วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 449

เยี่ยชิวมองไปข้างหน้า

ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ข้างหน้าสามสิบเมตรคือจุดสิ้นสุดของบันได

ที่ปลายบันไดมีสระน้ำขนาดประมาณสนามบาสเกตบอล

น้ำในสระมีสีดำสนิทราวกับน้ำหมึก โดยมองไม่เห็นก้นสระ

กลางสระมีแท่นสูงสลักอักษรแปดทิศ สายตาของเยี่ยชิวจ้องมองไปที่กึ่งกลางของชานชาลาทันที

เพราะที่นั่นมีโลงหินวางอยู่

เยี่ยชิวยังสังเกตเห็นว่า มีตะเกียงส่องสว่างในแต่ละทิศทางทั้งแปดรอบแท่น ราวกับว่าไม่เคยดับมาหลายร้อยปีแล้ว

ทันใดนั้น ดวงตาของเยี่ยชิวก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ฉันเชื่อว่านั่นคงจะเป็นโลงศพของชายแท้ไร้นาม ฉันสงสัยว่าสมบัติล้ำค่าทั้งสองที่เก็บไว้ข้างในคืออะไร?”

เยี่ยชิวเร่งฝีเท้าและมาถึงสุดบันไดอย่างรวดเร็ว

หลังจากสังเกตอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตระหนักว่ามีระยะทางประมาณยี่สิบเมตรจากปลายบันไดถึงที่นั้นและไม่มีที่ให้เหยียบระหว่างนั้น มันไม่ใช่เรื่องจริงสำหรับเขาที่จะเหาะตรงไป

อย่างน้อย ด้วยระดับพลังยุทธ์ในปัจจุบันของเยี่ยชิว มันเกินกว่าความสามารถมาก

ดังนั้น วิธีที่ง่ายและมีประสิทธิภาพที่สุดในขณะนี้คือการว่ายข้ามสระน้ำ

เยี่ยชิวมองไปที่สระน้ำ กำลังจะก้าวเท้าเข้าไป แต่ทันใดนั้นเขาก็ถอนเท้าออก ด้วยเหตุผลบางอย่าง ความรู้สึกไม่สบายใจก็เกิดขึ้นในใจของเขา

“ชายแท้ไร้นามได้จัดตั้งค่ายกลแปดทิศแห่งเก้าวังเพื่อป้องกันโจรปล้นหลุมศพ จะเห็นได้ว่าเขาไม่ต้องการให้คนอื่นเข้าไปในหลุมฝังศพของเขา”

“ตอนนี้โลงศพของเขาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ซึ่งมีสมบัติล้ำค่าสองชิ้น ด้วยความคิดของชายแท้ไร้นาม เขาจะไม่ยอมให้ใครเปิดโลงศพและรับสมบัติได้โดยง่าย”

“ถ้าอย่างนั้น ที่นั่นจะต้องมีอันตรายแน่นอน”

เยี่ยชิวมองไปรอบๆ และในที่สุดเขาก็จ้องมองไปที่สระน้ำ เขาเปิดใช้งานตาสวรรค์อย่างเงียบๆ

ในวินาทีต่อมา ใบหน้าของเยี่ยชิวก็ซีดลง

เขาเห็นว่ามีจระเข้ตัวใหญ่สามตัวซ่อนอยู่ในสระน้ำซึ่งอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงหนึ่งเมตร ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา

ถ้าเยี่ยชิวไม่ตระหนักถึงอันตรายก่อนหน้านี้และเอาเท้าจุ่มน้ำ ตอนนี้เขาคงถูกจระเข้ทั้งสามตัวฉีกเป็นชิ้นๆแล้ว

“ใกล้แล้ว ฉันเกือบจะโดนสัตว์ทั้งสามตัวนี้กินไปแล้ว”

เยี่ยชิวเปียกโชกด้วยเหงื่อเย็น

ก่อนที่จะเปิดใช้งานตาสวรรค์ เขาล้มเหลวในการรับรู้การปรากฏตัวของจระเข้โดยสิ้นเชิง เป็นเพราะน้ำในสระเป็นสีดำผสมกับจระเข้ มันยังปกปิดการปรากฏตัว ทำให้ยากต่อการตรวจจับด้วยตาเปล่า

ยิ่งไปกว่านั้น จระเข้ทั้งสามตัวนี้ยังฉลาดมากอีกด้วย ซ่อนตัวอยู่ในสระน้ำโดยไม่เคลื่อนไหว รอให้เยี่ยชิวลงน้ำ

เนื่องจากเยี่ยชิวได้ค้นพบพวกมันแล้ว เขาคงไม่โง่พอที่จะลงไปในน้ำต่อไป ดังนั้นเขาจึงต้องหาทางอื่นเพื่อไปถึงแท่นสูง

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็เกิดความคิดที่ยอดเยี่ยมขึ้นมา

ยืมพลัง!

อย่างไรก็ตาม ไม่มีสิ่งใดในสระน้ำที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเยี่ยชิวก็คิดวิธีแก้ปัญหาที่ชาญฉลาดขึ้นมาได้

เข็มทอง!

เขาหยิบเข็มทองคำยาวเจ็ดนิ้วออกมา แล้วเติมพลังลงไป จากนั้นจึงสะบัดมือขวา

โห่!

เข็มทองคำยิงไปในอากาศ และในพริบตา มันก็อยู่ห่างออกไปสามเมตร

เยี่ยชิวกระโดดขึ้นไปในอากาศ ร่อนไปหามันอย่างรวดเร็ว เล้งปลายเข็มทองอย่างแม่นยำ จากนั้นใช้เข็มทองเป็นแรงผลักดันเพื่อกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

เกือบจะพร้อมกัน เยี่ยชิวโยนเข็มทองอันที่สองออกมา

โห่!

นิ้วเท้าของเยี่ยชิวตกลงบนเข็มทองอันที่สอง ใช้แรงของมันพุ่งไปข้างหน้าสี่เมตร จากนั้นเข็มทองอันที่สามก็พุ่งออกมา

แต่มันเป็นเพียงความลังเลเพียงไม่กี่วินาที เยี่ยชิวตัดสินใจ

เปิดโลงศพ!

สมบัติล้ำค่าอยู่ตรงหน้าเขา และไม่มีเหตุผลที่จะไม่เปิดโลงศพ ยิ่งไปกว่านั้น ชายแท้ไร้นามได้กล่าวไว้ในจดหมายฉบับสุดท้ายว่า สมบัติถูกทิ้งไว้ให้กับผู้คนในอนาคตที่โชคชะตากำหนดไว้ กล่าวอีกนัยหนึ่ง ชายแท้ไร้นามยังคงหวังว่าจะมีคนได้รับสมบัติ

“ผู้อาวุโสไร้นาม เนื่องจากฉันมาที่นี่และเรียนรู้วิชาดาบอักษรหญ้า ที่คุณทิ้งไว้ นั่นหมายความว่าฉันเป็นคนลิขิตที่คุณกล่าวถึง ฉันหวังว่าคุณจะแสดงความเมตตาและให้ฉันดึงสมบัติล้ำค่าทั้งสองจากโลงศพของคุณสำเร็จ ได้โปรด”

เยี่ยชิวพึมพำกับโลงศพหิน จากนั้นเขาก็ตบเบา”ด้วยมือขวา

“บูม!”

ฝาโลงศพถูกยกออกทันที

เยี่ยชิวมองลงไปและสิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาของเขาคือ โครงกระดูกที่สมบูรณ์ จากนั้น เขาก็จ้องมองไปที่กล่องไม้ชิงชันสองกล่องที่วางอยู่ข้างๆโครงกระดูก

กล่องด้านซ้ายเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ยาวประมาณสามฟุต กล่องด้านขวามีรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสยาวเพียงครึ่งฟุต

โดยไม่ลังเลเลย เยี่ยชิวหยิบกล่องไม้ชิงชันสี่เหลี่ยมออกมาก่อนแล้วเปิดมันอย่างรวดเร็ว

ข้างในมีดาบยาวเรียบง่ายสบตาเขา

ดาบเล่มนี้มีความยาวประมาณสามฟุต ด้ามและฝักประดับด้วยไข่มุกสีรุ้งและหยกจิ่วฮวา ซึ่งไม่ใช่สิ่งของธรรมดาอย่างชัดเจน

เยี่ยชิววางกล่องลง จับฝักดาบไว้ในมือซ้าย ใช้มือขวาดึงดาบอย่างแรง

“เฉียง”

เสียงดาบที่ชัดเจนและไพเราะ ดังก้องราวกับเสียงคำรามของมังกร

เยี่ยชิวตรวจสอบอย่างระมัดระวัง พบว่าดาบนั้นปล่อยแสงอันเยือกเย็นออกมา คมราวกับน้ำแข็ง ซึ่งสามารถสะท้อนรูปลักษณ์ของบุคคลได้

ทันใดนั้น เขาเห็นอักขระผนึกสองตัวบนใบดาบ

ชื่อเซียว!