ้าอยากยิงก็ยิงเลย!"

"ในเมื่อแกอยากตาย ฉันก็จะทำตามความปรารถนาของแก"

ปัง!

หาวเสี่ยวเฉียงถูกถีบออกไป

ในขณะนี้ ร่างของเยี่ยชิวรีบวิ่งไปหาหาวเสี่ยวเฉียงด้วยความเร็วสูง ราวกับลมกระโชกแรง

ปัง!

ปัง!

ปัง!

หาวเสี่ยวเฉียงเหนี่ยวไกปืน และกระสุนลอยไปทางเยี่ยชิวราวกับเม็ดฝนหนาทึบ

หาวเสี่ยวเฉียงหยุดลง หลังจากกระสุนถูกยิงไปจนหมด

แต่ในเวลานี้ เขาเห็นว่าเยี่ยชิวอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงสองเมตร และไม่ได้รับบาดเจ็บจริง ๆ

นี้...

หาวเสี่ยวเฉียงตกตะลึง

เขาไม่เคยคาดหวังว่าในบรรดากระสุนจำนวนมาก จะไม่มีลูกไหนเลยที่จะไม่โดนเยี่ยชิว

หมัดกระทบไปที่ซี่โครงล่างของหาวเสี่ยวเฉียง

พลังมหาศาลทำให้หาวเสี่ยวเฉียงกระเด็นออกไป หัวของเขากระแทกกำแพง แล้วกระแทกพื้น

เยี่ยชิวใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ และก้าวไปข้างหน้า ก่อนที่หาวเสี่ยวเฉียงจะลุกขึ้นได้ คอของเขาก็ถูกเท้าของเยี่ยชิวบดขยี้แล้ว

"พร๊วดดดดด!"

เลือดยังคงไหลออกจากปาก

เมื่อหาวเสี่ยวเฉียงกำลังจะตาย เขาพยายามมองดูนาฬิกา ยังมีเวลาอีกห้านาทีก่อนเที่ยงคืน

"ดูเหมือนว่า แม้ว่าแกจะเปลี่ยนชื่อ แต่แกก็ยังไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมของแกได้นะ"

ใบหน้าของหาวเสี่ยวเฉียงแสดงความเศร้า และภายในห้าวินาที เขาหยุดหายใจอย่างสมบูรณ์

อายุ: ยี่สิบเก้า!

เยี่ยชิวเดินเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้น แล้วถามว่า "เธอโอเคไหม?"

"ฉันสบายดี ขอบคุณนะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณด้วยสายตาชื่นชมอย่างไม่สะทกสะท้าน

"ด้วยความยินดี"

เยี่ยชิวมาหาชายที่ถูกยิงอีกครั้ง ตรวจสอบบาดแผลของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว และพบว่าไม่มีกระสุนนัดไหนโดนจุดอันตราย จากนั้นจึงช่วยชายคนนั้นดึงกระสุนออกมา จากนั้นจึงดึงเครื่องรางห้ามเลือดอีกสองอัน

เยี่ยชิวช่วยพยุงชายคนนั้นลุกขึ้น แล้วพูดว่า "อาการบาดเจ็บของนายไม่ร้ายแรงแล้วล่ะ นายเพียงแค่ต้องพักผ่อนสักพัก"

"ขอบคุณ" ชายคนนั้นขอบคุณเยี่ยชิว

"คุณเป็นตำรวจเหรอ?" เยี่ยชิวถามอย่างสงสัย

"พวกเราคือหมิง..." ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นอ้าปาก เธอก็ถูกชายคนนั้นจ้องมองอย่างแรง และปิดปากของเธออย่างรวดเร็ว

ชายคนนั้นพูดว่า "พี่ชาย ฉันชื่อกู่เฟิง แล้วคุณอะไร?"

"ฉันชื่อเยี่ยชิว" เยี่ยชิวกล่าว

"พี่เยี่ยชิว ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ ถ้าพี่มาไม่ทันเวลา ผลที่ตามมาก็คงไม่สามารถจินตนาการได้" กู่เฟิงกล่าวอย่างขอบคุณ

"ใช่แล้ว ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้ค่ะ" หญิงสาวขอบคุณเขาอีกครั้ง

"ยินดี เรื่องเล็กน้อย" ทันทีที่เยี่ยชิวพูดจบ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขาดังขึ้นในทันที

เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเมื่อเขาเห็นหมายเลขผู้โทร สีหน้าของเยี่ยชิวก็เปลี่ยนไปอย่างมาก