วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 403

เยี่ยชิวตกตะลึง

เขาไม่คิดไม่ถึงเลยว่า เซียวจ้านดูแล้วเป็นคนซื่อๆ แต่คำพูดคำจานั้นร้ายมาก

“มันก็แค่รายชื่อยอดพยัคฆ์ ผมไม่ได้สนใจอยู่แล้วครับ”

“ยังไงผมก็เป็นยอดฝีมือแห่งศิลปะการต่อสู้ที่หายากในรอบร้อยปี”

“แค่ภายในเวลา10ปี ก็สามารถบดขยี้แชมป์โหวเซียวจิ่วได้แล้ว!”

ถ้าไม่ต้องโม้จะตายมั้ย?

เยี่ยชิวไม่รู้ว่าจะพูดอะไรด้วยซ้ำ

ฮันหลงเงยหน้าขึ้นมองเยี่ยชิว ดูเหมือนอยากจะถามเขาทางสายตาว่า บอส คุณแน่ใจนะว่าไอเด็กงี่เง่าคนนี้สมองไม่ได้มีปัญหา?

ไม่เพียงแต่จะกินเก่งเท่านั้น แต่ยังโม้เก่งเป็นพิเศษด้วยสินะ

ถ้าเอ็งเก่งขนาดนั้น ทำไมไม่ขึ้นสวรรค์ไปเลยล่ะ?

ใครจะรู้ เซียวอี้เหรินก็พูดว่า: "คุณปู่เคยพูดแบบนั้นตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆค่ะ"

หืม?

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจ

หรือว่า เซียวจ้านเป็นสุดยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ที่หาได้ยากในรอบศตวรรษจริงๆงั้นเหรอ?

ฮันหลง "หัวเราะเยาะ" และพูดว่า: "เมื่อก่อนก็มีคนบอกว่า ผมเป็นคนหล่อที่หายากในรอบสี่พันปีเลยนะ"

“ใครบอกกัน?” เยี่ยชิวถาม “คนที่พูดนั้นไม่ได้ตาบอดใช่มั้ย?”

ฮันหลงจู่ๆได้รับแรงโจมตีหนึ่งหมื่นคะแนน

เยี่ยชิวกล่าวต่อ: "พูดตามตรง ฮันหลงนายก็ค่อนข้างหล่อนะ ถ้านายทาแป้งที่หน้าสักหน่อย รับรองนายสามารถแข่งกับน้องใหม่เหล่านั้นในทีวีได้เลย"

“ไม่แน่ว่า อาจมีผู้กำกับสนใจนายเข้า และชวนนายไปเล่นซีรี่ย์ก็ได้นะ”

“นายไม่ลองดูล่ะ?”

“ถ้าไม่มีผู้กำกับคนไหนสนใจ ฉันสามารถหาคอนเนคชั่น แล้วให้นายเป็นนักแสดงนำในหม่าโต้วได้นะ ยังไงรูปร่างนายก็พอใช้ได้อยู่”

ฮันหลง: "..."

“หมอเยี่ย หม่าโต่วคืออะไรงั้นเหรอครับ?” เซียวจ้านไม่เข้าใจ จึงถามว่า “กินได้มั้ยครับ?”

“กินไม่ได้ หม่าโต้วเป็นบริษัทภาพยนตร์ และภาพยนตร์ที่พวกเขาสร้าง ถูกเรียกว่าภาพยนตร์แห่งการรู้แจ้งของผู้ชาย” เยี่ยชิวกล่าวอย่างจริงจัง

“งั้นเหรอครับ? งั้นพอกลับไปไว้ผมจะกลับไปดูหนังที่พวกเขาถ่ายละกัน”

จบละ!

จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์นั้นถูกฉันพาให้หลงทางอีกแล้วสินะ

หลังจากรับประทานอาหารแล้ว ฮันหลงก็ขับรถพาเยี่ยชิวและคนอื่นๆไป และหยุดที่หน้าบ้านพักสามชั้นในใจกลางเมือง

“บอสครับ ตามที่คุณสั่ง ผมเช่าบ้านหลังนี้ให้แล้วครับ” ฮันหลงกล่าว

เยี่ยชิวยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านเดี่ยว มองขึ้นไปแล้วพบว่าเป็นบ้านเดี่ยวสไตล์ยุโรป เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียด มันทำจากไม้กระดานซ้อนทับกัน หลังคาแหลม และกระเบื้องมุงหลังคาสีแดงเข้มสะดุดตาเป็นพิเศษภายใต้แสงจันทร์

“ไม่เท่าไหร่ใช่มั้ย?” เยี่ยชิวถาม

ฮันหลงตอบว่า: "ค่าเช่าเดือนละ 30,000 ครับ"

“อะไรนะ สามหมื่น?” เซียวจ้านตกใจ และคิดในใจว่า เงินสามหมื่นนั่นเป็นค่ากินสำหรับฉันได้ครึ่งปีเลยนะ

เยี่ยชิวถามอีกครั้ง: "มีของทุกอย่างครบแล้วใช่มั้ย?"

“ไม่ว่าจะเป็นเครื่องใช้ในบ้าน หรือของใช้ในชีวิตประจำวัน ก็ครบหมดแล้วครับ และของที่ยังขาดอยู่ผมก็ซื้อตามที่คุณสั่งไว้แล้วครับ” ฮันหลงกล่าว

เยี่ยชิวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและผลักประตูเข้าไป

อย่างแรกที่เห็นคือสนามหญ้าขนาด 200 ตารางเมตรที่มีดอกไม้ ใบหญ้า และสภาพแวดล้อมที่หรูหรา

ต่อมา ก็เห็นแปลงผักอีกแปลงหนึ่งประมาณห้าสิบตารางวาแต่กลับถูกทิ้งร้างไว้

จากนั้นถึงจะเดินเข้าไปข้างในบ้านเดี่ยว

ห้องโถงที่กว้างขวางสุดๆ แสงไฟที่ซับซ้อนนั่นงดงามจริงๆ โซฟาหนังนำเข้า โต๊ะคริสตัล…

ทุกอย่างในบ้านเดี่ยวหลังนี้เน้นไปที่ความหรูหรา!

ยิ่งไปกว่านั้น แม้กระทั่งร่องรอยของฝุ่นก็ไม่มีให้เห็น

“ผมให้คนมาทำความสะอาดแล้วครับ” ฮันหลงกล่าว

เยี่ยชิวหันไปมองเซียวจ้าน และเห็นว่าเด็กชายคนนี้กำลังตกตะลึงกับความหรูหราในบ้านเดี่ยวนี้ และสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

ก่อนที่เซียวจ้านจะได้พูด เขาได้ยินฮันหลงพูดว่า: "บอสครับ แบบนี้มันไม่ดีหรอก ถ้าผมทำให้เขาพิการล่ะ..."

“ทำให้ผมพิการงั้นเหรอ?” เซียวจ้านยิ้มอย่างเหยียดหยาม: “ผมเกรงว่าผมจะทำให้คุณพิการน่ะสิ”

ฮันหลงเบิกตากว้าง: "ช่างอวดดีจริงๆเลยนะ นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?"

“ผมไม่สนหรอกว่าคุณเป็นใคร ถ้าจะสู้กับผม คุณก็คงจะถูกทุบตีอยู่ฝ่ายเดียวเท่านั้น” เซียวจ้านหยิ่งผยองอย่างมาก

“อย่ามาพูดอะไรไร้สาระหน่อยเลย ไหนขอดูฝีมือหน่อยซิ”

ฮันหลงเดินตรงไปที่กลางสนาม ตั้งท่า และเตรียมพร้อมที่จะลงมือ

“สู้ก็สู้วะ ใครจะกลัวใคร” เซียวจ้านก็เดินมาที่กลางสนาม และยืนอยู่ตรงข้ามกับฮันหลง ทั้งสองยืนห่างกันประมาณสามเมตร

“เริ่มเลย!”

เยี่ยชิวออกคำสั่ง และ ฮันหลงก็เป็นเริ่มลงมือก่อน และทันใดนั้นเขาก็ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าเซียวจ้านราวกับลมกระโชกแรง

ปล่อยหมัดออกไป

"ปัก!"

เซียวจ้านถูกโจมตี และล้มลงกับพื้นด้วยเสียงดัง"ครืด"

เยี่ยชิวตกตะลึง

นี่น่ะเหรอที่เรียกว่ายอดฝีมือศิลปะการต่อสู้ที่หาได้ยากในรอบศตวรรษ?

โม้ใหญ่เลยสินะ

ฮันหลงยังกล่าวอย่างเหยียดหยาม: "ด้วยฝีมือแค่นี้ ยังบอกว่าสามารถเอาชนะแชมป์โหวเซี่ยวจิ่วได้ นายจะโกหกใครล่ะ? ขยะ!"

“คุณว่าใครว่าขยะ?” เซียวจ้านลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโกรธ ดวงตาเบิกกว้าง และจ้องไปที่ฮันหลง

“ฉันบอกว่านายมันก็แค่ขยะ” ฮันหลงพูดอย่างไม่สุภาพ

“ผมไม่ใช่ขยะ!” หลังจากที่เซียวจ้านพูดจบ เขาก็ถามเยี่ยชิว: “ผมจะสู้กลับได้ไหมครับ?”

"แน่นอน..." ทันทีที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ได้ยินเสียงดัง "ครืด" และฮันหลงก็โจมตีเขาต่อหน้าเขา

ในทางกลับกัน เซียวจ้าน วาปอยู่ตรงจุดที่ฮันหลงยืนอยู่ก่อนหน้านี้ ด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ