วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2345

“เพี๊ยะ!”

อมตะชางเหม่ยตบไปที่ระฆังเหล็ก แต่ใครจะรู้ ครั้งนี้ฝ่ามือกลับตีวืดไป เพราะระฆังเหล็กพลันลอยขึ้นไปบนอากาศ

วินาทีถัดมา เยี่ยชิวกับหญิงสาวก็จับมือกันเดินออกมาจากข้างใน

“ไอ้เด็กเปรต!”

“ท่านอาจารย์!”

อมตะชางเหม่ยกับต้าลี่ร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

“เอ๊ะ พวกเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” เยี่ยชิวเห็นคนทั้งสอง ก็ถามด้วยความสงสัย

ต้าลี่กล่าวว่า “พวกเราสงสัยว่าท่านอาจารย์อยู่ในระฆังเหล็ก ก็เลยพยายามหาวิธีเปิดระฆัง แต่ใครจะรู้ว่าระฆังใบนี้ทั้งหนักทั้งแข็ง เปิดไม่ได้เลย”

ล้อเล่นน่า! นี่มันเทพศาสตราแห่งมิติระดับสูงสุดนะ พวกเจ้าจะเปิดได้อย่างไรกัน?

“ไอ้แก่ เจ้าเป็นอะไรไป? ทำไมหัวถึงมีเลือดเยอะขนาดนั้น?” เยี่ยชิวถาม

“เรื่องนี้ค่อยพูดทีหลัง ตอนนี้ระฆังใบนี้เป็นสมบัติ ข้าต้องได้มันมาครอบครองก่อน” อมตะชางเหม่ยกล่าวจบ ก็ลอยขึ้นไปบนอากาศ ตบระฆังเหล็กอย่างไม่หยุดยั้ง ทว่าระฆังเหล็กกลับนิ่งสนิท

“บ้าที่สุด! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

“เมื่อก่อนมีปฏิกิริยาตอบสนองชัดๆ ทำไมตอนนี้กลับไม่มีแล้ว?”

“จะเล่นตัวอะไรนักหนา?”

อมตะชางเหม่ยด่าระฆังเหล็ก

“ไอ้แก่ อย่าเปลืองแรงเลย ระฆังใบนี้ไม่ใช่ของเจ้า” เยี่ยชิวกล่าว

“ไอ้เด็กเปรต! เจ้าหมายความว่าอะไร?” อมตะชางเหม่ยพูดอย่างไม่พอใจ “ไม่ใช่ของข้า แล้วจะเป็นของเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

เยี่ยชิวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “เจ้าพูดถูกแล้ว ระฆังใบนี้เป็นของข้าจริงๆ”

“ตอแหล!” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ข้างบนก็ไม่ได้เขียนชื่อเจ้าไว้ แล้วจะเป็นของเจ้าได้อย่างไร?”

“ไอ้เด็กเปรต ข้าจะบอกอะไรให้นะ ข้ารู้ว่าเจ้ากับคุณหนูโหรวเอ๋อร์ถูกขังอยู่ในระฆังเหล็ก เพื่อช่วยพวกเจ้า ข้าถึงได้หัวแตกเลือดไหล ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เจ้าห้ามแย่งสมบัติของข้าไปเด็ดขาด”

“ระฆังใบนี้ ข้าจะต้องเอาให้ได้”

พูดจบ อมตะชางเหม่ยก็ใช้สารพัดวิธีเพื่อพยายามครอบครองระฆังแห่งความโกลาหล ทว่าระฆังแห่งความโกลาหลกลับนิ่งเฉย

“ท่านระฆัง โปรดเมตตาเถิด ได้โปรดคล้อยตามข้าเถิด!”

อมตะชางเหม่ยเริ่มวิงวอน

ตอนนี้เขาดูเหมือนสุนัขรับใช้อย่างยิ่ง ขณะที่ระฆังเหล็กนั้น เหมือนกับฆาตกรที่ไร้อารมณ์ ไม่มีความรู้สึกใดๆ

“ไอ้แก่ อย่าเปลืองแรงเลย ระฆังใบนี้เป็นของข้าตั้งนานแล้ว”

เยี่ยชิวกล่าวจบก็ยื่นฝ่ามือออกไป พร้อมกับตะโกนว่า “เล็กลง!”

อื้อออ!

ระฆังแห่งความโกลาหลหดเล็กลงทันทีราวกับถ้วยน้ำชา ลอยลงมาจากฟ้า แล้วตกลงบนฝ่ามือของเยี่ยชิว

“ฉิบ!”

อมตะชางเหม่ยเห็นภาพนี้ ก็โมโหจัด สบถออกมาว่า “ไอ้เด็กเปรต! แกอีกแล้วนะ แกแย่งสมบัติของข้าไปอีกแล้ว!”

“ข้าเป็นคนเจอเจ้ามันก่อนแท้ๆ”

“รีบเอามันมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”

เยี่ยชิวหัวเราะ “ให้เจ้าก็ได้ แต่ข้ากลัวเจ้าจะควบคุมมันไม่ได้”

“อย่าพูดมาก รีบเอามาให้ข้าเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นระวังข้าจะไม่ไว้หน้าเจ้า!” อมตะชางเหม่ยตะคอก

“ก็ได้!” เยี่ยชิวโยนฝ่ามือขึ้น ระฆังแห่งความโกลาหลก็ลอยไปหาอมตะชางเหม่ย

“แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” อมตะชางเหม่ยยิ้มร่าเริง เลียนแบบเยี่ยชิว เขายื่นฝ่ามือข้างหนึ่งออกไปรับระฆังแห่งความโกลาหล

ใครจะรู้ว่า ทันทีที่ระฆังแห่งความโกลาหลตกลงบนฝ่ามือของเขา มันก็ขยายใหญ่ขึ้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า และหนักขึ้นเรื่อยๆ

ฝ่ามือของอมตะชางเหม่ยถึงกับบิดเบี้ยวผิดรูป

ยิ่งกว่านั้น ระฆังแห่งความโกลาหลยังคงขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“ไอ้แก่ ปล่อยมือเถอะนะ เจ้าควบคุมมันไม่ได้จริงๆ” เยี่ยชิวเตือนด้วยความหวังดี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน