วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 141

ลูกเตะของเยี่ยชิวเฉียบขาดและว่องไว ได้ยินแค่เสียง “กึก” กระดูกจมูกของ เฝิงโย่วหลิง ก็ถูกบดขยี้และมีเลือดกระเซ็นออกมา

“อ๊า……”

เฝิงโย่วหลิงกรีดร้องเสียงดัง

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกตะลึง

ไม่มีใครคาดคิดว่าเยี่ยชิวจะกล้าทำอะไรเฝิงโย่วหลิง แถมยังโหดร้ายขนาดนี้อีก

ดวงตาของจางลี่ลี่เบิกกว้าง เธอมองไปที่ภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ในสมองเธอตอนนี้คิดได้เพียงอย่างเดียวคือเยี่ยชิวบ้าไปแล้ว!

ถ้าไม่บ้าแล้วจะกล้าขนาดนี้ได้ยังไง?

“กล้าทำร้ายคุณชายของฉัน แกรนหาที่ตายแล้ว” บอดี้การ์ดกลุ่มนั้นเป็นพวกแรกที่ได้สติก่อน ทุกคนต่างก็พากันจ้องไปที่เยี่ยชิว และเตรียมตัวจะลงมือ

“อยู่ให้ห่างจากฉัน” เฝิงโย่วหลิง อดทนต่อความเจ็บปวดและตะโกนใส่บอดี้การ์ด

“คุณชาย...”

“ออกไป!”

เฝิงโย่วหลิงเดือดจัดแล้วกดด่าว่า “ใครกล้าลงมือ ฉันเอาตายแน่”

ทันใดนั้นกลุ่มบอดี้การ์ดก็เชื่อฟัง

เฟิง หยูหลิงพูดกับเยี่ยชิวว่า “ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ นายต้องการหนึ่งล้านใช่ไหม ได้ ฉันจะให้! ฉันจะให้มันเดี๋ยวนี้!”

“ตอนนี้ฉันไม่ได้ต้องการเงินแล้ว ฉันก็แค่อยากเหยียบหน้านายเท่านั้น” เยี่ยชิวถามด้วยรอยยิ้ม “คุณชายเฝิง รู้สึกดีไหมที่โดนคนเหยียบหน้า?”

รู้สึกดีบ้าบออะไร!

เฝิงโย่วหลิงก่นด่าในใจ ให้ตายเถอะ ตีคนไม่ควรตีหน้า เตะคนไม่เตะไข่ เยี่ยชิวแกกล้าเหยียบหน้าฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่

หืม ทำไมคำพวกนี้มันฟังดูคุ้นๆ ล่ะ?

จู่ๆ เฝิงโย่วหลิงก็คิดขึ้นมาได้ว่า งานเลี้ยงครั้งก่อน หลังจากที่โดนเยี่ยชิวต่อย เขาก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

และในคืนนั้น เยี่ยชิวก็เหยียบหน้าของเซียวชิงตี้เหมือนกัน

ไอ้นี่มันมีปัญหาทางจิตรึเปล่า ไม่อย่างนั้นทำไมมันถึงชอบเหยียบหน้าคนอื่นตลอดล่ะ?

“นายต้องการอะไรกันแน่?” เฝิงโย่วหลิงอดทนต่อความเจ็บปวดถาม

“ฉันไม่ต้องการอะไร ฉันแค่คิดว่ามันสนุกที่ได้เหยียบหน้านาย” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้ ในใจของเฝิงโย่วหลิงพรั่งพรูไปด้วยความเคียดแค้นพยาบาท

“เยี่ยชิว นายต้องการจะฉีกหน้าฉันจริงๆ เหรอ? นายน่าจะรู้ดีที่สุดว่าความสามารถระดับนาย ไม่มีคุณสมบัติมากพอจะต่อกรกับฉัน”

“คุณชายเฝิง ในชาตินี้ ฉันเกลียดที่สุดก็คือคนที่ข่มขู่ฉัน ใครก็ตามที่ข่มขู่คุกคามฉัน ไม่มีใครจบสวย”

ปั้ก!

จู่ๆ เยี่ยชิวก็กระทืบซ้ำอีกครั้ง

รอยเท้าครั้งนี้ทำให้ปากของเฝิงโย่วหลิงเต็มไปด้วยเลือด และฟันทั้งสองซี่ของเขาหลุดออกมา

เฝิงโย่วหลิงมีเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหน้าผาก เขากำหมัดแน่น ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ จ้องเยี่ยชิวตาเขม็ง

“นายอยากจะฆ่าฉันใช่ไหม? เรียกบอดี้การ์ดของนายมาสิ” เยี่ยชิวจงใจยั่วยุ

เฝิงโย่วหลิงอยากจะฆ่าเยี่ยชิวมาก แต่แค่ครู่เดียว เขาก็ค่อยๆ คลายหมัดที่กำไว้แน่นออก จากนั้นก็เผยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เยี่ยชิว หมอเยี่ย คุณชายเยี่ย ฉันยอมแล้ว ฉันยอมนายแล้วไม่ได้เหรอ? รีบปล่อยฉันเถอะ”

“ปล่อยนายไปก็ได้ แต่นายต้องบอกฉันก่อนว่าคนที่ลอบฆ่าพี่หลินใช่คนที่นายส่งไปหรือเปล่า?”

“นักฆ่าอะไร? เยี่ยชิวอย่าพูดไปเรื่อย ฉันเป็นพลเมืองที่ดีและปฏิบัติตามกฎหมาย แล้วฉันจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับฆาตกรได้ยังไง”

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบหน้าเฝิงโย่วหลิงอีกครั้ง และถามอย่างเย็นชาไร้ความปรานีว่า “ฉันจะถามนายอีกครั้ง ฆาตกรคนนั้นนายหามาใช่ไหม? ถ้านายกล้าซ่อนปิดบัง ฉันจะฆ่านายให้ตายตอนนี้”

“เยี่ยชิว ทำไมนายถึงไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดล่ะ ถ้าฉันทำจริง ฉันคงยอมรับมันไปนานแล้ว”

“ถ้านายไม่ได้เป็นคนหาฆาตกรมา แล้วมันเป็นใครล่ะ?”

“ฉันจะรู้ได้ยังไง” เฝิงโย่วหลิงกล่าวว่า “ยังไงสะก็ไม่ใช่ฉัน”

“นายคิดว่าฉันจะเชื่อไหม?” เยี่ยชิวไม่เชื่อจริงๆ

แม้ว่าเยี่ยชิวจะเป็นเพียงหมอหนุ่ม แต่เขายังมีหลินจิงจื้อคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง หากเขาสู้กลับด้วยความโกรธ เยี่ยชิวจะใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายเพื่อฆ่าเขา และหลินจิงจื้อก็จะสามารถแก้ตัวในภายหลังได้ว่าเป็นการป้องกันตัวเองอะไรทำนองนั้น และเยี่ยชิวก็ไม่ต้องเข้าคุก

หลังจากที่เฝิงโย่วหลิงเข้าใจแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกตกใจมากจนขนลุกไปทั้งตัว ทำได้แค่ก่นด่าเยี่ยชิวในใจ

ดังนั้นไม่ว่าเยี่ยชิวจะด่าเขาหรือต่อยตีเขา เขาก็ต้องยอม

ด้วยวิธีนี้เท่านั้น เยี่ยชิวถึงจะไม่พบเหตุผลอันชอบธรรมที่จะฆ่าเขา

รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเฝิงโย่วหลิง จากนั้นก็พูดเสียงแผ่วเบาว่า “เยี่ยชิว แกจองหองแบบนี้ได้ไม่นานหรอก ไม่นานฉันจะเอาคืนแน่”

“คุณชายเฝิง รอฉันด้วยค่ะ” จางลี่ลี่เห็นเฝิงโย่วหลิงจากไป จึงรีบไล่ตามเขามาด้วย

…

ในห้องส่วนตัว

พวกเพื่อนๆ ยังคงอยู่ในภาวะสับสน

ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง พวกเขาคงไม่เชื่อว่าเยี่ยชิวจะกล้าเหยียบหน้าเฝิงโย่วหลิง และพวกเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเฝิงโย่วหลิง ไม่เพียงแต่ไม่ต่อสู้กลับ แต่ยังจ่ายเงินชดเชยให้เฉินเฉียงเป็นล้านอีกด้วย

ถ้าพูดออกไปแล้วใครจะเชื่อเรื่องนี้บ้าง?

“หมอเยี่ย ให้ผมเปลี่ยนห้องส่วนตัวไหมครับ?” โจวจื้อเฉิงถามอย่างสุภาพ

พอถึงตอนนี้เขาถึงได้รู้ว่าเขาเคยประเมินเยี่ยชิวต่ำเกินไป ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้ง่ายเหมือนหมอธรรมดาทั่วไปเลย

“ขอบคุณครับประธานโจว ไม่เป็นไร! เวลาก็พอสมควรแล้ว พวกเพื่อนๆ ก็ควรกลับไปพักผ่อนแล้วล่ะครับ”

“งั้นก็โอเคครับ หมอเยี่ยจัดการเองได้เลยครับ” โจวจื้อเฉิงพูดแล้วจากไป

เยี่ยชิว ก็เตรียมจะไปเหมือนกัน

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรมาคือหลินจิงจื้อเยี่ยชิวก็รับสาย “ฮัลโหลพี่หลิน”

“ฉันเรียนเพลงหนึ่งมาและจะร้องเพลงนั้นให้หมอฟัง”

“พี่หลิน ตอนนี้ผมมีเรื่องต้องทำ…”

ยังไม่ทันที่เยี่ยชิวจะพูดจบ เสียงที่มีเสน่ห์และสง่างามก็ดังมาจากโทรศัพท์ จากนั้นเสียงกระซิบอันละเอียดอ่อนของหลินจิงจื้อก็ดังขึ้น “อะแฮ่ม... สามี... รีบหน่อยเถอะ...”