วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 111

ไป๋ปิงแก้สายเอี๊ยมกระโปรงเผยให้เห็นผิวขาวผ่อง สิ่งที่แทบจะทำให้ร้องขอชีวิตที่สุดก็คือมืออันนุ่มนวลและละเอียดอ่อนของเธอกำลังฉีกเสื้อผ้าออก พร้อมกับหอบไปด้วย เธอดูเหมือนเมามาก

เยี่ยชิวไม่เคยเห็นไป๋ปิงในลักษณะนี้มาก่อน และเขารู้สึกได้ชัดเจนว่าร่างกายของเขากำลังมีปฏิกิริยาตอบสนองบางอย่าง

“รีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า ถ้าอยู่นานกว่านี้ กลัวจะมีเรื่อง”

เยี่ยชิวก็เป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไป เขากลัวว่าเขาจะทนไม่ไหวและทำสิ่งที่เขาไม่ควรทำกับไป๋ปิง

“พี่ปิง พี่ปิง…”

เยี่ยชิวเรียกไป๋ปิงเบาๆ เพื่อบอกลาเธอ

จู่ๆ ไป๋ปิงก็รีบวิ่งเข้ามาโอบรอบคอของเยี่ยชิว จากนั้นก็ยื่นปากสีแดงขึ้นมา

นี่มันรุกเกินไปแล้ว!

เยี่ยชิวรู้สึกงงเล็กน้อย

ไป๋ปิงหอมแก้มเยี่ยชิว พร้อมกับพูดว่า "อืมหื้ม เร็วเข้า..."

เสียงมีเซ็กซี่มาก

น้ำเสียงนี้แตกต่างกับท่าทางทรงเกียรติของไป๋ปิงตอนปกติอย่างสิ้นเชิง

“หรือว่าท่าทางเธอตอนอยู่โรงพยาบาล เธอแสร้งทำ?”

“นี่คือด้านที่แท้จริงของเธอต่างหาก?”

“ไม่สิ หัวหน้าไป๋ไม่ได้เป็นคนนิสัยแบบนี้”

เยี่ยชิวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงผลักไป๋ปิงออกไปแล้วมองใกล้ ๆ จากนั้นก็พบว่าใบหน้าของไป๋ปิงแดงเหมือนดอกกุหลาบ ผิวบริเวณลำคอและหลังก็มีสีชมพูระเรื่อ ดวงตาของเธอดูพร่ามัวเต็มไปด้วยความรู้สึกโหยหา

“ไม่ใช่แล้ว นี่ไม่ได้เมาเพราะดื่มเหล้า”

เยี่ยชิวรีบคว้าข้อมือของไป๋ปิงและวัดชีพจรเธอ

ไม่นานเยี่ยชิวก็รู้เหตุผล

ไป๋ปิงถูกวางยา

ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าของเยี่ยชิวดูไม่สู้ดีเท่าไหร่

“ผู้หญิงโง่เขลา ไปดื่มเหล้าที่บาร์คนเดียว แถมยังแต่งตัวแบบนี้อีก ถ้าไม่วางยาคุณแล้วจะวางยาใครได้อีก”

ฟิ้ว!

เยี่ยชิวจิ้มไปที่คอของไป๋ปิงอย่างรวดเร็ว ไป๋ปิงก็เอียงหัว จากนั้นก็ล้มลงบนโซฟาและหมดสติ

จากนั้น เยี่ยชิวก็หยิบเข็มทองคำออกมาและจิ้มเข้าไปที่ร่างกายของ ไป๋ปิงอย่างรวดเร็วสองครั้ง

จากนั้นเขาก็วางมือข้างหนึ่งบนหลังของไป๋ปิง และถ่ายทอดพลังภายในของเขาเข้าไปในร่างกายของไป๋ปิง

เขาทำติดต่อกันห้านาที

จากนั้นเยี่ยชิวก็ดึงมือของเขากลับมา

ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงกรนเบาๆ ออกมาจากจมูกไป๋ปิง

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“โชคดีที่คุณได้พบผม ถ้าวันนี้เป็นคนอื่น ความบริสุทธิ์ของคุณคงหายไป”

เยี่ยชิวเหลือบมองไป๋ปิง

ภายใต้แสงไฟ ผิวของไป๋ปิงขาวราวกับหยก รูปร่างของเธอก็สมบูรณ์แบบ ที่ที่ควรใหญ่ก็ใหญ่ ที่ที่ควรโค้งเว้าก็โค้งเว้าได้รูป ประกอบกับขาที่เพรียวบางและแข็งแรงเธอยิ่งทำให้มีเสน่ห์เต็มสิบ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเธอไม่เรียบร้อยแบบนี้ เธอยิ่งมีเสน่ห์ที่แตกต่างออกไป

ดวงตาของเยี่ยชิวขยับไปมา และทันใดนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อและถ่ายรูปไป๋ปิงไม่กี่ภาพ

ขณะที่ถ่ายรูป เขาก็หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า "หัวหน้าไป๋ ตอนนี้ท่าทางแบบนี้คุณดูดีมาก ผมอยากจะเก็บภาพไว้ชื่นชมสักหน่อย"

ถ่ายไปทั้งหมด 20-30 รูป ไม่ว่ามุมไหนเขาก็มีหมด

เยี่ยชิวตรวจสอบอย่างรอบคอบก่อนที่จะวางโทรศัพท์ลงในกระเป๋าของเขาด้วยความพึงพอใจ

"อืม~"

จู่ๆ ไป๋ปิงก็พลิกตัวกลับไป และหันหลังให้กับเยี่ยชิว

ทันใดนั้นเอง เส้นรูปตัว S ที่มีสัดส่วนสมบูรณ์แบบก็ปรากฏขึ้น สัดส่วนรูปร่างนั่นทำให้เลือดของเยี่ยชิวเดือดพล่านอีกครั้ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้แสงไฟ ผิวหนังแผ่นหลังของไป๋ปิงเปล่งประกายราวกับหยกขาวเนื้อแกะ

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัส

ลื่นจังเลย!

เหมือนกับผ้าไหม

เยี่ยชิวหัวเราะและพูดว่า "นายน้อยเซียวความจำดีนี่นา ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่นายผู้ซึ่งอยู่ปักกิ่งที่ห่างไกล ยังจำคนตัวเล็กๆ จากเจียงโจวอย่างฉันได้"

“เหอะ แกฆ่าคนใช้ของฉัน หลินจิงจื้อทำขาฉันพิการ ชาตินี้ทั้งชาติ ฉันจำพวกแกได้ตลอด” เซียวชิงตี้ถามต่อว่า “ทำไมแกถึงมาอยู่กับไป๋ปิง?”

เยี่ยชิวพูดเหน็บแนมว่า "นายน้อยเซียว ฉันว่านายไม่ใช่ขาพิการเท่านั้น แต่สมองของนายก็ดูโง่ไปแล้วเหมือนกัน ฉันเป็นแฟนกับพี่ปิง แล้วนายลงบอกสิว่าทำไมฉันถึงอยู่กับเธอ?"

“ไป๋ปิงอยู่ที่ไหน?”

“ฉันเพิ่งบอกว่าพี่ปิงหลับอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

แม่งเอ้ย!

เซียวชิงตี้โกรธมากจนปอดของเขาแทบจะระเบิด

นี่มันก็ดึกมากแล้ว ไป๋ปิงกำลังนอนหลับ แต่เยี่ยชิวอยู่ข้างๆ เธอ นี่หมายความว่าอย่างไร?

หมายความว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไปถึงขั้นนั้นแล้ว

ขณะนั้นเอง เซียวชิงตี้ก็โกรธมากจนอยากจะลอดผ่านสายโทรศัพท์และเข้ามาจัดการเยี่ยชิวให้ตายไปข้าง

ไอ้สารเลว แค้นจากการโดนแย่งภรรยาอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้

เซียวชิงตี้พยายามระงับความโกรธของเขาและพูดว่า "เยี่ยชิวฉันไม่สนใจว่าแกกับไป๋ปิงจะพัฒนาไปตรงไหนแล้ว แต่ฉันจะบอกแกให้ว่าสุดท้ายแล้วไป๋ปิงจะต้องกลายเป็นผู้หญิงของฉัน เธอเป็นได้แค่ผู้หญิงของเซียวชิงตี้เพียงคนเดียว"

“เหอๆ ไหนๆ นายน้อยเซียวก็มั่นใจมากแล้ว งั้นฉันขอแจ้งข่าวให้นายรู้อีกเรื่องแล้วกัน ตอนนี้พี่ปิงกำลังตั้งท้องลูกของฉันอยู่”

"แกพูดว่าไงนะ?"

“ฉันบอกว่าพี่ปิงกำลังตั้งท้องลูกของฉันอยู่” เยี่ยชิวพูดซ้ำ

มีลมหายใจเข้าเฮือกทางโทรศัพท์ และเซียวชิงตี้ก็ตะโกนลั่น "เยี่ยชิวแกมุดหัวอยู่ที่เจียงโจวตลอดชีวิตจะดีที่สสุด ถ้าแกกล้ามาเหยียบที่ปักกิ่งเมื่อไหร่ ฉันจะทำให้แกไม่มีวันได้กลับออกไปอีก"

ปั้ง!

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เยี่ยชิวรู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก

กลับบ้านไปนอนได้

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าเพิ่งแจ้ง เยี่ยชิวถูกสายของจ้าวอวิ๋นปลุกให้ตื่น

หลังจากที่รับ

เสียงอันเคร่งขรึมของจ้าวอวิ๋นก็ดังขึ้น "ไม่ได้การแล้วเยี่ยชิว เกิดเรื่องแล้ว ... "