วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 399

เพียงชั่วขณะ โดยรอบนั้นก็เงียบเป็นเป่าสาก

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เยี่ยชิวและเฉียนลู่ลู่

หลังจากถูกจู่โจมในบริเวณที่อ่อนไหว ทันใดนั้นเฉียนลู่ลู่ในใจก็รู้สึกมีความรู้สึกที่ผิดปกติขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ และทำให้เธอหน้าแดงโดยรู้ตัว อีกยังอายสุดๆอีกด้วย

เมื่อมองอีกครั้ง ทุกคนรอบตัวเธอต่างก็มองมาที่เธอ ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นและโกรธอย่างมาก

ต่อหน้าคนอื่นเยอะแยะขนาดนี้ ไอ้สารเลวนี่กล้าทำแบบนี้กับเธอ หาเรื่องตายนักนะ!

“เยี่ยชิว ฉันหมดความอดทนกับนายแล้วนะ!” เฉียนลู่ลู่ตะโกน แล้วกัดไปที่แขนของเยี่ยชิว

1ที 2ที 3ที 4ที

กัดไป5-6ที

เยี่ยชิวยิ้มด้วยความเจ็บปวด และร้อง: "อ้าก... เธอไม่ใช่แค่หมาธรรมดาสินะ แต่เป็นแม่หมาต่างหาก เจ็บจะตายแล้วเนี่ย"

“นายน่ะสิหมา ฉันจะกัดนายให้ตายไปเลย” เฉียนลู่ลู่ยังคงจะกัดต่อ

“ปล่อยฉัน”

“ไม่ปล่อย”

“ถ้าเธอไม่ปล่อย งั้นฉันก็จะเกรงใจเธอละนะ”

“เอาสิ อย่าคิดว่าฉันจะกลัวนาย”

คนที่อยู่รอบๆต่างตกตะลึง นี่ไม่ใช่การต่อสู้ เห็นได้ชัดว่าเหมือนคู่รักกำลังทะเลาะกัน

“เพียะ!”

เยี่ยชิวตีไปที่ก้นของเฉียนลู่ลู่ แล้วตะโกน: "ปล่อย"

"ฝันไปเถอะ" เฉียนลู่ลู่กัดแขนของเยี่ยชิวและไม่ยอมปล่อย

เฮอะ!

เยี่ยชิวตะคอกอย่างเย็นชา และไม่เกรงใจอีกต่อไป เขาลงมือตีอย่างแรงไปหลายครั้ง

เพียะ!

เพียะ! เพียะ!

ใส่แรงไปก็ไม่น้อย

หลังจากตีไปหลายครั้ง ในที่สุดเฉียนลู่ลู่ก็ปล่อย เพียงแต่ว่า น้ำตาก็ไหลออกมาเช่นกัน

“เธอร้องไห้ทำไม ฉัน...”

"นายรังแกฉัน" เฉียนลู่ลู่จ้องไปที่เยี่ยชิว จากนั้นเธอก็ปิดหน้าของเธอ หันหลังกลับและวิ่งออกไป ราวกับเป็นลูกสะใภ้ที่โดนรังแก

“จะโทษฉันได้ไง? เป็นเพราะเธอสร้างความวุ่นวายนี้ต่างหากล่ะ?” เยี่ยชิวพูดไม่ออก

เจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นๆต่างก็ยกนิ้วให้เยี่ยชิวทีละคน คิดในใจ แม้แต่แม่เสือโคร่งก็ยังกล้าแหย่ สุดยอดไปเลย!

“กัปตันของพวกคุณไปแล้ว ทำไมยังไม่ไปอีก?” เยี่ยชิวพูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

“หมอเยี่ย ถ้าคุณมีเวลาว่างก็ไปนั่งเล่นที่สถานีตำรวจของเรานะ อารมณ์ของกัปตันเฉียนนั้นค่อนข้างร้าย ดังนั้นเลยต้องการคนแบบคุณมาจัดการเธอ”

“ใช่ ฉันติดตามกัปตันเฉียนมานานแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอยอมคน”

“หมอเยี่ย คุณไม่เพียงแต่จะเก่งในด้านการแพทย์เท่านั้น แต่คุณยังรับมือกับแม่เสือโคร่งได้อีกด้วย”

“ถ้าคุณมีเวลาก็แวะมานั่งเล่นที่สถานีตำรวจของเราบ้างนะ”

“พวกเราขอตัวก่อน ไม่รบกวนคุณแล้วครับ”

หลังจากเจ้าหน้าที่ตำรวจพูดจบ พวกเขาก็วิ่งไปราวกับลมกระโชกแรง

เยี่ยชิวสั่ง: "เสี่ยวพ้าง จัดการนำบุคลากรที่ไม่เกี่ยวข้องออกไป แล้วไปดูคนไข้ต่อ"

“ครับ” ฟู่เหยียนเจี๋ยรีบไปจัดการทันที

ต่อมา เยี่ยชิวพูดกับเซียวจ้าน: "จากนี้ไป นายไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนตัวอีกต่อไป แต่นายต้องจำไว้ว่า หลังจากนี้จะทำอะไรผิดกฎหมายอีกไม่ได้ ไม่เช่นนั้น ฉันจะไม่อาจปกป้องนายได้อีก"

เซียวจ้านคุกเข่าลงต่อหน้าเยี่ยชิว พร้อมกับพูดทั้งน้ำตา: "หมอเยี่ย ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้ จากนี้ไป ชีวิตของผมนี้จะเป็นของคุณ"

“ไม่จำเป็นต้องขนาดนั้นหรอก นาย...”

ตึง!

“คนที่ฆ่าปู่ของผมเป็นมือชั้นเซียนที่ทรงพลังมาก เขาปิดหน้า หลังจากที่ฆ่าปู่ของผมแล้ว เขาก็ถอดหน้ากากออก และพี่สาวของผมก็ไปเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาเข้า”

“ไอ้สารเลวนั่นก็เลยทำให้พี่สาวของผมต้องตาบอด”

เซียวจ้านกัดฟันและพูดว่า: "ในปีนั้นมีคนที่ก่อเหตุ37คน และผมฆ่าไปแล้ว36คน แต่ยังไม่พบผู้ชายที่ปิดหน้าคนนั้น รอผมเจอมันเมื่อไหร่ มันจะต้องถูกฆ่าอย่างสาสม "

เยี่ยชิวถอนหายใจ

เซียวอี้เหรินสวยขนาดนี้ ไอ้คนลงมือมันก็กล้าที่จะทำให้เธอตาบอด ช่างไร้มโนธรรมจริงๆเลย

“เสี่ยวจ้าน นายลืมสิ่งที่หมอเยี่ยพูดไปเมื่อกี้แล้วงั้นเหรอ? นายต่อจากนี้จะก่อเรื่องอีกไม่ได้นะ” เซียวอี้เหรินกล่าว

เซียวจ้านพึมพำ: "อย่างไรก็ตาม ถ้าผมเจอมันเมื่อไหร่ ผมจะไม่ปล่อยมันไปแน่"

“ยังอีก? นายอยากให้ฉันตัดความสัมพันธ์กับนายใช่มั้ย?”

เซียวอี้เหรินโกรธเล็กน้อย

“เอาล่ะ ตอนนี้เราไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว คุณเซียว ขอผมดูตาของคุณหน่อยสิ!”

หลังจากที่ เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เริ่มตรวจดูเซียวอี้เหริน

สีหน้าของเยี่ยชิวค่อยๆดูมืดมน และมีเจตนาฆ่าในดวงตาของเขา

"น่ารังเกียจ!"

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็สบถอย่างรุนแรง ทำให้เซียวจ้านและเซียวอี้เหรินสะดุ้ง

“ผู้อำนวยการเยี่ย คุณเป็นอะไรไป?” ฟู่เหยียนเจี๋ยและคนอื่นๆก็ตกใจเช่นกัน พวกเขาไม่เห็น เยี่ยชิวโกรธขนาดนี้มานานแล้ว

เยี่ยชิวพูดกับเซียวอี้เหริน: "คนที่ทำให้ดวงตาของคุณบอดนั้น ช่างน่ารังเกียจอย่างยิ่ง"

“มันไม่เพียงทำให้ลูกตาของคุณเสียหายด้วยพิษเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีจี้จุดเพื่อปิดจุดฝังเข็มรอบดวงตาของคุณเพื่อไม่ให้เลือดไหลเวียน ด้วยวิธีแบบนี้ คุณจะไม่เพียงแต่สูญเสียการมองเห็นเท่านั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป กล้ามเนื้อรอบดวงตาของคุณจะฝ่อไปหมด และในที่สุด ลูกตาของคุณก็จะเน่าไปทั้งหมด”

“เมื่อถึงเวลา คุณจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก และหลังจากนั้นคุณก็จะทุกข์ทรมานจนตาย”

“คนที่ทำร้ายคุณ มันช่างโรคจิตวิตถารจริงๆ!”