วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 133

หลี่หยางสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ผู้อำนวยการหลี่มาได้ยังไง?

นี้คือ…

บังเอิญเกินไปแล้วเถอะ!

ต้องรู้ก่อนว่า ก่อนหน้านี้เขานัดแล้วครึ่งเดือน จึงสามารถพบกับผู้อำนวยการหลี่ได้ และครั้งนั้น เขาอยู่ในห้องของผู้อำนวยการหลี่แค่สองนาที ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเลขาของผู้อำนวยการหลี่ไล่ออกไปแล้ว

คิดไม่ถึงว่า วันนี้จะสามารถพบกันที่นี่ เกินความคาดหมายจริงๆ

หลี่หยางในใจกำลังคิดว่า ถ้าหากฉวยโอกาสนี้เชื่อมความสัมพันธ์กับผู้อำนวยการหลี่ หลังจากนี้ก็มีที่พึ่งพาแล้ว ไม่ใช่แค่ไม่มีใครกล้ากวนโมโหตัวเอง แม้แต่การเลื่อนตำแหน่งก็เป็นเรื่องที่ง่ายดาย

คิดมาถึงตรงนี้ หลี่หยางก็รีบจัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ เตรียมจะเข้าไปดื่มเหล้าคารวะผู้อำนวยการหลี่

แต่ว่าวินาทีต่อมา รอบยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อ

เห็นหลี่หยางถือแก้วเหล้าในมือ ก้าวเท้ายาวเดินไปด้านข้างเยี่ยชิว ยิ้มพลางพูด“น้องเยี่ย บังเอิญมาก!”

เยี่ยชิวเห็นว่าเป็นผู้อำนวยการหลี่ ก็รู้สึกแปลกใจ รีบลุกขึ้นยืน พูดอย่างมีมารยาท“ผู้อำนวยการหลี่ ทำไมท่านอยู่ที่นี่?”

“ฉันมากินข้าวกับเพื่อนสองสามคนที่นี่ ตอนอยู่ด้านนอกเหมือนเห็นว่าเป็นนาย ดังนั้นจึงเดินเข้ามา น้องเยี่ย พวกเราไม่ได้รบกวนนายใช่ไหม?”

ผู้อำนวยการหลี่ถามพลางหัวเราะ

“เปล่าครับ”หลี่หยางฉวยโอกาสนี้ถลันเข้าไปตรงหน้าผู้อำนวยการหลี่ พลางพูดอย่างเคารพ“ผู้อำนวยการหลี่ ได้พบกับท่านเป็นวาสนาจริงๆ”

ผู้อำนวยการหลี่ชำเลืองมองหลี่หยาง พลางพูดถาม“นายรู้จักฉัน”

“รู้จักแน่นอน คนที่ทำงานในหน่วยงานโรงพยาบาลของเจียงโจว ไม่มีใครไม่รู้จักผู้อำนวยการหลี่ พวกเขาล้วนพูดว่า เพราะว่ามีหัวหน้าที่ดีแบบท่าน ดังนั้นดังนั้นบริการทางการแพทย์และอนามัยของเจียงโจวจึงสามารถพัฒนาก้าวไปอีกระดับได้”

หลี่หยางพูดประจบสอพลอ และพูดอีกว่า“ผู้อำนวยการหลี่ ไม่นานมานี้ผมเคยไปพบท่านที่ห้องทำงาน ไม่รู้ว่าท่านยังจำได้ไหม?ตอนนั้นท่านพูดให้กำลังใจผม หลังจากที่กลับไปผมยังรำลึกถึง….”

หลี่หยางไม่ได้สังเกตเห็น ตอนที่เขาพูดว่ารำลึกถึง สายตาของผู้อำนวยการหลี่สายตากะพริบความไม่พอใจ

เพราะว่าสามคำนี้ ปกติแล้วจะพูดในเหตุการณ์ไว้อาลัยคนตาย

เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้หมายความว่าอะไร?

ฉันแข็งแรงดีมาก เขากลับใช้คำว่ารำลึกถึงมาบรรยายฉัน อยากจะสาปแช่งให้ฉันตายเหรอ?

ผู้อำนวยการหลี่สามารถนั่งตำแหน่งนี้ได้ ก็เป็นบุคคลที่เฉลียวฉลาดมากและเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง ความไม่พอใจกะพริบหายไป ถามหลี่หยางด้วยรอยยิ้ม“นายชื่ออะไร?”

“ผมชื่อหลี่หยาง”

“เอ๊ะ นายก็แซ่หลี่เหรอ?ดูเหมือนว่าพวกเราจะเป็นคนแซ่เดียวกัน เป็นไปได้ว่าร้อยกว่าปีที่แล้วพวกเราเป็นญาติกัน”ผู้อำนวยการหลี่อ่อนน้อมเป็นกันเอง ไม่วางมาดแม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้นก็ถามหลี่หยาง“นายทำงานอะไรล่ะ?”

“ผมทำงานเป็นหมออยู่ที่โรงพยาบาลกลางเมือง แต่ไม่นานมานี้มีสำนักอนามัยมาตรวจสอบผลงานของผม ทางนั้นยังขาดรองหัวหน้าสาขา เตรียมจะย้ายผมไป”หลี่หยางพูดอย่างเคารพ“ผู้อำนวยการหลี่ ถ้าหากผมสามารถไปทำงานที่สำนักอนามัย ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ก็คงต้องขอให้ท่านช่วยดูแล”

“พูดได้ดี”

“ผู้อำนวยการหลี่ ผม…”

คำพูดของหลี่หยางยังพูดไม่จบ ก็ถูกผู้อำนวยการหลี่มองข้ามไป และหันไปพูดกับเยี่ยชิวต่อไป

“น้องเยี่ย ยินดีด้วยที่นายได้รับรางวัลแพทย์ดีเด่น ฉันดื่มคารวะนายหนึ่งแก้ว!”

ได้ยินประโยคนี้ ทุกคนก็พากันตกใจ

ส่วนใหญ่พวกเขาก็ทำงานในโรงพยาบาล เป็นธรรมชาติที่จะรู้จักผู้อำนวยการหลี่ คิดไม่ถึงว่าคนที่มีชื่อเสียงแบบนี้จะดื่มเหล้าคารวะเยี่ยชิว

แม้แต่หลี่หยางก็อิจฉาตาร้อน คิดในใจ ถ้าหากผู้อำนวยการหลี่เรียกตัวเองว่าน้องก็คงจะดี หลังจากนี้ตัวเองก็ไม่ต้องเกรงใจใครแล้ว

จนกระทั่งจางลี่ลี่ สีหน้าบูดบึ้ง สองนาทีที่แล้วยังด่าเยี่ยชิวว่าเสแสร้งรวย คิดไม่ถึงว่าจะหน้าแตกเร็วขนาดนี้

“ได้ครับ อีกเดี๋ยวผมเข้าไป”

ผู้อำนวยการหลี่ตบไหล่ของเยี่ยชิว ยิ้มและออกไปจากห้องรับรอง หลังจากที่รอให้เขาไปแล้ว สายตาของทุกคนที่อยู่ในห้องก็มองเยี่ยชิวด้วยความผิดปกติ

ก่อนหน้านี้สายตาที่พวกเขามองเยี่ยชิวเต็มไปความดูถูกเหยียดหยาม แต่ตอนนี้สายตาของทุกคนเต็มไปด้วยความศรัทธาและหวาดกลัว

ผู้อำนวยการหลี่กับเยี่ยชิวถือเป็นพี่น้องกัน รองนายกเทศมนตรีหวงยังจะให้เยี่ยชิวช่วยเหลือ ถ้าหากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ใครจะกล้าเชื่อล่ะ?

“เยี่ยชิว นายก็มีความสามารถพอตัว แม้แต่ผู้อำนวยการหลี่ก็รู้จัก ยังทำถ่อมตัว?”

“เมื่อก่อนเวลาที่ฉันอยู่มหาวิทยาลัย ก็รู้สึกว่านายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียง ตอนนี้ดูเหมือนว่า ฉันมีสายตาที่แหลมคมจริงๆ ฮ่าๆ…”

“เยี่ยชิว วีแชทของนายล่ะ?พวกเราเพิ่มเพื่อนกันเถอะ สะดวกในการติดต่อ”

“……”

เสียงบริเวณรอบๆก็เป็นเสียงประจบประแจง

สีหน้าของหลี่หยางไม่ค่อยดี ลังเลสักพัก ก็เป็นฝ่ายถือแก้วเหล้าเดินไปตรงหน้าเยี่ยชิว พลางพูด

“เยี่ยชิว ก่อนหน้านี้ฉันทำไม่ถูก นายอย่าถือสาเลย ฉันดื่มขอโทษนายหนึ่งแก้ว”

พูดจบ เขาก็ดื่มรวดเดียวจนหมด

สีหน้าของหลี่หยางก็เปลี่ยนเป็นประจบสอพลอขึ้นทันที พลางพูด“พูดตามตรง ฉันจะไปทำงานที่สำนักอนามัย ยังต้องให้ผู้อำนวยการหลี่เห็นด้วย เยี่ยชิว นายช่วยชื่นชมฉันต่อหน้าผู้อำนวยการหลี่ได้ไหม?”

จางลี่ลี่เห็นฉากนี้ ก็โกรธจนหน้าเขียว และพูด“หลี่หยาง นายขอร้องคนโง่ทำไม?เขา…”

“หุบปาก!”

หลี่หยางหมุนตัวกลับมา ตบหน้าของจางลี่ลี่