วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1316

สีหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไป และถามอย่างรีบร้อน"ตาแก่ เจ้าเป็นอะไร?"

“ย่าแกสิ! ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่เข้าใจ” อมตะชางเหม่ยรีบหยิบเหรียญทองแดงเจ็ดเหรียญออกจากแขนเสื้อของเขา

ขว้างออกไป

"กริ้ง!"

เหรียญทองแดงเจ็ดเหรียญหมุนอย่างรวดเร็วเหนือหัวของเขา

อมตะชางเหม่ยหลับตาและท่องคาถาอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปประมาณสามสิบวินาที

"บูม!"

เหรียญทองแดงทั้งเจ็ดก็ระเบิดออกเป็นชิ้น ๆ

"อึก!”

อมตะชางเหม่ยกระอักเลือดออกมาเต็มปากอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เยี่ยชิวจึงพูดว่า "ตาแก่ อย่าฝืนเลย ลืมมันซะเถอะ ถ้าเจ้าคิดไม่ออก"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าดูถูกข้าเหรอ?" อมตะชางเหม่ยเช็ดเลือดจากมุมปากของเขาแล้วพูดว่า "ไม่ว่าวันนี้จะเป็นเช่นไร ข้าจะต้องค้นหาชะตากรรมของหรูอี้"

"อย่างไรก็ตาม ข้ากล้าพูดว่าโชคชะตาของเยี่ยหรูอี้นั้นไม่ธรรมดามาก"

“ไอ้เด็กเปรต ลูกสาวของเจ้าจะแข็งแกร่งมากเมื่อเธอโตขึ้น”

เมื่ออมตะชางเหม่ยกล่าวเช่นนี้ เขาก็หยิบเข็มทิศออกมาจากแขนเสื้อของเขา

เข็มทิศมีขนาดใหญ่พอๆ ฝ่ามือเท่านั้น ทำจากทองคำทั้งชิ้น เรียบง่ายและน่าค้นหา

ทันใดนั้นเยี่ยชิวก็คิดว่าอมตะชางเหม่ยก็มีเข็มทิศทองคำมาก่อน แต่ต่อมาก็ถูกระเบิดทิ้ง

แล้วเข็มทิศเก่ามาจากไหน?

อมตะชางเหม่ยถือเข็มทิศทองคำไว้ในฝ่ามือและพึมพำบางอย่างในปาก หลังจากนั้นไม่นาน เข็มทิศก็ลอยขึ้นไปในอากาศ

"บูม!"

แสงสีทองส่องประกายเจิดจ้า

วงกลมรัศมีสีทองเปล่งออกมารอบๆเข็มทิศสีทอง โดยมีเข็มทิศสีทองเป็นศูนย์กลาง รัศมีสีทองเหล่านี้ค่อยๆ กลายเป็นเงาเข็มทิศขนาดใหญ่ที่มีรัศมีหนึ่งเมตร

อมตะชางเหม่ยถือนิ้วกระบี่ในมือขวาและวาดเงาเข็มทิศต่อไป

ใบหน้าของเขาค่อยๆ ซีดลง และมีเหงื่อบางๆ ปรากฏบนหน้าผากของเขา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

“เปรี้ยง!”

เสียงร้องของนกฟีนิกซ์สั่นสะเทือนสวรรค์และโลก

เงาเข็มทิศกลายเป็นนกฟีนิกซ์ในทันทีที่เหมือนจริงลอยอยู่บนท้องฟ้า

ดวงตาของอมตะชางเหม่ยหรี่ลง "โอ้พระเจ้า เยี่ยหรูอี้ จริงๆ แล้ว..."

พูดยังไม่จบ

"บูม!"

สูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องอึกทึกดังขึ้น

เลือดไหลออกมาจากมุมปากของอมตะชางเหม่ย เขาสะดุ้งปัดแขนแล้วรีบเอาเข็มทิศทองคำกลับมาอย่างรวดเร็ว

ทุกอย่างสงบ

“ตาแก่ ชะตากรรมของเยี่ยหรูอี้เป็นอย่างไร?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยกล่าวว่า "เมื่อกี้เจ้าไม่เห็นทุกอย่างแล้วเหรอ?"

เยี่ยชิวถามว่า "มันคืออะไรกันแน่?"

“ข้าไม่สามารถเปิดเผยความลับของสวรรค์ได้ ไม่เช่นนั้นข้าจะถูกพระเจ้าลงโทษ ฟ้าร้องที่อึกทึกในตอนนี้เป็นการเตือนข้า” อมตะชางเหม่ยกล่าวต่อไปว่า "แต่ข้าเตือนเจ้าได้เพียงว่าสิ่งทีเจ้าเพิ่งเห็นคือชะตากรรมของเยี่ยหรูอี้"

“ข้าบอกได้แค่ว่าโชคชะตาที่ปรารถนานั้นหาได้ยากและมีค่าตลอดทุกยุคทุกสมัย”

เยี่ยชิวตกตะลึง " เยี่ยหรูอี้ คือโชคชะตาของนกฟินิกซ์อย่างนั้นหรอ?"

อมตะชางเหม่ยยิ้มและไม่พูดอะไร

เยี่ยชิวสงสัยและพูดว่า "ตาแก่ เจ้าแน่ใจเกี่ยวกับการทำนายของเจ้าหรือไม่ เจ้ากำลังพยายามหลอกข้าหรือเปล่า"

“มีอะไรผิดปกติเหรอ” เยี่ยชิวถามอย่างเร่งรีบ

“นางฟ้าไป๋ฮวาอาเจียนเป็นเลือดและหมดสติ กลับมาดูหน่อย” ฉินหว่านกล่าวว่า "เราอยู่ในคลับ"

“ฉันจะกลับมาเร็วๆ นี้” เยี่ยชิววางสายโทรศัพท์แล้วพูดกับหูจื่อ “มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้าน พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาหาเจ้า”

“ตาแก่ ข้าจะไม่ได้ส่งเจ้าไปที่เทือกเขาคุนคลุนกับอาจารย์ชงซวี่พรุ่งนี้ ดูแลตัวเองด้วย”

"ดูแล?"

หลังจากที่เยี่ยชิพูดจบ เขาก็รีบจากไปและมาที่คลับเสริมสวยของฉินหว่าน

เมื่อเข้ามาในสำนัก เฉียนจิ้งหลาน, หลินจิงจื้อ, เชียนซานเสวี่ยและชิวซานหนานเกอก็อยู่ที่นั่นทั้งหมด

พวกเขาทั้งหมดอยู่ข้างๆโซฟา

ในเวลานี้ นางฟ้าไป๋ฮวากำลังนอนอยู่บนโซฟา ใบหน้าของเธอซีดเซียว และมีดวงตาแดงก่ำสดห้อยลงมาจากมุมปากของเธอ

เมื่อเห็นเยี่ยชิวเข้ามา ลู่หลัวก็พูดทั้งน้ำตาว่า "ท่านอาจารย์ ได้โปรดช่วยท่านปรมาจารย์ในวังด้วย"

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะดูก่อน” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็จับชีพจรของนางฟ้าไป๋ฮวา

อาการบาดเจ็บของนางฟ้าไป๋ฮวานั้นร้ายแรงมาก เส้นลมปราณของเธอหักไปหลายแห่ง ลมหายใจของเธอผิดปกติอย่างมาก และเธอไม่มีกำลังในร่างกายเลยและอ่อนแอมาก

“เธอสบายดี เธอได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร” เยี่ยชิวถาม

หลินจิงจื้ออธิบายว่า "วันนี้หรูอี้ครบหนึ่งเดือน ตอนที่เราไปโรงแรมตอนกลางวันนางฟ้าไป๋ฮวาไม่ได้ให้ของขวัญแก่เธอ เธอรู้สึกเสียใจมาก เมื่อเธอกลับมา เธอบอกว่าเธอต้องการให้ของขวัญหรูอี้”

“ตอนนั้นเราไม่ได้สนใจมากนัก เราเห็นนางฟ้าไป๋ฮวาวางฝ่ามือของเธอไว้บนหัวของหรูอี้จากนั้นลูกบอลแสงสีขาวก็ปกคลุมหรูอี้ไว้”

“ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็อาเจียนเป็นเลือดออกจากปาก และตกอยู่ในอาการโคม่า”

ลู่หลัวร้องไห้ "เจ้าวังกำลังใช้เทคนิคลับของพระราชวังไป๋ฮวาของเราเพื่อชำระไขกระดูกของหรูอี้"

ชำระไขกระดูก?

เยี่ยชิวยืนขึ้นและมองไปที่หรูอี้เพียงเพื่อจะเห็นว่าใบหน้าของหรูอี้ตัวน้อยนั้นแดงราวกับเมฆที่ลุกไหม้

จากนั้นเขาก็ตรวจชีพจรของหรูอี้

วินาทีต่อมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก