วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2482

“เพี๊ยะ!”

บนใบหน้าของจิ้นปิงหยุนปรากฏรอยฝ่ามือสีแดงสดในทันที

นางดูเหมือนจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ นางเบิกตากว้าง แล้วมองไปที่เว่ยอู๋ฟาด้วยความตกใจ

จิ้นปิงหยุนไม่เคยคิดมาก่อนว่าองค์ชายรองที่แสดงความเคารพและสุภาพต่อหน้านางมาโดยตลอด จะกล้าตบหน้านาง

น่าประหลาดใจเกินไป!

น่าตกใจเกินไป!

จนถึงตอนนี้ นางเพิ่งจะตระหนักได้ว่านี่อาจจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเว่ยอู๋ฟา

ความเคารพและความสุภาพทั้งหมดที่เว่ยอู๋ฟาแสดงออกมาก่อนหน้านี้เป็นเพียงการเสแสร้งเท่านั้น

“จิ้นปิงหยุน ท่านทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไรกัน?”

“หากท่านยอมรับที่จะสนับสนุนข้า แล้วเหตุใดต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดทางกายเช่นนี้?”

“พูดตามตรงแล้ว ข้าก็ไม่อยากจะตบท่านจริงๆ”

เว่ยอู๋ฟาจับคางของจิ้นปิงหยุนไว้ แล้วมองไปที่ใบหน้าอันงดงามของนาง ดวงตาของเขาก็มีแสงสีเขียวขึ้นมา

“จิ้นปิงหยุน ท่านไม่เต็มใจที่จะช่วยข้าจริงๆ หรือ?”

เว่ยอู๋ฟาโน้มน้าว “ตราบใดที่ท่านช่วยข้าให้บรรลุเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ เมื่อข้าได้เป็นอ๋ององค์ใหม่แล้ว ท่านก็ยังสามารถเป็นท่านราชครูของท่านต่อไปได้”

“หรือแม้แต่ข้าสามารถแบ่งปันแผ่นดินกับท่านได้”

จิ้นปิงหยุนฮึดฮัด “เว่ยอู๋ฟา เจ้าอย่าได้ฝันกลางวันไปเลย ด้วยความสามารถเพียงเท่านี้ เจ้าไม่มีทางได้เป็นอ๋ององค์ใหม่หรอก”

“เจ้ามีจิตใจที่โหดเหี้ยม หากต้าเว่ยตกอยู่ในมือของเจ้า ต้าเว่ยนั่นแหละที่จะจบสิ้นอย่างแท้จริง”

“เจ้าไม่มีความสามารถที่จะเป็นอ๋ององค์ใหม่ ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นอ๋ององค์ใหม่ และไม่สมควรที่จะเป็นอ๋ององค์ใหม่!”

เว่ยอู๋ฟาหัวเราะเยาะ “ข้าจะมีคุณสมบัติที่จะเป็นอ๋ององค์ใหม่หรือไม่ ไม่ใช่สิ่งที่ท่านเป็นคนตัดสิน”

“จิ้นปิงหยุน ท่านต้องคิดให้ดี หากท่านไม่ช่วยข้า ภายในหนึ่งชั่วโมงท่านก็จะสิ้นลมหายใจ”

“ท่านไม่กลัวตายจริงๆ หรือ?”

จิ้นปิงหยุนกล่าวอย่างเย็นชา “คนเราต้องตายอยู่แล้ว ข้าจิ้นปิงหยุนยอมตายดีกว่าที่จะเป็นสุนัขรับใช้ของเจ้า”

“สมแล้วที่เสด็จพ่อไม่สามารถจัดการกับท่านได้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ท่านเป็นผู้หญิงที่ดื้อรั้นจริงๆ แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้มีความอดทนเท่ากับเสด็จพ่อ” เว่ยอู๋ฟายิ้มอย่างชั่วร้าย “ท่านสวยงามขนาดนี้ หากปล่อยให้ท่านตายไปเฉยๆ ก็คงจะน่าเสียดาย”

“เจ้าจะทำอะไร?” จิ้นปิงหยุนมีความรู้สึกไม่ดีเกิดขึ้นในใจ

เว่ยอู๋ฟายิ้มอย่างชั่วร้าย “เรื่องที่เสด็จพ่อทำไม่สำเร็จ ข้าอยากจะช่วยเขาทำให้สำเร็จ”

“ท่านรู้หรือไม่ว่า ที่จริงแล้วไม่เพียงแต่ข้า แต่เว่ยอู่ซินและเว่ยอู๋เซี่ยงต่างก็อยากได้ร่างกายของท่าน”

“ข้าอยากจะลองดูว่า ท่านจะนุ่มนวลขนาดไหน?”

เว่ยอู๋ฟาพูดจบก็ดึงสายคาดเอวออกอย่างหยาบคาย แล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าของเขา

จิ้นปิงหยุนโกรธ “เว่ยอู๋ฟา หากเสด็จพ่อของเจ้ารู้ว่าเจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้า เจ้าตายแน่”

เว่ยอู๋ฟาไม่สนใจ แล้วกล่าวว่า “ท่านลืมไปหรือเปล่าว่าการแสดงของข้านั้นดีมาก ไม่อย่างนั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมาเสด็จพ่อกับท่านก็คงไม่คิดว่าข้าเป็นองค์ชายที่เชื่อฟังหรอก”

“พอถึงตอนนั้น ข้าก็แค่บอกว่า ท่านไม่พอใจที่เสด็จพ่อทำลายต้าเฉียน และด้วยความสิ้นหวังจึงตัดสินใจจบชีวิตตัวเองเสด็จพ่อก็จะไม่สงสัยอะไร”

“เมื่อครู่ท่านพูดว่าไม่มีใครรู้จักพ่อดีเท่าลูก ด้วยความเข้าใจของข้าที่มีต่อเสด็จพ่อ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่สามารถได้ตัวท่านมาได้ ทำให้เขารู้สึกเสียดายในใจ หากท่านตายไปแล้ว เขาก็อาจจะอยากลิ้มลองศพของท่านดู”

“เจ้า—เจ้ามันสัตว์นรก!” จิ้นปิงหยุนตัวสั่นด้วยความโกรธ เพราะความตื่นเต้นเกินไป เลือดที่มุมปากของนางก็ไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

จนถึงตอนนี้ นางจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าอะไรคือการที่เสือตกถัง แล้วถูกหมาเห่า

หากเป็นเมื่อก่อน เว่ยอู๋ฟาคงไม่กล้าแสดงท่าทีไม่พอใจต่อหน้านางเลยสักนิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน