วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 129

อะไรนะ? ไม่เอาทั้งหมดเลยงั้นเหรอ?

บริกรถึงกับงง

ถ้าไม่เอาแล้วพูดรายชื่อเมนูอาหารพวกนี้ทำไมกัน เขียนจนปวดมือไปหมดแล้ว

ตอนนี้โรงแรมทั่วๆ ไป ต่างก็พากันใช้โทรศัพท์มือถือหรือระบบคอมพิวเตอร์ในการสั่งอาหาร แต่โรงแรมชั้นนำบางแห่งยังคงเลือกประเพณีใช้มือจดรายการอาหาร เพื่อให้แขกรู้สึกถึงความอบอุ่นและความตั้งใจ

ผ่าง!

เยี่ยชิวปิดเล่มเมนู จากนั้นก็พูดกับบริกรว่า "เอาหูฉลามที่ขึ้นชื่อของร้านนี้มาหนึ่งที่"

ขณะนั้นเอง บริเวณนั้นก็เงียบสงัด

พวกกลุ่มคนที่เยาะเย้ยเยี่ยชิวเมื่อครู่นี้ ต่างก็เผยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา คิดว่าตัวเองได้ยินผิดหรือเปล่า

เยี่ยชิวหัวเราะฮี่ๆ จากนั้นก็พูดว่า "ฉันคิดว่าที่พวกนายพูดเมื่อกี้ก็มีเหตุผล มันไม่ง่ายเลยกว่าจะได้รวมตัวกันแบบนี้ อีกทั้งที่นี่ยังเป็นถึงโรงแรมระดับห้าดาว ถ้าหากฉันสั่งอาหารราคาถูกๆ พวกนั้น คงจะทำให้พวกนายขายขี้หน้าแย่เลย? อย่างไรสะทุกคนก็เพื่อนร่วมชั้นทั้งนั้น ฉันคงไม่ทำให้พวกนายขายขี้หน้าแน่นอน ใช่ไหมหัวหน้าชั้น?"

สีหน้าของหลี่หยางดูไม่ดีเท่าไหร่ ถึงแม้สำหรับเขาแล้วแค่หูฉลามที่เดียวจะไม่ได้ระแคะระคายเขาเท่าไหร่ แต่งานเลี้ยงรุ่นแค่ตี้เยี่ยชิวสั่งอาหารแพงขนาดนี้ ชัดเจนเลยว่ากำลังตั้งใจเอาเปรียบเขา

เห็นแววตาทุกต่างก็เพ่งมามองเขา หลี่หยางก็รีบสีหน้าอาการทันที เขาใช้มือจับแว่นตานิดหน่อย ก่อนจะพูดยิ้มๆ ว่า "เยี่ยชิวพูดถูก วันนี้กว่าจะรวมตัวกันมาได้ไม่ง่ายเลย ความสุขของทุกคนสำคัญที่สุด"

"อีกอย่างนะ ก็แค่หูฉลาม สำหรับฉันแล้วไม่ถือว่ายิ่งใหญ่อะไร"

"เยี่ยชิว นายอยากกินอะไรก็สั่งได้ตามสบาย อย่าเกรงใจเด็ดขาด!"

"ในเมื่อหัวหน้าห้องพูดแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้วนะ" เยี่ยชิวหันไปพูดกับบริกรว่า "จัดไข่ปลาคาเวียแอฟริกาใต้ให้หนึ่งที่!"

"คุณผู้ชายครับ คุณแน่ใจว่สจะสั่งรายการนี้ใช่ไหมครับ?" แม้ว่าบริกรจะถามเยี่ยชิวอยู่ แต่สายตาเขามองไปที่หลี่หยาง

ไข่ปลาคาเวียแอฟริกาใต้เป็นเมนูอาหารที่แพงที่สุดของโรงแรม หนึ่งที่ราคา 68,000 หยวน ไม่ใช่เมนูที่คนทั่วไปสามารถจ่ายไหว

หลี่หยางเองก็คิดไม่ถึง เยี่ยชิว จะสั่งเมนูอาหารที่แพงที่สุดของโรงแรม ณ ขณะนั้นเองเขารู้สึก เหมือนอยู่ในสถานการณ์ขึ้นหลังเสือแล้วลงไม่ได้

ขณะนั้นเอง คนรอบข้างก็เริ่มตำหนิติเตียน

"เยี่ยชิว ถึงแม้หัวหน้าจะเลี้ยงแต่นายสั่งแพงขนาดนี้ไม่ใช่ว่าเอาเปรียบหัวหน้าเหรอ?"

"เพื่อนกันทั้งนั้นจำเป็นต้องขนาดนี้เลยหรอ?"

"เยี่ยชิว นายอย่าเกินไปหน่อยเลย!"

"พวกนายหมายความว่ายังไง? หัวหน้าพูดเองว่าให้ฉันสั่งตามสบายไม่ต้องเกรงใจ ทำไมพวกนายคิดว่า แค่ไข่ปลาคาเวียแอฟริกาใต้ที่เดียว หัวหน้าจะจ่ายไม่ไหวเหรอ?"

เยี่ยชิวพูดกับหลี่หยางว่า "หัวหน้า ถ้าคิดว่ามันแพงงั้นฉันไม่สั่งก็ได้"

"อย่าสิ อยากกินก็สั่ง เมื่อกี้ฉันก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ กว่าจะได้มาเจอกันไม่ใช่ง่ายๆ ที่สำคัญที่สุดคือทุกคนมีความสุข"

สีหน้าหลี่หยางยิ้มแย้ม แต่ในใจก่นด่าไม่หยุด

ไข่ปลาคาเวียหนึ่งที่ราคา 68,000 หยวน แถมยังมีแค่ 100 กรัม ซึ่งแพงกว่าทองคำสะอีก เวลาปกติเขายังทำใจกินไม่ลง

ประเด็นสำคัญเลยคือ เยี่ยชิว พูดว่าถ้านายคิดว่าแพง ฉันไม่สั่งก็ได้ ประโยคนี้ทำให้เขารู้สึกว่าไม่มีทางให้เขาถอยได้เลย

ถ้าหลี่หยางห้ามเยี่ยชิว ภาพพจน์ทายาทเศรษฐีที่เขาสร้างไว้ต่อหน้าพวกเพื่อนๆ ก็ต้องแตกมลายหายไปแน่ ทุกคนต้องคิดว่าเขาไม่มีเงินแต่ยังทำตัวโออ่าหน้าใหญ่ใจโต

เพราะฉะนั้นถึงแม้ว่าเขาจะต้องกรีดเลือดตัวเอง เขาก็ทำได้แค่ให้เยี่ยชิวสั่งไข่ปลาคาเวียนั่น!

"เห็นไหม หัวหน้ายังไม่คิดว่าแพงเลย แล้วพวกนายจะอะไรนักหนา!" เยี่ยชิวตะโกนตอกกลับพวกที่ตำหนิเขาเมื่อครู่ จากนั้นก็พูดกับบริกรอีกว่า

"เพิ่มไข่ปลาคาเวียอีกสองที่"

หลี่หยางใจเต้นไปอยู่ตาตุ่ม รีบร้อนพูดว่า "เยี่ยชิว สั่งที่เดียวก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องสั่งเพิ่มอีกสองที่หรอกมั้ง?

"หัวหน้า พวกเรานั่งกันทั้งหมดสามโต๊ะ แน่นอนว่าทุกโต๊ะต้องมีไข่ปลาคาเวียสิ ให้ทุกคนได้ลิ้มลองรสชาติสดใหม่ หัวหน้าว่าจริงไหม?"

จริงก็บ้าแล้ว!

นายสั่ง ฉันจ่าย คิดว่าฉันหลอกง่ายหรือไงกัน!

เฉินเฉียงรู้สึกสับสนมาก

ขณะที่รออาหารมาเสิร์ฟ บรรยากาศรอบๆ ก็กลับมาเป็นเหมือนตอนแรก ทุกคนพูดไปยิ้มไป คึกคักเป็นอย่างมาก

บางคนบอกได้เป็นพนักงานประจำแล้ว บางก็บอกว่าซื้อบ้านแล้ว เปลี่ยนรถแล้ว ถึงขนาด ดีบางคนปวดนาฬิกาโรเล็กซ์ กระเป๋า Gucci แหวน Cartier.....

มองดูบรรยากาศคึกคักที่อยู่ตรงหน้า เยี่ยชิวก็รู้สึกหดหู่ใจ นี่มันงานเลี้ยงรุ่นที่ไหนกัน นี่มันงานเลี้ยงเสแสร้งมากกว่า!

ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เขาไม่มาแน่นอน

เหมือนกันกับฉินเกอและเฉินเฉียงที่พูดแทรกไม่ทัน นั่งเงียบๆ อยู่บนเก้าอี้ เห็นได้ชัดว่าอึดอัดมาก

15 นาทีผ่านไปอาหารก็มาเสิร์ฟ

ทุกคนก็เริ่มสงบลงและหันไปมองหลี่หยาง

หลี่หยางพูดว่า "วันนี้มารวมตัวกัน เพื่อมิตรภาพของพวกเรานั้นไม่ง่ายเลย"

"จำไว้ว่าเรารวมตัวกันในช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์เพื่อชื่นชมพระจันทร์ที่สดใส เราต่อสู้ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดจ้าและแสดงความภาคภูมิใจของเรา เราทำงานหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งเกียรติยศ เราศึกษาอย่างหนักและฝึกฝนชีวิตของเรา”

"แต่ว่า พวกนั้นต่างก็หายไปตามกาลเวลา"

"ไม่จำเป็นต้องนึกถึงความผิดพลาดในอดีต เพราะอนาคตที่คุ้มค่ารอคอยเราอยู่"

"ฉันหวังว่า งานเลี้ยงรุ่นคืนนี้ จะเป็นจุดเริ่มต้นใหม่สำหรับการต่ออายุมิตรภาพของเรา เป็นสะพานใหม่ให้เราได้เพิ่มความรู้สึกของเรา และเป็นจุดเริ่มต้นใหม่สำหรับความสามัคคีและการกลับมาพบกันใหม่ของพวกเราอีกครั้ง"

หลี่หวางพูดประโยคไร้สาระจบ จากนั้นก็พูดว่า "ต่อมา ฉันอยากแนะนำคนคนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นว่าพวกเรา และก็เป็นแฟนของฉัน"

"ทุกคนโปรดดู"

ประตูห้องส่วนตัวเปิดออก จากนั้นก็มีเงาคนจากด้านนอกเดินเข้ามา

ขณะนั้นเอง แววตาของเยี่ยชิวก็เหมือนฉายแสงเย็นชาบางอย่างออกมา