วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 417

ต่อมาก็มีเสียงกรีดร้องหลายครั้งดังขึ้น ทหารของกองกำลังพิเศษก็เบิกตากว้างราวกับว่าพวกเขาได้เห็นผี

ถังเฟยก็ตกตะลึงเช่นกัน

บนทะเลทราย เยี่ยชิวต่อยผีดิบทีละตัวและระเบิดทีละตัว

ใช่ มองไม่ผิด มันไม่ได้โดนต่อยล้มหรือกระเด็น แต่มันระเบิด

ถ้าเยี่ยชิวชกออกไป จะต้องมีผีดิบหนึ่งตัวถูกระเบิดเป็นชิ้นๆ

“นี่…” ถังเฟยตกใจมากพูดไม่ออก และเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม?”

ทหารคิดว่าเขามองผิดจึงขยี้ตา เมื่อเขาตั้งใจมองดีๆ เขาก็เห็นว่ามันยังคงเป็นฉากที่น่าสะพรึงกลัวเหมือนเดิม

“ให้ตายเถอะ พวกผีดิบถูกต่อยจนแตกระเบิดจริงๆ!”

“บ้าระห่ำเกินไป!”

“เขาเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม!”

พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าผีดิบนั้นทนทานมาก แม้กระทั่งกระสุนก็ยังทำอะไรพวกมันไม่ได้ แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าผีดิบที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้จะเปราะบางเหมือนแตงโมภายใต้หมัดของเยี่ยชิว

นี่ยังเป็นมนุษย์เหรอ? นี่บ้าไปแล้ว!

จินตนาการไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหมัดของเยี่ยชิวมาปะทะไปที่พวกเขา?

หลงเยี่ยยังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา และถามด้วยใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวว่า "เหล่าถัง พวกนายวังซาตานไปเจอผู้ชายคนนี้ที่ไหน? มีพวกนิสัยผิดปกติแบบเขาไหม? ถ้าเป็นแบบนั้นรับสมัครให้กองกำลังพิเศษของเราสองคน”

ถังเฟยไม่สนใจเขาเลย

อย่าเพิ่งพูดว่าเราจะหาคนแบบเยี่ยชิวได้ไหม เพราะแม้ว่าเราจะหาคนแบบเยี่ยชิว ได้ แต่วังซาตานก็จะเก็บไว้เองอย่างแน่นอน

ถังเฟยรู้ดีว่าในอนาคตมันคงเป็นเรื่องยากที่จะหาคนที่เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้และการแพทย์อย่างเยี่ยชิวอีก

“เหล่าถัง นายได้ยินที่ฉันพูดไหม? ต่อไปหาคนแบบเขาสองคนให้ฉัน” หลงเยี่ยเน้นย้ำ

ถังเฟยหันไปมองหลงเยี่ยและพึมพำ จากนั้นพูดว่า "หน้าตาไม่ดี แต่คุณดีเกินไป"

หลงเยี่ยเบิกตากว้าง ตอนที่เขากำลังจะพูด ก็มีเสียงอุทานของทหารดังมาจากข้างๆ เขา

“ให้ตายเถอะ พวกผีดิบใกล้ตายกันเกือบหมดแล้ว”

หลงเยี่ยรีบหันหน้าไปมอง และแน่นอนว่าเหลือเพียงหกตัวเท่านั้น

…

บนทะเลทราย

เยี่ยชิวมองไปที่ผีดิบทั้งหกที่เหลืออยู่ตรงหน้าเขาแล้วยิ้ม

“ตอนแรกคิดว่าพวกแกจะทนทานได้ แต่ที่ไหนได้เป็นแค่ขยะ อ่อนแอมาก”

ตอนเยี่ยชิวเริ่มต้น เขาชกสองสามครั้ง และเมื่อเห็นว่าไม่สามารถอะไรผีดิบได้ เขาจึงเปลี่ยนกลยุทธ์ทันที

เขาเปิดใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง รวบรวมความแข็งแกร่งทั้งหมดของร่างกายของเขาไว้ที่แขนของเขา จากนั้นชกอย่างทันที

ต้องรู้ว่าเมื่อเขาฝึกฝนวิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิงครั้งแรกได้สำเร็จ แขนทั้งสองของเขานั้นมีแรงหลายพันปอนด์

เขาก็ไม่เชื่อว่าผีดิบจะยังสามารถทนได้

ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่ด้วยหมัดเดียว ผีดิบก็ถูกต่อยจนระเบิดแตก

ผีดิบมากกว่ายี่สิบตัว และตอนนี้เหลือเพียงหกตัวเท่านั้น

เมื่อเห็นเยี่ยชิวหยุด ผีดิบทั้งหกก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไปในทิศทางที่พวกมันมา

“ในเมื่อมากันแล้ว ก็อย่ากลับไปเลย”

ดวงตาของเยี่ยชิวเปลี่ยนเป็นเย็นชา เขารีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว สกัดกั้นผีดิบทั้งหกตัวนั้น จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไปรัวๆ หกครั้งภายในสามวินาที

“ปัง ปัง ปัง——”

หลังจากปล่อยหมัดออกไปหกหมัด ผีดิบที่เหลือหกตัวเมื่อกี้ก็ระเบิดแตกออกเป็นชิ้นๆ

เมื่อมาถึงจุดนี้ นอกจากเยี่ยชิว ก็ไม่มีใครยืนอยู่ในทะเลทรายแล้ว

ใต้เท้าของเยี่ยชิวปกคลุมไปด้วยร่างและเลือดของผีดิบ

ช็อก!

ภายในรัศมี 500 เมตร นั้นเงียบสงบ

ทหารของกองกำลังพิเศษได้สติจากอาการตกใจตั้งนานแล้ว แต่ในขณะนี้พวกเขายังคงมองไปที่เยี่ยชิวอยู่ ดวงตาของพวกเขาสว่างจ้าและเต็มไปด้วยความชื่นชม

นั่นเป็นการนับถือของผู้อ่อนแอที่มีต่อผู้แข็งแกร่งแบบหนึ่ง!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า วันนี้เยี่ยชิวเพิ่งมาถึงก็ขโมยความสนใจของเขาไป แม้แต่ตำแหน่งเทพเจ้าแห่งสงครามก็ถูกเยี่ยชิวพรากไป

โกรธสุดๆ

"ทำได้ไม่เลว"

ถังเฟยตบไหล่ของเยี่ยชิว แล้วพูดกับผู้คนที่อยู่ตรงนั้นว่า "พวกนายได้เห็นแล้วว่าแม้ว่าผีดิบจะมีร่างกายที่แข็งแกร่งมากและไม่กลัวกระสุน แต่พวกมันก็ไม่สามารถอยู่ยงคงกระพันได้"

“เยี่ยชิวเพิ่งจัดการพวกมันไปมากกว่ายี่สิบตัวด้วยหมัดไม่ใช่หรือ?”

“ดังนั้น พวกเราไม่ต้องกลัวพวกมัน ถ้าต่อไปเจอพวกมันก็จัดการพุ่งเข้าใส่ก็ได้เลย”

“แน่นอนว่า พวกนายไม่ใช่เยี่ยชิว และไม่มีทักษะของเขา ดังนั้นเมื่อต้องต่อสู้กับผีดิบอีกครั้ง จะต้องใส่ใจกับวิธีการต่อสู้”

“โดยเฉพาะนาย หลงเยี่ย!”

หลงเยี่ยรู้สึกหดหู่ใจ เมื่อจู่ๆ เขาก็ได้ยินถังเฟยเรียกชื่อของเขา เขารีบเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "ฉันทำไมเหรอ?"

ถังเฟยพูดด้วยสีหน้าขรึมว่า "ต่อไปเวลาต้องรับมือกับผีดิบ จงใช้สมองให้มากขึ้น"

“อย่าแต่จะใช้รถถังและเครื่องยิงขีปนาวุธเสมอไป อาวุธเหล่านั้นถูกสร้างขึ้นโดยใช้ต้นทุนเงิน กำลังคน และทรัพยากรวัสดุจำนวนมากของประเทศ ไม่สามารถใช้สุรุ่ยสุร่ายได้”

"นายเข้าใจแล้วหรือยัง?"

"เข้าใจแล้ว" แม้ว่าหลงเยี่ยจะพูดแบบนี้ แต่จริงๆ แล้วเขารู้สึกไม่ชอบใจมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

เขาแอบด่าถังเฟยในใจ นายไม่ได้สั่งให้ใช้อาวุธเหล่านี้เหรอ? ทำไมตอนนี้มาบอกว่าฉันไม่ได้ใช้สมอง?

หรือว่าเป็นเพราะฉันหน้าตาไม่ดี?

บ๊ะ บ๊ะ บ๊ะ นายต่างหากที่ขี้เหร่!

“เยี่ยชิว ฉันควรทำอย่างไรกับผู้ดิบตัวนี้?” ถังเฟยชี้ไปที่ร่างผีดิบที่หมดสติอยู่บนพื้นแล้วถาม

ผีดิบตัวนี้ เยี่ยชิวเป็นคนพากลับมา

เยี่ยชิวพูดว่า "ฉันจับเขากลับมาแล้ว แน่นอนว่าฉันต้องการหาเบาะแสบางอย่างจากเขา"

“จะหามันได้อย่างไร?” ถังเฟยถาม

คนอื่นๆ ก็มองเยี่ยชิวอย่างสงสัยเช่นกัน

"บางครั้ง ศพก็พูดได้" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็นั่งยองๆ และเริ่มตรวจสอบผีดิบอย่างละเอียด