วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 226

เวลาผ่านไปอย่างเดียว

ชั่วพริบตาเดียว ก็ถึงตอนค่ำแล้ว

ผู้อมตะชางเหม่ยถามฉีหลิน“ของฉันมาถึงหรือยัง?”

“ของอะไร?”ฉีหลินย้อนถาม

“งู!”ผู้อมตะชางเหม่ยพูด“ฉันยังรอกับแกล้ม”

ตาเฒ่าตะกละ

ฉีหลินในใจพ่นคำด่า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็พูด“ถึงแล้ว”

“ดีมาก”ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอย่างตื่นเต้น“พ่อครัวของเมืองหยางมีความชำนาญทำอาหารป่าที่สุด ฉีหลินนายไปหาพ่อครัวสี่ห้าคน ฉันอยากจะกินหม้อไฟเนื้องู”

ฉีหลินหันไปมองทางเฉายวน เพื่อสอบถาม

“ทำตามที่ผู้อาวุโสพูดเถอะ”เฉายวนยิ้มและพูด“ก่อนจะสู้ พวกเราต้องกินอาหารมื้อใหญ่”

“ครับ”

ฉีหลินตอบรับ รีบไปเตรียมทันที

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง หม้อไฟเนื้องูก็ยกเข้ามาแล้ว ยังทำเครื่องเคียงมาสิบกว่าชนิด เห็ดหอม ผ้าขี้ริ้ว เลือดเป็ด กุ้ง ผัดกาดขาว มันฝรั่ง มันแกว แครอท…

ทุกคนกินหม้อไฟไปด้วย ดื่มเหล้าไปด้วย

หลังจากที่ผู้อมตะชางเหม่ยดื่มเหล้าไปแล้วหลายแก้ว ก็เกิดอารมณ์บทกวี ท่องเสียงดัง“ความวุ่นวายของยุคมาจากรุ่นข้า เข้าสู่ยุคสมัยที่เร่งรีบ การพูดคุยและเสียงหัวเราะของจักรพรรดิ ชีวิตคนก็เหมือนการเมามาย ยกดาบขึ้นและโบกสะบัด กระดูกเน่าเปื่อยจนนกบนเขาบินหนีด้วยความหวาดกลัว สรรพสิ่งในโลกก็เหมือนกระแสน้ำ คนก็เหมือนน้ำ มีเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในแม่น้ำและทะเลสาบที่จะกลับมา "

“ทุกท่าน บทกวีที่ฉันเขียนไม่เลวใช่ไหม?”

“บทกวีนี้ท่านเป็นคนเขียน?”เยี่ยชิวถาม

ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอย่างหน้าตาเฉย“ฉันเพิ่งจะเขียน”

เขียนแม่มึงสิ!

คิดว่าฉันไม่เคยดู《นับดาบแห่งยุทธภพ》ใช่ไหม?จินหยงเป็นคนเขียนเถอะ?

หน้าด้านจริงๆ

“บทกวีที่ฉันเขียนนี้ไม่เลวเถอะ!”ผู้อมตะชางเหม่ยหัวเราะเยาะ

“ใช้ได้”เยี่ยชิวพูดตอบ

“เมื่อกี้ฉันก็เขียนอีก”ผู้อมตะชางเหม่ยพูด“บทกวีนี้ชื่อ《ผู้ที่แสวงหาจะไม่พบ》พานาโซนิคถามเด็กชาย เหยียนซือท้องเสียไปห้องน้ำ ลืมพากระดาษทิชชู ทำได้เพียงใช้นิ้วมือทั้งห้า”

อ้วก

ฉีหลินอ้วกออกมาแล้ว

เยี่ยชิวถลึงตาใส่ผู้อมตะชางเหม่ย ตาเฒ่าแก่คนนี้ ไม่มีรสนิยม เวลาที่กินยังเขียนบทกวีแบบนี้ ทำให้คนสะอิดสะเอียนไหม?

ทนดูไม่ได้แล้ว!

เฉายวนก็ไม่สนใจกินหม้อไฟอีก วางตะเกียบลง และพูด “พวกเรามาพูดเรื่องจริงจังเถอะ เกี่ยวกับเรื่องต่อสู้ ฉันก็จะวางแผนแบบนี้”

“ทูตมังกรเขียวเป็นกองนำ ออกไปสู้ก่อน ทางที่ดีควรฆ่าศัตรูด้วยวิธีสายฟ้า ทำให้ศัตรูตกใจกลัว”

“ฉีหลินเป็นกำลังเสริม เวลาที่ต้องการนายก็ค่อยเข้ามา”

“ส่วนผู้อมตะชางเหม่ย เป็นไม้ตายของพวกเรา ไม่ต้องออกหน้าก่อน สู้ในช่วงเวลาที่สำคัญ”

“พวกนายมีความคิดเห็นไหม?”

“ผมไม่มี”ทูตมังกรเขียวพูดยังพูดอีกว่า“ผมเดาว่าฝั่งตรงข้ามมีห้าคน ผมกับฉีหลิน และผู้อมตะชางเหม่ย สามคนก็สามารถฆ่าพวกมันได้ ถ้าหากเยี่ยชิวเพิ่มเข้ามาอีก…”

“เยี่ยชิวไม่เข้าร่วมต่อสู้”เฉายวนพูด

ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินก็สีหน้าแปลกใจทันที

เฉายวนพูด“พูดความจริง สำหรับการต่อสู้ครั้งนี้ฉันก็ไม่สามารถมั่นใจได้ เพราะว่าไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามมีไม้ตายอะไรไหม”

“เก็บเยี่ยชิวไว้ เพื่อพิจารณาถึงความก้าวหน้าของหลงเหมินในอนาคต”

“ถ้าหากพวกเราพ่ายแพ้ ก็ยังมีเยี่ยชิว ถ้าอย่างนั้นหลงเหมินยังมีความหวัง”

ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินสบตากัน

“แล้วจูเซวี่ยล่ะ?”ทูตมังกรเขียวถาม

“จูเซวี่ยช่วยเหลือเยี่ยชิว”

ได้ยินประโยคนี้ ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินก็เข้าใจแล้ว เฉายวนเตรียมจะมอบหลงเหมินให้เยี่ยชิว

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ

ชั่วพริบตาเดียว ก็ถึงเวลาห้าทุ่มแล้ว

ตอนนี้ ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนการต่อสู้

บรรยากาศค่อยๆเปลี่ยนเป็นเศร้าสลดและปลุกใจ เพราะว่าอีกหนึ่งชั่วโมง ก็จะเริ่มต่อสู้ จะรอดหรือตาย ไม่มีใครรู้

ฉีหลินพูดจูงใจ“ไท้เจี่ยน ท่านก็อยู่ที่นี่ไม่ต้องออกไป ถึงยังไงท่านก็ไม่มีกำลังภายใน ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ผมกับทูตมังกรเขียวยังต้องแบ่งความสนใจดูแลคุณ”

“ไม่ได้!”เฉายวนพูดอย่างฮึกเหิม“ฉันเป็นผู้นำหลงเหมิน เวลาที่ต่อสู้ ฉันจะไม่อยู่ได้ยังไง?”

“พวกนายเป็นเพื่อนของฉัน หลายปีที่ผ่านมาก็ต่อสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่ การต่อสู้รบคืนนี้ ฉันจะสู้ร่วมเป็นร่วมตายกับพวกนาย”

“ถ้าหากไม่ตาย พวกเราจะสู้จนกว่าแผ่นดินจะย่อยยับ ถ้าหากตาย พวกเราก็ไปเป็นเพื่อนกันในนรก”

พรึบ

ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินคุกเข่าต่อหน้าเฉายวน พูดเสียงเดียวกัน“ได้ร่วมเป็นร่วมตายกับไท้เจี่ยน เป็นความโชคดีของพวกเรา”

“กินอิ่มหรือยัง?”เฉายวนถาม

“กินอิ่มแล้ว”ทั้งสองคนตอบ

“ดื่มอิ่มหรือยัง?”

“ดื่มอิ่มแล้ว”

“ในเมื่อกินอิ่มหนำแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ออกไปฆ่า”เฉายวนลุกขึ้น ก้าวเท้าเดินออกไปจากประตู

ทูตมังกรเขียวกับฉีหลินเดินตามติดอยู่ด้านหลัง

เยี่ยชิววิ่งตามออกไป ส่งเฉายวนถึงหน้าประตูโรงแรม

“ต้องบอกลากันแล้ว ส่งแค่ตรงนี้เถอะ นายดูแลตัวเองให้ดี”เฉายวนตบไหล่ของเยี่ยชิว หมุนตัวกลับไปอย่างแน่วแน่

โดยฉับพลัน สายลมเย็นก็พัดเข้ามา

เสื้อสีดำสั่นไหว

เฉายวนเดินไปพลางพูดไปพลาง“สายลมหนาวพัดเข้ามา ผู้มีจิตใจกล้าไปแล้วไม่กลับคืน…”