วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 441

เช้าตรู่

เมืองหลวง ตระกูลไป๋

ไป๋ยวี่จิงนั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร กำลังรับประทานอาหารเช้า วันนี้เขาดูมีพลังเป็นพิเศษ สวมชุดสูทเฉียบพร้อมหูกระต่าย ดูหล่อมาก

ไป๋เจี้ยนจวินจิบนมแล้วพูดว่า “ยวี่จิง ได้ยินเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ไหม?”

“เกิดอะไรขึ้น?” ไป๋ยวี่จิงถาม

“ลูกไม่รู้เหรอ?”

ไป๋เจี้ยนจวินดูประหลาดใจ ในสายตาของเขา ลูกชายของเขารู้ดีเกี่ยวกับเรื่องสำคัญทั้งหมดในเมืองหลวง

“เมื่อคืนออกไปดื่มกับเพื่อนฝูง เมา และเข้านอนเร็ว” ไป๋ยวี่จิงกล่าว “พ่อ พ่อกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”

ไป๋เจี้ยนจวินกล่าวว่า “เทพทหารออกจากเมืองหลวงเมื่อคืนนี้”

“โอ้?” ไป๋ยวี่จิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เท่าที่ผมรู้ เทพทหารไม่ได้ออกจากเมืองหลวงมาสิบปีแล้ว เขาไปไหน?”

“เขาไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ” ไป๋เจี้ยนจวินกล่าว “เขาออกไปแต่เช้าและกลับมาก่อนรุ่งสาง”

“มีอะไรเกิดขึ้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือหรือเปล่า?” ไป๋ยวี่จิงถาม

ไป๋เจี้ยนจวินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “เทพทหารจะไม่ออกจากเมืองหลวงไปง่ายๆ ฉันสงสัยว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นทางตะวันตกเฉียงเหนือ ส่วนรายละเอียด ฉันยังไม่รู้ แต่เมื่อเช้านี้ฉันส่งแม่บ้านไปสอบถาม”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน แม่บ้านก็รีบเดินเข้ามาจากข้างนอก

“สวัสดีตอนเช้าคุณไป๋ คุณชาย”

แม่บ้านกล่าวทักทายพ่อและลูกตระกูลไป๋ด้วยความเคารพ

“ฉันขอให้คุณถามไปอะไรบางอย่าง คุณรู้ไหม?” ไป๋เจี้ยนจวินถาม

“ฉันรู้แล้ว” แม่บ้านกล่าว “ฉันใช้การเชื่อมต่อบางอย่าง และพวกเขาบอกฉันว่า จู่ๆเทพทหารก็ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเมื่อคืนนี้ เพราะมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นที่นั่น”

“เรื่องที่เกิดขึ้นนั้น ถามหลายคนแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้”

“แต่เช้านี้มีข่าวมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือโดยบอกว่าผู้บัญชาการเขตทหารตะวันตกเฉียงเหนือ นายพลหลงไห่เฉิง ออกจากสำนักงานใหญ่ในตอนเช้าและไปที่ทะเลทรายโกบีพร้อมกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ...…”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ แสงเย็นวาบขึ้นในดวงตาของไป๋ยวี่จิง

ไป๋เจี้ยนจวินไม่พอใจเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันขอให้คุณสอบถามเกี่ยวกับข่าว ไม่ใช่บอกสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องเหล่านี้ให้ฉันฟัง มีข่าวอื่นอีกไหม?”

“มีค่ะ” แม่บ้านพูด “ตามแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ เยี่ยชิวเสียชีวิตแล้ว”

“คุณพูดอะไร?” ดวงตาของไป๋ยวี่จิงก็เฉียบคมขณะที่เขาจ้องมองที่แม่บ้าน

ทันใดนั้น แม่บ้านก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกสัตว์ร้ายจ้องมองอยู่ เขากลัวมากจนหัวใจเต้นรัวถึงลำคอ เขาพูดด้วยความสั่นเทาว่า “เยี่ยชิวตายแล้ว”

“เยี่ยชิวคนไหน?” ไป๋เจี้ยนจวินถาม

“คนที่มาจากโรงพยาบาลเจียงโจว พวกเขาบอกว่าเขาเป็นสมาชิกของวังซาตาน เขาไปปฏิบัติภารกิจทางตะวันตกเฉียงเหนือและถูกฝังอยู่ใต้ทรายสีเหลือง” แม่บ้านเหลือบมองไป๋ยวี่จิงแล้วพูดต่อ “เยี่ยชิวมีความสัมพันธ์ที่สนิทกันมากกับคุณหนูไป๋”

“นั่นสินะ เขาเอง” ไป๋เจี้ยนจวินหัวเราะเสียงดัง “ดีที่เขาตายแล้ว”

ไป๋ยวี่จิงยังหัวเราะ “ผมกังวลว่าเยี่ยชิวจะสร้างปัญหาในงานแต่งงานของไป๋ปิง ผมก็เลยเตรียมที่จะฆ่าเขา แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าความกังวลของผมก็ไม่จำเป็นเลย”

“เป็นสิ่งที่ดีที่สุด การที่เยี่ยชิวตายไป มันช่วยผมได้มากจริงๆ”

“พ่อ นี่มันเรียกร้องให้ฉลอง มาดื่มฉลองกันเถอะ”

ไป๋ยวี่จิงยกแก้วนมที่อยู่ตรงหน้าเขา แล้วชนกับของไป๋เจี้ยนจวิน

“ยังไงก็ตาม ช่วงนี้ไป๋ปิงเป็นยังไงบ้าง? เธอทำตัวเป็นยังไงบ้าง?” ไป๋เจี้ยนจวินถาม

ไป๋ยวี่จิงตอบว่า “นิสัยของไป๋ปิงเป็นยังไง พ่อน่าจะรู้ดี เธอจะยอมให้เราบงการเธอได้ยังไง?”

“หลังจากที่ไป๋ปิงกลับมาที่เมืองหลวง และพบว่าเธอถูกผมหลอก เธอก็เหมือนอยากตายทุกวัน”

“ดังนั้น ผมก็เลยต้องหาที่ขังเธอไว้”

เมื่อเห็นไป๋ยวี่จิง บอดี้การ์ดเหล่านี้ก็ทักทายเขาด้วยความเคารพ

“อืม” ไป๋ยวี่จิงตอบอย่างเฉยเมย เดินเข้าไปในวิลล่า และทันทีที่เขาเข้าไป ผู้หญิงผมสั้นในชุดสูทสีดำก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ นายน้อย” ผู้หญิงคนนั้นทักทายด้วยความเคารพ

“เธอเป็นอย่างไร?” ไป๋ยวี่จิงถาม

“คุณหนูใหญ่อดอาหารประท้วงมาสองวันแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นตอบ

“ฮึ่ม” ไป๋ยวี่จิงสูดจมูกอย่างเย็นชา และพาผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องใต้ดิน

ในเวลานี้ มีบอดี้การ์ดหญิงแปดคนยืนอยู่ด้านนอกห้องใต้ดิน

ประตูห้องใต้ดินมีความโปร่งใสและสามารถมองเห็นฉากด้านในจากภายนอกได้ มีเพียงเตียง และไป๋ปิง ไม่มีอะไรอย่างอื่น

ไป๋ยวี่จิงสั่งให้ผู้คนเก็บของเพื่อป้องกันไม่ให้ไป๋ปิงฆ่าตัวตาย

“ไป๋ปิง ฉันมาที่นี่เพื่อพบเธอ” ไป๋ยวี่จิงยืนอยู่ที่ประตูแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

ผมของไป๋ปิงยุ่งเหยิง ใบหน้าสวยของเธอมีสีเหลืองเข้ม น้ำหนักลดไปมาก เธอแตกต่างไปจากเทพธิดาไป๋ปิงผู้เล่อค่าอย่างสิ้นเชิง

เมื่อได้ยินเสียงนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้น จ้องมองไป๋ยวี่จิงด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องชักชวนฉัน ไม่ว่านายจะพูดมากแค่ไหนก็เสียเวลา ฉันจะไม่แต่งงานกับเผยเจี๋ย”

“เธอคิดผิดแล้ว วันนี้ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อโน้มน้าวเธอ” ไป๋ยวี่จิงยิ้มและพูดว่า “ฉันเอาข้อความมาให้เธอ”

“ออกไป! ฉันไม่อยากได้ยินอะไรเลย!” ไป๋ปิงตะโกนด้วยความโกรธ

ไป๋ยวี่จิงไม่โกรธเลยและพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอไม่อยากฟังข่าวเกี่ยวกับเยี่ยชิวเหรอ?”

“เกิดอะไรขึ้นกับเยี่ยชิว?” ไป๋ปิงถามอย่างเร่งด่วน

ไป๋ยวี่จิงยิ้มเล็กน้อย “เขาตายแล้ว”