วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2373

“ฝ่าบาทเสด็จ!”

ทันทีที่เสียงของขันทีชราดังขึ้น ต่อมาไม่นาน ฮ่องเต้ต้าโจวก็เสด็จเข้ามาจากด้านนอก ประกบหลังด้วยขันทีชราผู้หนึ่ง

ฮ่องเต้ต้าโจวทรงสวมฉลองพระองค์สีเหลือง สวมมงกุฎทอง เสด็จเข้ามาด้วยท่วงท่าทรงอำนาจ เต็มเปี่ยมด้วยบารมี

“ข้าน้อยขอถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

ลุงซูรีบคุกเข่าลงกับพื้น

“ลูกขอคารวะเสด็จพ่อเพคะ”

องค์หญิงหนิงอันเองก็กำลังจะคุกเข่าคารวะ แต่ฮ่องเต้ต้าโจวทรงก้าวมาข้างหน้า ประคองไว้ แล้วตรัสว่า

“ไม่ต้องทำถึงเพียงนั้นหรอก”

ต่อจากนั้น ฮ่องเต้ต้าโจวตรัสกับลุงซูว่า

“เจ้าก็ลุกขึ้นเถอะ!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” ลุงซูลุกขึ้นยืน

ฮ่องเต้ต้าโจวจูงมือองค์หญิงหนิงอัน พลางพินิจดูด้วยสายตาเอ็นดูแล้วตรัสอย่างแสดงความเป็นห่วงว่า

“เมื่อวานเสด็จพ่อกะจะมาเยี่ยมลูกแล้ว แต่เจ้าก็รู้ว่าราชการยุ่งนัก ผลัดไม่ได้จริง ๆ”

“หนิงอัน ปีที่ผ่านมานี้เจ้าสบายดีหรือไม่?”

“ไม่เจอกันเกือบปีแล้ว เจ้าผอมลงเยอะเลย ไม่ใช่ว่าอาหารของสถาบันจี้เซียไม่ถูกปากเจ้าหรือ?”

“ถ้างั้น คราวนี้กลับมาก็ไม่ต้องไปอีกแล้ว อยู่ที่วังกับเสด็จพ่อเถอะดีไหม?”

องค์หญิงหนิงอันยิ้มแล้วกล่าวว่า

“ลูกสบายดีเพคะ เสด็จพ่อไม่ต้องเป็นห่วง ลูกยังเรียนไม่จบ ลูกได้เรียนปรึกษาท่านอาจารย์ไว้แล้ว รอให้ทางนี้เรียบร้อยดี ลูกก็จะกลับไปสถาบันจี้เซียอีกครั้ง”

“แต่เสด็จพ่อนั่นแหละ ต้องดูแลสุขภาพให้มากขึ้น ท่านดูสิ ข้างพระเศียรมีผมหงอกแล้ว”

“ถ้างานราชการมากเกินจะจัดการไหว ท่านพี่ใหญ่กับพี่รองก็น่าจะช่วยแบ่งเบาได้บ้างนะเพคะ”

“จริงสิ เสด็จพ่อ ลูกมีของขวัญจะมอบให้ท่านด้วย”

องค์หญิงหนิงอันหยิบเสื้อลายเสือขาวออกมาจากวงแหวนอากาศ พลางกล่าวว่า

“ไม่กี่วันก่อน ศิษย์พี่จากสถาบันจี้เซียได้ล่าเสือวิญญาณตัวหนึ่งมาได้ ลูกก็เลยขอหนังเสือจากพวกเขามา แล้วเย็บเสื้อตัวนี้ด้วยมือตัวเองให้เสด็จพ่อ ลองใส่ดูสิเพคะ”

ฮ่องเต้ต้าโจวสวมเสื้อคลุมลายเสือขาวแล้วก็พบว่าขนาดพอดีตัวพอดี

“ดีมาก ข้าชอบนัก หนิงอัน เจ้าตั้งใจจริง ๆ” ฮ่องเต้ต้าโจวหัวเราะออกมาอย่างชื่นชม

“ท่านชอบก็ดีแล้วเพคะ”

องค์หญิงหนิงอันยื่นวงแหวนอากาศอีกวงให้ พร้อมกล่าวว่า

“ลูกทราบว่าเสด็จพ่อชอบคัมภีร์โบราณ พอดีว่าสถาบันจี้เซียมีเก็บไว้หลายเล่ม แต่น่าเสียดายที่ท่านอาจารย์ไม่อนุญาตให้ลูกนำต้นฉบับออกมาได้ ลูกเลยต้องคัดลอกเนื้อหาด้วยมือตัวเอง หวังว่าเสด็จพ่อจะไม่รังเกียจนะเพคะ”

“ตราบใดที่เป็นของเจ้ามอบให้ข้า ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ล้วนมีค่ายิ่ง ใครจะกล้ารังเกียจลูกสาวของข้ากันเล่า?”

ฮ่องเต้ต้าโจวบีบแก้มองค์หญิงหนิงอันด้วยความเอ็นดู แล้วตรัสว่า

“มา บอกเสด็จพ่อสิ ช่วงที่เจ้าศึกษาอยู่ที่สถาบันจี้เซียนั้น เจ้าได้เรียนรู้อะไรมาบ้าง?”

ฮ่องเต้ต้าจโจวจูงมือองค์หญิงหนิงอันไปนั่งที่ศาลาในลาน

องค์หญิงหนิงอันจึงเล่าถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในปีที่ผ่านมาที่สถาบันจี้เซียให้ฮ่องเต้ฟัง แน่นอนว่าเธอเลือกเล่าเฉพาะส่วนสำคัญ เพราะหากจะเล่าละเอียดหมด คงต้องใช้เวลาหลายวันหลายคืน

องค์หญิงหนิงอันยังแทรกเรื่องราวสนุก ๆ เป็นระยะ ทำให้ฮ่องเต้ต้าโจวหัวเราะอย่างมีความสุข

เมื่อเธอเล่าจบ ฮ่องเต้ต้าโจวก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในต้าจโจวช่วงที่ผ่านมาให้ฟังบ้าง

พ่อกับลูกสาวพูดคุยกันอย่างสนิทสนม เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว

พริบตาเดียว เวลาก็ล่วงเลยไปหนึ่งชั่วยาม

ฮ่องเต้ต้าโจวเห็นว่าบรรยากาศเหมาะสมแล้ว ก็เก็บรอยยิ้มแล้วตรัสว่า

“หนิงอัน เจ้านาน ๆ ทีจะกลับมา เสด็จพ่อคิดถึงเจ้ามาก วันนี้เราพ่อ-ลูกได้พบกันทั้งที มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้า”

องค์หญิงหนิงอันยิ้มแล้วตอบว่า

“บังเอิญจัง ลูกเองก็มีเรื่องอยากบอกเสด็จพ่อเช่นกันเพคะ”

“โอ? งั้นเจ้าพูดก่อนก็แล้วกัน”

ฮ่องเต้ต้าโจวตรัสพลางโบกพระหัตถ์

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

ลุงซูกับขันทีชรานั้นก็รีบเดินออกไปทันที

องค์หญิงหนิงอันเก็บรอยยิ้มลง แล้วกล่าวว่า

“เสด็จพ่อ ขณะลูกเดินทางกลับมา ได้ถูกลอบสังหารเพคะ”

“อะไรนะ?” ฮ่องเต้ต้าโจวสีหน้าถมึงทึงทันที ทรงกริ้วและตรัสว่า

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมจูเชียนถึงไม่รายงานข้า? เขาเอากับอะไรอยู่กันแน่!”

องค์หญิงหนิงอันรีบกล่าวว่า

“เสด็จพ่อ อย่าทรงโทษลุงซูเลยเพคะ เป็นลูกเองที่ไม่ให้เขารายงาน”

“หนิงอัน เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ เจ้าบอกข้ามาตามตรง”

ฮ่องเต้ต้าโจวยังไม่คลายความโกรธ ตรัสว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน