วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 393

ไป๋ปิงที่ตอนนี้อยู่เจียงโจว ไม่รู้ทั้งสิ้นว่า มีการสมรู้ร่วมคิดเกิดขึ้นรอบตัวเธอ

ในเวลานี้ เธอนั่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสาร และกลับบ้านเยี่ยชิว

ระหว่างทาง

ไป๋ปิงเปิดโทรศัพท์ และเลื่อนดูข่าว หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆก็พูดว่า: "เยี่ยชิว นายดังแล้วนะ"

“ตอนนี้มีในเน็ตมีแต่เรื่องที่ว่านายเอาชนะลี มยองฮันได้ และชาวเน็ตบางคนถึงกับบอกว่านายคือฮัวโต๋ที่ยังมีชีวิตเลยนะ”

“ดูเหมือนว่า ครั้งนี้ที่นายชนะการท้าแข่งนั่นจะทำให้นายมีแฟนคลับไม่น้อยเลย”

“งั้นเหรอ?” เยี่ยชิวยิ้มเล็กน้อย

ผลลัพธ์นี้ ซึ่งเขาคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว

เพื่อบังคับให้ลี มยองฮันยอมรับการท้าแข่ง เขาขอให้หลินจิงจื้อช่วยตั้งหัวข้อนี้ในการค้นหาที่มาแรงในเว่ยป๋อ ซึ่งจะต้องดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากอย่างแน่นอน

ไป๋ปิงกล่าวว่า: "ฉันยังเห็นคนในเน็ตบอกว่า พวกเขาอยากไปที่โรงพยาบาลเจียงโจวเพื่อจะไปให้นายรักษาด้วย"

“นี่ก็เป็นเรื่องดีน่ะสิ!” เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม: “ยิ่งมีคนไข้มามากเท่าไร ผลประเมินการทำงานของแผนกของเราก็จะเพิ่มขึ้นได้เร็วขึ้นเท่านั้น”

“ยังมีข่าวซีซีทีวี, เว่ยป๋อ และสื่ออีกหลายๆสื่อที่ต่างก็ชื่นชมนาย”

"บอกว่า ด้วยความพยายามของตัวเอง ชนะการแข่งขัน ซึ่งสมควรได้รับการเรียกว่าหมอเทวดา!"

ไป๋ปิงกล่าวต่อ: "สรุปแล้ว คราวนี้นายมีชื่อเสียงมากเลยนะ"

“แต่เยี่ยชิว หลังจากนี้นายจะต้องระวังให้มากขึ้น”

ไป๋ปิงกำชับ: "ชื่อเสียงนั้นเป็นเหมือนดาบสองคม มันมีข้อดีและข้อเสีย ในอนาคตนายต้องระมัดระวังแล้วระมัดระวังอีกในการทำสิ่งต่างๆ เพราะจะมีดวงตานับไม่ถ้วนที่จ้องมองนายอยู่"

“อืม”

เยี่ยชิวรู้ว่าไป๋ปิงมีเจตนาดี คำพูดแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะเพื่อหวังดีต่อตัวเขาเอง คงไม่พูดออกมาแบบนี้หรอก

แต่เยี่ยชิวไม่ได้บอกไป๋ปิงว่า ครั้งนี้ นอกจากจะเพิ่มความไว้วางใจของผู้คนในการแพทย์แผนจีนและปรับปรุงการปฏิบัติงานของแผนกแล้ว เขายังมีจุดประสงค์อีกอย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือความหวัง ถ้าหากเยี่ยอู๋ซวงยังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องได้เห็นเขา

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใส่ใจที่จะมีชื่อเสียง

และไม่รู้ว่าทำไม ช่วงนี้เยี่ยชิวจู่ๆก็มีสัญชาตญาณที่แข็งแกร่งขึ้น บางที พ่อของเขาเองยังไม่ตายจริงๆก็ได้

อย่างไรก็ตาม หากเยี่ยอู๋ซวงไม่ตาย งั้น20ปีท่าผ่านมา เขาไปอยู่ที่ไหน?

“ตราบใดที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ งั้นเขาก็คงจะเห็นข่าวของฉันบ้าง และหวังว่าเขาจะมาที่เจียงโจวเพื่อตามหาพวกเรา”

เยี่ยชิวถอนหายใจยาวๆ

“นายถอนหายใจทำไม?” ไป๋ปิงมองเยี่ยชิวด้วยความสงสัย

เยี่ยชิวกล่าวว่า "คนกลัวมีชื่อเสียง หมูกลัวอ้วน ผมรู้ทันทีเลยว่า การมีชื่อเสียงไม่ใช่เรื่องดี"

“นายพึ่งรู้รึไง!” ไป๋ปิงกลอกตาไปที่เยี่ยชิวแล้วพูดว่า “อย่างไรก็ตาม ต่อจากนี้นายควรระวังให้มากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งอย่าเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นมากเกินไป ระวังโดนนักข่าวแอบถ่ายไม่อย่างนั้นชื่อเสียงของนายเละแน่”

กลัวไปยุ่งกับใครก็พูดตรงๆ จะพูดอ้อมอยู่ทำไม?

เยี่ยชิวรู้ดีในใจ แต่เขายิ้มและตอบ: "อืม หลังจากนี้ผมจะระวัง"

20นาทีต่อมา

กลับมาถึงบ้านแล้ว

ไป๋ปิงยืนอยู่ที่ประตูด้วยความกังวลเล็กน้อย เมื่อก่อนตอนเธอมาที่นี่ เธอเป็นเจ้านายและเพื่อนที่ทำงานของเยี่ยชิว ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างสบายๆ

แต่วันนี้ต่างออกไป

เธอกับเยี่ยชิวมีความสัมพันธ์ที่ดีอยู่แล้ว ซึ่งเท่ากับว่าเป็นการพบปะกับพ่อแม่สามีของเธอ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“เยี่ยชิว แม่ของนายจะไม่ชอบฉันหรือเปล่า?” ไป๋ปิงถามเบาๆ

“จะเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ?” เยี่ยชิวพูด “แม่ของผมชอบพี่มาตลอด พี่รู้ไหม?”

“แล้วถ้าเธอ...เกลียดฉันล่ะ จะทำไงดี?”

ไป๋ปิงยังคงค่อนข้างกังวลเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเยี่ยชิวและหลินจิงจื้อได้รับการยอมรับจากเฉียนจิ้งหลาน

ไป๋ปิงยิ้มและพูดว่า: "หลินจิงจื้อ บอกเลยนะว่าเธอน่ะเหมือนกับจิ้งจอกไม่มีผิด ร่านซะจริง"

หลินจิงจื้อไม่โกรธสักนิด เธอหัวเราะแล้วพูดว่า "น้องสาวไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่สาวหรอก อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกนะ เธอมันก็แอบร่านด้วยหนิ"

“เธอ…”

“เธออยากลองมาแข่งกับฉันหน่อยมั้ย ดูว่าใครจะร่านกว่ากัน? งั้นก็ นัดเวลามาได้เลย พวกเราจะปรนนิบัติเยี่ยชิวไปพร้อมกันเลย แล้วให้เยี่ยชิวตัดสิน”

ไป๋ปิงรู้สึกทั้งอายทั้งโกรธเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และในใจแอบด่าหลินจิงจื้อว่าไร้ยางอาย

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกสนใจเล็กน้อยกับข้อเสนอของหลินจิงจื้อ

“เอาสิ งั้นเราค่อยหาเวลาแข่งกันทีหลัง” ไป๋ปิงพูดโดยไม่มีท่าทีว่าจะยอม

“ฉันว่าไม่ต้องกลับไปคิดหรอก ทุกอย่างราบรื่นก็ดีแล้ว หรือไม่ก็ วันนี้เลยเป็นยังไง?” หลินจิงจื้อขยิบตาให้เยี่ยชิวแล้วถามว่า “เยี่ยชิว คุณคิดว่าไง? "

ฉันคิดว่ามันก็ดีอยู่หรอก

ก็แค่เอวฉันทนไม่ไหวแล้ว

เยี่ยชิวยิ้มฝืนยิ้มพูดว่า "พี่หลิน ปล่อยผมไปเถอะ ร่างผมจะพังแล้ว!"

“จิ๊จิ๊จิ๊ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้ไป๋ปิงคงจะปรนนิบัติคุณได้อย่างดีเลยหนิ” ทันทีที่หลินจิงจื้อพูดจบ เสียงของเฉียนจิ้งหลานก็ดังมาจากห้องนอน

“จิงจื้อ ใครมาน่ะ?”

“คุณแม่ เยี่ยชิวพากิ๊กของเขากลับมาด้วยค่ะ” หลินจิงจื้อตอบ

คำว่า"คุณแม่" ที่เธอได้ยิน ทำให้เธอโกรธมากจนอยากจะวิ่งออกจากตรงนั้น

ไป๋ปิงด่าอยู่ในใจ เยี่ยชิวก็ยังไม่ทันได้แต่งงานกับเธอ ก็กล้าเรียกว่าคุณแม่เลยงั้นเหรอ ช่างหน้าไม่อาย

เฉียนจิ้งหลานรีบออกมาจากห้องนอน เมื่อตอนที่เห็นเธอ ทั้งเยี่ยชิวและไป๋ปิงก็ต้องตกใจ

"แม่ นี่แม่จะทำอะไร?"