วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2376

เยี่ยชิวหัวเราะลั่นออกมาอย่างกะทันหัน ทำเอาทุกคนงงกันไปหมด

โดยเฉพาะอมตะชางเหม่ย ตกใจจนลูกตาแทบจะหลุดออกมา เขาเห็นท่าทางเยี่ยชิวเมื่อครู่ยังดูเย็นชาน่ากลัว คิดว่าคงจะโดนฟาดเข้าให้แน่ ๆ ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดี ๆ เยี่ยชิวกลับหัวเราะขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าจะไม่โกรธข้าหรือ?” อมตะชางเหม่ยถาม

เยี่ยชิวหัวเราะตอบว่า “ข้าจะโกรธท่านทำไมกัน?”

อมตะชางเหม่ยพูดว่า “ก็ข้าเปิดเผยความเคลื่อนไหวของเจ้าออกไป”

เยี่ยชิวหัวเราะพลางพูดว่า “ต่อให้ท่านไม่ไปหาฮ่องเต้ต้าโจวกับโจวอู่หวัง ข้าก็จะไปหาเองอยู่ดี”

“การที่ข้ามาจงโจวในครั้งนี้ จุดประสงค์หลักก็เพื่อเสาะหาชะตาแห่งเผ่ามนุษย์”

“แต่พวกเราไม่กี่คนย่อมมีพลังไม่พอ จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากราชวงศ์ต้าโจว ถึงจะสามารถตามหาชะตาเผ่ามนุษย์ได้อย่างรวดเร็ว”

“นั่นก็เป็นเหตุผลที่ข้าอยากติดต่อกับอู่เชียนฟาน”

“เมื่อคืน ข้าได้ยินพี่เสี่ยวเสี่ยวพูดว่า เจ้าหนูอู่เชียนฟานได้ออกจากต้าโจวไปแล้ว ข้ากำลังกลุ้มอยู่พอดี ใครจะรู้ว่าท่านจะมอบของขวัญสุดเซอร์ไพรส์ให้ข้า”

“ในเมื่อท่านได้เจรจาข้อตกลงกับฮ่องเต้ต้าโจวและโจวอู่หวังในนามของข้าเรียบร้อยแล้ว ก็ถือว่าประหยัดเวลาให้ข้าไปได้มาก”

“แถมข้ายังได้ภรรยามาแบบฟรี ๆ อีกหนึ่งคน”

“ไอ้แก่ ปกติงานที่ท่านทำมักพังไม่เป็นท่า แต่ครั้งนี้ ข้าขอชมว่างานของท่านทำได้ไม่เลวเลย”

อมตะชางเหม่ยถอนหายใจโล่งอก หัวเราะแหะ ๆ แล้วพูดว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องพอใจแน่ ๆ”

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าอย่ามาเล่นลิ้นกับข้าเลย”

“ไม่ต้องมาชมปากเปล่า หาของวิเศษมาให้ข้าสักหน่อยสิ!”

เยี่ยชิวเก็บแส้ตีเทวดากลับเข้าที่ แล้วพูดว่า “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ ด้วยนิสัยของท่าน ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านต้องได้ของดีจากฮ่องเต้ต้าโจวมาแน่ ๆ”

“เฮ้อ ๆ จริง ๆ แล้วก็ปิดบังเจ้าไม่ได้เลย” อมตะชางเหม่ยหัวเราะแล้วพูดว่า “ฮ่องเต้ต้าโจวมอบกริชเล่มหนึ่งให้ข้า เป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ชั้นยอด”

“เดิมทีข้ายังอยากลวงเอาอาวุธจักรพรรดิให้ได้อีกสักชิ้น แต่ว่าราชวงศ์ต้าโจวดันจนเสียจนไม่มีอาวุธจักรพรรดิให้แล้ว”

“เสียดายจริง ๆ!”

“ท่านควรจะพอใจได้แล้ว!” เยี่ยชิวพูด “อย่าลืมนะ ครั้งก่อนที่สุสานมังกร ท่านก็เพิ่งลวงเอาอาวุธจักรพรรดิประจำตระกูลของต้าโจวมาจากโจวอู่หวังได้อยู่หยก ๆ”

“เจ้าเข้าใจว่าอาวุธจักรพรรดิจะเหมือนผักกาดขาวหรือไง หาได้ทั่วไปแบบนั้นเหรอ?”

“ต่อให้ต้าโจวยังมีอาวุธจักรพรรดิอยู่ ก็ไม่มีทางให้เจ้าอีกแน่นอน”

“ว่าแต่ เจ้าไปเจอโจวอู่หวังมาแล้ว เขาไม่หวดเจ้าหรือไง?”

อมตะชางเหม่ยถอนหายใจแล้วพูดว่า “อย่าไปพูดถึงเลย ไอ้แก่บ้านั่น เห็นหน้าข้าก็จะฟาดข้าทันที โชคดีที่ข้าหลบเร็วพอ เขาเลยเหนื่อยซะเหมือนหลานชาย ไม่มีปัญญาจัดการข้า”

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าไม่รู้หรอก เมื่อคืนน่ะมันสุดยอดจริงๆ”

“เจ้าจะจินตนาการออกไหม จักรพรรดิต้าจโจวสั่งให้คนจัดโต๊ะอาหารหลวงให้ข้าหนึ่งโต๊ะ ตอนข้ากิน เขาก็คอยรินเหล้าให้ ตอนข้าบ้วนปาก เขาก็เอากะลาทองมารองเหมือนขันทีแก่ๆ คอยปรนนิบัติข้าเลย”

“ข้านี่เข้าใจแล้วล่ะว่าเมื่อครั้งกวีเซียนหลี่ไป๋ให้ขุนศึกถอดรองเท้าให้ กับตอนที่นางสนมกุ้ยเฟยฝนหมึกให้น่ะ มันรู้สึกยังไง ฮ่าๆๆ…”

เยี่ยชิวหัวเราะในลำคอ แล้วพูดว่า “ใจเจ้ากล้าดีนะ ไม่กลัวว่าจักรพรรดิต้าจโจวจะเปลี่ยนใจแล้วหวดเจ้าเอาหรือไง?”

“เขาไม่ทำหรอก” อมตะชางเหม่ยตอบ “ท่านพ่อตาของเจ้า ไม่ใช่แค่ยืดหยุ่นได้ แต่ยังเด็ดเดี่ยวอีกด้วย เขาเหมาะจะเป็นจักรพรรดิยิ่งกว่าไอ้แก่โจวอู่หวังซะอีก”

“เขาไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆ หรอก”

“อีกอย่าง ถ้าเขากล้าหวดข้า เขาก็อย่าหวังจะได้เจ้าคนนี้เป็นลูกเขยเลย”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน