วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 112

เยี่ยชิวรีบถามว่า "พี่จ้าว เกิดอะไรขึ้น?"

"ฉันได้ข่าวมาว่าอีกไม่นานลัทธิแม่มดจะส่งคนไปเจียงโจว เพื่อสอบสวนการฆาตกรรมของตงเฉิน"

เยี่ยชิว นึกว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น พอได้ยินคำว่าลัทธิแม่มด เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั่นพูดว่า "ไม่มีอะไรต้องกลัว ไม่ว่าจะมาไม้ไหนก็พร้อมรับมือทั้งนั้น

"เยี่ยชิว ช่วงนี้นายต้องระวังตัวหน่อย อย่าประมาทเด็ดขาด พวกคนลัทธิแม่มดมีแต่คนวิกลจริต ไม่ว่าอะไรเพราะมันก็กล้าทำทั้งนั้น" จ้าวหวินพูด

"ผมจะระวัง พี่อยู่กับหลงหวางก็ระวังเหมือนกันครับ"

"อืม"

หลังจากวางสาย เยี่ยชิวก็ลุกจากที่นอน

รอจนเขาล้างหน้าแปลงฟันเสร็จ เฉียนจิ้งหลานก็ถาม "ชิวเอ๋อร์เมื่อคืนแกออกไปทำอะไรที่ไหน?"

"แม่ทำไมรู้ว่าผมออกไปข้างนอก?" สีหน้าของเยี่ยชิวเต็มไปด้วยแปลกใจ

"แกไม่ต้องสนใจว่าแม่รู้ได้ยังไง แกแค่บอกแม่ดึกขนาดนั้น แกออกไปทำอะไร? ไปนัดเดทกับใครใช่ไหม?" เฉียนจิ้งหลาน

"ไม่มีๆ" เยี่ยชิวรีบปฏิเสธทันควัน และพูดตามความจริงว่า "เมื่อคืนหัวหน้าไป๋ดื่มเหล้าเมา เรียกให้ผมไปส่งเธอที่บ้าน"

หน้าของเฉียนจิ้งหลานเผยยิ้มออกมาทันที "ชิวเอ๋อร์ แกกับหัวหน้าไป๋คบกันแล้วเหรอ?"

"เปล่าครับ"

"ในเมื่อไม่ได้คบกัน แล้วทำไมดึกดื่นเที่ยงคืนหล่อนยังเรียกให้แกไปส่งที่บ้านล่ะ?"

เยี่ยชิวอธิบาย "หัวหน้าไป๋เธอทำงานอยู่ตัวคนเดียวที่เจียงโจว ไม่มีเพื่อนเลย"

เฉียนจิ้งหลานถามต่อ "หัวหน้าไป๋ ไม่ใช่คนเจียงโจวเหรอ?"

เยี่ยชิวตอบว่า "หัวหน้าไป๋เป็นคนปักกิ่งครับ"

"คนปักกิ่งงั้นเหรอ..."

สีหน้าของเฉียนจิ้งหลาน ดูเบลอๆ ลอยๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่พูดออกมา สติล่องลอยไปชั่วขณะหนึ่ง

"แม่ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" เยี่ยชิวถามด้วยความสงสัย

"เปล่าๆ" เฉียนจิ้งหลานดึงสติกลับมาได้ ก็พูดต่อ "ชิวเอ๋อร์ ลูกผู้ชายต้องเป็นฝ่ายรุกนะลูก"

"หมายความว่ายังไงครับ?"

"แม่ก็หมายถึงว่า แกต้องเป็นฝ่ายจีบหัวหน้าไป๋ก่อน ชอบก็ต้องบอกว่าชอบ" เฉียนจิ้งหลานพูดต่อ "หัวหน้าไป๋หน้าตาก็สวย การศึกษาก็สูง นิสัยก็ดี ที่สำคัญเลยคือเธอกล้าหาญ ต่อไปต้องได้ลูกชายแน่"

มาอีกแล้ว

เยี่ยชิวรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย จากนั้นก็พูดว่า "แม่ แม่อย่าเกลี้ยกล่อมผมให้จีบหัวหน้าไป๋เลยครับ ผมไม่เหมาะกับเธอ"

"ทำไมถึงไม่เหมาะล่ะ? แม่ดูว่าพวกแกเข้ากันมากเลยนะ!"

"ผมกับหัวหน้าไป๋ไม่เหมาะกันจริงๆ แม่รู้ไหมว่าพื้นหลังของหัวหน้าไป๋เป็นยังไงไหม?"

"พื้นหลังเป็นยังไง?"

"ช่างเถอะ ไม่พูดดีกว่า แม่จะได้ไม่ตกใจ" เยี่ยชิวขำ

"แกคิดว่าคนอย่างแม่เป็นคนที่ไม่เคยเจอโลกมาก่อนงั้นเหรอ รีบบอกแม่เดี๋ยวนี้นะ พื้นหลังของหัวหน้าไป๋คืออะไร?" เฉียนจิ้งหลานถาม

เยี่ยชิวพูดต่อว่า "ต้นตระกูลของหัวหน้าไป๋เป๋นตระกูลผู้มั่งคั่งของเมืองปักกิ่ง และคุณปู่ของเธอก็คือไป๋จิงเหยา"

"อะไรนะ ไป๋ปิงคือหลานของนายพลไป๋จิงเหยา?"

เยี่ยชิวลองถามดู "แม่รู้จักนายพลไป๋จิงเหยา?"

"นายพลไป๋จิงเหยาคือเสาหลักที่ยิ่งใหญ่ของเหล่าทหาร แต่ก่อนออกข่าวให้เห็นอยู่บ่อยๆ ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง?"

"ถ้าอย่างนั้นแม่เคยเห็นตัวจริงเขาไหม?"

"แน่นอนว่าฉัน...."เฉียนจิ้งหลานหยุดเมื่อพูดถึงตรงนี้ จากนั้นค่อยพูดต่อว่า "ฉันไม่เคยเห็นอยู่แล้ว คนยิ่งใหญ่อย่างนายพลไป๋จิงเหยา ฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดา จะไปเจอกับเขาได้อย่างไรกัน"

เยี่ยชิวยังจำได้ว่าไท้เจี่ยน พูดเมื่อไม่นานมานี้ว่าพ่อของเขาอาจมีอำนาจมากกว่าผู้ชนะเลิศโหวเซียวจิ่ว

หรือว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของเขาจะมีอำนาจมากกว่าตระกูลไป๋?

พอคิดได้แบบนั้น เยี่ยชิวจึงกำลังจะถือโอกาสนี้ถามเฉียนจิ้งหลานว่าใครคือพ่อผู้ให้กำเนิดของเขา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปาก เฉียนจิ้งหลานก็พูดขึ้นมาก่อน

“ชิวเอ๋อร์ แม่เชื่อในความสามารถของลูก ขอแค่ให้เวลากับแก แกก็สามารถจะโดดเด่นได้อย่างแน่นอน ถ้าแกชอบไป๋ปิงก็จงตามจีบเธออย่างกล้าหาญ แม่จะคอยสนับสนุนลูกเสมอ”

เยี่ยชิวขยับคอเล็กน้อย และเขาก็กลืนสิ่งที่อยากถามกลับไป จากนั้นก็พูดว่า "แม่ครับ ที่จริงผมมีแฟนแล้ว"

“ลูกมีแฟนแล้วเหรอ?” เฉียนจิ้งหลานอ้าปากด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ถามว่า “ใช่จางลี่ลี่หรือเปล่า? แกสองคนคืนดีกันอีกแล้วใช่ไหม? แม่ไม่เห็นด้วยที่แกสองคนคบกัน”

“แม่ครับ แฟนผมไม่ใช่จางลี่ลี่”

“ไม่ใช่จางลี่ลี่เหรอ? ถ้างั้นคือใคร?”

“ผมยังไม่บอแม่ตอนนี้ เมื่อถึงเวลา ผมจะพาเธอมาหาแม่ครับ จะทำให้แม่พอใจแน่นอน”

“มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“แน่นอนครับ” เยี่ยชิวพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “แฟนของผมเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในประเทศ ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ รูปร่าง และอารมณ์ เธอก็ดีกว่าหัวหน้าไป๋ทั้งนั้น”

เฉียนจิ้งหลานไม่เชื่อเลยและพูดว่า "ไป๋ปิงสวยกว่าดาราดังในทีวีสะอีก แม่ไม่เชื่อว่าแฟนที่แกเจอจะสวยกว่าเธอ"

“ตอนที่ผมพาแฟนมาให้ดูทีหลัง เดี๋ยวแม่ก็รู้เองครับ...โอ๊ย ใกล้จะได้เวลาแล้ว ผมต้องไปทำงานครับ”

เยี่ยชิวรีบออกไป

เวลา 07.59 น. รีบไปที่คลินิก

“ช้าไปหนึ่งนาที”

เยี่ยชิว หายใจเข้าและสวมเสื้อคลุมสีขาวของเขา ทันทีที่เขานั่งลงบนเก้าอี้ แขกที่ไม่ได้รับเชิญสองคนก็เข้ามาจากข้างนอก