วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2480

เยี่ยชิวคุ้นเคยกับเส้นทางเป็นอย่างดี เขาแอบเข้าไปในสวนแล้วก็ทำเหมือนตอนกลางวัน คืออ้อมไปด้านหลังของหอเด็ดดาว

เพราะมีประสบการณ์แล้ว ครั้งนี้เขาจึงใช้วิธีเดียวกันนี้ในการเข้าไปในหอเด็ดดาวอย่างเงียบๆ

พอมาถึงชั้นเก้า

เงาของเยี่ยชิวก็ซ่อนตัวอยู่ในอากาศ

เขาเห็นประตูห้องเปิดอยู่ กำลังจะเดินเข้าไป แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากในห้องของจิ้นปิงหยุน

“ท่านราชครู ข้าเพิ่งได้รับข่าวมาว่าเสด็จพ่อบุกยึดเมืองหลวงของต้าเฉียนได้แล้ว”

“จักรพรรดิแห่งต้าเฉียนฆ่าตัวตาย เฉาพั่วเทียนนำตระกูลเทพสงครามไปสวามิภักดิ์ต่อเสด็จพ่อ”

“หลังจากเสด็จพ่อทำลายต้าเฉียนแล้ว ก็ถอนทัพทันที แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาที่ต้าเว่ย ข้าคาดว่าเสด็จพ่อน่าจะต้องการรวบรวมต้าโจวให้เป็นหนึ่งในคราวเดียว”

เยี่ยชิวแอบมองเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ เห็นว่าคนที่กำลังพูดอยู่คือชายหนุ่มคนหนึ่ง

ชายหนุ่มคนนั้นดูอายุประมาณยี่สิบแปดปี ใบหน้าคล้ายกับเว่ยอู่ซินและเว่ยอู๋เซี่ยงถึงแปดส่วน ประกอบกับคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ เยี่ยชิวก็เดาได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนนี้คือใคร

องค์ชายรองแห่งต้าเว่ย!

จิ้นปิงหยุนยังคงนั่งอยู่บนรถเข็น สวมชุดสีขาว แม้ใบหน้าจะไม่ได้แต่งเติมเครื่องสำอางใดๆ แต่ก็ยังคงความงามที่ยากจะบรรยาย

ได้ยินเพียงจิ้นปิงหยุนถามอย่างเฉยเมยว่า “องค์ชายรอง ท่านมาที่นี่ในยามวิกาล เพียงเพื่อจะพูดเรื่องพวกนี้หรือ?”

องค์ชายรองกล่าว “ท่านราชครู ความจริงแล้วข้ามาหาท่านก็เพื่อจะระบายความในใจ”

“ตามหลักแล้วในฐานะลูก เมื่อเห็นกองทัพของเสด็จพ่อบุกโจมตีอย่างรวดเร็วและไร้ผู้ต้านทาน ข้าควรจะรู้สึกดีใจ”

“แต่ข้ากลับรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ”

“ไม่สบายใจเรื่องอะไร?” จิ้นปิงหยุนถาม

องค์ชายรองกล่าว “ท่านราชครูก็ทราบดีว่าก่อนหน้านี้เป็นพี่ใหญ่ที่คอยช่วยเหลือเสด็จพ่อในการจัดการเรื่องการเมือง ส่วนข้าก็หมกมุ่นอยู่กับการเรียน ไม่ได้สนใจเรื่องบ้านเมือง และก็ไม่ได้อยากสนใจด้วย”

“ครั้งนี้พี่ใหญ่พาน้องห้าไปที่ต้าโจวเพื่อจะแต่งงานกับองค์หญิงหนิงอัน แล้วก็เป็นพันธมิตรกับต้าโจว”

“ดังนั้นเสด็จพ่อจึงมอบหน้าที่ให้ข้าคอยดูแลบ้านเมือง”

“ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าได้อ่านฎีกาจำนวนไม่น้อย และยังได้ฟังรายงานจากขุนนางหลายเรื่อง ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากมาย และข้าก็ตระหนักได้ว่า การที่เสด็จพ่อใช้กำลังกับต้าเฉียนในครั้งนี้เป็นการกระทำที่ไร้เหตุผล ซึ่งเป็นเรื่องที่ทหารไม่ควรทำอย่างยิ่ง”

“ข้ายังได้รู้ว่าเสด็จพ่อจงใจอนุญาตให้ทหารของตัวเองเผา ฆ่า และปล้นสะดมในเมืองหลวงของต้าเฉียน ข้ายังได้ยินมาว่า ทหารบางคนถึงขนาดนำลูกหลานของขุนนางต้าเฉียนมาต้มและแบ่งกันกิน มีแม้กระทั่งทารกที่เพิ่งคลอด”

“การยกทัพของเสด็จพ่อในครั้งนี้ก็ไร้เหตุผลอยู่แล้ว ประกอบกับการปล่อยให้ทหารทำตามอำเภอใจ และยังบีบบังคับให้จักรพรรดิแห่งต้าเฉียนฆ่าตัวตาย ก็เป็นที่แน่นอนว่าตอนนี้ชาวบ้านของต้าเฉียนต้องเกลียดเสด็จพ่อเข้ากระดูกดำแล้ว”

“ถึงแม้เสด็จพ่อจะทำลายต้าเฉียนได้ แต่เขาก็สูญเสียใจของชาวบ้านต้าเฉียนไปแล้ว”

“เมื่อใจของประชาชนไม่มั่นคง แผ่นดินก็จะไม่มั่นคง”

“หากเสด็จพ่อยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าก็กังวลว่าชะตากรรมของต้าเว่ยจะถูกฝังไว้ในมือของเขา”

ในดวงตาของจิ้นปิงหยุนมีความประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นนางก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “องค์ชายรอง เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอะไรอยู่?”

“คำพูดที่เจ้าพูดเมื่อครู่นี้ ไม่เพียงแต่เป็นการกระทำที่ล่วงเกิน แต่ยังเป็นการกระทำที่เป็นกบฏ”

“หากเสด็จพ่อของเจ้าได้รู้เรื่องนี้ แม้เขาจะไม่ฆ่าเจ้า แต่เจ้าก็อย่าได้หวังว่าจะได้มีอิสระตลอดชีวิต”

องค์ชายรองกล่าว “ท่านราชครู เรื่องที่ท่านพูดมาทั้งหมด ข้าเข้าใจดี แต่ข้าก็ต้องพูดออกมา”

“ตอนนี้ต้าเว่ยดูเหมือนจะไร้ผู้ต้านทาน แต่จริงๆ แล้ว ทุกอย่างได้มาถึงจุดที่อยู่หรือตายแล้ว”

“เมื่อเห็นรากฐานที่ตระกูลเว่ยได้สร้างมาหลายชั่วอายุคนกำลังจะถูกเสด็จพ่อของข้าใช้ไปจนหมด ข้าก็รู้สึกเจ็บปวดและทำอะไรไม่ได้ ความคับแค้นใจในใจของข้า จึงกล้าที่จะพูดกับท่านราชครูเท่านั้น”

“ท่านราชครู ท่านอาศัยอยู่ในต้าเว่ยมาตั้งแต่เด็ก และยังเป็นราชครูมาหลายปี ข้าเชื่อว่าท่านมีความรู้สึกต่อต้าเว่ย และท่านก็คงไม่อยากเห็นต้าเว่ยถูกเสด็จพ่อของข้าทำลายใช่หรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน