วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 448

เยี่ยชิวตกใจกับสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าดาบปราณจะน่ากลัวขนาดนี้

“ช่างเป็นท่าจบที่ทรงพลังจริงๆ ในอนาคตฉันสามารถใช้วิชาดาบนี้เป็นไพ่ตายเมื่อต้องรับมือกับศัตรู มันสามารถทำให้เกิดความเสียหายร้ายแรงได้อย่างแน่นอน”

หลังจากรู้สึกมีความสุขแล้ว เยี่ยชิวก็ถอนหายใจ

“น่าเสียดาย ชางเหม่ยที่ไม่น่าเชื่อถือไม่อยู่ที่นี่ มิฉะนั้น ฉันจะสามารถทดสอบพลังของดาบเล่มนี้กับเขาได้”

“สงสัยว่าจะเอาชนะเขาได้หรือเปล่า?”

ตอนนี้เยี่ยชิวอยากรู้ช่องว่างระหว่างเขากับผู้เชี่ยวชาญสามอันดับแรกในการจัดอันดับมังกรนั้นใหญ่แค่ไหน?

หลังจากที่กำแพงหินพังทลายลง ห้องหินก็ปรากฏขึ้น

เยี่ยชิวเดินเข้าไปและทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นโต๊ะหินที่ทำจากหินสีเขียว

บนโต๊ะมีกล่องไม้อยู่

ตั้งแต่เขามองดูกล่องไม้ เยี่ยชิว ก็ไม่ได้ละสายตาไปไหน สัญชาตญาณบอกเขาว่าต้องมีของมีค่าอยู่ข้างใน

เขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและมาถึงหน้าโต๊ะเพื่อปัดฝุ่นที่อยู่ด้านบนของกล่องไม้ออกไป

ตอนนั้นเอง ที่เขาตระหนักว่ากล่องนั้นทำมาจากไม้ชิงชัน ซึ่งเป็นวัสดุอันล้ำค่ามาก

กล่องไม่ได้ล็อกจึงเปิดได้ง่าย

ทันใดนั้น ม้วนหนังสือก็ปรากฏขึ้นในแนวสายตาของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวหยิบม้วนหนังสือขึ้นมาแล้วเปิดออก เขาพบคำที่เขียนไว้หนาแน่นในนั้น และหลังจากอ่านมาได้ระยะหนึ่ง เขาก็เข้าใจว่ามันเป็นชีวประวัติหรืออีกนัยหนึ่งคือประวัติย่อส่วนตัว

ขณะที่เยี่ยชิวอ่าน เขาก็ท่องว่า

“ฉันเกิดในตระกูลที่มีชื่อเสียงในเจียงหนาน ชอบอ่านหนังสือตั้งแต่อายุยังน้อย ต่อมาสอบผ่านเข้าจวน ในช่วงปีแรกๆ ฉันเป็นนักวิชาการขงจื๊อ เชี่ยวชาญด้านกวีนิพนธ์และเชี่ยวชาญการยิงธนูบนหลังม้า ในปีที่สามของหงอู่ เข้าร่วมการสอบที่จัดโดยสำนักพิธีกรรม แต่ไม่ผ่าน ปีต่อมาสอบผ่านทางทหาร แม้ว่าจะมีความปรารถนาที่จะปกครองโลก ก็รับราชการเป็นผู้เยาว์ในศาลอาญามาเป็นเวลานาน ด้วยความโมโห จึงลาออก”

“หลังจากนั้น ละทิ้งตระกูลไปอยู่ตามลำพังบนภูเขา”

“วันหนึ่ง บังเอิญพบกับบุคคลแปลกหน้าคนหนึ่งบนภูเขาซึ่งบอกความลับของลัทธิเต๋าแก่ฉัน ดังนั้น ฉันจึงบรรลุการตรัสรู้และกลายเป็นนักเต๋า”

“บุคคลแปลกหน้ายังสอนวิชาดาบที่เรียกว่าวิชาดาบอักษรหญ้า

และบอกว่ามันประกอบด้วยเก้าขั้น เมื่อเข้าใจขั้นที่หนึ่งก็สามารถท่องโลกได้ เมื่อเข้าใจขั้นที่สามสามารถอยู่ยงคงกระพันในโลก และหากใครเข้าใจขั้นที่เก้าก็จะบรรลุความเป็นอมตะ มีชีวิตอยู่ตราบเท่าสวรรค์ สามารถทำลายดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาว ทำลายล้างท้องทะเลและจักรวาลอันกว้างใหญ่”

“อย่างไรก็ตาม บุคคลแปลกหน้ารู้เพียงขั้นที่หนึ่งเท่านั้น”

“ฉันฝึกฝนมาสามปีก่อนที่จะเชี่ยวชาญวิชาดาบอักษรหญ้า ขั้นที่หนึ่งได้สำเร็จ เพื่อทดสอบพลังของดาบนี้ ฉันเดินทางไปยังภูเขาที่มีชื่อเสียง เยี่ยมชมนักศิลปะการต่อสู้ที่มีทักษะและท้าทายพวกเขา”

“ใช่ ไม่มีใครคู่ควรกับฉัน”

“ดังนั้นฉันจึงไปที่อู่ตาน และท้าทายอาจารย์จาง”

“แต่อาจารย์จางได้ออกจากอู่ตาน เพื่อแสวงหาความเป็นอมตะในโลกมนุษย์แล้ว เขาเข้าใจยาก และฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทิ้งอู่ตานไว้ตามลำพัง นี่เป็นหนึ่งในความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉัน!”

“ยี่สิบปีต่อมา ฉันเดินทางไปทั่วโลกเพื่อค้นหาวิชาดาบอักษรหญ้าที่เหลืออีกแปดขั้นตอน แต่กลับมามือเปล่า”

“อีกยี่สิบปีต่อมา ฉันเจาะลึกศิลปะเครื่องรางของขลังและออกจากที่ราบภาคกลางไปยังทะเลทรายตะวันตกเฉียงเหนือที่รกร้าง”

“เฮ้อ สวรรค์นั้นไม่มีที่สิ้นสุด แต่ชีวิตมนุษย์ก็มีขีดจำกัด แม้ว่าฉันจะอยู่ยงคงกระพัน แต่ฉันก็ไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมของพลังชีวิตที่หมดลงได้”

“ในช่วงสามปีสุดท้ายของชีวิต ฉันพบสมบัติล้ำค่าของฮวงจุ้ย และสร้างสุสานของตัวเองขึ้นมา”

“ก่อนที่สุสานจะเสร็จสมบูรณ์ โจรก็มาถึง ฉันไม่ต้องการทำให้ดาบของฉันเปื้อนเลือด ฉันจึงใช้ควันพิษส่งพวกเขาไปยังยมโลก จากนั้นฉันก็ขุดหลุมศพดินเก้าสิบเก้าหลุมและฝังไว้”

“ฉันทิ้งวิชาดาบอักษรหญ้าไว้ในสุสาน รอให้ใครสักคนในอนาคตมาเจอมัน”

“อย่างไรก็ตาม วิชาดาบอักษรหญ้านั้นครอบงำอย่างมาก และมันง่ายที่จะสูญเสียตัวเองในขณะที่ฝึกฝน ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงทิ้งคำไว้สิบหกคำบนประตูหินเพื่อเตือนคนรุ่นต่อๆไป”

นอกจากนั้น เยี่ยชิวยังได้รับข้อมูลสำคัญสองชิ้นจากจดหมายอำลา

ประการแรก วิชาดาบอักษรหญ้า

วิชาดาบอักษรหญ้าประกอบด้วยเก้าขั้นตอน แต่ชายแท้ไร้นามและบุคคลที่สอนศิลปะให้เขารู้เพียงขั้นที่หนึ่งเท่านั้น โดยที่อีกแปดขั้นตอนที่เหลือไม่ทราบ

ชายแท้ไร้นามใช้เวลายี่สิบปีในการค้นหาวิชาดาบอักษรหญ้าอีกแปดขั้นตอน แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ

“ผู้อาวุโสไร้นาม คุณใช้เวลาสามปีในการฝึกฝนวิชาดาบอักษรหญ้าขั้นที่หนึ่ง ในขณะที่ฉันเรียนรู้มันภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หากคุณรู้เรื่องนี้ คุณจะหงุดหงิดและกลับมาโจมตีฉันหรือไม่?”

เยี่ยชิวทำเป็นตลก

ประการที่สอง มีสมบัติล้ำค่าสองชิ้นอยู่ในหลุมฝังศพ

ชายแท้ไร้นามกล่าวว่า มีสิ่งล้ำค่าสองอย่างที่เหลืออยู่ สำหรับคนในอนาคตที่อยู่ในห้องโลงศพของเขา

เยี่ยชิว เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ฉันสงสัยว่าสมบัติทั้งสองที่ชายแท้ไร้นามทิ้งไว้นั้นจะเป็นเช่นไร?”

เมื่อเยี่ยชิววางกล่องไม้ลง ก็มีเสียงดังกึกก้อง และผนังด้านหนึ่งในห้องหินก็เปิดออก เผยให้เห็นประตูบานหนึ่ง

ในขณะนี้ เยี่ยชิวสังเกตเห็นว่า มีร่องบนโต๊ะที่วางกล่องไม้ซึ่งกลายเป็นกลไก

เขาก้าวผ่านประตูหินโดยไม่ลังเล

ภายในประตูหิน มีเพียงบันไดที่ทำจากหินสีเขียวเท่านั้น

บันไดแต่ละขั้นยาวสามฟุต กว้างหนึ่งฟุต คดเคี้ยวลงไป

เยี่ยชิวก้าวขึ้นบันได และก้าวไปข้างหน้าทีละขั้น หลังจากเดินไปประมาณร้อยเมตร เขาก็หยุดเดินทันที