วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2389

วันรุ่งขึ้น

เยี่ยชิวตื่นแต่เช้า

เมื่อคืนนี้ เขาและหนานกงเสี่ยวเสี่ยวแทบไม่ได้นอนเลย สู้รบกันจนถึงเช้า

โชคดีที่เขามีพละกำลังที่น่าทึ่ง แม้จะสู้รบมาทั้งคืน เช้าขึ้นมาเขาก็ยังรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจนั้นก็คือหนานกงเสี่ยวเสี่ยวหลังจากต่อสู้มาทั้งคืน นอกจากขาจะอ่อนแรงแล้ว ก็ไม่มีอาการอื่นใดเลย

" แม่หมาป่าหิวโหยนี่ พลังต่อสู้ดุร้ายจริงๆ! "

เมื่อเห็นเยี่ยชิวตื่นนอนหนานกงเสี่ยวเสี่ยว ก็ลุกตามขึ้นมา

" พี่เสี่ยวเสี่ยว เจ้านอนต่ออีกหน่อยเถอะนะ! " เยี่ยชิวกล่าวอย่างเอาใจใส่

" ท่านกำลังจะไปทำเรื่องใหญ่ ข้าจะหลับลงได้อย่างไร? " หนานกงเสี่ยวเสี่ยวจูงมือเยี่ยชิวมาที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหวีผมให้เขาด้วยตัวเอง จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่เอี่ยมออกมาจากวงแหวนอากาศ แล้วกล่าวว่า " เมื่อวานข้าให้คนตัดชุดให้ท่านมาชุดหนึ่ง สามีท่านลองเปลี่ยนดูสิ "

เยี่ยชิวกล่าวว่า " ไม่จำเป็นต้องจัดเต็มขนาดนี้หรอกมั้ง? "

" จะไม่ได้ยังไงกัน? " หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าวว่า" วันนี้เหล่าอัจฉริยะแห่งจงโจวมารวมตัวกัน ข้าจะไม่อนุญาตให้ใครมาดูถูกสามีของข้า รีบไปเปลี่ยนเร็วเข้า "

ไม่นาน เยี่ยชิวก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ

เมื่อเห็นเยี่ยชิวที่สวมเสื้อผ้าชุดใหม่ หนานกงเสี่ยวเสี่ยวถึงกับตะลึงไปทั้งตัว รู้สึกว่าหัวใจเต้นระรัวไม่หยุด

เยี่ยชิวสวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ ราวกับเซียนที่ก้าวออกมาจากภาพวาดงามสง่าดุจสายลมฤดูใบไม้ผลิที่พัดโชยมา ทำให้จิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

ดวงตาของเขาลึกซึ้งและสว่างไสว ราวกับผืนน้ำในฤดูใบไม้ร่วงที่ทอดยาวไปสุดฟ้า ทำให้ผู้คนหลงใหลจนยากจะถอนตัว

คิ้วและระหว่างคิ้วของเขาเผยให้เห็นถึงอุปนิสัยที่สงบและเยือกเย็น ราวกับทุกสิ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

มุมปากของเยี่ยชิวยกยิ้มเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มจางๆ ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่นและเป็นกันเอง ร่างกายทั้งหมดเปล่งประกายด้วยออร่าที่สูงส่งและสง่างาม ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะหลงใหลในตัวเขา

" เป็นไงบ้างพี่เสี่ยวเสี่ยว พอใช้ได้ไหม? " เยี่ยชิวถาม

" เยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ! " หนานกงเสี่ยวเสี่ยวได้สติกลับมาแล้วกล่าวว่า " ข้ารู้สึกเสียใจเล็กน้อย ไม่น่าแต่งตัวให้ท่านหล่อขนาดนี้เลย ถ้ามีใครมาแย่งสามีของข้า ข้าจะทำยังไงดี! "

เยี่ยชิวโอบหนานกงเสี่ยวเสี่ยวแล้วบีบเอวของนางหลายครั้งแล้วกล่าวว่า" คนอื่นจะมาแย่งสามีของเจ้า ก็ต้องดูด้วยว่าหุ่นของพวกเขาสู้เจ้าได้ไหม? "

" พี่เสี่ยวเสี่ยว หุ่นของท่านนี่ทำให้ข้า... "

" หลงใหลไม่คลาย! "

หนานกงเสี่ยวเสี่ยวแกล้งทำเสียงงอนๆ ว่า " เมื่อคืนบีบมาตั้งนาน ยังเล่นไม่พออีกเหรอ? "

เยี่ยชิวหัวเราะแล้วกล่าวว่า " ไม่มีวันพอหรอกนะ "

ใบหน้าของหนานกงเสี่ยวเสี่ยวแดงก่ำด้วยความเขินอาย แต่ในใจกลับหวานเหมือนได้กินน้ำผึ้งผู้หญิงคนไหนบ้างจะไม่หวังให้ชายของตนลุ่มหลงในรูปร่างของตนเอง?

" พอแล้ว ไว้กลับมาค่อยให้ท่านเล่นต่อ ไปทานอาหารเช้าก่อนทานเสร็จแล้วค่อยเข้าวัง " หนานกงเสี่ยวเสี่ยวกล่าว

" อืม " เยี่ยชิวตอบรับ จากนั้นก็เดินตามหนานกงเสี่ยวเสี่ยวไปยังห้องอาหาร

ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องอาหารเขาก็เห็นอมตะชางเหม่ยและเจ้าวัวต้าลี่

เจ้าวัวต้าลี่ยังคงเหมือนเดิมถือซาลาเปาขาวอยู่ในมือและกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนอมตะชางเหม่ย วันนี้แต่งตัวเป็นพิเศษ

เขาสวมชุดนักพรตสีเขียวเก้าผมมวยสูงผมดำคิ้วขาวใบหน้าผอมบาง มือถือแส้ขนหางจามรี ดูราวกับเทพเซียน

" ไอ้แก่ วันนี้เจ้าดูสุภาพเรียบร้อยดีนะ! " เยี่ยชิวแซว

อมตะชางเหม่ยเหลือบตาขึ้นมองแล้วกล่าวว่า " ข้า วันไหนไม่สุภาพเรียบร้อยกัน? "

" จริงสิ ไอ้เด็กเปรต ข้ากับต้าลี่ปรึกษากันแล้วว่าเดี๋ยวข้าจะไปเข้าวังกับเจ้า ส่วนต้าลี่จะอยู่ที่นี่ "

" ได้เลย " เยี่ยชิว รับปากทันที

เดิมทีเขาก็ตั้งใจไว้แบบนี้อยู่แล้วให้อมตะชางเหม่ยไปเข้าวังกับเขา ส่วนเจ้าวัวต้าลี่เฝ้าอยู่ที่นี่

ประการแรก เขาเป็นกังวลว่าหากพาเจ้าวัวต้าลี่เข้าวังด้วย อาจมีคนรู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้าวัวต้าลี่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน