วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 140

ใครก็คิดไม่ถึงว่า เยี่ยชิวจะกล้าท้าทายเฝิงโย่วหลิง

เพื่อนๆ ร่วมชั้นของเขาทุกคนต่างก็อ้าปากค้างมองไปที่เยี่ยชิว พวกเขาคิดว่าตัวเองตาฝาดไป

นี่ใช่เยี่ยชิวผู้ที่ขี้ขลาดตอนนั้นหรือเปล่า?

ยังไม่ทันที่เฝิงโย่วหลิงจะพูดอะไร จางลี่ลี่ก็อดทนรอต่อไปไม่ไหวกระโดดออกมาชี้หน้าด่าเยี่ยชิว "น้ำท่วมสมองนายไปหมดแล้วเหรอ นายคิดว่าคนอย่างนายเป็นใคร คุณชายเฝิงทำไมต้องให้ค่ากับนายด้วย?"

เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชาว่า "ขืนเธอพูดอีกคำเดียว ฉันจะซัดหน้าเธอให้"

จางลี่ลี่รีบโผไปกอดแขนของเฝิงโย่วหลิงและพูดออดอ้อนว่า "คุณชายเฝิง ดูสิ เยี่ยชิวยโสโอหังมาก แม้กระทั่งอยู่ต่อคุณเขายังกล้ารังแกฉันอีก เขาไม่ได้เห็นคุณอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ คุณช่วยรีบจัดการเขาแทนฉันเลยค่ะ"

เฝิงโย่วหลิงไม่ได้ต้องการจะจัดการอะไรกับเยี่ยชิว แต่กลับถามเยี่ยชิวว่า "นายจะเอายังไง?"

เยี่ยชิวกล่าวว่า "อย่างแรก ต้องขอโทษน้องของฉันก่อน อย่างที่สอง ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้น้องชายของฉัน"

"ตกลง"

สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือเฝิงโย่วหลิงตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเลใจแม้แต่นิดเดียว

นี่ใช่เฝิงโย่วหลิงที่อวดดีสุดๆ เมื่อครู่หรือเปล่า? ก็จะพูดง่ายเกินไปแล้ว!

“พี่ชาย เมื่อกี้ฉันทำรุนแรงเกินไป ฉันขอโทษอย่างจริงใจ ขอโทษจริงๆ”

เฝิงโย่วหลิงขอโทษเฉินเฉียงเสร็จแล้ว ก็มองไปที่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขา

บอดีการ์ดในชุดสูทสีดำหยิบธนบัตรสีแดงออกมาจากกระเป๋าของเขาทันที จากนั้นก็มอบให้เฉินเฉียงและพูดว่า "นี่คือค่ารักษาพยาบาลของคุณครับ ทั้งหมดห้าพันหยวน"

เฉินเฉียงหันไปมองเยี่ยชิวและใช้แววตาถามเยี่ยชิวว่านี่มันหมายความอะไร

เยี่ยชิวเดินเข้ามาและรับเงินห้าพันหยวนจากชายร่างใหญ่ในชุดดำ จากนั้นก็ฟาดมันเข้าที่ใบหน้าของเฝิงโย่วหลิง

“เงินแค่นี้ นี่เจียดเศษเงินให้เหรอ!”

การกระทำของเยี่ยชิว ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นหวาดกลัว

เฝิงโย่วหลิงเป็นหนึ่งในสี่คุณชายแห่งเจียงโจว การที่เยี่ยชิวทำแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจหาเรื่องเหรอ?

จบแล้ว จบแล้ว เรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!

ทุกคนถึงกับกลั้นหายใจและไม่กล้าส่งเสียง

บอดี้การ์ดของเฝิงโย่วหลิงก็เข้ามาล้อมรอบเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว จากนั้นคนที่เป็นหัวหน้าใหญ่ก็ตวาดลั่นว่า "กล้ามาก! กล้าดียังไงถึงได้ทำตัวไม่เคารพคุณชายของฉัน? แกอยากตายใช่ไหม?"

“เจ้านายยังไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วหมาอย่างนายเห่าอะไร?” เยี่ยชิวไม่ได้สนใจบอดี้การ์ดเหล่านี้เลย

"แก--"

"หุบปาก!" เฝิงโย่วหลิงหยุดบอดี้การ์ด จากนั้นก็หยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วพูดว่า "บัตรใบนี้มี 50,000 หยวน เพียงพอแล้วใช่ไหม?"

เยี่ยชิวส่ายหัว "ไม่พอ!"

ใบหน้าของเฝิงโย่วหลิงดูไม่จืดและถามว่า "แล้วนายต้องการเท่าไหร่?"

เยี่ยชิว เหยียดนิ้วออก

"หนึ่งแสน?" เฝิงโย่วหลิงหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วยื่นให้

โดยไม่ลังเลเลย

ตอนนี้เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องขัดแย้งใดๆ กับเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่แม้แต่จะดูบัตรธนาคารและพูดว่า "ที่ฉันต้องการไม่ใช่หนึ่งแสน แต่เป็นหนึ่งล้าน"

“หนึ่งล้านเหรอ?” เฝิงโย่วหลิงหัวเราะด้วยความโกรธ

จางลี่ลี่ตวาดลั่นด้วยความโมโหว่า "เยี่ยชิว นายอดอยากจนเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? คุณชายเฝิงก็แค่เหยียบหน้าเฉินเฉียงเท่านั้นเอง แต่นี่นายต้องการเป็นล้าน นี่นายหน้าไม่อายเลยเหรอ?"

“คนที่ไร้ยางอายอย่างเธอ มีหน้ามาพูดเรื่องแบบนี้กับฉันด้วยเหรอ?” หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า

เปี๊ยะ!

เพราะอย่างไรสะเยี่ยชิวก็ยังคงต้องการอยู่ในเจียงโจว

“พี่สาม ตอนที่ฉันเรียนแล้วเวลามีคนอื่นมารังแกฉัน พี่เป็นคนแรกที่รีบเข้ามาช่วยฉันเสมอ แถมยังบอกกับผมอีกว่า ผู้ชายจนได้ แต่เกียรติจะโดนย่ำยีไม่ได้ เพราะนี่คือศักด์ศรีของลูกผู้ชาย!”

“ประโยคนี้ของพี่ ผมจำมันไว้ในใจเสมอ”

เยี่ยชิวมองไปที่เฉินเฉียงแล้วยิ้ม "ที่นี่คือเจียงโจว ฉันจะไม่ยอมให้ใครรังแกพี่"

“เยี่ยชิว…”

“พี่สาม ฉันรู้ว่าพี่เป็นห่วงฉัน กลัวว่าฉันจะไม่สามารถอยู่รอดในเจียงโจวได้ถ้าฉันทำให้เฝิงโหยวหลิงไม่พอใจ ที่จริงพี่คิดมากเกินไป เพราะผมไม่กลัวเขา”

เยี่ยชิวพูดกับโจวจื้อเฉิงอีกครั้ง "ประธานโจว ผมจะรักษาหน้าคุณ ขอแค่เฝิงโย่วหลิงจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พี่น้องของผมหนึ่งล้านหยวน ผมก็จะไม่สร้างความลำบากให้กับเขา"

ยังไม่ทันที่โจวจื่อเฉิงจะพูด เฝิงโย่วหลิงก็ตะโกนว่า "เยี่ยชิว นายทำเกินไปแล้ว ระวังฉันจะหยาบคายต่อนาย"

“อย่าลืม ว่านายไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียว พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมชั้นของนายใช่ไหม”

เฝิงโย่วหลิงชี้ไปที่คนอื่นๆ ในห้องส่วนตัวแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า "กล้าทำให้คนอย่างฉันเดือด ฉันจะจัดการพวกนายทุกคนเหมือนกัน"

“นายกำลังขู่ฉันเหรอ?” เยี่ยชิวเลิกคิ้ว

“ใช่ฉันขู่นายแล้วมีอะไรหรือเปล่า?” เฝิงโย่วหลิงตะคอกเสียงแข็ง “อย่าคิดว่าฉันกลัวนาย! นายก็แค่มีหลินจิงจื้อเป็นแบล็คให้ไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะหลินจิงจื้อ แม้แต่ขี้นายก็เป็นไม่ได้!”

“ที่แท้คุณชายเฝิงก็มองฉันแบบนี้นี่เอง ดูเหมือนว่านายยังไม่รู้จักฉันดีพอนะ!”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็พุ่งตัวไปทันที

ทุกคนรู้สึกว่าดวงตาของพวกเขาพร่ามัว จากนั้นพวกเขาก็เห็นเยี่ยชิว มาถึงด้านหน้าเฝิงโย่วหลิง

เขาจะทำอะไร?

ทันทีที่ความคิดนี้เข้ามาในใจของทุกคน พวกเขาเห็นเยี่ยชิวซัดหน้าเฝิงโย่วหลิงล้มลง จากนั้นก็เหยียบไปที่หน้าของเฝิงโย่วหลิงอย่างรวดเร็ว